Αλλαγές

Κατά συνέπεια, η ''Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη'' ανήκει στους κλάδους της νεώτερης επιστήμης<ref>Αγουρίδης Σάββας, ''Εισαγωγή Εις την Καινήν Διαθήκην'', 3η έκδ., Γρηγόρης, Αθήνα 1991 (c1971), σελ. 17.</ref> αφού αναπτύχθηκε , με κριτικό πνεύμα, μόλις από τον 18ο αιώνα και εξής<ref>Καραβιδόπουλος Δ. Ιωάννης, ''Εισαγωγή Στην Καινή Διαθήκη'', 2η έκδ., Πουρναράς, θεσσαλονίκη 1998, σελ. 18.</ref> και το πρόσωπο που συνέβαλε στην αποδοχή της ως κλάδος ''"ειδικής επιστημονικής ερεύνης"''<ref>Βούλγαρης, ''Εισαγωγή...'', ό.π., σελ. 28.</ref>, είναι ο αναγνωρισμένος θεμελιωτής της, ο Ρωμαιοκαθολικός διανοούμενος και μοναχός ''Richard Simon'' (1638-1712)<ref>Βλ. και Αγουρίδης, ''Εισαγωγή...'', ό.π. / Καραβιδόπουλος, ''Εισαγωγή...'', σελ. 20.</ref>.

Στην πραγματικότηταΗ έρευνα της Κ.Δ. αναπτύχθηκε ιδιαίτερα στον προτεσταντικό χώρο με κέντρο την Γερμανία, ο [[Διαφωτισμός]] του 17ου αιώνα αποτελεί το υπόβαθρο εξαιτίας της ''Εισαγωγής απόλυτης και μοναδικής αυθεντίας που απέδιδαν οι διαμαρτυρόμενοι στην Καινή Διαθήκη'' με τη σημερινή της μορφή, ενώ ουσιαστική επίδραση άσκησαν σ' αυτή η [[ΜεταρρύθμισηΑγία Γραφή]], η φιλοσοφία του ''Σπινόζα'' και η εμφάνιση μιας γενικότερης αμφισβήτησης απέναντι σε κάθε υπερβατικό στοιχείο στον κόσμο(sola scriptura)<ref>ΒούλγαρηςΠαναγόπουλος, ''Εισαγωγή...'', ό.π., σελ. 4256.</ref>. Ο ''Richard Simon'', προσπάθησε να τους δείξει στους [[Διαμαρτυρόμενοι|Διαμαρτυρόμενους]] ότι μόνη της η [[Αγία Γραφή]] ήταν ανεπαρκής για την ανάπτυξη των θεμάτων της πίστεως, αναφέρθηκε στην απώλεια των αυτογράφων των βιβλίων και στην εμφάνιση απειράριθμων παραλλαγών στα αντίγραφα, τάχθηκε ενάντια στην μηχανική [[Θεοπνευστία]] και μελέτησε τα [[Απόκρυφα]]. Έθεσε έτσι τα θεμέλια για μια σοβαρή επιστημονική εργασία επάνω στην [[Καινή Διαθήκη]]<ref>Στο ίδιοΒούλγαρης, ''Εισαγωγή...'', ό.π., σελ. 43.</ref> η οποία προχώρησε ακόμη περισσότερο κατά στους επόμενους αιώνες, υποβοηθούμενη από το γενικότερο πνεύμα αμφισβήτησης απέναντι σε κάθε υπερβατικό στοιχείο στον κόσμο<ref>Βούλγαρης, ''Εισαγωγή...'', ό.π., σελ. 42.</ref>, που έφερε ο [[Διαφωτισμός]] και o ορθολογισμός, από τον 19ο 18ο αιώνα και 20ο αιώναεξής<ref>Αγουρίδης, ''Εισαγωγή...'', ό.π., σελ. 18.</ref>. Στους επόμενους αιώνες, καθώς ενισχύθηκε και η έρευνα του ραββινικού [[Ιουδαϊσμός|Ιουδαϊσμού]], του [[Γνωστικισμός|Γνωστικισμού]], των [[Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας|κειμένων του Κουμράν]] κ.λπ., το ιστορικο-κριτικό πνεύμα με προοδευτικότερες ή συντηρητικότερες τάσεις κάθε φορά, δημιούργησε διάφορες σχολές εξέτασης της Καινής Διαθήκης, όπως η ''"διαλεκτική"'', η ''"υπαρξιακή"'', η ''"μαρξιστική"'', η ''"στρουκτουραλιστική"'', η ''"γλωσσολογική"'', η ''"φεμινιστική"'' κ.ά.<ref>Παναγόπουλος, ''Εισαγωγή...'', σελ. 57.</ref>. Στη σημερινή εποχή, οι μέθοδοι που εφαρμόζονται διεθνώς στην έρευνα της Κ.Δ. είναι η ''"Ιστορία των φιλολογικών ειδών"'' που εξετάζει τις διάφορες μορφές με τις οποίες παραδόθηκε αρχικά το [[Συνοπτικά Ευαγγέλια|Συνοπτικό υλικό]] και αργότερα η διδασκαλία των λοιπών βιβλίων της Κ.Δ. και αναζήτησε στην ζωή της πρώτης Εκκλησίας τον χώρο μέσα από τον οποίο προήλθαν, και η ''"Ιστορία της τελικής συντάξεως"'', η οποία ερευνά την ιδιαίτερη θεολογική διδασκαλία καθενός Συνοπτικού Ευαγγελιστή<ref>Παναγόπουλος, ''Εισαγωγή...'', σελ. 56.</ref>.