12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Πώς περιγράφεται
== Πώς περιγράφεται ==
Ο τριαδικός Θεός περιγράφεται ως ''"Τρισυπόστατη Μονάδα"'' η οποία φανερώνεται με ενέργειες και έργα στην κτίση και την ιστορία. Έχει μεν τρία πρόσωπα, αλλά αυτά τα τρία πρόσωπα δεν αποτελούν τρεις χωριστούς Θεούς, αλλιώς ο Χριστιανισμός δε θα ήταν μονοθεϊστική αλλά τριθεϊστική θρησκεία. Κατά το δόγμα, ο λόγος που ο τριαδικός Θεός είναι ένας αν και με τρεις υποστάσεις είναι η απουσία χώρου και χρόνου. Ο χώρος και ο χρόνος διαφοροποιούν τις ανθρώπινες υποστάσεις μεταξύ τους, ώστε τα διαφορετικά πρόσωπα να αποτελούν διαφορετικούς ανθρώπους. Επειδή όμως ο χώρος και ο χρόνος είναι κτιστοί (δημιουργήματα του Θεού), ο Θεός δεν υπόκειται σε αυτούς, καθώς ουδεμία σχέση υπάρχει μεταξύ κτιστού και ακτίστου. Έτσι έχουμε το μυστήριο (ακατάληπτο για τους ανθρώπους) της Τρισυπόστατης Μονάδας. Στην εκκλησιαστική ιστορία, η ταυτότητα της ουσίας και η διάκρισή της σε Τρία Πρόσωπα οδήγησε συχνά σε "αιρετικές" ερμηνείες. Πρέπει να τονιστεί όμως πως η διαμόρφωση του δόγματος σε επίπεδο ορολογίας, δεν έχει να κάνει με περαιτέρω κατανόηση του δόγματος ή της ουσίας του Θεού, αλλά ως διατύπωση και δογμάτιση της ήδη πλήρως κατανοειθήσης υπερνοητώς δια της θεώσεως αληθείας<ref>Ιωάννου Ρωμανίδου, «''Συμβολική και Δογματική Θεολογία''», Τόμος Α΄, σελίς 128</ref>, καθώς η πλήρη κατανόηση επήλθε κατά την Πεντηκοστήαλλά ανάγκη που προκύπτει από τις αναφυήσες αιρέσεις<ref>Ιωάννου Ρωμανίδου, «''Συμβολική και Δογματική Θεολογία''», Τόμος Α΄, σελίς 128203</ref> και έκτοτε ενυπάρχει στα θεωμένα και δοξασμένα μέλη της εκκλησίας, αλλά ανάγκη που προκύπτει από τις αναφυήσες αιρέσειςκαθώς η πλήρης κατανόηση επήλθε κατά την Πεντηκοστή<ref>Ιωάννου Ρωμανίδου, «''Συμβολική και Δογματική Θεολογία''», Τόμος Α΄, σελίς 203128</ref>. Η τάξη αυτή όπου, πρώτος αναφέρεται ο Πατήρ, δεύτερος ο Υιός και τρίτο το Άγιο Πνεύμα, δεν ανταποκρίνεται σε αληθινή έκτοτε ενυπάρχει στα θεωμένα και ουσιαστική διαβάθμιση των Τριών Προσώπων ως προς την ουσία ή τη δύναμηδοξασμένα μέλη της εκκλησίας, (π.χ. υπεροχή του Πατέρα) αλλά σχετίζεται με τη φύση του ανθρώπινου λόγου, αλλά και με την ιδιότητα του Πατρός να αποτελεί την Αιτία της Θεότητος.
Τα τρία πρόσωπα αυτά ή αλλιώς υποστάσεις, έχουν μοναδικές και αμεταβίβαστες ιδιότητες που προκύπτουν από τις αιώνιες (χωρίς χρονική αρχή) σχέσεις τους. Ταυτόχρονα έχουν μία ουσία ή φύση, αλλά κάθε μία απο αυτές ως υπόσταση δεν ταυτίζεται με την ουσία της θεότητος<ref>Ιωάννου Ρωμανίδου, «''Συμβολική και Δογματική Θεολογία''», Τόμος Α΄, σελίς 250</ref> και έτσι «''ο Πατήρ είναι η αιτία της υπάρξεως των υποστάσεων του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, αλλά ουχί της ουσίας και των ενεργειών αυτών, τας οποίας κοινωνεί αυτές άνευ ενδιαμέσου τινός''»<ref>Ιωάννου Ρωμανίδου, «''Συμβολική και Δογματική Θεολογία''», Τόμος Α΄, σελίς 240</ref>.
