12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Η διδασκαλία του
Ο ''Κλήμης'' μέσω της επιστολής του κρίνει πως αρχή και ρίζα και του [[κακό|κακού]] είναι το συναίσθημα της ''ζήλειας'', αφού λόγω της ζήλειας διαπράχθησαν όλα τα εγκλήματα της ιστορίας<ref>Προς Κορινθίους 9, 1</ref>. Γι'αυτό καταβάλει προσπάθεια να θέσει στη βάση της θεραπείας των ψυχών την [[Αγάπη|αγάπη]], όπου παραθέτει και ύμνο<ref>ενθ.αν. 49, 2-5</ref>, παράλληλα προς αυτόν του Παύλου. Ταυτόχρονα όμως δεν παραλείπει να τονίσει την ανάγκη της μετανοίας<ref>ενθ.αν. 57, 1</ref>, έτσι ώστε μέσω της πίστεως να επέλθει ή «''αθάνατη γνώσις''», που είναι καρπός της πίστεως<ref>ενθ.αν. 34, 6</ref>. Η σωτηρία προκύπτει σε μια αξεδιάλυτη ενότητα στη ροή της ιστορίας από την εποχή του Αδάμ, μέσα στην οποία ο ιστορικός χώρος δράσης του άσαρκου Λόγου δεν είναι μόνο ο [[Ισραήλ]], αλλά και οι εθνικοί, έστω και σε μικρότερη κλίμακα<ref>ενθ. αν. 55, 1</ref>. Ο ''Χριστός'' περιγράφεται με χριστολογική ορολογία παρόμοια με του Αποστόλου Παύλου της «''Προς Εβραίους Επιστολής''». Ο Θεός πάλι κατά τον Κλήμη είναι ''ύψιστος'', ''σοφός δημιουργός'', ''δεσπότης του κόσμου'', ενώ ιδιαίτερο βάρος αποδίδει στο γεγονός της [[Ανάσταση|ανάστασης]]. Η εκκλησία για τον Κλήμη αντιπαραβάλλεται με δύο μορφές. Αυτή της πόλεως και του κράτους<ref>ενθ.αν. 24, 25</ref>, τη στιγμή που προτάσσει την αναγκαία ενότητα των μελών του σώματός της<ref>ενθ.αν. 37, 5</ref>, στα πρότυπα μιας ιδανικής πολιτείας.
Η χαρακτηριστική αυτή επιστολή του Κλήμεντος, που παρέχονται οι πληροφορίες για τη διδασκαλία του, είναι η «''Προς Κορινθίους''» επιστολή του, που αποστέλλεται στην οικεία εκκλησία, λόγω της προσπάθειας κάποιων χριστιανών να αντικαταστήσουν τους χειροτονημένους κληρικούς με άλλους της αρεσκείας τους. Η προβληματική αυτή αναπτύσσεται την στην εποχή αυτήτου, καθώς φαίνεται πως «''κάποιοι αμφέβαλλαν για το αν οι πράξεις των μονίμων λειτουργών ήσαν τόσο έγκυρες, όσο και οι πράξεις των χαρισματούχων''»<ref>Στυλιανός Παπαδόπουλος, «''Πατρολογία''», Τόμος Α΄, σελίς 160</ref>, δηλαδή του μονίμου ιερατείου προς τους [[Απόστολοι|Αποστόλους]] και τους [[Τάξη των Προφητών|Προφήτες]]. Ο ''Κλήμης'' αναλαμβάνει να ξεκαθαρίσει πως η ιδιότητα των κληρικών πηγάζει από το [[Θεός|Θεό]] και όχι από ην ανθρώπινη θέληση, διότι άλλωστε αυτούς τους κληρικούς τους κατέστησαν άξιους οι ίδιοι οι χαρισματούχοι φορείς της ιεροσύνης. Ο ίδιος έτσι προτάσσει υπακοή, ταπεινοφροσύνη, υποταγή, δικαιοσύνη και αγνότητα, διότι ο σκοπός της εκκλησίας είναι η ειρήνη και η ομόνοια. Η επιστολή αυτή σε αυτό το σημείο γίνεται μάλιστα πολύ σημαντική διότι προτάσσεται ο φορέας της ιεροσύνης, που παρότι δεν απαντάται άμεσα το ζήτημα της ''Αποστολικής διαδοχής'', ζήτημα το οποίο θα ξεκαθαρίσει λίγα έτη αργότερα ο [[Ιγνάτιος Αντιοχείας|Ιγνάτιος]], φέρει μια πρώτη φάση προτάσεως της ''αποστολικής διαδοχής'' και του κύρους των χειροτονιών.
==Δείτε επίσης==
