Αλλαγές

Το διάστημα κατά το οποίο καθυστέρησε η έναρξη της συνόδου, παρατηρήθηκε έντονη κινητικότητα από τις δύο διαφωνούσες παρατάξεις. Ο Κύριλλος μάλιστα φαίνεται πως βγήκε ιδιαίτερα ωφελημένος , αφού σε αυτό το διάστημα κατάφερε να κερδίσει την πλειοψηφία των [[Επίσκοπος|επισκόπων ]] Παλαιστίνης, Ασίας και Συρίας, με την πολύτιμη βοήθεια του αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων Ιουβεναλίου. Με το πέρας των 16 ημερών όμως ο Κύριλλος κήρυξε έναρξη εργασιών, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις, ιδιαίτερα από τους επισκόπους των νεστοριανικών θέσεων. Ο Κύριλλος ίδιος όμως ήταν ανένδοτος καθότι θεωρούσε «σκόπιμη «''σκόπιμη την παρελκυστική τακτική του Ιωάννη Αντιοχείας»Αντιοχείας''»<ref>Βλασίου Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, Τόμος Α΄, σελίς 612</ref>, αλλά και γιατί πολλοί επίσκοποι είχαν κουραστεί από τη μακρά παραμονή του στην Έφεσο και τη ζέστη του θέρους<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων, Τόμος Β΄, σελίς 742</ref>.

Έτσι η σύνοδος εκίνησε την 22α 22η ημέρα του Ιουνίου στον καθεδρικό ναό της Μαρίας<ref>ACO 1, 1, 2 σσ 8-9</ref>, με τη συμμετοχή 150 περίπου επισκόπων, απουσία όμως εκτός των Αντιοχέων και των δυτικών επισκόπων και των υποστηρικτών του Νεστορίου. Ο Κύριλλος από την πρώτη μέρα φάνηκε πως επεδίωκε μια σύντομη καταδίκη του Νεστορίου και μετά την τριπλή άρνησή του να παραβρεθεί προς απολογία έμπροσθεν της συνόδου, καθαιρέθηκε ο Νεστόριος και αναθεματίστηκε η διδασκαλία του. Τέσσερις ημέρες αργότερα κατέφθασαν οι επίσκοποι Ανατολής και Αντιοχείας. Με τη σειρά τους καταδίκασαν και θεώρησαν άκυρες τις αποφάσεις της συνόδου, πραγματοποίησαν δε παράλληλη σύνοδο, όπου αναθεμάτισαν τις απόψεις του Κυρίλλου, καθώς και τον καθαίρεσαν. Τις δύο αυτές αποφάσεις προσυπέγραφαν οι σταδιακά καταφθάνοντες λοιποί επίσκοποι, με αποτέλεσμα την του υπό του Κυρίλλου σύνοδο να την προσυπογράψουν 200 περίπου επίσκοποι, την δε υπό Ιωάννη Αντιοχείας, 54. Ο Κύριλλος «είναι «''είναι βέβαιο…πως δεν είχε τηρήσει τον περιοριστικό όρο για τη συμμετοχή των επισκόπων της Ασιανής διοικήσεως»διοικήσεως''»<ref>Βλασίου Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, Τόμος Α΄, σελίς 613</ref>, ενώ ο Ιωάννης, εκμεταλλεύτηκε την παρέκκλιση αυτή για να «εξουδετερώση «''εξουδετερώση τον μεγάλο αριθμό υπογραψάντων την καταδίκη του Νεστορίου» Νεστορίου''»<ref>ενθ. αν.</ref>.

Ο Κανδιδιανός, ο οποίος ήταν αντιπρόσωπος του Αυτοκράτορα στη σύνοδο είχε συνταχθεί με το Νεστόριο και με τη βοήθεια της Αυτοκρατορικής φρουράς, απέκλεισε κάθε επικοινωνία της υπό του Κυρίλλου συνόδου, ώστε να αποκλεισθεί η επικοινωνία με το παλάτι. Μετά από τις δύο συνεδρίες άλλωστε στις 10 και 11 Ιουλίου παρουσία των Δυτικών επισκόπων, οι οποίοι συντάχθηκαν κατά της Νεστοριανικής διδασκαλίας, προσυπογράφοντας την καταδίκη και ομολογώντας πως «πάντα «''πάντα κανονικώς εγένετο και κατά την εκκλησιαστική επιστήμην»επιστήμην''»<ref>ACO, I, 1, 3, 53 κεξ</ref> και την ποινή εκκλησιαστικής ακοινωνησίας κατά του Ιωάννη Αντιοχείας, στην πέμπτη συνεδρία, ο Νεστόριος και οι παραδοχές του, είχαν περιέλθει σε δύσκολη θέση. Ο Κύριλλος προσπάθησε να βρει τρόπο επικοινωνίας με το παλάτι και το κατάφερε περνώντας επιστολή μέσα από το μπαστούνι ενός μοναχού, ενημερώνοντας το μοναχό Δαλμάτιο, ο οποίος ασκούσε μεγάλη επιρροή στα εκκλησιαστικά πράγματα της βασιλεύουσας. Ο βασιλιάς έτσι διέταξε ενώπιών του παράσταση των δύο πλευρών, με παρουσία των Ιουβεναλίου και παπικών αντιπροσώπων από τη μία πλευρά και του Ιωάννη Αντιοχείας και Θεοδώρητου Κύρου από την άλλη. Μετά την ακρόαση αυτή, αντελήφθη και ο ίδιος το χάσμα μεταξύ των παρατάξεων και αρχικώς αποδέχθηκε τις αποφάσεις και των δύο συνόδων με αποτέλεσμα να διατάξει περιορισμό των δύο συνόδων συγκεντρωμένων επισκόπων μέχρι να βρεθεί μια κοινή θεολογική τομή, ώστε να επέλθει ειρήνευση. Μάλιστα φυλάκισε τους Νεστόριο, Μέμνονα Εφέσου και Κύριλλο Αλεξανδρείας, οι οποίοι είχαν καθαιρεθεί από την κάθε σύνοδο. Παρόλα αυτά όταν τελικά κατάλαβε πως δε θα υπάρξει σύγκληση, αποφάσισε να σεβαστεί τα πεπραγμένα της συνόδου, αποφυλακίζοντας τους Κύριλλο και Μέμνονα και αποστέλλοντας τον Νεστόριο σε μοναστήρι της περιοχής της Αντιόχειας αφού πρώτα κατηγόρησε με σκληρούς λόγους τους επισκόπους για την αποτυχία να βρεθεί λύση στο εν λόγω ζήτημα.