Μια σύνοδος αποτελείται από στάδια. Αρχικά εντοπίζεται η εσφαλμένη ζωή που θέλει να διαβρώσει τη ζωή της εκκλησίας, εν συνεχεία καλείται η σύνοδος να επιβεβαιώσει και να αποσαφηνίσει τον ορθό τρόπο ζωής και τελικά να βρει τον τρόπο να θεραπεύσει τη διάβρωση. Οι αποφάσεις λοιπόν δεν είναι κατασκευάσματα, πολύ περισσότερο δεν αποτελούν κάτι το αποκομμένο από τη ζωντανή ανάγκη του χαρισματικού σώματος<ref>Νίκος Ματσούκας, Δογματική...Β΄, σελ. 442</ref>. Γι αυτό και οι αποφάσεις υπόκεινται στη δοκιμή του σώματος και πρέπει να έχουν άμεσες προσβάσεις για μια αποτελεσματική ζωή<ref>ο.π.</ref>. Στο τέλος η σύνοδος οφείλει να δείξει προς το λαό τη διδαχή της, να δοκιμαστεί και να αποδείξει την ορθότητα και τη θεραπευτική ικανότητα των αποφάσεών της, για να αποκτήσει οικουμενική συνείδηση. Γι αυτό και οι Σύνοδοι δεν είναι οικουμενικές, επειδή οι ίδιες έχουν συνείδηση οικουμενικότητας, αλλά εφόσον εκπληρώνουν συνάμα τύπο και πνεύμα, και με μοναδικό απόλυτο κριτήριο τη συμφωνία της με τη ζωή του χαρισματικού σώματος<ref>Νίκος Ματσούκας, Δογματική...Β΄, σελ. 443</ref>. Έτσι δύναται να απορριφθούν και τυπικώς τέλειες σύνοδοι. Αλλά Διότι ο τύπος στην εκκλησιαστική ζωή, αν δεν εμπεριέχει το ορθό κοινό βίωμα, είναι κενός νοήματος, στείρος και μήτρα της ειδωλοποίησης και του νομικισμού. Γι αυτό και η έννοια της οικουμενικότητας δεν είναι μόνο ένα τυπικό εξωτερικό κριτήριο, αλλά συνάμα και εσωτερικό, ως οικουμενική και καθολική αλήθεια. Εδώ η οικουμενικότητα συνάδει με την καθολική και αλάθητη έκφραση. Γι αυτό και μία οικουμενική σύνοδος αποτελεί αλάθητο όργανο την εκκλησίας, όταν το αλάθητό της συμπίπτει προς το αλάθητο του πληρώματος σαν είδος ταυτότητας<ref>Νίκος Ματσούκας, Δογματική...Β΄, σελ. 444</ref>. Γι αυτό και δεν ανακαλύπτει εξ αρχής καμία αλήθεια, διότι απλά αυτή ποτέ δεν είχε χαθεί<ref>Γεώργιος Φλορόφσκι, Το σώμα του ζώντος Χριστού, σελ. 51</ref>.