12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Ιστορικό
Η διδασκαλία του Απολιναρισμού όμως δε μένει στον ίδιο, αλλά διαδίδεται ευρύτερα από τους μαθητές του, τον [[Πολέμων]] και το [[Βιτάλιος Αντιοχείας|Βιτάλιο Αντιοχείας]], αν και ο δεύτερος είναι σαφώς μετριοπαθέστερος, καθώς δεχόταν μία υπόσταση σύνθετο και ένα πρόσωπο αδιαίρετο. Με την έκθεση της διδασκαλίας του Απολιναρίου όμως και των μαθητών του, το ζήτημα για το εσωτερικό της εκκλησίας γίνεται σοβαρότερο, ξεκινώντας έτσι η έριδα. Ο Απολινάριος όμως ανάμεσα στους επισκόπους της εποχής ήταν ιδιαίτερα σεβαστός, με αποτέλεσμα να αντιμετωπιστεί με επιείκεια ως άτομο, όχι όμως και η διδασκαλία του<ref>Β. Στεφανίδης, Εκκλ. Ιστορία, σελ. 210</ref>. Είναι χαρακτηριστικό πως ο [[Γρηγόριος ο θεολόγος]] αποκαλεί την έριδα αυτή ''"ζυχομαχία αδελφική"'', ενώ και οι καταδίκες του Απολιναρισμού, δε αφορούσαν ποτέ το πρόσωπό του. Εν τούτοις ο [[Μέγας Βασίλειος]], αντιλαμβανόμενος το βάθος και τις συνέπειες της διδασκαλίας του ζητά συνοδική καταδίκη, τη στιγμή που ο Γρηγόριος θεολόγος αποδοκιμάζει έντονα τις παραδοχές του. Ο Απολινάριος όμως δεν αποφεύγει σταδιακά και τα πυρά των αντιοχειανών, οι οποίοι δεν έβλεπαν με καλό μάτι τη σύγχυση των φύσεων που πρότεινε ο Απολινάριος, με προεξάρχοντα τον Διόδωρο Ταρσού.
Έτσι κατά τη Σύνοδο της Αλεξάνδρειας, το 362, μετά την αναίρεση της διδασκαλίας του εμμέσως από τον [[Γρηγόριος Νύσσης|Γρηγόριο Νύσσης]], ο οποίος συνοψίζοντας την προγενέστερη διδασκαλία της εκκλησίας, αναφέρει πως ο Λόγος προσέλαβε ακέραια την ανθρώπινη φύση, η οποία κατά τη ανάκραση με την θεϊκή μετεστοιχειώθηκε, δίχως σύγχυση ή τροπή, καταδικάζεται<ref>Β. Φειδάς, ο.π., σελ. 587</ref>. Πράγματι η διδασκαλία του Νύσσης, εξ αφορμής και των αρειανιστών, βρήκε υποστηρικτή το Γρηγόριο, ο οποίος με τη σειρά του αντιμετωπίζει και τους αντιοχειανούς, οι οποίοι θεολογούν πως δεν υπήρξε ουσιαστική ένωση. Ο [[Αμφιλόχιος Ικονίου]] επίσης θα καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για την αντιμετώπιση του Απολιναρισμού, φτάνοντας μάλιστα σε ορολογία [[Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος|τετάρτης οικουμενικής συνόδου]]<ref>PG 39, 113</ref>. Τελικά ο Απολιναρισμός καταδικάζεται από τη Δύση το 377 και δη στη Ρώμη, ενώ στην Ανατολή μετά την Αλεξάνδρεια και την Αντιόχεια το 379 την καταδικάζει και η [[Β΄ Οικουμενική Σύνοδος|Β΄ Οικουμενική Σύνοδος]] το 381<ref>Θεοδώρητος, Εκκλ.Ιστορία, 5, 9, 19</ref>. Η καταδίκη τελικά του Απολιναρισμού είναι η πρώτη φάση αντιμετώπισης των χριστολογικών ερίδων, οι οποίες πλέον εκκινούν στην εκκλησία και για αρκετούς αιώνες. Η παρουσία των οπαδών του Απολιναρισμού παρατηρείται και κατά την [[Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος|Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο]], ενώ προγενέστερα έχουν αντιμετωπιστεί από τον [[Κύριλλος Αλεξανδρείας|Κύριλλο Αλεξανδρείας]]. Περί το 400 μάλιστα παραδίδουν ομολογία πίστεως στον Ιοβιανό ώστε να αποφύγουν τη δυσχερή θέση την οποία έχουν περιέλθει, νοθεύοντας και κείμενα του Μ. Αθανασίου, του Γρηγορίου του θαυματουργού και του Ιουλίου Ρώμης. Τελικά μετά τη Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο απορροφώνται από τους Μονοφυσίτες<ref>ΘΗΕ, ο.π., σελ. 1119</ref>ή επανεισάγονται στην εκκλησία.
Τέλος πρέπει να επισημανθεί πως ο Απολινάριος όταν διείδε την εξέλιξη των πραγμάτων αποφάσισε να ιδρύσει δική του εκκλησία, ενώ προσπάθησε να δημιουργήσει και δική του εκκλησιαστική λατρεία, με ύμνουςδικής του σύνθεσης<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία ΔΟγμάτων Δογμάτων Β΄, σελ. 339</ref>.
==Θεολογία==
