12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
καμία σύνοψη επεξεργασίας
Ο '''Βενέδικτος Ιεροσολύμων''', κατά κόσμον ''Βασίλειος Παπαδόπουλος'', υπήρξε [[Κατάλογος Πατριαρχών Ιεροσολύμων|Πατριάρχης Ιεροσολύμων]]. Γεννήθηκε στο χωριό ''Τσεσνέιρο Προύσης'', το 1892 και σε ηλικία 14 ετών μετέβη στα Ιεροσόλυμα για να σπουδάσει στην εκεί [[Πατριαρχική Σχολή της Σιών|Ίερατική Ιερατική Σχολή]]. Το 1914 [[Μοναχική Κουρά|εκάρη]] [[Μοναχισμός|μοναχός]] και το 1915 χειροτονήθηκε [[Διάκονος]] από τον Μητροπολίτη Πτολεμαΐδος ''Κελαδίωνα'', υπηρετώντας στη Μητρόπολη Πτολεμαΐδος. Το 1921 πήγε στην Αθήνα, όπου σπούδασε Νομικά και [[Θεολογία]] στο ''Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο''. Επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα το 1925 και τον Οκτώβριο του 1929 χειροτονήθηκε [[Πρεσβύτερος]], λαμβάνοντας το οφίκιο του [[Αρχιμανδρίτης|Αρχιμανδρίτη]], ενώ διορίστηκε και [[Εξαρχεία|Έξαρχος]] του Παναγίου Τάφου στην Αθήνα, όπου έμεινε για το διάστημα 1929-1946. Την περίοδο 1946-1951 ήταν μέλος της [[Εκκλησία Ιεροσολύμων|Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων]] και το 1951 χειροτονήθηκε αρχιεπίσκοπος ''Τιβεριάδος''.
Στις 29 Ιανουαρίου 1957 εξελέγη Πατριάρχης Ιεροσολύμων. Ένα έτος αργότερα στις 1 Ιουλίου 1958 η ιορδανική κυβέρνηση εξέδωσε νόμο που κατοχύρωνε τα προνόμια της Αγιοταφικής Αδελφότητας στα προσκυνήματα των Αγίων Τόπων. Ως Πατριάρχης ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα, με συμμετοχές σε Πανορθόδοξες και Διαχριστιανικές εκδηλώσεις. Αποκορύφωμα ήταν η κοινή συνάντησή του, τον Ιανουάριο του 1964, με τον ''Πάπα Παύλο ΣΤ΄'' και τον Πατριάρχη Αθηναγόρα και η άρση των αναθεμάτων. Κατά την πατριαρχεία του ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τα εσωτερικά προβλήματα της Σιωνίτιδος Εκκλησίας, διακρίθηκε στην αντιμετώπιση των σοβαρών πολιτικών, ποιμαντικών και εκκλησιαστικών προβλημάτων του Πατριαρχείου. Την περίοδο εκείνη άρχισε να γίνεται έντονο το πρόβλημα λειψανδρίας, επαρκούς στελέχωσης του Πατριαρχείου και αξιοποίησης της περιουσίας του. Καθιέρωσε τη μισθοδοσία του εφημεριακού κλήρου, αναδιοργάνωσε το πατριαρχικό τυπογραφείο και τη διοικητική δομή της Αγιοταφικής αδελφότητας.
