Η ''Γ΄ Οικουμενική σύνοδος Σύνοδος'' αποτελεί τη Σύνοδο κατά την οποία «εμφαίνει «''μφαίνει ούτω την πρώτη βαθμίδα εις την Οικουμενικήν διαμόρφωσην του Χριστολογικού δόγματος, καθ’ήν απεκρούετο η υπό εμπειρικοορθολογιστικού πνεύματος κυριαρχούμενη προσπάθεια επίλυσης του χριστολογικού ζητήματος»ζητήματος''»<ref>Ιω. Καλογήρου, Ιστορία των Δογμάτων, Τόμος Α΄. σελίς 189</ref>. Σκοπός της συνόδου υπήρξε η επίλυση του αναφυέντος Χριστολογικού ζητήματος και σα στόχο είχε «''να περισώσει και να αναδείξει την πίστη της Νίκαιας, ότι αυτός ο Θεός Λόγος είναι ο ενανθρωπήσας και επιτελέσας ούτω την πραγματική λύτρωση και σωτηρία»σωτηρία''»<ref>Ιω. Καλογήρου, Ιστορία των Δογμάτων, Τόμος Α΄. , σελίς 198</ref>. Ταυτόχρονα όμως με τη κοινή συμφωνία και πίστη της «Εκθέσεως «''Εκθέσεως πίστεως των διαλλαγών»διαλλαγών''», επήλθε και ουσιαστική δογματική σύγκλιση, ανάμεσα στις δύο μεγάλες θεολογικές σχολές της Αντιοχείας και της Αλεξανδρείας. Μία πίστη η οποία «δετυπούτο «''δετυπούτο εν αριστοτεχνική συνθέσει των υγιών αρχών» αρχών''» »<ref>Ιω. Καλογήρου, Ιστορία των Δογμάτων, Τόμος Α΄. σελίς 196</ref> των δύο θεολογικών προσανατολισμώντάσεων. Γι 'αυτούς τους λόγους η επωνομάζόμενη και ''Πρώτη Σύνοδος της Εφέσου «υπήρξε '' «''υπήρξε χωρίς αμφιβολία, σταθμός στην ιστορία της Ορθόδοξης θεολογίας» θεολογίας''» αφού «όχι «''όχι απλώς καταδίκασε δύο γνωστούς της εποχής αιρετικούς, αλλά κυρίως διότι με τη διδασκαλία της δόθηκε απάντηση σ’ένα ερώτημα το οποίο είχε τεθεί μερικές δεκαετίες πριν»πριν''», ενώ «απετέλεσε «''απετέλεσε την απάντηση στο ερώτημα και την αραγή βάση πάνω στη οποία η εκκλησία θεμελίωσε τη Χριστολογία και τη σωτηριολογία της» της''»<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων, Τόμος Β΄, σελίς 748-749</ref>.