Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Ρόδων"
μ |
μ |
||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
| − | Ο '''Ρόδων'' αποτελεί λαϊκό θεολόγο και εκκλησιαστικό συγγραφέα του β΄ αιώνος. Ήταν μικρασιάτης στην καταγωγή και μετανάστευσε στη Ρώμη μαθητεύοντας δίπλα στον [[Τατιανός ο Σύρος|Τατιανό]], πριν το 172<ref>Στ. Παπαδόπουλος, πατρολογία, σελ. 292</ref>. Οι πληροφορίες που έχουμε περί του βίου είναι πενιχρές. Πότε ακριβώς άκμασε δε γνωρίζουμε, αλλά υποθέτουμε πως αυτό συνέβη μεταξύ 170 και 195<ref>Στ. Παπαδόπουλος, ενθ.αν., σελ. 292</ref>, αφού αντέκρουσε τα βιβλία και τις αντιλήψεις του δασκάλου του<ref>Ευσέβιος Εκκλησιαστική Ιστορία 5, 13</ref>. Διακρίθηκε κυρίως σαν αντιγνωστικός συγγραφέας, γράφοντας στη Ρώμη και συνομιλώντας με τους αρχηγέτες των [[Γνωστικισμός|γνωστικών]], όπως με τον Απελλή, που τον έφερε σε δύσκολη θέση<ref>Στ. Παπαδόπουλος, ενθ.αν., σελ. 292</ref>. Κατά το [[Ευσέβιος Καισαρείας|Ευσέβιο]], ο Ρόδων συνέταξε διάφορα έργα εκ των οποίων αναφέρει μόνο τα ''"Προς [[Μαρκίων|Μαρκίωνος]] αίρεσιν"'' και ''"Εις την εξαήμερον υπόμνημα"''. Το έργο του κατά του Τατιανού ήταν καθαρά ερμηνευτικό, με κύριο στόχο την ανατροπή της ερμηνείας του σχετικά με τα ασαφή και σκοτεινά νοήματα της γραφής που της απέδιδε<ref>Στ. Παπαδόπουλος, αυτόθι</ref>. Παρόλα αυτά επειδή δε μνημονεύεται από τον Ευσέβιο, ίσως να είχε προετοιμάσει κάτι τέτοιο, αλλά να μην εκδόθηκε ποτέ<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία, σελ. 752</ref>. Ο [[Ιερώνυμος]] του αποδίδει και ένα έργο κατά των [[Μοντανισμός|Μοντανιστών]], | + | Ο '''Ρόδων''' αποτελεί λαϊκό θεολόγο και εκκλησιαστικό συγγραφέα του β΄ αιώνος. Ήταν μικρασιάτης στην καταγωγή και μετανάστευσε στη Ρώμη μαθητεύοντας δίπλα στον [[Τατιανός ο Σύρος|Τατιανό]], πριν το 172<ref>Στ. Παπαδόπουλος, πατρολογία, σελ. 292</ref>. Οι πληροφορίες που έχουμε περί του βίου είναι πενιχρές. Πότε ακριβώς άκμασε δε γνωρίζουμε, αλλά υποθέτουμε πως αυτό συνέβη μεταξύ 170 και 195<ref>Στ. Παπαδόπουλος, ενθ.αν., σελ. 292</ref>, αφού αντέκρουσε τα βιβλία και τις αντιλήψεις του δασκάλου του<ref>Ευσέβιος Εκκλησιαστική Ιστορία 5, 13</ref>. Διακρίθηκε κυρίως σαν αντιγνωστικός συγγραφέας, γράφοντας στη Ρώμη και συνομιλώντας με τους αρχηγέτες των [[Γνωστικισμός|γνωστικών]], όπως με τον Απελλή, που τον έφερε σε δύσκολη θέση<ref>Στ. Παπαδόπουλος, ενθ.αν., σελ. 292</ref>. Κατά το [[Ευσέβιος Καισαρείας|Ευσέβιο]], ο Ρόδων συνέταξε διάφορα έργα εκ των οποίων αναφέρει μόνο τα ''"Προς [[Μαρκίων|Μαρκίωνος]] αίρεσιν"'' και ''"Εις την εξαήμερον υπόμνημα"''. Το έργο του κατά του Τατιανού ήταν καθαρά ερμηνευτικό, με κύριο στόχο την ανατροπή της ερμηνείας του σχετικά με τα ασαφή και σκοτεινά νοήματα της γραφής που της απέδιδε<ref>Στ. Παπαδόπουλος, αυτόθι</ref>. Παρόλα αυτά επειδή δε μνημονεύεται από τον Ευσέβιο, ίσως να είχε προετοιμάσει κάτι τέτοιο, αλλά να μην εκδόθηκε ποτέ<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία, σελ. 752</ref>. Ο [[Ιερώνυμος]] του αποδίδει και ένα έργο κατά των [[Μοντανισμός|Μοντανιστών]], πιθανώς όμως κάτι τέτοιο προκύπτει από λανθασμένες πληροφορίες<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία, σελ. 752</ref>. |
==Υποσημειώσεις== | ==Υποσημειώσεις== | ||
Αναθεώρηση της 20:27, 31 Ιουλίου 2009
Ο Ρόδων αποτελεί λαϊκό θεολόγο και εκκλησιαστικό συγγραφέα του β΄ αιώνος. Ήταν μικρασιάτης στην καταγωγή και μετανάστευσε στη Ρώμη μαθητεύοντας δίπλα στον Τατιανό, πριν το 172[1]. Οι πληροφορίες που έχουμε περί του βίου είναι πενιχρές. Πότε ακριβώς άκμασε δε γνωρίζουμε, αλλά υποθέτουμε πως αυτό συνέβη μεταξύ 170 και 195[2], αφού αντέκρουσε τα βιβλία και τις αντιλήψεις του δασκάλου του[3]. Διακρίθηκε κυρίως σαν αντιγνωστικός συγγραφέας, γράφοντας στη Ρώμη και συνομιλώντας με τους αρχηγέτες των γνωστικών, όπως με τον Απελλή, που τον έφερε σε δύσκολη θέση[4]. Κατά το Ευσέβιο, ο Ρόδων συνέταξε διάφορα έργα εκ των οποίων αναφέρει μόνο τα "Προς Μαρκίωνος αίρεσιν" και "Εις την εξαήμερον υπόμνημα". Το έργο του κατά του Τατιανού ήταν καθαρά ερμηνευτικό, με κύριο στόχο την ανατροπή της ερμηνείας του σχετικά με τα ασαφή και σκοτεινά νοήματα της γραφής που της απέδιδε[5]. Παρόλα αυτά επειδή δε μνημονεύεται από τον Ευσέβιο, ίσως να είχε προετοιμάσει κάτι τέτοιο, αλλά να μην εκδόθηκε ποτέ[6]. Ο Ιερώνυμος του αποδίδει και ένα έργο κατά των Μοντανιστών, πιθανώς όμως κάτι τέτοιο προκύπτει από λανθασμένες πληροφορίες[7].
Υποσημειώσεις
Βιβλιογραφία
- Παναγιώτης Χρήστου, "Ελληνική Πατρολογία", Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2005.
- Στυλιανός Παπαδόπουλος, "Πατρολογία", Έκδοση Ιδιωτική, Αθήνα 2000.
