12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Λόγοι σύγκλησης της συνόδου
Η [[Αντιοχειανή Θεολογική Σχολή]], από την εποχή του [[Λουκιανός ο Αποσυνάγωγος|Λουκιανού]], ιδρυτή και διδασκάλου της, παρέμενε σταθερά προς ένα διαχωρισμό μεταξύ των δύο εν Χριστώ φύσεων<ref>Ιωάννη Καρμίρη, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολική Εκκλησίας, Τόμος Α΄, σελίς 136</ref>. Έτσι ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριος, προερχόμενος εξ αυτής της Θεολογικής σχολής, ήδη από το 428 και την εξ άμβωνος ομιλία περί της ''Χριστοτοκίας'' της Μητρός του Ιησού, από τον πρεσβύτερο Αναστάσιο, υποστήριζε πως «''Θεοτόκον την Μαρίαν καλείτω μηδείς, Μαρία γαρ άνθρωπος ην, υπό ανθρώπου δε Θεόν τεχθήναι αδύνατον''»<ref>MCC IV, 1014</ref>. Ο ίδιος μάλιστα ανέλαβε και τη θεολογική θεμελίωση του όρου Χριστοτόκος, υποστηρίζοντας πως η Μαρία γέννησε «''ψιλόν άνθρωπον''», σε μια προσπάθεια της αντικατάστασης του όρου, που ήταν ήδη καθιερωμένος στην Αίγυπτο από τον Δ΄ αιώνα<ref>Βλασίου Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, Τόμος Α΄, σελίς 604</ref>. Θεωρούσε δε, πως ο όρος είναι μη βιβλικός<ref>Θεοδώρητος Κύρου, Εκκλ. Ιστορία, 5, 9, 1-18</ref>, ειδωλολατρικός<ref>Σωκράτους, Εκκλ. Ιστορία, 7, 32</ref> και πως δημιουργούσε «''την παρθένον θεάν''». Ανέφερε επίσης, πως η παρθένος γέννησε «''άνθρωπον Χριστόν συμπαρελθόντως αυτώ του Λόγου''», ο οποίος απλώς «''διήλθε''» δια της Μαρίας, αλλά δεν «''εγεννήθη''», με αποτέλεσμα να την καλεί είτε «''Θεοφόρο''», είτε «''Θεοδόχο''» <ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων, Τόμος Β΄, σελίς 728</ref>. Γι'αυτό «''απέρριπτε την αντίδοση ιδιωμάτων των δύο φύσεων…δεχόμενος απλή συνάφειαν''»<ref>Ιωάννη Καρμίρη, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολική Εκκλησίας, Τόμος Α΄, σελίς 136</ref>. Με αυτό τον τρόπο όμως ο Νεστόριος ερχόταν σε σύγκρουση με την έτερη μεγάλη θεολογική σχολή, την Αλεξανδρινή, της οποίας προεξάρχων θεολόγος αναδείχθηκε ο [[Κύριλλος Αλεξανδρείας]]. Η Αλεξανδρινή σχολή θεολογούσε περί «''υποστατικής ενώσεως''» των δύο φύσεων στον Ιησού Χριστό και απέρριπτε πως η παρθένος γέννησε μόνο «''ψιλόν άνθρωπον''», θεολογώντας πως «''σάρκα, εμψυχωμένη ψυχή λογική ενώσας ο Λόγος καθ’υπόστασιν, αφράστως τε και απερινοήτως γέγονεν άνθρωπος…ότι διάφορο μεν αι προς ενότητα την αληθινήν συνενεχθείσαι φύσεις…θεότητός τε και ανθρωπότητος δια της αφράστου και απορρήτου προς ενότητα συνδρομής''»<ref>Δεύτερη επιστολή Κυρίλλου Αλεξανδρείας, προς Νεστόριον</ref>. Κατά τη θεολογία της εκκλησίας, η μη αντίδοση των ιδιωμάτων, αντέκρουε τη θεολογία των πατέρων<ref>Μεγάλου Αθανασίου, Β΄ Κατά Αρειανών, 69-70</ref>, διότι έτσι «''μειούται η αποτελεσματικότης της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους…αδυνατούντος να μεταδώση τοις ανθρώποις την θείαν χάριν και δύναμιν και ζωήν''»<ref>Ιωάννη Καρμίρη, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολική Εκκλησίας, Τόμος Α΄, σελίς 137</ref>.
Η ανταλλαγή επιστολών μεταξύ των Πατριαρχών δε γεφύρωσε τη θεολογική διαφορά, αντ’αυτού, διεύρυνε το χάσμα, όταν ο Πατριάρχης Αντιοχείας Ιωάννης στήριξε το Νεστόριο. Ο Κύριλλος από τη πλευρά του, ενημέρωσε τη Ρώμη για τη θεολογική διαφορά, όταν αυτό του ζητήθηκε, με αποτέλεσμα να συγκληθεί σύνοδος από τον Πάπα Κελεστίνο το 430, η οποία κατέκρινε τις απόψεις των Νεστορίου και Ιωάννη. Η αποφάσεις αυτές κοινοποιήθηκαν<ref>MCC IV, 1017 εξ, 1066 εξ.</ref>, με το Νεστόριο να υποστηρίζει πως θα αποδεχόταν τον όρο «''Θεοτόκος''», αλλά περίμενε μια σαφή δογματική τοποθέτηση. Όταν αυτή επήλθε από τον Κύριλλο, αναθεματίστηκε από το Νεστόριο ως Απολιναριστική και Μονοφυσιτίζουσα, αποδίδοντας όμως δοξασίες «''ας ούτος δεν είχεν''»<ref>Ιωάννη Καρμίρη, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολική Εκκλησίας, Τόμος Α΄, σελίς 146</ref><ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων, Τόμος Β΄, σελίς 739</ref>. Εξ αυτών συνάγεται πως ο όρος «''Θεοτόκος''» ήταν αποδεκτός για το Νεστόριο, μόνο στα πλαίσια της δικής του διδασκαλίας<ref>Βλασίου Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, Τόμος Α΄, σελίς 610</ref>. Η δογματική διαφορά έτσι παρέμενε, με αποτέλεσμα η την ανάγκη σύγκλησης Οικουμενικής Συνόδου, ώστε να επιλυθεί το μεγάλο αυτό δογματικό ζήτημα.
==Η Σύνοδος==
