Αλλαγές

Ο ίδιος δέχεται άμεσα και παρεπιδημεί στο [[Άγιο Όρος]], οπού συναντά το [[Μακάριος Νοταράς|Μακάριο Νοταρά]], ο οποίος τον προτρέπει να χειροτονηθεί. Ο Αθανάσιος υπακούει και χειροτονείται απ’ τον ίδιο, [[πρεσβύτερος]]. Την εποχή αυτή θα αναμιχθεί ενεργά με τον κίνημα των Κολλυβάδων, με αποτέλεσμα όχι απλώς να διωχθεί από τη σχολή, αλλά να καταδικαστεί ως [[Αίρεση|αιρετικός]] και να [[Αποσχηματισμός|αποσχηματισθεί]] το 1776<ref>Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία και Δύση..., σελ. 178</ref>. Επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη ως καθηγητής σε γυμνάσιο και αποκαταστάται το 1781. Παραμένει στη Θεσσαλονίκη μέχρι το 1786, όπου συνεργάζεται στενά με το [[Νικόδημος ο Αγιορείτης|Νικόδημο Αγιορείτη]] στο πολύ σπουδαίο έργο έκδοσης των έργων του [[Γρηγόριος Παλαμάς|Γρηγορίου Παλαμά]]. Συνεχίζει όμως και πολύ σπουδαίο εξηγητικό, απολογητικό, ιστορικοδογματικό, λειτουργικό, υμνολογικό, φιλοσοφικό και παιδαγωγικό έργο<ref>Χ. Τσολακίδης, Αγιολόγιο της..., σελ. 567</ref>, με αποτέλεσμα ''"να αποτελέσει από τους σημαντικότερους συντελεστές της αναζωογόνησης και της πνευματικής ανάτασης των σκλαβωμένων Ελλήνων"''<ref>"Αθανάσιος ο Πάριος", e-δομή (ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ), εκδόσεις Δομή Α.Ε., Αθήνα 2003-2004 [DVD-ROM].</ref>. Το 1786 αναχωρεί για την Πάρο, αλλά ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος δεν του επιτρέπει να προσαράξει στο νησί, με αποτέλεσμα να κατευθυνθεί προς τη Χίο. Εκεί αναλαμβάνει μία σχολή, όπου την οδηγεί σε σημαντική ακμή<ref>Χ. Τσολακίδης, Αγιολόγιο της..., σελ. 566</ref>, αποχωρώντας σε ηλικία 90 ετών. Εκοιμήθη δύο χρόνια αργότερα στις [[Πρότυπο:24 Ιουνίου|24 Ιουνίου]] του 1813 στο μονίδριο του Αγίου Γεωργίου Ρευστών.

== Τα Συγγράμματά του ==