Η μονή εξωτερικά εμφανίζει πολυγωνικό σχήμα, με ψηλά τείχη και πύργους, κατάλοιπο του αμυντικού χαρακτήρα που προσπάθησαν να δώσουν κτήτορες της μονής λόγω των συχνών επιδρομών. Σήμερα έχει υποστεί ανακαινίσεις, αν και μεγάλο μέρος της μονής παρουσιάζει μορφή εγκατάλειψης. Το μοναστήρι δεν είχε πάντοτε την ίδια έκταση, καθώς σταδιακά έφτασε στο σημερινό μέγεθός του, ένεκα των αναγκών που προέκυπταν σε κάθε εποχή. Έτσι για παράδειγμα η βορεινή πλευρά, δηλαδή ο τείχος ο οποίος είναι παράλληλος προς την θάλασσα κτίστηκε το 1654, όπου σήμερα βρίσκονται το ηγουμενείο, το συνοδικό, η γραμματεία, η παλαιά βιβλιοθήκη, μερικά κελιά μοναχών και το σημερινό αρχονταρίκι (βλέπε φωτό). Το 1818 η μονή επεκτάθηκε ώστε να καλύψει επιπρόσθετες ανάγκες όπως να στεγάσει ''νοσοκομείο'', ''γηροκομείο'' και το ''ιερό του καθολικού''. Στο κάτω άκρο βρίσκεται η είσοδος, δηλαδή στη δυτική πλευρά της μονής. Η είσοδος ανοίγει κατά την ανατολή του ηλίου και κλείνει κατά τη δύση της. Περνώντας από την είσοδο ο επισκέπτης συναντά μια μεγάλη πλακόστρωτη αυλή, όπου οδηγεί στην τράπεζα, στα δεξιά του ευρίσκει το εκκλησάκι της ''"Αγίας Ζώνης της Θεοτόκου"'', οπού βρίσκεται ενώπιον του αρχονταρικιού και των ξενώνων, που με τη σειρά τους οδηγούν σε κελιά μοναχών, σε ξεχωριστό κτίριο της βορεινής πλευράς. Απέναντι από την τράπεζα βρίσκεται το "λαδαριό", ενώ πίσω από την τράπεζα το καθολικό, δηλαδή ο μεγάλος κεντρικός ναός, ο οποίος είναι αφιερωμένος στον ''"[[Ευαγγελισμός της Θεοτόκου|Ευαγγελισμό της Θεοτόκου]]"''. Μαζί με το καθολικό βρίσκεται το καμπαναριό της μονής, το ρολόι, η φιάλη, ενώ στα δυτικά της το αρτοποιείο και η κρήνη.