Αλλαγές

'''Σύνοδος''' στη ''[[Ορθόδοξη Εκκλησία]]'' αποκαλείται «''το άθροισμα των αρχιερέων, γινόμενον ή δια να εκδοθή απόφασις δια την ευσέβειαν και ευταξίαν της Εκκλησίας ή δια να αναιρεθή με τα όπλα της ευσεβείας καμία ζημία προλαβούσα, ή μέλλουσα της ευσεβείας''»<ref>Νικοδήμου Αγιορείτου, «''Πηδάλιον''», σελίς 42</ref>. Έτσι η ''Εκκλησιαστική σύνοδος'' αποτελεί την «''ανωτέρα αρχή εν πάση κατά τόπους εκκλησία''»<ref>Π.Ν.Τρεμπέλας, «''Δογματική''», Τόμος Β΄, σελίς 402</ref>, η οποία αποτελείται «''υπό του συνόλου των επισκόπων''»<ref>ενθ. αν.</ref> της εκάστοτε εκκλησιαστικής διοικητικής επαρχίας. Ως ανωτάτη αρχή της εκκλησίας και ανώτερο εκκλησιαστικό συνοδικό όργανο, καθοδηγούμενο υπό του [[Άγιο Πνεύμα|Αγίου Πνεύματος]], αποφαίνοντας απλανώς των ευαγγελικών αληθειών, είναι η [[Οικουμενικές Σύνοδοι|Οικουμενική Σύνοδος]]της οποίας η διαφορά εν σχέση με τις τοπικές συνόδους έγκειται μόνο «''στο ιδίωμα...το να συναθροίζονται δια προσταγών, ενώ πρόδρομος ουχί του Πάπα, ή του δεινός πατριάρχου, αλλά δια προσταγών βασιλικών''»<ref>Νικοδήμου Αγιορείτου, «''Πηδάλιον''», σελίς 118</ref>. Μάλιστα πρέπει να σημειωθεί πως οι αποφάσεις των τοπικών συνόδων, δεν είναι μειωμένου κύρους σε σχέση με τις Οικουμενικές, εφόσον αυτές αποφαίνονται επικυρωμένα υπό της εκκλησιαστικής συνοδικής εκφράσεωςΕκκλησίας, δογματικά ορθώς, αποτέλεσε γι αυτό και «''η πάντων Πατριαρχών της Οικουμένης συμφωνία, και τας τοπικάς εις Οικουμενικάς, και καθολικάς μεταβάλλει''»<ref>Νικοδήμου Αγιορείτου, «''αποστολική σύνοδοςΠηδάλιον'' των Ιεροσολύμων», το 49 μ.Χσελίς 119</ref>.

Το Πρέπει να τονισθεί πως πρόδρομος της εκκλησιαστικής συνοδικής εκφράσεως, αποτέλεσε η ''αποστολική σύνοδος'' των Ιεροσολύμων, το 49 μ.Χ. Έτσι το ''συνοδικό σύστημα'' προήλθε αφενώς αφενός εκ της ομάδος της [[Τάξη των Προφητών|Τάξεως των Προφητών]] σε κάθε εκκλησία, αφετέρου από τους [[Απόστολοι|αποστόλους]] ως επόπτες των ιδρυομένων εκκλησιών. Με το πέρας της ζωής αυτών, οι χειροτονηθέντες υπ'αυτών [[Επίσκοπος|επίσκοποι]] και [[Πρεσβύτερος|πρεσβύτεροι]], ανέλαβαν το έργο της εποπτείας, συγκροτούντες συνόδους για την αντιμετώπιση διαφόρων θεολογικών, δογματικών και ποιμαντικών προβλημάτων που ανέκυπταν σε κάθε περιοχή, αλλά και για την εκλογή επισκόπων, κάτι πολύ σημαντικό, αφού η κοινωνία των επισκόπων μέσω του συνοδικού συστήματος χειροτονίας επιβεβαιώνει «''την πληρότητα του σώματος''» της εκκλησίας<ref>Βλασίου Φειδά, «''Εκκλησιαστική Ιστορία''», σελίς 188</ref>. Έτσι κύριος στόχος των συνόδων «''ήταν η προαγωγή της θεραπείας της καθάρσεως και του φωτισμού της καρδίας και της θεώσεως καθώς και η πλήρης υποστήριξις όλως των προγραμμάτων εφραμογής εφαρμογής των αποτελεσμάτων της εν λογω λόγω θεραπείας''»<ref>Ιωάννoυ Ρωμανίδου, «Δογματική και Συμβολική θεολογία», σελίς 38</ref>. Η διαφύλαξη όμως αυτή έχει δύο πλευρές: αφενός την εσωτερική, όπου λαμβάνεται μέριμνα για τη διαφύλαξη της σωστής ασκητικής αγωγής και αφετέρου η εξωτερική που συνίσταται στη διαφύλαξη του δόγματος ως οδηγού προς την θεραπεία της ψυχής, ιδίως δε ως προς το πνεύμα αυτού<ref>Ιω. Ρωμανίδης, Πατερική Θεολογία, σελίδα 213</ref>. Η διασωθείσα μάλιστα αυτή παράδοση των συνόδων ''"είναι μία συνεχής παράδοσις από τον 1ο αιώνα"''<ref>ο.π.</ref>.

Το ''Συνοδικό σύστημα'' της Ορθόδοξης Εκκλησίας λέγεται συνήθως ''δημοκρατικό''. Ο όρος αυτός δεν είναι βέβαια ακριβής, αφού, αν και είναι απαραίτητη η αναγνώριση των αποφάσεων των συνόδων από το πλήρωμα της εκκλησίας, εντούτοις η εξουσία της διοίκησης μέσω της συνόδου δεν πηγάζει από κάποια λαϊκή κυριαρχία, αλλά από τον ίδιο τον Θεό, τον Θεάνθρωπο [[Χριστός|Ιησού Χριστό]] που είναι η κεφαλή της Εκκλησίας. Δημοκρατικό όμως συνήθως λέγεται το πολίτευμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας κατ' αντίθεση προς το μοναρχικό τρόπο διοικήσεως της Δυτικής Εκκλησίας<ref>Μπούμης Ι. Παναγιώτης, 'Κανονικόν Δίκαιον', έκδ. 3η επηυξημένη, Γρηγόρης, Αθήνα 2002, σελ. 173.</ref>. == Υποσημειώσεις Διάκριση των συνόδων<ref>Μπούμης, ''Κανονικόν Δίκαιον''', ό.π., σελ. 174-189.</ref>==Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, από απόψεως συμμετοχής των ιεραρχών, οι σύνοδοι χωρίζονται σε: α) ''Γενικές'', στις οποίες ανήκουν οι επτά Οικουμενικές, αλλά και μετά το [[Μέγα Σχίσμα του 1054|Σχίσμα]], οι μελλοντικές Πανορθόδοξες, και β) ''Μερικές'', που είναι όλες οι άλλες. Από απόψεως συγκλήσεως και χρονικής διάρκειας διακρίνονται οι σύνοδοι σε α) ''Διαρκείς οι οποίες συνέρχονται μονίμως όλη τη διάρκεια του έτους, και β) ''Περιοδικές'', οι οποίες συνέρχονται για ωρισμένο χρονικό διάστημα, και μπορεί να είναι είτε ''Τακτικές'' (αν συνέρχονται ορισμένες χρονικές περιόδους), είτε ''Έκτακτες''. ===Περιγραφή===*Η ''[[Οικουμενική Σύνοδος]]'': Είναι το υπέρτατο νομοθετικό, διοικητικό και δικαστικό όργανο της Εκκλησίας. Μία σύνοδος μπορεί να ονομασθεί Οικουμενική, όταν διερμηνεύει ορθά τη διδασκαλία της Εκκλησίας και δεν αντιτίθεται στην πίστη του πληρώματος της θριαμβεύουσας Εκκλησίας (δηλ. των κεκοιμημένων), καθώς και στη συνείδηση του πληρώματος της στρατευόμενης Εκκλησίας (δηλ. των ζώντων), αλλά συμφωνεί και εκφράζει αυτά. *Η ''Μείζων Τοπική Σύνοδος'': Είναι η σύνοδος εκείνη, στην οποία καλούνται οι εν ενεργεία επίσκοποι όχι μιας μητροπόλεως ή αυτοκέφαλης Εκκλησίας, αλλά δύο ή τριών ή και περισσοτέρων μητροπόλεων ή αυτοκέφαλων Εκκλησιών. Εξ απόψεως κύρους κατατάσσεται αμέσως μετά τις Οικουμενικές Συνόδους. *Η ''Επαρχιακή ή Μητροπολιτική Σύνοδος'' (ενός έθνους-κράτους): Είναι η σύνοδος των επισκόπων μιας μητροπολιτικής περιφερείας, η οποία συνέρχεται υπό την προεδρία του οικείου [[μητροπολίτης|μητροπολίτη]], μέσα στα όρια της μητροπολιτικής του περιφερείας. *Η ''Πατριαρχική Σύνοδος'': Πατριαρχική Σύνοδος καλείται η σύνοδος η οποία συγκροτείται από επισκόπους του οικείου αντιστοίχου [[Πατριαρχείο|πατριαρχείου]]. Οι σύνοδοι αυτές αποτελούν το ανώτατο νομοθετικό, διοικητικό καί δικαστικό εκκλησιαστικό όργανο του πατριαρχείου και συνέρχονται συνήθως στην έδρα του [[Πατριάρχης|πατριάρχη]].

<div style="font-size*Η ''Ενδημούσα Σύνοδος'':85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div>Η σύνοδος αυτή ανήκει στις ''διαρκείς'' συνόδους. Κατά το παρελθόν, όταν μετά την [[Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος|Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο]] ο θρόνος της Κωνσταντινουπόλεως απέκτησε ευρεία διοικητική δικαιοδοσία, ο Πατριάρχης, για την αντιμετώπιση επειγόντων ζητημάτων, δεν συγκαλούσε την ''Πατριαρχική Σύνοδο'' που ήταν πολυδάπανη και χρονοβόρα, αλλά προσέφευγε στη γνώμη των αρχιερέων, οι οποίοι ''παρεπιδημούσαν'' ή ''ενδημούσαν'' στην Κωνσταντινούπολη.

== Βιβλιογραφία Δείτε επίσης ==: ''[[Οικουμενικές Σύνοδοι]]''

[[Κατηγορία:Σύνοδοι|*]][[Κατηγορία:Ζωτικά Άρθρα|Ε]]