Αλλαγές

Ο Θεόφιλος υπήρξε πολύγραφος θεολόγος της εποχής του. Παρότι ο ίδιος, στα βήματα τού [[Απόστολος Παύλος|Αποστόλου Παύλου]] αυτοχαρακτηρίζεται ως ιδιώτης, μέσα από τα κείμενά του διακρίνουμε ακριβώς το αντίθετο. Τα κείμενά του ήταν γραμμένα με σαφήνεια, ζωντάνια, ετοιμότητα, με ύφος κομψό και εύρυθμο, ενίοτε όμως μονότονο λόγω της ευρείας εκτάσεως τους. Με λίγα λόγια υπήρξε δόκιμος συγγραφέας με ισχυρή προβολή και επιρροή<ref>Παν. Χρήστου, ενθ.αν., 587</ref>, διαθέτοντας ''"ανεπτυγμένο γλωσσικό αισθητήριο, καθαρή και απλή σκέψη, και γνωμική ή αποφθεγματική διάθεση στο λόγο του"''<ref>Στ. Παπαδόπουλος, ενθ. αν., 281</ref>. Tαυτόχρονα φαίνεται αρκετά επηρεασμένος από την ασιανική ρητορική, όπως τη συναντάμε και στο [[Μελίτων Σάρδεων|Μελίτωνα Σάρδεων]]<ref>Στ. Παπαδόπουλος, ενθ. αν., 281</ref>. Παρότι τελικά τοποθετείται στους [[απολογητές]], μάλλον ο χαρακτήρας του έργου του είναι προτρεπτικός, με απολογητικά στοιχεία<ref>Στ. Παπαδόπουλος, ενθ. αν., 281</ref>.

Από τον ιστορικό [[Ευσέβιος Καισαρείας|Ευσέβιο]] και τον [[Ιερώνυμος|Ιερώνυμο]] μαθαίνουμε για σειρά έργων του. Έτσι κατά τον πρώτο είχε συγγράψει έργα όπως: ''"Προς Αυτόλυκον"'', ''"Προς αίρεσιν Ερμογένους"'', ''"Κατά Μαρκίωνος"'' και ''"Βιβλία Κατηχητικά''"<ref>Ευσεβίου Εκκλησιαστική Ιστορία, 4, 24</ref>, ενώ κατά τον Ιερώνυμο είχε συγγράψει και ''"Υπόμνημα εις το ευαγγέλιον"'' και ''"Υπόμνημα εις τας Παροιμίας"''. Τέλος ο ίδιος κατονομάζει βιβλίο του ''"βίβλος περί των ιστοριών"''. Τα σημαντικότερα από αυτά θεωρούνται το ''"Κατά Μαρκίωνος"'' καθώς και , το ''"Υπόμνημα στα Ευαγγέλιο"'' και το ''"Περί ιστοριών"''. Το πρώτο αναφερθέν βιβλίο θεωρείται από μερικούς θεολόγους πως επηρέασε σοβαρά τη σκέψη του [[Ειρηναίος Λουγδούνου|Ειρηναίου]]<ref>F. Loofs</ref>, ενώ το ''"Υπόμνημα στο Ευαγγέλιο"'' αν και εκφράζονται αμφιβολίες περί της γνησιότητός του από τον Ιερώνυμο, σε άλλο σύγγραμμά του<ref>Epistula 12 ad Aglasiam 6</ref> αναφέρει πως είχε συντάξει όντως αρμονία των τεσσάρων ευαγγελίων όπως ο [[Τατιανός ο Σύρος|Τατιανός]], επί της οποίας πιθανώς και συνέταξε και υπόμνημα<ref>Παν. Χρήστου, ενθ.αν., 588</ref>. Τέλος η βίβλος περί ιστοριών υπήρξε σημαντικότατο βιβλίο της εποχής καθότι ''"έγινε ο δάσκαλος των μεταγενέστερων χριστιανών χρονογράφων"''<ref>Στ. παπαδόπουλος, ενθ. αν., 282</ref>.