Αλλαγές

Ο '''Μητροπολίτης Νικαίας Θεόδωρος''', αποτελεί μία από τις σημαντικές μορφές της εκκλησιαστικής ιστορίας των μέσων χρόνων του [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Βυζαντίου]]. Γεννήθηκε στο Ναύπλιο περίπου το 895 και ο πατέρας του ήταν ιερέας.Πιθανώς είχε μία αδελφή, της οποίας ο γιος ''Αναστάσιος'', ακολούθησε τον ίδιο στην Κωνσταντινούπολη, όπου και χειροτονήθηκε [[Διάκονος]]. Ο Θεόδωρος, μετά την χειροτονία του [[ Πέτρος Επίσκοπος Άργους|Αγίου Πέτρου]] ως Επισκόπου Άργους, υπήρξε μαθητής του στο Άργος, ενώ αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος και στη συνέχεια ιερέας και πιθανόν τοποθετήθηκε σε κάποια υπηρεσία της επισκοπής, όπου απέκτησε διοικητική πείρα.

Ο Θεόδωρος γεννήθηκε ίδιος ήταν «''ασκητικός, λιπόσαρκος, μετρίου αναστήματος, με αραιά γένια και λίγα μαλλιά. Φιλάσθενος και αδύναμος από την φύση του, συχνά αναφέρεται στις ηπατικές και στομαχικές του παθήσεις. Η ασκητική του ζωή τον έκανε ακόμα πιο ευάλωτο στις ασθένειες. Η ελαχίστη αλλαγή στο κλίμα, στη διατροφή, στις συνθήκες διαβίωσης ήταν ικανή να του προκαλέσει ιδιαίτερα προβλήματα, ενώ οι αϋπνίες από τις οποίες υπέφερε τον εξαντλούσαν περισσότερο''»<ref>Παναγιώτη Α. Γιαννόπουλου (Τακτικός Καθηγητής Βυζαντινής Ιστορίας στο Ναύπλιο περίπου ''Universite Catholique de Louvain'' (Βέλγιο)), Ναυπλιακά Ανάλεκτα, ΤΟΜΟΣ IV, (2000)</ref>. Έτσι παρέμεινε κοντά στον [[Επίσκοπος|Επίσκοπό]] του μέχρι τον θάνατο του, το 895925. Ο Πατέρας του Κατόπιν αναχώρησε για την ''Κωνσταντινούπολη'', όπου Αυτοκράτορας ήταν ιερέαςο ''Κωνσταντίνος Ζ΄'' από το 912, αλλά ήδη από το 920 συναυτοκράτορας είχε στεφθεί ο ''Ρωμανός Α΄ο Λεκαπηνός''. Θα πρέπει Άγνωστοι φίλοι και υποστηρικτές, ίσως και συγγενείς του Αγίου Πέτρου, σύστησαν τον Θεόδωρο στην Αυτοκρατορική αυλή, με αποτέλεσμα να είχε μία αδελφήενταχθεί στον Αυτοκρατορικό κλήρο της [[Αγία Σοφία|Αγίας Σοφίας]], όταν ο Ρωμανός τοποθέτησε το 933, τον 16ετή γιο του στον Πατριαρχικό θρόνο, αναλαμβάνοντας τη θέση του χαρτοφύλακα. Την εποχή αυτή οι κληρικοί της ''Αγίας Σοφίας'' τον εξέλεξαν ως εκπρόσωπό τους. Η κοινωνική άνοδος και η επαγγελματική καταξίωση τον διευκόλυναν στις βλέψεις του για υψηλά εκκλησιαστικά αξιώματα, ενώ η φιλία που τον συνέδεε με τον Αυτοκράτορα και τον Πατριάρχη ενίσχυαν την θέση του και τις φιλοδοξίες του. Όμως, λόγω της οποίας ο γιος Αναστάσιοςαυστηρής προσήλωσης στούς κανόνες και τους νόμους, δημιούργησε αρκετούς εχθρούς μεταξύ ορισμένων μοναχών και κληρικών οι οποίοι είτε διότι ήσαν διεφθαρμένοι, είτε διότι φθονούσαν την ανοδική του πορεία, ακολούθησε τον θείο κατηγόρησαν αφενός για αδικήματα οικονομικής φύσης και αφετέρου για την κυκλοφορία ενός λιβελογραφήματος κατά του στην Κωνσταντινούπολη [[Θεοφύλακτος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως|Πατριάρχη Θεοφύλακτου]]. Το κείμενο αυτό εξόργισε τον ''Πατριάρχη'' αλλά και χειροτονήθηκε από τον ίδιο Διάκονος''Αυτοκράτορα''.Ο ''Θεόδωρος'' προκειμένου να αμυνθεί, μετά απευθύνθηκε στους συμπατριώτες του τους Ναυπλιείς, ζητώντας την χειροτονία υποστήριξη τους. Στην αρχή αμφιταλαντεύτηκαν, αλλά με την παρέμβαση του Αγίου Πέτρου ως Επισκόπου Άργους''Μητροπολίτη Χριστόφορου'', μολονότι οι σχέσεις των δύο ανδρών φαίνεται να μην ήταν αγαθές, υπήρξε μαθητής υποστήριξαν ένθερμα την αθωότητα του στην Σχολή κλασσικών σπουδών που ίδρυσε ο Άγιος στο Άργος. Στην πρέπουσα ηλικία ο Ο Θεόδωρος χειροτονήθηκε από δικαιώθηκε, αλλά σχετικά αποδυναμωμένος. Η δεύτερη ευκαιρία στους αντιζήλους του παρουσιάστηκε όταν κατηγορήθηκε ότι αμφισβητούσε τον ίδιο τον Άγιο Πέτρο διάκονος και στη συνέχεια ιερέας''Αυτοκράτορα'', καταλογίζοντάς του ανικανότητα. Πιθανόν τον τοποθέτησε σε κάποια υπηρεσία Το αδίκημα αυτό επέσυρε την ποινή της επισκοπήςεξορίας. Παρ΄όλη την υποστήριξη του Πατριάρχη, όπου απέκτησε διοικητική πείραο Θεόδωρος τιμωρήθηκε με την ποινή του εκτοπισμού.

« ΑσκητικόςΕξόριστος κάπου κοντά στην ''Κωνσταντινούπολη'' ο ''Θεόδωρος'', λιπόσαρκοςέγραφε σε φίλους και υποστηρικτές του προκειμένου να του επιτραπεί η επάνοδος στην ''Πόλη''. Τελικά, με την βοήθεια του Θεοδώρου, ''Μητροπολίτη Κυζίκου'', επέστρεψε στην ''Κωνσταντινούπολη''. Μετά από δύο επιστολές του προς το Αυτοκρατορικό ζεύγος, μετρίου αναστήματοςόχι μόνο αποκαταστάθηκε αλλά του ανέθεσαν και υψηλότερα καθήκοντα στην Εκκλησιαστική διοίκηση. Το 956 περίπου, ο Θεόδωρος χειροτονήθηκε [[Μητροπολίτης Νικαίας]], σε μία εποχή που συνέγραφε και το Βίο του [[Πέτρος Επίσκοπος Άργους|Αγίου Πέτρου]]. Αποφεύγει ρήξεις με αραιά γένια το αυτοκρατορικό περιβάλλον και λίγα μαλλιάτο 956 δεν μετέχει σε ομάδα αντιφρονούντων Ιεραρχών που αντιτάχθηκαν στην αποκατάσταση του [[Ευθύμιος Α΄ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως|Πατριάρχη Ευθυμίου]]. Φιλάσθενος Μάλιστα αναλαμβάνει συντονιστής της ομάδας του ''Κωνσταντίνου Ζ΄'' και αδύναμος από των ομοφρόνων Μητροπολιτών που συνηγορούν για την φύση απομάκρυνση του ''Πολυεύκτου''. Σε επιστολή του, συχνά αναφέρεται στις ηπατικές και στομαχικές προς τον ''Ρωμανό Β΄'' σε περίπτωση επιτυχίας του παθήσειςσχεδίου τους ήταν αυτός που θα καταλάμβανε τον Πατριαρχικό θρόνο. Η ασκητική Ο θάνατος του ζωή ''Κωνσταντίνου Ζ΄'' τον έκανε ακόμα πιο ευάλωτο στις ασθένειες. Η ελαχίστη αλλαγή στο κλίμαπρόλαβε, στη διατροφή, στις με αποτέλεσμα να μην δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες διαβίωσης ήταν ικανή ώστε ο Θεόδωρος να του προκαλέσει ιδιαίτερα προβλήματα, ενώ οι αυπνίες από τις οποίες υπέφερε τον εξαντλούσαν περισσότερο» <ref>1</ref>ανέλθει στον Πατριαρχικό θρόνο.

Ο Θεόδωρος παρέμεινε κοντά στον Επίσκοπο του μέχρι τον θάνατο του, το 925. Κατόπιν αναχώρησε για την Κωνσταντινούπολη, όπου Αυτοκράτορας ήταν ο Κωνσταντίνος Ζ΄ από το 912, αλλά ήδη από το 920 Συναυτοκράτορας είχε στεφθεί ο Ρωμανός Α΄ο Λεκαπηνός.Άγνωστοι φίλοι και υποστηρικτές - ίσως και συγγενείς του Αγίου Πέτρου – σύστησαν τον Θεόδωρο στην Αυτοκρατορική αυλή. Εντάχθηκε στον Αυτοκρατορικό κλήρο της Αγίας Σοφίας και όταν ο Ρωμανός τοποθέτησε (933) τον 16ετή γιό του στον Πατριαρχικό θρόνο, ο Θεόδωρος ανέλαβε την θέση του χαρτοφύλακα. Οι κληρικοί της Αγίας Σοφίας τον εξέλεξαν ως εκπρόσωπό τους. Η κοινωνική άνοδος και η επαγγελματική καταξίωση τον διευκόλυναν στις βλέψεις του για υψηλά εκκλησιαστικά αξιώματα. Η φιλία που τον συνέδεε με τον Αυτοκράτορα και τον Πατριάρχη ενίσχυαν την θέση του και τις φιλοδοξίες του.Όμως, λόγω της αυστηρής προσήλωσης στους κανόνες και τους νόμους, δημιούργησε αρκετούς εχθρούς μεταξύ ορισμένων μοναχών και κληρικών οι οποίοι είτε διότι ήσαν διεφθαρμένοι είτε διότι ζήλευαν την ανοδική πορεία του Θεοδώρου, τον κατηγόρησαν αφ΄ενός για αδικήματα οικονομικής φύσης και αφ΄ετέρου για την κυκλοφορία ενός λιβελλογραφήματος κατά του Πατριάρχη Θεοφύλακτου. Το κείμενο αυτό εξόργισε τον Πατριάρχη αλλά και τον Αυτοκράτορα.Ο Θεόδωρος – προκειμένου να αμυνθεί- απευθύνθηκε στους συμπατριώτες του, τους Ναυπλιείς, ζητώντας την υποστήριξη τους. Στην αρχή αυτοί αμφιταλαντεύτηκαν, αλλά με την παρέμβαση του Μητροπολίτη Χριστόφορου, μολονότι οι σχέσεις των δύο ανδρών δεν ήταν αγαθές, υποστήριξαν ένθερμα την αθωότητα του.Ο Θεόδωρος δικαιώθηκε, αλλά σχετικά αποδυναμωμένος. Οι αντίπαλοι του κατάλαβαν ότι ο Θεόδωρος δεν ήταν άτρωτος. Η δεύτερη ευκαιρία δεν άργησε να παρουσιαστεί. Τον κατηγόρησαν ότι αμφισβητούσε τον ίδιο τον Αυτοκράτορα και του καταλόγιζε ανικανότητα. Το αδίκημα αυτό επέσυρε την ποινή της εξορίας. Παρ΄όλη την υποστήριξη του Πατριάρχη, ο Θεόδωρος τιμωρήθηκε με την ποινή του εκτοπισμού.Εξόριστος κάπου κοντά στην Κωνσταντινούπολη ο Θεόδωρος, έγραφε σε φίλους και υποστηρικτές του προκειμένου να του επιτραπεί η επάνοδος στην Πόλη. Τελικά, με την βοήθεια του Θεοδώρου, Μητροπολίτη Κυζίκου, ο Θεόδωρος επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη. Μετά από δύο επιστολές του προς τον Αυτοκράτορα και την ίδια την Αυτοκράτειρα, όχι μόνο αποκαταστάθηκε αλλά του ανέθεσαν και υψηλότερα καθήκοντα στην Εκκλησιαστική διοίκηση. Το 956 περίπου, ο Θεόδωρος χειροτονήθηκε Μητροπολίτης [[Νικαίας]]. Εκεί, γράφει και το Βίο του [[Επίσκοπος Άργους Πέτρος|Αγίου Πέτρου]]. Αποφεύγει ρήξεις με το αυτοκρατορικό περιβάλλον και το 956 δεν μετέχει σε ομάδα αντιφρονούντων Ιεραρχών που αντιτάχθηκαν στην αποκατάσταση του Πατριάρχη Ευθυμίου. Μάλιστα αναλαμβάνει συντονιστής της ομάδας του Κωνσταντίνου Ζ΄και των ομοφρόνων Μητροπολιτών που συνηγορούν για την απομάκρυνση του Πολυεύκτου.Σε επιστολή του προς τον Ρωμανό Β΄σε περίπτωση επιτυχίας του σχεδίου τους ήταν αυτός που θα καταλάμβανε τον Πατριαρχικό θρόνο. Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Ζ΄τον πρόλαβε. Δεν δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες και ο Θεόδωρος δεν αξιώθηκε τον θρόνο. Ο Θεόδωρος πέθανε περίπου το 963 στην Κωνσταντινούπολη. Κανείς δεν γνωρίζει , χωρίς να γνωρίζουμε που ετάφη.

*Μιχαήλ Γ. Λαμπρινίδης, Δ.Ν. «Η ΝΑΥΠΛΙΑ«''Η Ναυπλιά.ΑΠΟ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΑΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΩΝ ΚΑΘ΄ΗΜΑΣ».ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ. ΕΚΔΟΣΙΣ Από Αρχαιοτάτων χρόνων μέχρις των καθ' ημάς''», Έκδοσις Γ΄ ΝΑΥΠΛΙΟΝ , Ναύπλιον 1975(<small>Πηγή "Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού"</small>).*Κωνσταντίνος Κυριακόπουλος, Καθηγητής «''Αγίου Πέτρου Επισκόπου Άργους. Βίος Φιλόλογος.« ΑΓΙΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΓΟΥΣ ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ και λόγοι''». ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ., Έκδοσις Ιεράς Μητρόπολης Αργολίδος, 1976(<small>Πηγή "Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού"</small>). [[Κατηγορία:Επίσκοποι|Θ]][[Κατηγορία:Επίσκοποι Οικουμενικού Πατριαρχείου|Θ]][[Κατηγορία:20ος αιώνας|Θ]]