Αλλαγές

== Το Ησυχαστήριό ησυχαστήριό του «Ο «''Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΙΩΗΛ» ΙΩΗΛ''» ==

Κοντά στο Tο 1960, μια μερίδα πνευματικών του παιδιών ζήτησαν να μονάσουν μαζί. Αποφάσισαν Έτσι αποφάσισαν λοιπόν να ιδρύσουν ένα ησυχαστήριο, σύμφωνα με την μακραίωνη παράδοση του Ορθόδοξου Μοναχισμού. Χρήματα δεν υπήρχαν. Ούτε , αλλά ούτε θεώρησε σωστό να διακοπεί η έκδοση των υπομνηματισμών στη [[Παλαιά Διαθήκη]]. Έτσι το 1962 με χρήματα των ενδιαφερομένων υποψηφίων μοναχών αγοράστηκε ένα κτήμα έξω από την Καλαμάτα, κοντά στην κοινότητα φαρών (Γιαννιτσάνικα). Στις 24 Ιουλίου 1962 με ευλογία του Τοποτηρητή της μητρόπολης, Μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως Ευσταθίου, τέθηκε ο θεμέλιος λίθος. Στα λίγα κελιά που δημιουργήθηκαν, στις 20 Οκτωβρίου 1962 έγινε πανηγυρική εγκατάσταση των πρώτων αδελφών. Ήσαν οι οσιότατες Μοναχές Πελαγία (έκανε χρέη ηγουμένης) και Χριστονύμφη.

Ο κτίτωρας π. Ιωήλ βασανίστηκε προβληματίστηκε στο να δώσει όνομα στο ησυχαστήριο. Του πρότειναν να βάλει το όνομα του προφήτη Ιωήλ, στο οποίο διαφωνούσε, αλλά πείστηκε τελικά στο επιχείρημα ότι το όνομα του Προφήτη θα επισκιάσει το δικό του!!! . Τα επίσημα εγκαίνια έγιναν στις 31 Μαίου 1964, ανάμεσα μεσα σε κοσμοσυρροή, από τον Μητροπολίτη Γόρτυνος Ευστάθιο.

== Το τέλος Σε ηλικία 65 ετών, ασθενής κατά το σώμα από την εποχή της φυματίωσης, αλλά δυνατός κατά το πνεύμα, είχε τάξει στον εαυτό του ==, να πει τελειώνοντας την «''Παλαιά διαθήκη''», «''νυν απολύεις τον δούλον σου Δέσποτα''». Τελειώνοντας του ήλθε ο λογισμός να γράψει για τον Πασκάλ! Την ίδια όμως εποχή σ’ έναν Εσπερινό μια γυναίκα είδε τον Ταξιάρχη Μιχαήλ να περπατάει στον ναό και είπαν όλοι: «''Θα μας τον πάρει ο Ταξιάρχης''»!!!

Ο π. Ιωήλ φτάνει στα 65 χρόνια ζωής, το 1965, ασθενής κατά το σώμα από την εποχή της φυματίωσης, αλλά δυνατός κατά το πνεύμα. Και ενώ είχε τάξει στον εαυτό του, να πει τελειώνοντας την «Παλαιά διαθήκη», «νυν απολύεις τον δούλον σου Δέσποτα», τελειώνοντας του ήλθε ο λογισμός να γράψει για τον… Πασκάλ! Την ίδια όμως εποχή σ’ έναν Εσπερινό μια γυναίκα είδε τον Ταξιάρχη Μιχαήλ να περπατάει στον ναό και είπαν όλοι: «Θα μας τον πάρει ο Ταξιάρχης»!!! Ο γέροντας όμως αισθανόταν καλά. Φεύγει λοιπόν και έτσι έφυγε για το Άγιο Όρος, όπου το γύρισε όλο και βρήκε απ’ όλα τα... λουλούδια. «Από το άριστα μέχρι το μηδέν», όπως έλεγε. Μίλαγε όμως μόνο για το άριστα! Συνάντησε και τον π. Θεόκλητο Διονυσιάτη, με δυνατή συζήτηση, συμφωνίες και διαφωνίες,… περί προσευχής…. Επιστρέφοντας στην Καλαμάτα, ξημερώνοντας 16 Δεκεμβρίου παθαίνει «οξύ «''οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου»! μυοκαρδίου''». Η είδηση περιφέρεται σ’ όλη την χώρα. Δεν μπορούν να μαθεύτηκε γρήγορα και μεγάλη λύπη περιέβαλε το πιστέψουν οι… μαθητές του. Αυτός στο κρεβάτι του πόνουποίμνιο, αναφωνεί την πιο γλυκιά προσευχή του: «Δόξα Σοι, Κύριε δόξα Σοι» και τα σχετικά. Στις 22/12/1966 αναστέναξε και είπε: «Εγώ παιδιά μου έχω πεθάνει πια»που τόσο είχε γνωρίσει τον Γέροντα. Στις 23/12/1966, ημέρα Παρασκευή ξύπνησε και ζήτησε να… τακτοποιηθείνα προετοιμαστεί για το «''μεγάλο βήμα''». Διάβασε την Ι. Ακολουθία της Μεταλήψεως και Κοινώνησεμετέλαβε των ''αχράντων μυστηρίων''. Ευχαρίστησε τον Κύριο, ρώτησε τι φαγητό θάχουν την Κυριακή (Χριστούγεννα) και στις 15.45 ψιθύρισε το «Δόξα Σοι Κύριε, δόξα Σοι» και η ψυχή του άφησε το σώμα… Το λείψανο του αοίδιμου π. Ιωήλ μετακομίστηκε στον Ι. ναό του αγίου Νικολάουεν μέσω προσυεχής, όπου πέρασε όλη η Καλαμάτα και όχι μόνο… Στις 24 Δεκεμβρίου, 4.30 μ.μ. έγινε η νεκρώσιμος ακολουθία, λίγο πριν τον εσπερινό των Χριστουγέννων… Ενταφιάστηκε στο ησυχαστήριό του. Μια πρόρρηση του φίλου του π. Φιλόθεου Ζερβάκου, ότι την Καλαμάτα θα την σκέπαζε σύντομα ένα πηχτό σκοτάδι είχε πια εκπληρωθεί… Αξίζει να σημειωθεί πως ο Σεβ. Νικοπόλεως αναφέρει πολλά σημεία αγιότητας για τον π. Ιωήλ, αλλά τα αφήνει στα «χέρια» του Κυρίου (σελ. 126-130)εκοιμήθη εν Κυρίω.