12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Το τέλος της συνόδου και «ο όρος των διαλλαγών»
Ο Κανδιδιανός, ο οποίος ήταν αντιπρόσωπος του Αυτοκράτορα στη σύνοδο είχε συνταχθεί με το Νεστόριο και με τη βοήθεια της Αυτοκρατορικής φρουράς, απέκλεισε κάθε επικοινωνία της υπό του Κυρίλλου συνόδου, ώστε να αποκλεισθεί η επικοινωνία με το παλάτι. Μετά από τις δύο συνεδρίες άλλωστε στις 10 και 11 Ιουλίου παρουσία των Δυτικών επισκόπων, οι οποίοι συντάχθηκαν κατά της Νεστοριανικής διδασκαλίας προσυπογράφοντας την καταδίκη και ομολογώντας πως «''πάντα κανονικώς εγένετο και κατά την εκκλησιαστική επιστήμην''»<ref>ACO, I, 1, 3, 53 κεξ</ref> και την ποινή εκκλησιαστικής ακοινωνησίας κατά του Ιωάννη Αντιοχείας στην πέμπτη συνεδρία, ο Νεστόριος και οι παραδοχές του, είχαν περιέλθει σε δύσκολη θέση. Ο Κύριλλος προσπάθησε να βρει τρόπο επικοινωνίας με το παλάτι και το κατάφερε περνώντας επιστολή μέσα από το μπαστούνι ενός μοναχού, ενημερώνοντας το μοναχό Δαλμάτιο, ο οποίος ασκούσε μεγάλη επιρροή στα εκκλησιαστικά πράγματα της βασιλεύουσας. Ο βασιλιάς έτσι διέταξε ενώπιών του παράσταση των δύο πλευρών, με παρουσία των Ιουβεναλίου και παπικών αντιπροσώπων από τη μία πλευρά και του Ιωάννη Αντιοχείας και Θεοδώρητου Κύρου από την άλλη. Μετά την ακρόαση αυτή, αντελήφθη και ο ίδιος το χάσμα μεταξύ των παρατάξεων και αρχικώς αποδέχθηκε τις αποφάσεις και των δύο συνόδων με αποτέλεσμα να διατάξει περιορισμό των συγκεντρωμένων επισκόπων μέχρι να βρεθεί μια κοινή θεολογική τομή, ώστε να επέλθει ειρήνευση. Μάλιστα φυλάκισε τους Νεστόριο, Μέμνονα Εφέσου και Κύριλλο Αλεξανδρείας, οι οποίοι είχαν καθαιρεθεί από την κάθε σύνοδο. Παρόλα αυτά όταν τελικά κατάλαβε πως δε θα υπάρξει σύγκληση, αποφάσισε να σεβαστεί τα πεπραγμένα της συνόδου, αποφυλακίζοντας τους Κύριλλο και Μέμνονα και αποστέλλοντας τον Νεστόριο σε μοναστήρι της περιοχής της Αντιόχειας αφού πρώτα κατηγόρησε με σκληρούς λόγους τους επισκόπους για την αποτυχία να βρεθεί λύση στο εν λόγω ζήτημα.
===Το τέλος της συνόδου και «ο «''ο όρος των διαλλαγών»διαλλαγών''»===
Το πέρας της συνόδου βρήκε την πλειοψηφία των επισκόπων και των μελών της εκκλησίας να αποφαίνονται κατά της Νεστοριανικής διδασκαλίας. Το πρόβλημα όμως μεταξύ των αντιφρονούντων μελών της εκκλησίας, ούτε είχε επιλυθεί, ούτε και είχε βρει οριστική λύση. Η σύνοδος άλλωστε διαλύθηκε χωρίς να περατώσει το έργο της<ref>ACO, I, 1, 3, 53 κεξ</ref>, την ώρα που ο Νεστόριος εξοριζόταν στην έρημο της Αραβίας όπου και πέθανε περίπου το 450, «χωρίς «''χωρίς να κατανοήσει πλήρως και τους θεολογικούς λόγους των περιπετειών του»του''»<ref>Βλασίου Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, Τόμος Α΄, σελίς 615</ref>. Η βασική άλλωστε διαφωνία παρέμενε σε ότι αφορά τη θεολογία των δύο μεγάλων θεολογικών σχολών, Αλεξανδρείας και Αντιοχείας, αφού ούτε οι αντιοχειανοί μπορούσαν να δεχθούν τη διδασκαλία των αναθεματισμών, ούτε όμως και οι Αλεξανδρινοί δύνατο να αδιαφορήσουν στην αμφισβήτηση της θεολογίας τους. Το χάσμα αυτό, ανέλαβε να το γεφυρώσει ο νέος αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης, Μαξιμιανός. Το πρώτο βήμα σύγκλησης τελικά συνέβη επήλθε από τον Ιωάννη Αντιοχείας, ο οποίος και καταδίκασε τη Νεστοριανική χριστολογική διδασκαλία<ref>ACO, I, 1, 4</ref>. Αλλά , ζητώντας αντιστοίχως ζήτησε την ανάκληση του κειμένου των αναθεματισμώντου Κυρίλλου. Ο Κύριλλος αφού αποδοκίμασε τις Απολιναριστικές απόψεις, έδειξε διάθεση να δώσει εξηγήσεις για τις ασαφείς διατυπώσεις του κειμένου των 12 αναθεματισμών<ref>PG 77, 185</ref>. Έτσι ο Παύλος Εμέσης που ήταν εκ των μεσαζόντων προς επίλυση του ζητήματος, συνέταξε ένα κείμενο ως ομολογία πίστεως, το οποίο κάλυπτε και τις δύο πλευρές<ref>ACO, I, 4, 15-20, PG 77, 173-181</ref>. Το κείμενο αυτό ονομάστηκε «όρος «Έκθεση Πίστεως (όρος) των διαλλαγών» διαλλαγών''» και χαιρετίστηκε εγκαρδίως από τις δύο πλευρές<ref>PG 77, 177</ref>, όταν τελικώς επήλθε συμφωνία μεταξύ των διαφωνούντων . τον Απρίλιο του 433 στην Αντιόχεια <ref>Acta Concil. Ocum. Ephes. I, 1, 4, σς 8-9 (Επιστολή Κυρίλλου 39, 5)</ref>. Η συμφωνία αυτή μάλιστα χαρακτηρίζεται ως «ανυπολογίστου σημασίας»«''ανυπολογίστου σημασίας''», διότι «κατοχυρώνει «''κατοχυρώνει την ενότητα του σαρκωθέντος Λόγου» Λόγου''»<ref>Παναγιώτης Χρήστου, Πατρολογία, σελίς 46</ref>, ενώ αφού τόσο οι Αλεξανδρινοί όσο και οι Αντιοχειανοί θεολόγοι, εγκατέλειψαν «οι «''οι μεν την εμονήν περί μίας φύσεως, οι δε εδέχθησαν αντίδοση ιδιωμάτων και τον όρο Θεοτόκος»Θεοτόκος''». Βέβαια η πραγματικότητα είναι πως με βάση τις έριδες που ακολούθησαν η ομολογία «άφηνε «''άφηνε περιθώρια για διαφορετικές ερμηνείες» ερμηνείες''» καθώς «μπορούσε «''μπορούσε να ικανοποιήσει τους μετριοπαθείς εκπροσώπους των δύο θεολογικών τάσεων» τάσεων''»<ref>Βλασίου Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, Τόμος Α΄, σελίς 617</ref>. Το κείμενο αυτό μάλιστα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως νίκη της αλεξανδρινής θεολογίας ή οπωσδήποτε μείωση της Αντιοχειανής<ref>Βλασίου Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, Τόμος Α΄, σελίς 617</ref>.
===Η περί πελαγιανισμού αντιμετώπιση===
