Η σύνοδος εκτός του μείζονος εκκλησιαστικού ζητήματος και ουσιαστικού λόγου συγκλήσεως, που ήταν ο Νεστοριανισμός, αντιμετώπισε και το ζήτημα του Πελαγιανισμού. Η επίσκοποι έτσι καταδίκασαν τους οπαδούς του Πελάγιου και Καιλεστίου, οι οποίοι θεολογούσαν πως ο άνθρωπος δύναται να σωθεί χωρίς τη συνέργεια της θείας χάριτος<ref>Ιωάννη Καρμίρη, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολική Εκκλησίας, Τόμος Α΄, σελίς 151-152</ref>. Πατέρες μάλιστα της εκκλησίας, όπως ο Ιωάννης Κασσιανός, μαθητής του [[Ιωάννης ο Χρυσόστομος|Ιωάννη Χρυσοστόμου]], διείδε και συγγένεια αυτής της αιρέσεως με το Νεστοριανισμό<ref>ACO, I, 1, 3, σ.175</ref>, άποψη που ενστερνιζόταν και ο Κύριλλος Αλεξανδρείας<ref>Φωτίου Βιβλιοθήκη, 54 – M.P.G. 103, 93 C</ref>. O Πελαγιανισμός άλλωστε είχε ήδη καταδικαστεί από τοπικές συνόδους έλαβαν χώρα στην Καρχηδόνα το 411 και 418, με αποτέλεσμα η συνοδική. , υπό της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου καταδίκη, να αποτελεί απλώς την επικύρωσή τους<ref>Ιω. Καλογήρου, Ιστορία των Δογμάτων, Τόμος Α΄, σελίς 185</ref>.