12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
καμία σύνοψη επεξεργασίας
Κατά την [[Ορθόδοξη Εκκλησία]], η αποκάλυψη του Θεού δόθηκε πλήρως κατά την [[Πεντηκοστή]], με την επιφοίτηση του [[Άγιο Πνεύμα|Αγίου Πνεύματος]] στην [[Εκκλησία]], «''αφού την ημέρα της Πεντηκοστής οι Απόστολοι ωδηγήθηκαν εις πάσαν την αλήθειαν υπό του Παρακλήτου Πνεύματος, ως υπεσχέθη εις αυτούς ο Κύριος''»<ref>Ιωάννου Ρωμανίδου, «''Δογματική και Συμβολική θεολογία''», Τόμος Α΄, σελίς 125</ref>. Έκτοτε, φορείς αυτής της αποκάλυψης, είναι οι άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ιδιαίτερα οι θεούμενοι, οι οποίοι βιώνουν τη ''Θεία Αποκάλυψη'' ως εμπειρία ζωής. Εξ' αυτού του γεγονότος, προκύπτει η Ορθόδοξη θέση, ότι η αποκάλυψη του Θεού είναι η εμπειρία των αγίων, η οποία αποτελεί την [[Ιερά Παράδοση]] της Εκκλησίας. Η ''αποκάλυψη του Θεού'', διατυπώνεται από την Εκκλησία και τους θεουμένους ανθρώπους Αυτής, με διαφόρους τρόπους, όπως με τις αποφάσεις των [[Οικουμενικές Σύνοδοι|Οικουμενικών Συνόδων]], με τα εγκεκριμένα από Οικουμενικές Συνόδους κείμενα των πατέρων, με την [[Αγία Γραφή]], την ''Υμνολογία της Εκκλησίας'', τα ''Λειτουργικά κείμενα''. Τα ανωτέρω, θεωρούνται θεόπνευστα, επειδή περιέχουν ''Θεία Αποκάλυψη'', αλλά αλαθήτως αποφαίνονται μόνο οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων. Πρέπει επίσης να επισημανθεί ότι η αλλοτρίωση της ανθρώπινης ύπαρξης ''"με την πτώση σημαίνει αμαύρωση και διαστροφή της θείας γνώσεως στην φυσική και την υπερφυσική σχέση και όχι μόνο άρση της υπερφυσικής"''<ref>Ιωάννου Δαμασκηνού, «''Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως''» (απόδοση-σχόλιο Νίκος Ματσούκας), Κεφάλαιο Α, σχόλιο 2.</ref>.
Η κατανόηση υπό το πρίσμα της θείας αποκαλύψεως ''"Θείας Αποκαλύψεως"'' κρύβει ένα σημαντικό θεολογικό ζήτημα, κατά το οποίο ενυπάρχει σαφής δογματική διαφοροποίηση από την δυτική θεολογία. Όπως προαναφέρθηκε αποκάλυψη είναι η φανέρωση του Θεού στην κτίση. Επειδή ακριβώς λοιπόν υπάρχει ριζική διαφορά Έτσι λόγω της ριζικής διαφοράς μεταξύ δημιουργού και δημιουργήματος, η Αποκάλυψη, οι θεοφάνειες δηλαδή, είναι τελικά αυτές που οικοδομούν τη σχέση μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων και η οποία κατανοείται κατά μέθεξη του δευτέρου και θεογνωσία (δηλαδή του σταδίου τελειώσεως)<ref>Νικ. Ματσούκας, Δογματική και Συμβολική Θεολογία Β΄, σελίδα 58</ref>(δηλαδή του σταδίου τελειώσεως). Η ριζική διαφορά όμως τελίκά μεταξύ πατερικής και δυτικής θεολογίας ανακύπτει ακριβώς εδώ. Ο Θεός τελικά στην ορθόδοξη παράδοση επειδή είναι ακατάληπτος ως προς την [[ουσία]] Του γίνεται καταληπτός ως προς τις ενέργειές του και αυτό το έργο συντελείται δια μέσου των θεοφανειών, αφού τελικά αυτές (οι ενέργειες) γίνονται ο κρίκος και η γέφυρα που συνδέουν τη θεότητα με την κτίση<ref>Νικ. Ματσούκας, Δογματική και Συμβολική θεολογία Β΄, 58</ref>. Έτσι η Αποκάλυψη κατανοείται σωστά μόνο υπό το πρίσμα των διαρκών θεοφανειών στην κτίση και την ιστορία, αποβαίνοντας κάτι ιστορικό, δυναμικό και ζωντανό<ref>ο.π.</ref>, ενώ οι ενέργειες αυτές νοούνται πάντα ως κάτι άκτιστο (ανόμοιο από τη κτίση) και στις οποίες ο άνθρωπος μετέχει κατά θεογνωσία και εμπειρία και όχι με τις μάτια της ορατής κτίσης.
== Η Θεία Αποκάλυψη κατά τον [[Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος|Άγιο Συμεών το Νέο Θεολόγο]] ==
