Ο άνθρωπος αποτελείται από δύο φύσεις. Τη λογική (ψυχική) και τη σαρκική και αποτελεί το σύνδεσμο του ορατού και του αοράτου, είναι εικόνα του Θεού και τείνει προς ομοίωση Αυτού. Ο άνθρωπος προικίσθηκε με νου και ελευθερία, τα οποία αποτελούν εικόνες του Θεού και τα οποία στόχο έχουν να τον αναβιβάσουν στην αρετή και εξ αυτού στην ομοίωση με το Δημιουργό του. Ο άνθρωπος όμως με την πτώση του απωλεί τη εικόνα αυτή. Με τη δημιουργία όμως ο Θεός έδωσε όχι μόνο ύπαρξη αλλά και μακαριότητα, περιβάλλοντας τον άνθρωπο με τη χάρη Του, ώστε να παραμένει σε συνεχή ενότητα με το Θεό, αν αυτό επιθυμεί. Έτσι ο άνθρωπος είναι κατά βάση είδος νέου αγγέλου, ο οποίος ''βασιλεύει'' πάνω στη γη και κινείται προς τον ουρανό, δηλαδή προς το Θεό, που είναι και ο τελικός σκοπός του μυστηρίου της Δημιουργίας. Στον παράδεισο ο άνθρωπος δημιουργήθηκε εν ''απαθεία'', ''αθάνατος'', με ''ζωή μακάρια'' και όμοια των αγγέλων, με τη χάρη της αρχέγονης δικαιοσύνης να τον περιβάλλει, θεωρώντας, ακολουθώντας και δοξολογώντας ελεύθερα το Θεό, πράγματα τα οποία έπρεπε να αφομοιωθούν ελεύθερα από αυτόν. Έτσι η πτώση ήταν θέλημα του και ελεύθερη επιλογή του και ακριβώς σε αυτά βλέπει και ο πατήρ της εκκλησίας την αρχή του [[Κακό|κακού]] και όχι στη φύση. Η κακία έτσι είναι το ''"μη όν"'', κάτι το αφύσικο το οποίο ζώντας προσαρμόζεται στη φύση. Έτσι με την πτώση, από το πνευματικό πλέον κλίνει προς το υλικό και σαρκικό, τίθεται ανάμεσα στη φύση και το Θεό και ως θνητός υποτάσσεται προς τα πάθη και τρέπεται προς το κακό. Χαρακτηριστικό είναι πως ο άνθρωπος για να πολλαπλασιαστεί χρειάζεται πόνο και σαρκική μίξη, μα αν παρέμενε στον παράδεισο κάτι τέτοιο δε θα χρειαζόταν.

== Η συμβολή του στην εικονομαχική έριδα ==