12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Η περί πελαγιανισμού αντιμετώπιση
Το χάσμα αυτό, ανέλαβε να το γεφυρώσει ο νέος αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης, Μαξιμιανός. Το πρώτο βήμα σύγκλησης τελικά επήλθε από τον Ιωάννη Αντιοχείας, ο οποίος και καταδίκασε τη Νεστοριανική χριστολογική διδασκαλία<ref>ACO, I, 1, 4</ref>, ζητώντας αντιστοίχως την ανάκληση του κειμένου των αναθεματισμών του Κυρίλλου. Ο Κύριλλος αφού αποδοκίμασε τις Απολιναριστικές απόψεις, έδειξε διάθεση να δώσει εξηγήσεις για τις ασαφείς διατυπώσεις του κειμένου των 12 αναθεματισμών<ref>PG 77, 185</ref>. Έτσι ο Παύλος Εμέσης που ήταν εκ των μεσαζόντων προς επίλυση του ζητήματος, συνέταξε ένα κείμενο ως ομολογία πίστεως, το οποίο κάλυπτε και τις δύο πλευρές<ref>ACO, I, 4, 15-20, PG 77, 173-181</ref>. Το κείμενο αυτό ονομάστηκε «Έκθεση Πίστεως (όρος) των διαλλαγών''» και χαιρετίστηκε εγκαρδίως από τις δύο πλευρές<ref>PG 77, 177</ref>, όταν τελικώς επήλθε συμφωνία μεταξύ των διαφωνούντων. τον Απρίλιο του 433 στην Αντιόχεια <ref>Acta Concil. Ocum. Ephes. I, 1, 4, σς 8-9 (Επιστολή Κυρίλλου 39, 5)</ref>. Η συμφωνία αυτή μάλιστα χαρακτηρίζεται ως «''ανυπολογίστου σημασίας''», διότι «''κατοχυρώνει την ενότητα του σαρκωθέντος Λόγου''»<ref>Παναγιώτης Χρήστου, Πατρολογία, σελίς 46</ref>, αφού τόσο οι Αλεξανδρινοί όσο και οι Αντιοχειανοί θεολόγοι, εγκατέλειψαν «''οι μεν την εμονήν περί μίας φύσεως, οι δε εδέχθησαν αντίδοση ιδιωμάτων και τον όρο Θεοτόκος''». Βέβαια η πραγματικότητα είναι πως με βάση τις έριδες που ακολούθησαν η ομολογία «''άφηνε περιθώρια για διαφορετικές ερμηνείες''» καθώς «''μπορούσε να ικανοποιήσει τους μετριοπαθείς εκπροσώπους των δύο θεολογικών τάσεων''»<ref>Βλασίου Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, Τόμος Α΄, σελίς 617</ref>. Το κείμενο αυτό μάλιστα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως νίκη της αλεξανδρινής θεολογίας ή οπωσδήποτε μείωση της Αντιοχειανής<ref>Βλασίου Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, Τόμος Α΄, σελίς 617</ref>.
===Η περί πελαγιανισμού Πελαγιανισμού αντιμετώπιση===
Η σύνοδος εκτός του μείζονος εκκλησιαστικού ζητήματος και ουσιαστικού λόγου συγκλήσεως, που ήταν ο Νεστοριανισμός, αντιμετώπισε και το ζήτημα του Πελαγιανισμού. Η επίσκοποι έτσι καταδίκασαν τους οπαδούς του Πελάγιου και ΚελεστίουΚαιλεστίου, οι οποίοι θεολογούσαν πως ο άνθρωπος δύναται να σωθεί χωρίς τη συνέργεια της θείας χάριτος<ref>Ιωάννη Καρμίρη, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολική Εκκλησίας, Τόμος Α΄, σελίς 151-152</ref>. Πατέρες μάλιστα της εκκλησίας, όπως ο Ιωάννης Κασσιανός, μαθητής του [[Ιωάννης ο Χρυσόστομος|Ιωάννη Χρυσοστόμου]], διείδε και συγγένεια αυτής της αιρέσεως με το Νεστοριανισμό<ref>ACO, I, 1, 3, σ.175</ref>, άποψη που ενστερνιζόταν και ο Κύριλλος Αλεξανδρείας<ref>Φωτίου Βιβλιοθήκη, 54 – M.P.G. 103, 93 C</ref>. O Πελαγιανισμός άλλωστε είχε ήδη καταδικαστεί από τοπικές συνόδους έλαβαν χώρα στην Καρχηδόνα το 411 και 418, με αποτέλεσμα η συνοδική . υπό της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου καταδίκη, να αποτελεί απλώς την επικύρωσή τους<ref>Ιω. Καλογήρου, Ιστορία των Δογμάτων, Τόμος Α΄, σελίς 185</ref>.
==Το Κανονικό έργο της συνόδου==
