Αλλαγές

Έτσι κατά τη Σύνοδο της Αλεξάνδρειας, το 362, μετά την αναίρεση της διδασκαλίας του εμμέσως από τον [[Γρηγόριος Νύσσης|Γρηγόριο Νύσσης]], ο οποίος συνοψίζοντας την προγενέστερη διδασκαλία της εκκλησίας, αναφέρει πως ο Λόγος προσέλαβε ακέραια την ανθρώπινη φύση, η οποία κατά τη ανάκραση με την θεϊκή μετεστοιχειώθηκε, δίχως σύγχυση ή τροπή, καταδικάζεται<ref>Β. Φειδάς, ο.π., σελ. 587</ref>. Πράγματι η διδασκαλία του Νύσσης, εξ αφορμής και των αρειανιστών, βρήκε υποστηρικτή το Γρηγόριο, ο οποίος με τη σειρά του αντιμετωπίζει και τους αντιοχειανούς, οι οποίοι θεολογούν πως δεν υπήρξε ουσιαστική ένωση. Ο [[Αμφιλόχιος Ικονίου]] επίσης θα καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για την αντιμετώπιση του Απολιναρισμού, φτάνοντας μάλιστα σε ορολογία [[Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος|τετάρτης οικουμενικής συνόδου]]<ref>PG 39, 113</ref>. Τελικά ο Απολιναρισμός καταδικάζεται από τη Δύση το 377 και δη στη Ρώμη, ενώ στην Ανατολή μετά την Αλεξάνδρεια και την Αντιόχεια το 379 την καταδικάζει και η [[Β΄ Οικουμενική Σύνοδος|Β΄ Οικουμενική Σύνοδος]] το 381<ref>Θεοδώρητος, Εκκλ.Ιστορία, 5, 9, 19</ref>. Η καταδίκη τελικά του Απολιναρισμού είναι η πρώτη φάση αντιμετώπισης των χριστολογικών ερίδων, οι οποίες πλέον εκκινούν στην εκκλησία και για αρκετούς αιώνες. Η παρουσία των οπαδών του Απολιναρισμού παρατηρείται και κατά την [[Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος|Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο]], ενώ προγενέστερα έχουν αντιμετωπιστεί από τον [[Κύριλλος Αλεξανδρείας|Κύριλλο Αλεξανδρείας]]. Περί το 400 μάλιστα παραδίδουν ομολογία πίστεως στον Ιοβιανό ώστε να αποφύγουν τη δυσχερή θέση την οποία έχουν περιέλθει, νοθεύοντας και κείμενα του Μ. Αθανασίου, του Γρηγορίου του θαυματουργού και του Ιουλίου Ρώμης. Τελικά μετά τη Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο απορροφώνται από τους Μονοφυσίτες<ref>ΘΗΕ, ο.π., σελ. 1119</ref>.

==Θεολογία==