Η όλη διάκριση μεταξύ Θεόπνευστων και Θείων βιβλίων, ή μεταξύ ''Θεοπνευστίας'' και ''Θείας Επιστασίας'', δεν είχε αναπτυχθεί και περιγραφεί θεωρητικά από τους Πατέρες της αρχαίας Εκκλησίας. Άλλωστε, γενικότερα οι Πατέρες «''δεν αναπτύσσουν κάποια θεωρία για τη σχέση του θείου και του ανθρώπινου στις Γραφές''»<ref>Σάβ. Αγουρίδη: "Η έννοια της Θεοπνευστίας, εν "Βιβλικά Μελετήματα", τεύχ. Α΄, Θεσσαλονίκη 1966, σελ. 7.</ref>. Η διάκριση μεταξύ Θεοπνευστίας και [[Θεία Επιστασία|Θείας Επιστασίας]], διατυπώθηκε σαφώς κατά τους τελευταίους αιώνες από έγκριτους εκκλησιαστικούς άνδρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας<ref>Πρβλ. Ευ. Αντωνιάδη: "Επί του προβλήματος της Θεοπνευστίας", σελ. 102.</ref>, αλλά και από ξένους θεολόγους<ref>Πρβλ. Παν. Τρεμπέλα, ''Η Θεοπνευστία της Αγίας Γραφής'', σελ. 39,40</ref>. Παρά όμως το γεγονός ότι ακόμα δεν είχε διατυπωθεί και αναπτυχθεί κάτι τέτοιο θεωρητικά, οι Πατέρες και οι Σύνοδοι (τοπικές και Οικουμενικές) της Εκκλησίας, χρησιμοποιούσαν στην πράξη τη διάκριση των δύο αυτών εννοιών. Αυτό καθίσταται σαφές σε όσους ασχολούνται με τη σύνδεση των 6 κανόνων που εγκρίθηκαν από την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο. Αλλά φαίνεται και από το σύνολο των ιερών και θείων κανόνων, οι οποίοι παρεμπιπτόντως, ,αλλά επανειλημμένα, μιλούν ή αναφέρονται στα "''θεία''" και "''θεόπνευστα''" βιβλία της Αγίας Γραφής<ref>Τις πληροφορίες αυτές έχει συγκεντρώσει σε ιδιαίτερο τόμο ο Παν. Ι. Μπούμης δρ Θεολογίας Αναπληρωτής καθητητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.</ref>.

Η διάκριση μεταξύ "''Θείων''" και "''Θεοπνεύστων''" βιβλίων, όπως αυτή διατυπώνεται σαφώς σε πιο πρόσφατους αιώνες, φαίνεται από τις παρακάτω παρατηρήσεις του [[Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης|Αγ. Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη]]. Κάνοντας διάκριση μεταξύ ''Αγίας Γραφής'' και ''ιερών κανόνων'', αναφέρει ότι οι τελευταίοι έχουν γραφτεί «''"κατ' επιστασίαν Θεού, ου κατ' έμπνευσιν"''. "Δι' ό ουδέ θεόπνευστοι Γραφαί αυτοί ονομάζονται"''». Ονομάζονται όμως "''Θείοι''". Και πιο κάτω λέει: «''"διακρίνουσι οι Θεολόγοι" μεταξύ Αποκαλύψεως, Εμπνεύσεως και φωτισμού, δηλαδή ελλάμψεως και επιστασίας, δια της οποίας διαφυλάττεται ο γράφων από κάθε απάτην ή σφάλμα"''». Προσθέτει μάλιστα, ότι και παλαιότεροι εκκλησιαστικοί άνδρες «''"λέγουσιν ότι τα μεν μυστηριώδη και κυριώτερα των Γραφών και εξ εμπνεύσεως του Πνεύματος εχαράχθησαν, τα δε ιστορικά με επιστασίαν αυτού μόνην"''»<ref>''Πηδάλιον'', σελ. 112, 113 υποσημείωση.</ref>. Ο [[Άγιος Νικόδημος]] αναφέρει για τη διαφορά αυτή ότι ''"η διαφορά οπού είναι ανάμεσα εις τας δύω δόξας αυτάς, ολίγη είναι και παραμικρά. Και αι δύω γαρ δόξαι τας κυριότερα της Γραφής φρονούσιν, ότι υπό Πνεύματος ενεπνεύσθησαν και υπηγορεύθησαν, και ότι παρόν εις τους ιερούς συγγραφείς το Πνεύμα, δεν αφήκεν αυτούς εις κανένα να πλανηθούν. Ώστε πάντα τα εν ταις Θείαις Γραφαίς εν τε δόγμασι, και ιστορίαις, και χρονολογίαις, ρήματα Θεού είναι"''. Η διαφορά αυτή όμως, όσο μικρή κι αν είναι, πρέπει να λαμβάνεται υπ' όψιν, όταν ασχολούμαστε με τους κανόνες της Αγίας Γραφής και τις ακριβέστατες διατυπώσεις τους, ώστε να επιτυγχάνεται η ορθή ερμηνεία (ανάλυση) και η εναρμόνισή (αρμονική σύνθεσή) τους. Γιατί ''"ου μικρόν εν βίω το παρά μικρόν"''»<ref>''Καν. α΄ Διονυσίου Αλεξανδρείας'', Ράλλη - Ποτλή, τόμ. Δ΄, σελ. 4.</ref>.

Ο Επί του ζητήματος αυτού, ο Ευ. Αντωνιάδης λέει ''"Υφίσταται προδήλως μεταξύ των εννοιών τούτων και διαφορά τις ουσίας, επειδή η πρώτη φέρνει θετικώτερον τινα χαρακτήρα, ως συμπεριλαμβάνουσα εν εαυτή και την έννοιαν της παροχής νέων αληθειών και πρωτοτύπων, η δε του αγίου Πνεύματος επιστασία παριστά απλώς αρνητικόν τινα χαρακτήρα, καθ' ον τούτο προφυλάττει απλώς τους ιερούς της Εκκλησίας άνδρας μακράν πάσης πλάνης"''<ref>''Επί του προβλήματος της Θεοπνευστίας'', σελ. 151</ref>. Τις διακρίσεις αυτές Θεοπνευστίας και Θειότητας (Θείας Επιστασίας), ο ''Άγιος Νικόδημος'' πιθανότατα και αυτός παρέλαβε από τον [[Άγιος ΝικόδημοςΕυγένιος Βούλγαρης|Ευγένιο Βούλγαρη]] αναφέρει για τη διαφορά αυτή στο ίδιο μέρος: «(1716-1806)<ref>Πρβλ. Ευγενίου του Βουλγάρεως, ''Θεολογικόν''η διαφορά οπού είναι ανάμεσα εις τας δύω δόξας αυτάς(υπό Αρχιμανδρίτη Αγ. Λοντόπουλου), Βενετία 1872, ολίγη είναι σελ. 23 και παραμικράεξής. Βλ. επίσης και αι δύω γαρ δόξαι τας κυριότερα Ευ. Αντωνιάδη Επί του προβλήματος της θεοπνευστίας της Αγ. Γραφής φρονούσιν, ότι υπό Πνεύματος ενεπνεύσθησαν και υπηγορεύθησανστο ΕΕΘΣΠΑ, και ότι παρόν εις τους ιερούς συγγραφείς το Πνεύματόμ. Δ΄ 1937-1938, δεν αφήκεν αυτούς εις κανένα να πλανηθούνσελ. 102</ref>. Ώστε πάντα τα εν ταις Θείαις Γραφαίς εν τε δόγμασιΑυτή τη διάκριση, υιοθετούν και ιστορίαιςνεώτεροι Ορθόδοξοι Θεολόγοι, και χρονολογίαιςόπως οι Κωνσταντίνος ο εξ Οικονόμων<ref>Κωνσταντίνου Οικονόμου του εξ Οικονόμων, ρήματα Θεού είναι''»Περί των Ο' Ερμηνευτών της Παλαιάς θείας Γραφής'', τόμ. Η διαφορά αυτή όμωςΔ΄, Αθήνες 1849, σελ. 59-60.</ref>, όσο μικρή κι αν είναιΚων. Κοντογόνης<ref>Πρβλ. Κων. Κοντογόνου, πρέπει να λαμβάνεται υπ' όψιν, όταν ασχολούμαστε με τους κανόνες 'Εισαγωγή εις την Αγίαν Γραφήν και στοιχεία ερμηνευτικής της Αγίας Γραφής και τις ακριβέστατες διατυπώσεις τους'', Αθήνα 1859, σελ. 8-9</ref>, Αλέξανδρος Λυκούργος<ref>Στο ''Ιερομνήμων,'' έτους 1859-61, υπό το άρθρο "Βιβλιοκρισία", ώστε να επιτυγχάνεται η ορθή ερμηνεία (ανάλυση) σελ. 302 και η εναρμόνισή (αρμονική σύνθεσή) τουςεξής. Γιατί «</ref>, Ζήκος Ρώσης<ref>Ζήκου Ρώση, ''ου μικρόν εν βίω το παρά μικρόνΣύστημα Δογματικής της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας''», Αθήνα 1903, σελ. 470.</ref>, Χρ. Ανδρούτσος<ref>Χρ. Ανδρούτσου, ''Συμβολική εξ επόψεως Ορθοδόξου'', Έκδ. Β΄, Αθήνα 1930, σελ. 136. Πρβλ. του ιδίου ''Δογματική''Καν, σελ. 4.</ref>, Δημ. α΄ Διονυσίου ΑλεξανδρείαςΜπαλάνος<ref>Δημ. Σ. Μπαλάνου, ''Η νεωτέρα Ορθόδοξος Θεολογία εν σχέσει προς την πατερικήν θεολογίαν και προς τας νεωτέρας αντιλήψεις και μεθόδους'', Ράλλη στο ΕΕΘΣΠΑ, τόμ. Γ΄, 1936- Ποτλή1937, σελ. 125</ref>, Παν. Τρεμπέλας<ref>Παν. Τρεμπέλα, ''Δογματική'', τόμ. Δ΄Α΄, σελ. 99,113,114), κ.λπ. (Πρβλ. και Ευ. Αντωνιάδου, ''Αι της Κ.Δ. Ορθόδοξοι ερμηνευτικαί αρχαί'', σελ. 179, υποσ. 4.</ref>.

Επί του ζητήματος αυτού, ο Ευ. Αντωνιάδης λέει: «''Υφίσταται προδήλως μεταξύ των εννοιών τούτων και διαφορά τις ουσίας, επειδή η πρώτη φέρνει θετικώτερον τινα χαρακτήρα, ως συμπεριλαμβάνουσα εν εαυτή και την έννοιαν της παροχής νέων αληθειών και πρωτοτύπων, η δε του αγίου Πνεύματος επιστασία παριστά απλώς αρνητικόν τινα χαρακτήρα, καθ' ον τούτο προφυλάττει απλώς τους ιερούς της Εκκλησίας άνδρας μακράν πάσης πλάνης''»<ref>''Επί του προβλήματος της Θεοπνευστίας'', σελ. 151</ref>. Τις διακρίσεις αυτές Θεοπνευστίας και Θειότητας (Θείας Επιστασίας), ο ''άγιος Νικόδημος'' πιθανότατα και αυτός παρέλαβε από τον [[Ευγένιος Βούλγαρης|Ευγένιο Βούλγαρη]] (1716-1806)<ref>Πρβλ. Ευγενίου του Βουλγάρεως, ''Θεολογικόν'' (υπό Αρχιμανδρίτη Αγ. Λοντόπουλου), Βενετία 1872, σελ. 23 και εξής. Βλ. επίσης και Ευ. Αντωνιάδη Επί του προβλήματος της θεοπνευστίας της Αγ. Γραφής, στο ΕΕΘΣΠΑ, τόμ. Δ΄ 1937-1938, σελ. 102</ref>. Αυτή τη διάκριση, υιοθετούν και νεώτεροι Ορθόδοξοι Θεολόγοι, όπως οι Κωνσταντίνος ο εξ Οικονόμων<ref>Κωνσταντίνου Οικονόμου του εξ Οικονόμων, ''Περί των Ο' Ερμηνευτών της Παλαιάς θείας Γραφής'', τόμ. Δ΄, Αθήνες 1849, σελ. 59-60.</ref>, Κων. Κοντογόνης<ref>Πρβλ. Κων. Κοντογόνου, ''Εισαγωγή εις την Αγίαν Γραφήν και στοιχεία ερμηνευτικής της Αγίας Γραφής'', Αθήνα 1859, σελ. 8-9</ref>, Αλέξανδρος Λυκούργος<ref>Στο ''Ιερομνήμων,'' έτους 1859-61, υπό το άρθρο "Βιβλιοκρισία", σελ. 302 και εξής.</ref>, Ζήκος Ρώσης<ref>Ζήκου Ρώση, ''Σύστημα Δογματικής της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', Αθήνα 1903, σελ. 470.</ref>, Χρ. Ανδρούτσος<ref>Χρ. Ανδρούτσου, ''Συμβολική εξ επόψεως Ορθοδόξου'', Έκδ. Β΄, Αθήνα 1930, σελ. 136. Πρβλ. του ιδίου ''Δογματική'', σελ. 4.</ref>, Δημ. Μπαλάνος<ref>Δημ. Σ. Μπαλάνου, ''Η νεωτέρα Ορθόδοξος Θεολογία εν σχέσει προς την πατερικήν θεολογίαν και προς τας νεωτέρας αντιλήψεις και μεθόδους'', στο ΕΕΘΣΠΑ, τόμ. Γ΄, 1936-1937, σελ. 125</ref>, Παν. Τρεμπέλας<ref>Παν. Τρεμπέλα, ''Δογματική'', τόμ. Α΄, σελ. 99,113,114), κ.λπ. (Πρβλ. και Ευ. Αντωνιάδου, ''Αι της Κ.Δ. Ορθόδοξοι ερμηνευτικαί αρχαί'', σελ. 179, υποσ. 4</ref>. Από τους ανωτέρω, ο ''Κων. Κοντογόνης'', περισσότερο συγκεκριμένα αναφέρει: «πως ''"Συνήθως η θεοπνευστία διττώς πως θεωρείται. Και πρώτη μεν και κυρία λέγεται η αποκάλυψις, η αγνοουμένης αληθείας φανέρωσις, δι' ης το άγιον του Θεού Πνεύμα δηλοποιεί εις τον συγγραφέα τα γραπτέα. Ετέρα δε, η του θείου Πνεύματος φώτισις και επιστασία, υφ' ης ο συγγραφεύς, γράφων πράγματα γνωστά αυτώ άλλοθέν ποθεν, καθοδηγείται, και από πάσης απάτης διατηρείται ελεύθερος. Η κυρίως λεγομένη θεοπνευστία ενυπάρχει εις τας προφητείας και τα μυστήρια. Η δε του αγίου Πνεύματος επιστασία, εις τα ιστορικά και διδακτικά, άτινα εις τους ιερούς συγγραφείς και άλλοθεν ήσαν γνωστά"''»<ref>Κων. Κοντογόνου, ''Εισαγωγή εις την Αγίαν Γραφήν και στοιχεία ερμηνευτικής της Αγίας Γραφής'', Αθήνα 1859, σελ. 8-9</ref>. Και ο ''Ζ. Ρώσης'' αναφέρει παραπλήσια τα εξής: «''"Θεοπνευστία της αγίας Γραφής καλείται η κατά την συγγραφήν αυτής εις τους ιερούς συγγραφείς μετάδοσις θείων αληθειών και επιστασία του αγίου Πνεύματος προς ορθήν παράστασιν αυτών. Όθεν το αυτό θείον Πνεύμα, όπερ μετέδωκεν εις τους ιερούς συγγραφείς τας θείας αληθείας, μετέδωκεν εις αυτούς δια της επιστασίας αυτού και την δύναμιν να παραστήσωσιν αυτάς ορθώς δια συγγραφών"''. Και λίγο πιο κάτω, μιλάει ειδικότερα ως εξήςΣυνεχίζοντας μάλιστα αναφέρει: ''"Κυρίως θεοπνευστία υπάρχει εν τοις μέρεσι της Αγ. Γραφής, εν οις περιέχονται αλήθειαι υπερβαίνουσαι τα όρια του πεπερασμένου πνεύματος του ανθρώπου και πηγάζουσαι μόνον εκ του θείου Πνεύματος ή εκ θείας αποκαλύψεως. Εν δε τοις μέρεσιν, εν οις περιέχονται αλήθειαι και γνώσεις δυνάμεναι να γνωσθώσι και υπό του ανθρωπίνου πνεύματος, οίον εν ιστορικοίς μέρεσι της Αγίας Γραφής κλπ, υπάρχει μόνον επιστασία του θείου Πνεύματος"''»<ref>Ζήκου Ρώση, ''Σύστημα Δογματικής της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', Αθήνα 1903, σελ. 469, 470.</ref>. Και ο ''Παν. Τρεμπέλας'' ομοίως, δέχεται την ίδια διάκριση, γράφοντας στο περιοδικό ''Εκκλησία'', ένα άρθρο υπό τον τίτλο: «''"Επιστασία μόνον ή και θεοπνευστία"''», και λέγοντας επί λέξει: «''"Το διδάσκειν του Ιωάννη 14/ιδ: 26, δεν αποτελεί απλήν επιστασίαν, αλλ' είναι μετάδοσις αγνώστου τινός, τούτο δε δια τον αγνοούντα αποτελεί αποκάλυψιν, ενώ η επιστασία αφορά εις την ακριβή συγκράτησιν και απόδοσιν του ήδη γνωστού"''»<ref>Βλ. "Εκκλησία", τόμ. ΙΣΤ΄ (1938), σελ. 260. Πρβλ. και σελ. 244, 247, 262 και 262-263.</ref>.