Ο '''Γέροντας Γερβάσιος Παρασκευόπουλος''' υπήρξε μια απο από τις σημαντικότερες θρησκευτικοπολιτικές προσωπικότητες της συγχρονης ιστορίας της [[Πάτρα|Πάτρας]]. Γεννήθηκε τον [[19ος αιώνας|19ο αιώνα]] και έδρασε κυρίως από τις αρχές ως τα μέσα του [[20ος αιώνας|20ου]]. Διετέλεσε [[Ηγούμενος|ηγούμενος]] της [[Μονή Γηροκομείου Πατρών|Μονης Μονής Γηροκομείου Πατρών]], καθώς και [[Πρωτοσύγκελος|πρωτοσύγκελος]] της [[Μητρόπολη Πατρών|επισκοπής Αχαΐας]]. Έζησε μια ιδιαίτερα δύσκολη παιδική ηλικία, ενώ κατέστη ιδιαίτερα δημοφιλής λόγω της σημαντικής προσφοράς στον προσφυγικό [[Πάτρα|Πατρινό]] λαό, αλλά και για τη βοήθεια που προσέφερε στους πένητες και περιθωριακούς πολίτες της εποχής. Σήμερα έχει προταθεί η αγιοποίηση του. 

Ο Γεώργιος από την παιδική του ηλικία ήταν ιδιαίτερα εργατικός, ενώ ταυτόχρονα έδειχνε ιδιαίτερη έφεση στα γράμματα, με αποτέλεσμα να πρωτεύσει στο Δημοτικό σχολείο της περιοχής. Περνώντας την ηλικία των 12 ετών, λόγω των έντονων οικονομικών προβλημάτων της οικογένειάς του, υποχρεώνεται να εργάζεται σε διάφορες δουλειές για αποκομίσει τα προς το ζην. Ο ίδιος όμως επιθυμεί να φοιτήσει στο σχολείο, τη στιγμή που ήδη είχε αρχίσει να δείχνει κλίση προς την εκκλησιαστική ζωή που θα ακολουθούσε, θέλοντας να γίνει [[Μοναχισμός|μοναχός]]. Έτσι θέλοντας να συνδυάσει και τις δύο ιδιότητες εισάγεται στην ''Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Κερνίτσης'' ως υποτακτικός, ενώ την ίδια στιγμή επιδίδεται στη μελέτη των γραμμάτων, τόσο των εκκλησιαστικών, όσο και της θύραδεν παιδείας. Τρία έτη παρέμεινε εκεί και εισάγεται στην ''Ιερά Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου'', όπου υπήρχε και ''Σχολαρχείο'', έτσι ώστε να μπορέσει να συνεχίσει τη γραμματική και πνευματική του πρόοδο, ενώ πλέον γίνεται και δόκιμος μοναχός. Η άφιξή του έγινε με περιπετειώδη τρόπο καθώς αναγκάστηκε να ταξιδέψει από το Μοναστήρι στην Κέρνιτσα ως το Μέγα Σπήλαιο στα [[Καλάβρυτα]], περπατώντας μέσα στο κρύο, με αποτέλεσμα να ασθενήσει σοβαρά πριν φτάσει στον προορισμό του. Εν τέλει παραμένει για να αναρρώσει στη Μονή του ''Αγίου Αθανασίου Κλειτορίας'', οπού τον περιέθαλψε ο Μοναχός Βησσαρίων. Όταν συνήλθε από την ασθένεια, προσήλθε στη ''Μονή Μεγάλου Σπηλαίου''. Ήταν η Διακαινίσιμος Διακαινήσιμος εβδομάδα του [[1894]]. Στο Μοναστήρι όμως αδιαφόρησαν για τη κελλιέργειά του και έτσι αναγκάστηκε να φύγει από εκεί, καθώς το ζητούμενό του ήταν να συνεχίσει τη μελέτη των γραμμάτων κάτι που δε συνέβει συνέβη στη Μονή. Έτσι με νέα οδοιπορία πηγαίνει στη ''Μονή Ταξιαρχών Αιγιαλείας'', που είχε επίσης σχολαρχείο. Εκεί τον υποδέχθηκαν και τον περιέβαλαν με ιδιαίτερη αγάπη. Στο σχολαρχείο της Μονής ο δόκιμος μοναχός Γεώργιος αρίστευσε, αλλά λόγω των επιδόσεών του και της διαγωγής του, έστρεψε σε βάρος του πολλούς μοναχούς μέσα στη Μονή, με αποτέλεσμα, να συκοφαντηθεί. Όμως δεν πέρασε πολύς καιρός μεχρι να αποκαλυφθούν οι ραδιουργίες σε βάρος του. Τότε, όταν πλέον καθάρισε το όνομά του, αποφάσισε να φύγει από το Μοναστήρι και οδηγήθηκε σε νέα Μονή, λίγο έξω από την [[Πάτρα]], τη Μονή Γηροκομείου, σε μια πόλη που δέσποζε η μορφή του Μητροπολίτου [[Μητροπολίτης Πατρών Ιερόθεος Μητρόπουλος|Ιεροθέου Μητρόπουλου]]. Έτσι το [[1897]] έφτασε στη μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Γηροκομείου, στην οποία και έμεινε ως το τέλος της ζωής του. Το [[1899]] στρατεύτηκε και πλεόν εισέλθε πλέον εισήλθε στο ιερατικό σχήμα.

Το 1922 μετά τη [[Μικρασιατική καταστροφή]] στη [[Πάτρα]] θα βρούν βρουν καταφύγιο περισσότεροι από 7000 πρόσφυγες. Πολλοί πατρινοί και ιδίως οι πιο ευκατάστατοι δεν αποδέχονται εύκολα την είσοδο στην πόλη των προσφύγων. Έτσι οι πρόσφυγες δέχονται την κατακραυγή και αποστροφή πολλών πατρινών. Ο ίδιος την ίδια εποχή θα γράψει:

:«''...απομονώνονται εις ένα γκέττο γκέτο από την υπόλοιπη Πατραϊκή κοινωνία και για κάθε αναταραχή, πολιτική ή κοινωνική, τους θεωρούν ύποπτους και υπεύθυνους, με συνέπεια συλλήψεις, εφορίες, φυλακίσεις''».

Ο πατέρας Γερβάσιος [[Θεία Λειτουργία|λειτουργούσε]] 4 με 5 φορές την εβδομάδα. Ο ''ναός της Αγίας Αικατερινής'' στη λεγόμενη περιοχή των προσφυγικών όμως πάντοτε ήταν πλήρης. Η προσφορά του στους πρόσφυγες, αλλα αλλά και η φωτισμένη μορφή του είχε αρχίσει να διαφαίνεται μέσα στα δύσκολα χρόνια της φτώχειας και πλήθος πιστών συνέτρεχε στον Πατέρα Γερβάσιο, που η φήμη του εξαπλωνόταν διαρκώς πέρα από τα στενά όρια της Πάτρας. Η φιλανθρωπική του δράση, η μειλίχια παρουσία του, η ανιδιοτελής προσφορά του, η ακούραστη διακονία του τον έκαναν υπόδειγμα κληρικού, παράδειγμα χριστιανού. Πολλοί στο πρόσωπο του έβλεπαν ένα πατέρα να τους νουθετήσει, άλλοι ένα φίλο να μοιράσουν τα προβλήματά τους. Ο Πατέρας Γερβάσιος όμως, είχε και ένα ιδιαίτερο χάρισμα. Την επαφή με τους νέους ανθρώπους. Η διορατικότητά του, του επέτρεπε να ενεργεί με τέτοιο τρόπο ωστε ώστε να ελκύει το ενδιαφέρον τους. Μόνο τυχαίο άλλωστε δε μπορει μπορεί να χαρακτηρισθεί το πλήθος ιερέων που χειροτονήθηκε επί εποχής του.

Η προσφορά του στο κοινωνικό σύνολο, ανεκτίμητη. Χαρακτηριστικά το [[1923]] ανείγερε ανεγείρει το ''Ναό του Αγίου Δημητρίου Πάτρας'', το [[1931]] ίδρυσε ιδρύει τη σχολή βιοτεχνίας και χειροτεχνίας, το [[1932]] ίδρυσε ιδρύει νηπιαγωγείο, το [[1934]] ίδρυσε τη Νυκτερική Νυκτερινή σχολή αναλφαβήτων αναλφάβητων καθώς και εκκλησιαστική κατασκήνωση. Το [[1948]] ίδρυσε σχολή χειροτεχνίας. Η εκκλησιαστική προσφορά του επίσης σημαντική. Το [[1923]] ίδρυσε και οργάνωσε τα κατηχητικά της πόλεως της Πάτρας, το [[1934]] ίδρυσε εκκλησιαστική κατασκήνωση «''Ο προφήτης Ηλίας''», το [[1938]] ίδρυσε το θρησκευτικό σωματείο «''Κατηχητικός Όμιλος Ορθοδόξων Πατρών''» το [[1954]] ίδρυσε νέα εκκλησιαστική κατασκήνωση στα [[Συχαινά Αχαΐας]]. Παράλληλα δεν πρέπει να λησμονείτε η μεγάλη φιλανθρωπική προσπάθεια με εράνους προς ενίσχυση των φτωχών Πατρινών και ιδίως η οργάνωση των συσσιτίων κατά την περίοδο της κατοχής.

Το [[1951]] ξεκινά και το συγγραφικό του έργο. Το πρώτο βιβλίο που εξέδωσε ονομαζόταν «''Ευσεβεις Ευσεβείς μελέται''» και πραγματευόταν υπομνηματισμούς πάνω σε Κυριακά ευαγγελικά αναγνώσματα. Το [[1954]] εκδίδει νέο βιβλίο που ονομάστηκε «''Επίκαιρα προβλήματα''» πραγμαρευόμενα πραγματευόμενα καθημερινά ζητήματα υπό το φως των ιερών κανόνων. Το [[195]]8 εκδίδει τρίτο συγγραμα σύγγραμα που ονμάζεται ονομάζεται «''Ερμηνευτική επιστασία επί της θείας Λειτουργίας''».