12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Ιστορικό
Η αίρεση των δοκητών, ήδη εμφανίζεται κατά τον Α΄ αιώνα όπως μαρτυρείται μέσα από την [[Καινή Διαθήκη]]. Η αντιμετώπιση μάλιστα της αιρέσεως είναι άμεση υπό του [[Ευαγγελιστής Ιωάννης|Αποστόλου Ιωάννη]], ο οποίος με σαφείς λόγους απορρίπτει τη θεώρησή τους (''"πολλοί πλάνοι εισήλθον εις τον κόσμον οι μη ομολογούντες Ιησούν Χριστόν ερχόμενο εν σαρκί"''). Η αίρεση αυτή όπως παρατηρούμε αντιμετωπίζεται και υπό του [[Ιγνάτιος ο Θεοφόρος|Ιγνατίου]] ο οποίος τους χαρακτηρίζει ως βλάσφημους, άθεους και άπιστους<ref>Προς Τραλλιανοίς 10. Προς Σμυρνείς 5, 1-2</ref>, αναφέροντας επιπρόσθετα πως αληθώς ηγέρθη εκ νεκρών ο Κύριος και πως ήταν τέλειος άνθρωπος<ref>Προς Τραλ. 9, 1-2. Προς Σμυρν. 4, 2</ref>. Κατά τους επόμενους δύο αιώνες ο δοκητισμός θα λάβει μεγαλύτερη έκταση καθώς θα προσαρμοστεί σε γνωστικά κινήματα και μάλιστα σε διάφορες μορφές. Η κυριότερη μορφή που λαμβάνει είναι διδασκαλία η οποία αναφέρει πως ο αιών Χριστός, κατήλθε στον υιό της Μαρίας και του Ιωσήφ για να γίνει άνθρωπος φαινομενικώς<ref>Ιππολύτου, Κατά Αιρέσεων 7, 28</ref>. Λίγο μάλιστα προ του θανάτου αποχωρίστηκε τον άνθρωπο Ιησού. Κατά μία άλλη εκδοχή, το σώμα του Ιησού ήταν ουράνιο, αρνούμενοι έτσι πως είχε υλικό σώμα<ref>ΘΗΕ, ο.π., σελ. 150</ref>.
Ο Δοκητισμός θα εμφανιστεί δυναμικά και πάλι κατά τον 5ο αιώνα, με τη μορφή του [[Μονοφυσιτισμός|Μονοφυσιτισμού]]. Αυτό συμβαίνει καθώς η θεϊκή φύση του Χριστού απορρόφησε την ανθρώπινη, με αποτέλεσμα να μην πάθει το ανθρώπινο σώμα του Χριστού, καθώς πλέον είχε εξαφανιστεί από την ένωσή του με το θείο. Η συσχέτιση αυτή γίνεται από τον [[Ευστάθιος Αντιοχείας|Ευστάθιο Αντιοχείας]]<ref>PG 86/1, 916</ref>, ενώ και ο [[Θεοδώρητος Κύρου]] θεωρεί πως οι μονοφυσίτες ανανεώνουν το περιεχόμενο του δοκητισμού<ref>Επιστολή ΠΒ, Προς Ευσέβιο επίσκοπο Άγκυρας. PG 83, 1264</ref>. Ιδέες δοκητικές, εκτός των μεγάλων αιρέσεων, θεολόγοι ισχυρίζονται πως βρίσκονται και στο σύστημα του [[Ωριγένης|Ωριγένη]] και του [[Κλήμης Αλεξανδρείας|Κλήμεντα Αλεξανδρείας]], αν και με βάση το συνολικό τους έργο δε μπορούν να καταταχθούν στους δοκητές<ref>ΘΗΕ, ο.π., σελ. 150</ref>. Κρίνοντας το δοκητισμό σε όλες τις εποχές, αυτό που κατανοείτε είναι πως σε όλες τους τις μορφές του, ερμηνεύεται σα μία λογική προσπάθεια εξηγήσεως του σχεδίου της θείας οικονομίας, γεννώντας τελικώς πληθώρα χριστολογικών αιρέσεων, μέσω πλατωνικών, νεοπλατωνικών, αλλά και των συγκριτιστικών τάσεων<ref>ΘΗΕ, ο.π., σελ. 151</ref>. Το ουσιαστικό δηλαδή πρόβλημα των δοκητών ήταν το κατά πόσο πράγματι μπορεί αληθώς να λάβει σάρκα ο Θεός και κατά πόσο μπορεί να υπάρξει πραγματική ένωση θεϊκής και ανθρώπινης φύσεως, δίχως συνέπειες για τη δεύτερη. Έτσι ο δοκητισμός καταπολεμήθηκε από την εκκλησία, καθώς δίδασκε τη μη πραγματική σάρκωση του Χριστού, αλλά μια φαινομενική, μειώνοντας ή και εξαλείφοντας το απολυτρωτικό έργο της παρουσίας Του επί γης.
==Διδασκαλία==
