Είναι αλήθεια ότι τα ίδια τα κείμενα της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]] ''"δεν μας αναφέρουν τίποτε σχετικό με τους γονείς της Παρθένου Μαριάμ, την παιδική της ηλικία και άλλα συναφή γεγονότα με την προσωπική της ζωή"''<ref>Πατρώνος Π. Γεώργιος, ''Η Ιστορική Πορεία του Ιησού'', Δόμος, Αθήνα 1991, σελ. 90.</ref>. Όπως φαίνεται από τις επιλογές των συγγραφέων της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]], προφανώς θεωρούσαν σημαντικό ν' ανταποκριθούν πρώτα στα πιο επείγοντα ζητήματα της αποστολής τους, και ήταν έτσι φυσικό, ακόμη και οι αφηγήσεις για την παιδική ηλικία του Ιησού να εμφανιστούν αργότερα<ref>"Μαρία", ''Λεξικό Βιβλικής Θεολογίας'' (μτφρ. από τα Γαλλικά με εποπτεία Σάββα Αγουρίδη, Σταύρου Βαρτανιάν), Άρτος Ζωής, Αθήνα 1980, στ. 627.</ref>. Καταρχάς, ο [[Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον|ευαγγελιστής Μάρκος]] αγνοεί τις διηγήσεις αυτές, ο [[Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον|Ματθαίος]] τις εξιστορεί με επίκεντρο τον Ιωσήφ, ενώ με τις διηγήσεις του[[Κατά Λουκάν ΕυαγγέλιονΕυαγγελιστής Λουκάς‎|Λουκά]] έρχεται στο προσκήνιο η Μητέρα του [[Χριστός|Χριστού]]<ref>''Λεξικό Βιβλικής Θεολογίας'', ό.π., στ. 628.</ref> όχι μόνο ως ιστορικό πρόσωπο, αλλά και ως ιστορική πηγή των σημαντικών γεγονότων της Θείας Γέννησης<ref>Holzner Joseph, ''Παύλος'', έκδ. 8η, Δαμασκός, Αθήνα 1972, σελ. 389.</ref>, γεγονότα τα οποία ''"κρατούσε όλα στην καρδιά της και τα σκεπτόταν"''<ref>''Λουκ. 2,19'': Δεληκωστόπουλος Αθανάσιος, ''Η Καινή Διαθήκη σε Νεοελληνική Απόδοση'', 7η έκδ., Αθήνα 2003, σελ. 171.</ref>. Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο ''Joseph Holzner'':

Σύμφωνα με την διήγηση του [[Ευαγγελισμόςτης Θεοτόκου|Ευαγγελισμού]], ο [[Γαβριήλ]] αποκάλυψε στην ''Μαρία'' ότι η γηραιά συγγενής της [[Ελισάβετ]], θα γεννήσει γιο (τον [[Ιωάννης ο Πρόδρομος|Ιωάννη τον Πρόδρομο]]), και μάλιστα ότι βρισκόταν στον έκτο μήνα της κύησης (''Λουκ. 1,36''). Η ''Μαρία'', εσπευσμένα (''"μετά σπουδής"''), πήγε στην ορεινή περιοχή της Ιουδαίας, στο σπίτι του [[Ζαχαρίας|Ζαχαρία]] και όταν χαιρέτησε την [[Ελισάβετ]], το βρέφος στην κοιλιά της σκίρτησε, όχι κατά τον συνηθισμένο στις εγκύους τρόπο, αλλά εξαιτίας του προφητικού χαρίσματος το οποίο αξιώθηκε ο ''Ιωάννης'' από τον Θεό<ref>Ερμηνεία του [[Θεοφύλακτος|θεοφύλακτου]], στο Τρεμπέλας Ν. Παν., ''Υπόμνημα εις το Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον'', 3η έκδ., 'Ο Σωτήρ', Αθήνα 1983, σελ. 60.</ref>. Κατόπιν, η [[Ελισάβετ]], επλήσθη [[Άγιο Πνεύμα|Πνεύματος Αγίου]] (''Λουκ. 1,41''), ονόμασε την ''Παρθένο'' ευλογημένη ανάμεσα στις γυναίκες και κατ' αυτή τη ''"χαρακτηριστική διατύπωση της Ελισάβετ...η 'ευλογία'...αυτή έχει άμεση σχέση, ασφαλώς, με τον 'ευλογημένον καρπόν της κοιλίας' της"''<ref>Πατρώνος, ''Η Ιστορική Πορεία...'', ό.π., σελ. 113.</ref>. Αμέσως μετά, η ''Ελισάβετ'' ρωτά προφητικά<ref>"Ελισάβετ", ''ΘΗΕ'', τόμ. 5(1964), στ. 585.</ref>: ''"πως μου έγινε τέτοια μεγάλη τιμή, να έρθει σε μένα η μητέρα του Κυρίου μου;"''<ref>π. Μάξιμος Μόσχος, ''Ευαγγέλιον Ιησού Χριστού'', Άγιον Όρος - Άθως 1992, σελ. 14.</ref>. Τότε η ''Μαρία'', συνέθεσε την ωδή δοξολογίας προς το Θεό<ref>"Μαρία η Θεοτόκος", Κολιτσάρας Θ. Ιωάννης, ''Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν της Αγίας Γραφής'', 'Η Ζωή', 2η έκδ., Αθήναι 1998, σελ. 220.</ref>, η οποία αρχίζει με τη φράση ''"μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον..."'' (''Λουκ. 1,39-56''). Η φρασεολογία του ύμνου αυτού θυμίζει ψαλμικούς στίχους της Παλαιάς Διαθήκης και είναι μια ''"ποιητική σύνθεση"'' γεμάτη λυρισμό και ''"θεολογικά στοιχεία, ιδιαίτερα προς την κατεύθυνση μιας εκκλησιολογικής κατανόησης του περιεχομένου του"''<ref>Πατρώνος, ''Η Ιστορική Πορεία...'', ό.π., σελ. 113-114.</ref>.

Σύμφωνα με τον [[Κατά Λουκάν ΕυαγγέλιονΕυαγγελιστής Λουκάς|ευαγγελιστή Λουκά]], ''"κατά τις μέρες εκείνες συνέβη να βγει διάταγμα από το ρωμαίο αυτοκράτορα Αύγουστο για να γίνει απογραφή των κατοίκων όλης της οικουμένης. Η απογραφή αυτή ήταν η πρώτη που έγινε όταν ο ηγεμόνας της Συρίας ήταν ο Κυρήνιος. Και πήγαιναν όλοι να απογραφούν, ο καθένας στην πόλη του. Ανέβηκε δε και ο Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας στην Ιουδαία, στην πόλη του Δαυίδ, που ονομάζεται Βηθλεέμ επειδή καταγόταν από την οικογένεια και το γένος του Δαυίδ, για να απογραφεί μαζί με τη Μαριάμ, τη γυναίκα τη μνηστευμένη μ' αυτόν, η οποία ήταν έγκυος"'' (''Λουκ. 2,2-5'')<ref>Δεληκωστόπουλος Αθανάσιος, ''Η Καινή Διαθήκη σε Νεοελληνική Απόδοση'', 7η έκδ., Αθήνα 2003, σελ. 170.</ref>. Όπως φαίνεται από το κείμενο, μια γενική απογραφή διατάχτηκε από τον ''Αύγουστο Οκταβιανό'', η οποία ανάγκασε τον [[Ιωσήφ]] και την οικογένεια του να πάνε στη [[Βηθλεέμ]] για να απογραφούν. Κατά τους χρόνους της ρωμαϊκής δημοκρατίας, σκοπός μιας απογραφής ήταν να πραγματοποιηθεί από τις Αρχές η εγγραφή των πολιτών σε δημόσιους καταλόγους, όπου θα αναγραφόταν το όνομα, το επάγγελμα, η ηλικία, η οικογένεια και η περιουσία του πολίτη. Με τον τρόπο αυτό μπορούσε να εξακριβωθεί ο πληθυσμός του κράτους και να συγκεντρωθούν τα απαραίτητα στοιχεία για την στρατολογία και τη φορολογία<ref>''ΘΗΕ'', τόμ. 2 (1963), στ. 1064.</ref>.

Καταρχάς, θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι η γνωστή εικόνα που θέλει τον [[Ιωσήφ]] και τη ''Μαρία'' να αναζητούν απεγνωσμένα τόπο στη [[Βηθλεέμ]] για να διαμείνουν και καταλήγουν, μη έχοντας άλλη λύση, σε ένα σταύλο, δεν βασίζεται στα ιερά κείμενα. Σύμφωνα με τον [[Κατά Λουκάν ΕυαγγέλιονΕυαγγελιστής Λουκάς|Λουκά]] (2,1-7), η αγία οικογένεια έφτασε στη [[Βηθλεέμ]], έμεινε σε κάποιο κατάλυμα (στ. 7) και εκεί ήρθε η ώρα της ''Μαρίας'' να γεννήσει (στ. 6). Έχει επισημανθεί ότι ο ''Λουκάς'' όταν θέλει να αναφερθεί σε πανδοχείο, χρησιμοποιεί αυτή ακριβώς τη λέξη: ''"...ήγαγεν αυτόν εις πανδοχείον..."'' (Λουκ. 10,34). Κατά συνέπεια, γράφοντας ''κατάλυμα'' είναι πιθανό να αναφέρεται σε δωμάτιο φιλοξενίας κάποιας, συγγενικής ίσως, οικίας, λόγω όμως της μαζικής μετάβασης των μελών της οικογένειας του [[Ιωσήφ]] στη [[Βηθλεέμ]] για την απογραφή, όταν γεννήθηκε ο μικρός [[Χριστός|Ιησούς]], είτε δεν υπήρχε πλέον χώρος για την φιλοξενία του βρέφους, είτε η ''Μαρία'' θεώρησε καλύτερο ή πιο ασφαλές για το παιδί να μεταβεί ''σπαργανωμένο'' (τυλιγμένο με λωρίδες υφάσματος<ref>Λήμμα: 49.6 "σπαργανόω", Johannes P. Louw And Eugene A. Nida, ''Greek-English Lexicon of The New Testament'' (Based On Semantic Domains), 2nd Edition, United Bible Societies, New York 1989, τόμ. 1, σελ. 525.</ref>) στη ''φάτνη''<ref>John Nolland, ''Word Biblical Commentary'', vol. 35A (Luke 1:1-9:20), Word Books, Dallas 1989, σελ. 105.</ref><ref>Craig S. Keener and InterVarsity Press, ''The IVP Bible Background Commentary: New Testament'', Downers Grove, Ill.: InterVarsity Press, 1993, Lk 2:6.</ref><ref>Δαμαλάς Νικόλαος, ''Ερμηνεία εις την Καινήν Διαθήκην'', τόμ. Β΄, εν Αθήναις 1892, σελ. 131.</ref>. Εδώ, θα πρέπει να επισημανθεί ότι ο ''[[Ευαγγελιστής Λουκάς|Λουκάς'' ]] δεν μιλά αόριστα για μια οποιαδήποτε ''φάτνη'' αλλά αναφέρεται ''στη φάτνη'' (''"ανέκλινεν αυτόν εν '''τή ''' φάτνη"'', Λουκ. 2,7) και ο [[Ιωήλ Γιαννακόπουλος]], θεωρεί ότι πρόκειται για τον σταύλο του καταλύματος στο οποίο διέμεναν (διατυπώνει βέβαια την άποψη, όπως κι ο ''Τρεμπέλας''<ref>Τρεμπέλας Ν. Παν., ''Υπόμνημα εις το Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον'', 3η έκδ., 'Ο Σωτήρ', Αθήνα 1983, σελ. 87β.</ref>, ότι το κατάλυμα ήταν πανδοχείο)<ref>Γιαννακόπουλος Ιωήλ (Αρχιμ.), ''Η Ζωή του Χριστού'', τόμ. 1, εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, θεσσαλονίκη 1978, σελ. 52.</ref>. Το γεγονός ότι ο [[Ιουστίνος]] και ο [[Ωριγένης]] κάνουν λόγο για ''σπήλαιο''<ref>Βλ. Τρεμπέλας, ''...εις το Κατά Λουκάν...'', ό.π., σελ. 88α.</ref>, μπορεί να συνδυαστεί με τις πληροφορίες που έχουμε για τα σπίτια της εποχής: ''"Στην επαρχία...το σπίτι ήταν υποτυπώδες...στο εσωτερικό είχε τις πιο πολλές φορές ένα μόνο δωμάτιο, χωρισμένο στα δύο, το μισό για τα ζωντανά και το άλλο μισό για την οικογένεια. Μερικά...χρησιμοποιούσαν για κατοικία παλιές σπηλιές χωμένες στο βράχο..."''<ref>Ροπς Ντανιέλ, ''Η καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη στους χρόνους του Ιησού'' (μτφρ. Έλλης Αγγέλου), 2η έκδ. Παπαδήμας, Αθήνα 1990, σελ. 263.</ref>. Μέσα εκεί, στο τμήμα που λειτουργούσε ως στάβλος, τα ζώα ταΐζονταν από μια φάτνη<ref>Ροπς, ''Η καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη...'', ό.π., σελ. 35.</ref>.

Συνήθως, εδώ εγείρεται άλλο ένα ζήτημα ιστορικής ακρίβειας<ref>Οι αναλύσεις που ακολουθούν στα: Τρεμπέλας Ν. Παν., ''Υπόμνημα εις το Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον'', 3η έκδ., 'Ο Σωτήρ', Αθήνα 1983, σελ. 88-89 και Δαμαλάς Νικόλαος, ''Ερμηνεία εις την Καινήν Διαθήκην'', τόμ. Β΄, εν Αθήναις 1892, σελ. 132-134.</ref> το οποίο σχετίζεται με την παρουσία ποιμένων στην ύπαιθρο και μάλιστα κατά τη νύχτα (''ποιμένες...αγραυλούντες και φυλάσσοντες φυλακάς της νυκτός..."'', ''Λουκ. 2,8''), δεδομένου ότι η γέννηση του [[Χριστός|Χριστού]] εορτάζεται στις 25 Δεκεμβρίου. Τα κοπάδια στις περιοχές αυτές έμεναν στην ύπαιθρο κατά το διάστημα από τον μήνα Μάρτιο μέχρι, το πολύ, τα μέσα Νοεμβρίου ή αρχές Δεκεμβρίου ενώ μετά, λόγω έναρξης και των βροχοπτώσεων, οδηγούνταν σε σταύλους. Κατά συνέπεια, δεν ήταν δυνατό να συνδυαστούν αυτά τα στοιχεία με την 25η Δεκεμβρίου (ασφαλώς όμως, βροχοπτώσεις και φαινόμενα μεταβολών της θερμοκρασίας δεν μπορεί να θεωρούνται απόλυτα, καθώς μπορεί κάποιο έτος να υπάρξουν και εξαιρέσεις). Γνωρίζουμε όμως ότι κατά μία εκδοχήπιθανότατα, ο καθορισμός της 25ης Δεκεμβρίου ως ημερομηνίας ημερομηνία εορτασμού των [[Χριστούγεννα|Χριστουγέννων]] δεν σχετίζεται απαραίτητα με ιστορικά κριτήρια, αλλά αναφέρεται στην επιθυμία του [[Χριστιανισμός|Χριστιανισμού]] να εξοβελίσει σημαντικές παγανιστικές (μη χριστιανικές) γιορτές που τηρούνταν την ίδια περίοδο κατά τον 4ο αιώνα (''βλ. άρθρο [[Χριστούγεννα]]'').

Τελικά, στο γνωστό θαύμα στην ''Κανά'', ο [[Χριστός]] μετατρέπει τις έξι υδρίες νερού σε κρασί και στους στίχους 8-10 εισάγεται ο αρχιτρίκλινος ο οποίος ''"επιβεβαιώνει έκπληκτος όχι μόνο για το ότι εξευρέθηκε κρασί για να συνεχιστεί το γλέντι, αλλά, επίσης, για το ότι το δεύτερο ήταν υπέρτερης ποιότητας σε σύγκριση με το αρχικό"''<ref>Αγουρίδης Σάββας, ''Το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο'', τόμ. Α΄, Πουρναράς, θεσσαλονίκη 2005, σελ. 247.</ref>.

Η σημασία της [[Παρθενία|παρθενίας]] στην [[Ορθόδοξη Εκκλησία]] δεν σχετίζεται με κάποιον ηθικισμό ή πουριτανισμό, αλλά έχει οντολογικό περιεχόμενο<ref>Δαμασκηνός Ιωάννης, ''Έκδοσις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως'' (μτφρ. Ν. Ματσούκα), Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 496 (υποσημ. #297).</ref> καθώς ο [[Ιωάννης Δαμασκηνός]] λέει ότι ''"η παρθενία είναι το πολίτευμα των αγγέλων, το ιδίωμα κάθε ασώματης φύσεως"''<ref>Δαμασκηνός, ''Έκδοσις...'', ό.π., σελ. 435.</ref>, πράγμα που σημαίνει ότι αποτελεί ''"το χάρισμα εκείνο που ακεραιώνει την ανθρώπινη φύση"'' με αποτέλεσμα μια πραγματικά παρθενική ζωή να οδηγεί γρηγορότερα στην οντολογική ολοκλήρωση<ref>Δαμασκηνός, ''Έκδοσις...'', ό.π., σελ. 496 (υποσημ. #297).</ref> αφού έτσι, ομοιάζει προς την κατάσταση της αιώνιας ζωής όπου ''"υπάρχει παρθενία, γιατί δεν υπάρχει θάνατος"''<ref>Ματσούκας Α. Νίκος, ''Το πρόβλημα του κακού - Δοκίμιο πατερικής θεολογίας'', 3η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 157.</ref>. Θα πρέπει να επισημανθεί ότι σύμφωνα με τους [[Πατρολογία|Πατέρες]] της Εκκλησίας, αξία στην σωματική παρθενία υπάρχει με την προϋπόθεση ότι αυτή είναι αποτέλεσμα πνευματικής παρθενίας. Όπως αναφέρει ο άγ. [[Κασσιανός Ρωμαίος|Κασσιανός ο Ρωμαίος]], ''"και γυναίκα δε γνωρίζω και παρθένος δεν είμαι"'', αφού ''"το δώρο της παρθενίας δεν κατορθώνεται μόνο με αποχή...όσο με την αγιοσύνη της ψυχής και την καθαρότητα"''<ref>''Περί των 8 λογισμών της κακίας'', στο ''Φιλοκαλία των ιερών Νηπτικών'' (μτφρ. Αντώνιος Γ. Γαλίτης), τόμ. 1ος, εκδ. Ε', εκδ. Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 95.</ref>. Και σημειώνει ο [[Ιωάννης ο Χρυσόστομος]]: ''"ο γαρ λέγων, Παρθένος ειμί τω σώματι, τη δε ψυχή φθονεί τω αδελφώ, ούτος ουκ εστι παρθένος· την γαρ παρθενίαν αυτού διέφθειρεν η του φθόνου μίξις"''<ref>''PG'' 49,303.</ref>. Και ο ίδιος πάλι, ερμηνεύοντας το εδάφιο της επιστολής ''Β΄ Κορ. 11,2'', αναφέρει για την Παρθενία: ''"Η γαρ άφθορος ψυχήν παρθένος εστι καν άνδρα έχη·...αύτη γαρ η του σώματος, εκείνης εστίν επακολούθημα και σκιά, η δε αληθής παρθενία εκείνη εστί"''<ref>''PG'' 63,202.</ref>. Και αλλού, σημειώνει: ''"Παρ' ημίν η ούσα παρθένος, γαμουμένη, ουκ έστι παρθένος: παρά Χριστώ η ούσα πόρνη, γαμουμένη, παρθένος γέγονεν"''<ref>''PG'' 52,402.</ref>.

Διάφορες Είναι γεγονός ότι ''"πολλές φορές...προτεσταντικές κοινότητες έδειξαν και πολεμική στάση απέναντι στους ρωμαιοκαθολικούς και τους ορθοδόξους, που τιμούν το πρόσωπο της Παναγίας, ως μητέρας του Κυρίου"''<ref>Ματσούκας Α. Νίκος, ''Ο Προτεσταντισμός'', 3η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2005, σελ. 56.</ref>. Αυτό βέβαια δεν συνέβαινε πάντα διότι αρχικά ''"η Μεταρρύθμιση ζούσε πιο σωστά τις συνέπειες του χριστολογικού δόγματος''.... [[αίρεση|αιρέσειςκαι]] χρησιμοποιούν συγκεκριμένες βιβλικές λέξεις ή φράσεις μεμονωμένες''δεν απέρριψε την απόδοση τιμής στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Απέρριψε βέβαια και αποδοκίμασε τη μαριολατρεία με όλες τις ακρότητες, που παρουσιάστηκαν στους κόλπους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, για υιοθέτησε όμως την πίστη της παραδόσεως και παρέμενε στη νέα Εκκλησία ζωντανή η συνήθεια να προσβάλλουν αποδίδεται η τιμή στο πρόσωπο της μητέρας του Κυρίου. Έτσι η πίστη στο πρόσωπο της Παναγίας Μαρίας, ως Θεοτόκου και Αειπαρθένου, διατηρείται, όπως καταφαίνεται στο τρίτο άρθρο της Αυγουστιαίας Ομολογίας<ref>''"Αι κύριαι γραμμαί και διδασκαλίαι της λουθηρείου θεολογίας περιελήφθησαν εις την Αυγουσταίαν ομολογίαν [...] καθώς και εις την διδασκαλία Απολογίαν αυτής, έργον και ταύτην του Μελάχθωνος, όπως και εις τα Σμαλκαδικά άρθρα και τας δύο Κατηχήσεις του Αειπαρθένου Λουθήρου, άτινα πάντα απετέλεσαν τα συμβολικά βιβλία των Λουθηρανών"'' (Τρεμπέλας Ν. Παν., ''Εγκυκλοπαίδεια της Θεοτόκουθεολογίας. Πανεπιστημιακαί παραδόσεις αναθεωρηθείσαι'', έκδ. 5η, Ο Σωτήρ, Αθήναι 2000, σελ. 96).</ref>Το μεγαλύτερο και το πρώτο μέρος των Σμαλκαλδικών άρθρων<ref>''"Η διδασκαλία, τα της επιχειρηματολογίας προέρχεται από λατρείας και οργανώσεως και το άρθροκαθόλου πνεύμα της Λουθηρανικής Εκκλησίας περιέχονται εις τα επόμενα συμβολικά βιβλία αυτής: α) Τα τρία αρχαία οικουμενικά σύμβολα: Νικαίας—Κωνσταντινουπόλεως, Αποστολικόν και Αθανασιανόν, β) Μεγάλη και μικρά Κατήχησις του Λουθήρου (1529), γ) Αυγουσταία Ομολογία (Confessio Augustana, 1530), δ) Απολογία Αυγουσταίας Ομολογίας (Apologia Confessionis Augustanae, 1531), ε) Σμαλκαλδικά άρθρα (Articuli Smalcaldici, 1537), και στ) Τύπος συμφωνίας (Konkordienformel, 1577)"Αειπαρθενία της Θεοτόκου", '' (''ΘΗΕ'', τόμ. 1 8 (19621966), στ. 465-467359).</ref>:. Πάντως αργότερα η απόδοση τιμής στο πρόσωπο της Θεοτόκου ατόνησε μέσα στους κόλπους του Προτεσταντισμού"''<ref>Ματσούκας, ''Ο Προτεσταντισμός'', ό.π.</ref>.

Κατά την εκδήλωση της προτεσταντικής πολεμικής, χρησιμοποιούνται συγκεκριμένες βιβλικές λέξεις ή φράσεις μεμονωμένες για να προσβάλλουν τη διδασκαλία του ''Αειπαρθένου'' της ''Θεοτόκου''<ref>Το μεγαλύτερο μέρος της επιχειρηματολογίας προέρχεται από το άρθρο: "Αειπαρθενία της Θεοτόκου", ''ΘΗΕ'', τόμ. 1 (1962), στ. 465-467.</ref>. Η επιμονή όμως στην κατά γράμμα ερμηνεία εδαφίων της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]] από τους πολεμίους του ''Αειπάρθενου'' παρουσιάζει προβλήματα, αφού αν γίνει συνολικά αποδεκτή θα οδηγήσει σε απαράδεκτες ερμηνείες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα εδάφια:  *''"Και επορεύοντο '''οι γονείς αυτού''' κατ' έτος εις Ιερουσαλήμ τη εορτή του Πάσχα"'' (''Λουκ. 2,41'') και,*''"ιδού '''ο πατήρ σου''' καγώ οδυνώμενοι εζητούμέν σε"'' (''Λουκ. 2,48''). Η [[Καινή Διαθήκη]] γράφει ότι ''γονέας'' και -με ομολογία μάλιστα της Μαρίας- ''πατέρας'' του [[Χριστός|Ιησού]], είναι ο [[Ιωσήφ]]. Όμως οι τίτλοι αυτοί δεν είναι πραγματικοί, δεν αναφέρονται σε εξ αίματος πατρότητα, αλλά αφορούν την κατά Νόμο σχέση του [[Ιωσήφ]] με τον [[Χριστός|Ιησού]]. Κατά τον ίδιο τρόπο, οι αναφορές σε ''αδέλφια του Ιησού'' δεν είναι καθόλου αναγκαίο να αναφέρονται σε εξ αίματος σχέσεις, αλλά όπως ''"ο Ιωσήφ...καλείται γονεύς του κατά τόν νόμο...κατά τον νόμο και τα τέκνα του Ιωσήφ καλούνται αδελφοί του Χριστού"''<ref>Κόκορης Θ. Δημήτριος, ''Ορθοδοξία και Κακοδοξία'', τόμ. Γ΄, Αθήνα 1993, σελ. 18-19.</ref>. Αυτό το επιχείρημα συνεπικουρείται από το γεγονός ότι σε κάνενα σημείο της δεν κατανομάζει η [[Καινή Διαθήκη]] τα παιδιά αυτά ως τέκνα της ''Μαρίας''. Σε άλλες προσπάθειες εναντίωσης στο ''Αειπάρθενο'' χρησιμοποιούνται και τα εξής: '''''1)''''' ''"καί ουκ εγίνωσκεν αυτήν έως ού έτεκε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον"'' (''Ματθ. 1,25''). Βάσει του ''"έως ου"'' λέγεται ότι ο [[Ιωσήφ]] δεν είχε συζυγικές σχέσεις, μόνο μέχρι τη γέννηση του Ιησού.

*'''''2)''''' Στο παραπάνω χωρίο (''Ματθ. 1,25''), υπάρχει η λέξη ''"πρωτότοκος"'' και υποστηρίζεται ότι ο Ιησούς υπήρξε απλώς ο πρώτος που γεννήθηκε, αλλά στη συνέχεια ακολούθησαν και άλλα παιδιά.Είναι γνωστό ότι, η λέξη ''"πρωτότοκος"'' στην [[Αγία Γραφή]] λαμβάνει ποκιλία ερμηνειών και δηλώνει είτε τον πρώτο γεννηθέντα μεταξύ αδελφών όπως στο ''Γεν. 35,23'', είτε τον μονογενή όπως στο ''Εβρ. 1,6'' (αφού ο Θεός δεν έχει υστερότοκα παιδιά), είτε τον εκλεκτό όπως στο ''Εβρ. 12,6''. Παρομοίως, στο ''Σοφ. Σολ. 7,1'', ο [[Αδάμ]] καλείται πρωτόπλαστος, χωρίς να υπάρχει δευτερόπλαστος, αφού είναι ο μόνος που πλάστηκε. Σημαντικότερο όλων είναι ότι ''"άπασα η παράδοσις ερμηνεύει τον «πρωτότοκον» όχι ως πρώτον μεταξύ πολλών, αλλ' ως τον μόνον, τον Μονογενή"''<ref>"Αειπαρθενία της Θεοτόκου", ''ΘΗΕ'', τόμ. 1 (1962), στ. 467.</ref>. Άλλωστε θα πρέπει Αξίζει να επισημανθεί θυμίσουμε και πάλι το γεγονός ότι πουθενά η [[Καινή Διαθήκη]] δεν αναφέρεται σε κανένα σημείο δεν μιλάει για τέκνα της ''παιδιά της Μαρίας'', ώστε να δεχθούμε ότι ο [[Χριστός|Ιησούς]] ήταν πρωτότοκος μεταξύ πολλών παιδιών της.

*'''''3)''''' Κάποτε, τα ιερά κείμενα αποκαλούν τον Ιωσήφ ''"άνδρα της Μαρίας"'' (''Ματθ. 1, 16'') και την ''Μαρία'' ''"γυναίκα του Ιωσήφ"'' (''Ματθ. 1, 20'' και ''24''). Το ''"άνδρας"'' και ''"γυναίκα"'', από κάποιες αιρέσεις ερμηνεύεται με την έννοια ότι η ''Μαρία'', μετά τη γέννηση του Ιησού, γέννησε και άλλα τέκνα με τον Ιωσήφ ως άνδρα της.

*'''''4)''''' Το γνωστό πρόβλημα των αδελφών του Ιησού<ref>Εκτός αν αναφέρεται διαφορετικά, η επιχειρηματολογία προέρχεται από το: "Αδελφοί του Ιησού", ''ΘΗΕ'', τόμ. 1 (1962), στ. 391-395.</ref>.

:*Ο [[Χριστός|Ιησούς]] δωδεκαετής, απέκρουσε, ότι είναι γιος του Ιωσήφ (''Λουκ. 2,49'').:*Ο Ιησούς διεκήρυσσε ως πατέρα του το θεό (''Ιω. 5,1-7'').:*Ο [[Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον|Ιωάννης]] μαρτυρά για τον Ιησού ότι ''"ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός"'' (''Ιω. 1,14'').:*Επίσης, ο Ιωάννης, ο υιός Ζαχαρίου, μαρτυρά ότι ''"καγώ εώρακα και μεμαρτύρηκα ότι ούτος εστιν ο υιος του θεού"'' (''Ιω. 1,33'').:*Ο [[Απόστολος Παύλος]] μαρτυρά για τον Χριστό ότι ''"ου κατά νόμον εντολής σαρκικής γέγονεν, αλλά κατά δύναμιν ζωής ακατάλυτου"'' (''Εβρ. 7,16'').:*Ο [[Απόστολος Πέτρος]] μαρτυρά για τον Ιησού ότι ''"εγνωρίσαμεν υμίν την του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού δύναμιν και παρουσίαν, αλλ' επόπται γενηθέντες της εκείνου μεγαλειότητος...φωνής ενεχθείσης αυτώ τοιάσδε υπό της μεγαλοπρεπούς δόξης ούτος εστιν ο υιός μου ο αγαπητός...ταύτην την φωνήν ημείς ηκούσαμεν εξ ουρανού..."'' (''Β΄ Πέτρ. 1,16-18''). Ως προς το δεύτερο σκέλος, το οποίο σαφώς θίγει το ''αειπάρθενο'' της ''Θεοτόκου'', εκτός από το γεγονός που προαναφέρθηκε, ότι δηλ. στην [[Καινή Διαθήκη]] πουθενά δεν αναφέρονται παιδιά, ως τέκνα της ''Μαρίας'', από νωρίς τίθεται και το ερώτημα: εάν η ''Παρθένος'' είχε πράγματι και άλλα παιδιά, για ποιο λόγο ο αποθνήσκων επί του [[Σταυρός|σταυρού]] [[Χριστός|Ιησούς]] να εμπιστευτεί τη μητέρα του στον [[Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον|Ιωάννη]] (''Ιω. 19,26-27''); Όπως αναφέρει ο Επιφάνιος ''"ει δε είχεν άνδρα, ει είχεν οίκον, ει είχε τέκνα, εις τα ίδια ανεχώρει, ου προς τον αλλότριον"''<ref>''PG'' 42,716Α.</ref>. Και βέβαια, μια σειρά από εδάφια δείχνει πως όλοι οι ευαγγελιστές γνώριζαν το δέσιμο μεταξύ των ''αδελφών'' του [[Χριστός|Ιησού]] και της ''Μαρίας'': στα ''Ματθ. 12,46'', ''Μαρκ. 3,31-32'', ''Λουκ. 8,19-20'', ''Ιωαν. 2,12'', η ''Θεοτόκος'' βρίσκεται συνέχεια μαζί τους. Κατά συνέπεια, δεν είναι καθόλου πειστικό το επιχείρημα ότι ο [[Χριστός|Κύριος]] παρέδωσε τη μητέρα Του στον [[Ευαγγελιστής Ιωάννης|Ιωάννη]] λόγω αδυναμίας ή αναξιότητας των ''αδελφών'' του να την προστατέψουν.  Και βέβαια, μια σειρά άλλων αντεπιχειρημάτων έχει διατυπωθεί για το θέμα των ''"αδελφών του Ιησού"'' τους/τις οποίους/ες, ''"η ορθόδοξη ανατολική παράδοση δέχεται...ως παιδιά του Ιωσήφ από προηγούμενο γάμο"''<ref>''Λεξικό Βιβλικής Θεολογίας'', ό.π., στ. 630, υποσημ. #1.</ref>: :*Οι ίδιοι οι αδελφοί του Ιησού ''"ουδέ...επίστευον εις αυτόν"'' (''Ιω. 17,3-5'').:*Ο ''Ιάκωβος'' ξεκινά την επιστολή του ως εξής: ''"Ιάκωβος, θεού και Κυρίου Ιησού Χριστού δούλος"'' (''Ιακ. 1,1''). Αν ήταν πράγματι αδελφός του Ιησού, εκτός ότι θα ήταν ανέκαθεν πιστός, θα έγραφε ότι είναι αδελφός του Χριστού ώστε να δώσει κύρος στα λεγόμενά του.:*Το ίδιο ισχύει και για τον Ιούδα ο οποίος ξεκινά γράφοντας: ''"Ιούδας, Ιησού Χριστού δούλος, αδελφός δε Ιακώβου"'', και για να προσδώση κύρος στον εαυτό του, επικαλείται την ιδιότητά του ως αδελφός του Ιακώβου, και δεν αναφέρει ότι είναι αδελφός του Ιησού.:*Στην [[Καινή Διαθήκη]], η λέξη ''αδελφός'' εκτός από την κυριολεκτική ή στενή, έχει και τις εξής έννοιες: α) την ευρύτερη, δηλ. αναφέρεται γενικά σε συγγένεια, φυσική ή νομική και β) την ευρύτατη, δηλ. μεταφορικά, όπου ως βάση θέτεται η ψυχική και πνευματική συγγένεια, με την οποία λ.χ. και οι Χριστιανοί καλούνται μεταξύ τους αδελφοί (βλ. ''Ματθ. 28,10'' και ''Ιωάν. 20,17'')<ref>Γλαβίνας, ''...Απόστολοι'', ό.π., σελ. 110.</ref>.:*Στην ορθόδοξη παράδοση γίνεται αντιληπτό ότι η αιρετική αυτή διδασκαλία των [[Αρειανισμός|Αρειανών]] και των [[Ευνομιανοί|Ευνομιανών]], την οποία ακολουθούν και σύγχρονοι προτεστάντες, είναι εντελώς παράδοξη: ακόμη και όταν ο ''Λουκάς'' μας λέει ότι ο [[Ιωσήφ]] και η ''Μαρία'' δεν κατάλαβαν όσα ο δωδεκαετής ''Ιησούς'' τους είπε (''Λουκ. 2,48''), διότι πράγματι, από τα λόγια του αγγέλου κατά τον ευαγγελισμό, ότι το παιδί ''"θα ονομαστεί Υιός του Υψίστου"'' (''Λουκ. 1,32''), δεν ήταν δυνατό να κατανοήσει η ''Μαρία'' την φυσική θεϊκή υιότητα του [[Χριστός|Χριστού]]<ref>Βλ. Τρεμπέλας, ''...εις το Κατά Λουκάν...'', ό.π., σελ. 121.</ref>, παραμένει γεγονός ότι η ''Παρθένος'' αξιώνεται μεγίστης τιμής από τον Θεό ώστε να φέρει στον κόσμο ένα παιδί με τη συνέργεια του ίδιου του [[Άγιο Πνεύμα|Αγίου Πνεύματος]], πράγμα που δημιουργεί αντίφαση με την άποψη ότι η ''Μαρία'' και ο [[Ιωσήφ]] επέστρεψαν σε μια αμέριμνη συζυγική καθημερινότητα, σαν να μην έχουν ουδεμία συναίσθηση των θαυμαστών γεγονότων<ref>Δαμαλάς Νικόλαος, ''Ερμηνεία εις την Καινήν Διαθήκην'', τόμ. Α΄, εν Αθήναις 1876, σελ. 493.</ref>. '''''5)''''' Ως προς το ζήτημα των ''αδελφών του Ιησού'', συχνά γίνεται επίκληση του στίχου 9, από τον 68ο ''Ψαλμό'', ως απόδειξη για το ομομήτριο αυτών και του ''Κυρίου'': ''"Αποξενώθηκα απ' τ' αδέρφια μου κι αλλοφερμένος έγινα για της μητέρας μου τους γιους"''<ref>Ψαλμός 69 [68]: ''Η Αγία Γραφή'' (Παλαιά και Καινή Διαθήκη), Μετάφραση από τα πρωτότυπα κείμενα, Βιβλική Εταιρεία, Αθήνα 1997, σελ. 845.</ref>. Στην πραγματικότητα όμως, αυτός ο ομόφωνα ομολογούμενος ως ''Μεσσιανικός'' ψαλμός, κατά γράμμα και ιστορικά εφαρμόζεται επί του βασιλιά [[Δαβίδ]], ενώ εξαιτίας δυσκολιών που παρουσιάζει δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι ''"είναι όλος ο ψαλμός Μεσσιανικός παρά μόνο μερικοί στίχοι του"''<ref>Κόκορης Θ. Δημήτριος, ''Ο Χριστός όπως τον είδαν οι Προφήται'', Αθήνα 2005, σελ. 262.</ref>. Από τα γνωστά, ''"προβληματικά"'' εδάφια, ξεχωρίζουν: *στ. 6: ''"Θεέ, ξέρεις εσύ την αφροσύνη μου· κι η ενοχή μου δε σου είναι κρυφή"''<ref>Ψαλμός 69 [68]: ''Η Αγία Γραφή'' (Παλαιά και Καινή Διαθήκη), ό.π.</ref>. *στ. 25: ''"Άδειασε την οργή σου πάνω τους· κι ο άγριος θυμός σου ας τους βρει"''<ref>Ψαλμός 69 [68]: ''Η Αγία Γραφή'' (Παλαιά και Καινή Διαθήκη), στο ίδιο.</ref> (ο ήρωας του ψαλμού εκφράζεται με οργή και επιζητεί την τιμωρία των έχθρων του, τους οποίους και καταράται, όμως ο Μεσσίας [[Χριστός]] όχι μόνο δεν καταράται, αλλά συγχωρεί τους εχθρούς του: ''Ματθ. 5,4''. ''Λουκ. 23,34''). Κατά συνέπεια, ως προς τον στίχο 9, ο [[Δαβίδ]] είναι αυτός που ομολογεί ότι ''"αισθάνεται λύπη και πίκρα γιατί περιφρονήθηκε και από αυτά τα ομομήτρια αδέλφια του ακόμη"'' ενώ η εφαρμογή του στίχου στον [[Χριστός|Χριστό]], μπορεί να γίνει μόνο ως προς τα δεδομένα που δεν συγκρούονται με το σύνολο της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]], όπως αυτά περιγράφονται στα ''Ιωαν.1,11'', ''Ρωμ. 9,5'', ''Ιωαν. 7,3-5'' κ.ά.<ref>Βλ. Κόκορης, ''Ο Χριστός όπως τον είδαν οι Προφήται'', ό.π., σελ. 263-265.</ref>. '''''6)''''' Πάλι ως προς το ζήτημα των ''αδελφών του Ιησού'', συχνά χρησιμοποιείται ως αντεπιχείρημα προς το ''Αειπάρθενο'' η απουσία αναφοράς στα παιδιά του [[Ιωσήφ]] κατά τη διήγηση της μετάβασης στη [[Βηθλεέμ]] για την απογραφή του [[Κυρήνιος|Κυρηνίου]] (''Λουκ. 2,4-5''). Αυτή όμως η κατά γράμμα εξέταση του εδαφίου, λειτουργεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και ενάντια σε εκείνους που μιλούν για παιδιά της ''Μαρίας'' από τον [[Ιωσήφ]]: για ποιον λόγο δεν αναφέρονται τα παιδιά που υποτίθεται γέννησε η ''Μαρία'' από τον ''Ιωσήφ'', στη διήγηση της επιστροφής από την ''Αίγυπτο'' (''Ματθ. 2,19-21''), όταν σύμφωνα με τους μελετητές, το χρονικό διάστημα παραμονής εκεί μπορεί να ήταν από 2 έως και 10 χρόνια<ref>Πατρώνος Π. Γεώργιος, ''Η Ιστορική Πορεία του Ιησού'', Δόμος, Αθήνα 1991, σελ. 178.</ref> και άρα υπήρχε αρκετός καιρός για να γεννηθούν ομομήτρια αδέλφια του ''Ιησού''; Επιπλέον, με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ενάντια στον ισχυρισμό περί ομομήτριων αδελφών του ''Ιησού'', η απουσία αναφοράς σε αυτούς στη διήγηση της μετάβασης του δωδεκαετούς ''Ιησού'' στον Ναό της Ιερουσαλήμ (''Λουκ. 2,41-52''). '''''7)''''' Ένα ακόμη επιχείρημα με το οποίο η προτεσταντική θεολογία επιχειρεί να δείξει ότι αποτελεί πλάνη η διδασκαλία για την αειπαρθενία της Θεοτόκου σχετίζεται με την κριτική του κειμένου της [[Παλαιά Διαθήκη|Παλαιάς Διαθήκης]]<ref>Βλ. Γεωργόπουλος Βασίλειος, "Η σύγχρονη προτεσταντική κριτική για την Αειπαρθενία της Θεοτόκου" στο περιοδ. ''Εφημέριος'', τεύχ. 7-8 (2002), Αθήνα, Λιβάνης, σελ. 28-30.</ref>. Σύμφωνα με το επιχείρημα αυτό, το φρόνημα της εκκλησίας για την αειπαρθενία της Θεοτόκου έχει θεμελιωθεί σε μια εσφαλμένη μετάφραση του εδαφίου ''Ησ. 7,14'' από τους [[Μετάφραση των Εβδομήκοντα|Εβδομήκοντα μεταφραστές]]. Ισχυρίζονται ότι το εβραϊκό πρωτότυπο κείμενο του [[Ησαΐας|Ησαΐα]] έχει τη λέξη ''"almah"''=νεάνις και όχι ''"Bethula"''= παρθένος, που μετέφρασαν οι εβδομήκοντα. Έτσι, επηρεάστηκαν, υποτίθεται, οι Ευαγγελιστές [[Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον|Ματθαίος]] και [[Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον|Λουκάς]], οι οποίοι έδωσαν στο εδάφιο προφητικό περιεχόμενο, ενώ το ''Ησ. 7,14'' δεν είχε κάτι τέτοιο. Το επιχείρημα αυτό δεν είναι νέο, αλλά είναι επανάληψη της αρχαίας ιουδαϊκής αντιχριστιανικής απολογητικής στην προσπάθειά της να πλήξει το πρόσωπο του [[Χριστός|Χριστού]], ότι δεν ήταν ο [[Μεσσίας]]. Για το επιχείρημα αυτό υπήρξε πολυεπίπεδη και σφαιρική αναίρεση από πλήθος [[Πατρολογία|Πατέρων]] και [[Εκκλησιαστική γραμματολογία|εκκλησιαστικών]] συγγραφέων. Για την αναίρεσή του θα μπορούσαν να ειπωθούν τα εξής:

Ως προς #Το κείμενο των ''εβδομήκοντα'' είναι κατά οκτώ αιώνες αρχαιότερο του εβραϊκού, και εκτός ότι δεν είναι πάντα βέβαιο ότι το δεύτερο σκέλος[[Μασοριτικό κείμενο]] αντιπροσωπεύει πάντα την ορθότερη γραφή, επιπλεόν, επειδή δημιουργήθηκε σε εποχή μετά Χριστόν, θα μπορούσε να αλλοιωθεί για ιουδαϊκούς, απολογητικούς σκοπούς<ref>Τσαγγαλίδης Ιωάννης, ''Ιουστίνος ο Μάρτυς και Φιλόσοφος ως ερμηνευτής της Παλ. Διαθήκης'' (διδακτ. διατριβή), Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 92.</ref>. Μάλιστα, ο ''Ιωάννης ο Χρυσόστομος'' επισημαίνει ότι περισσότερη εμπιστοσύνη θα έπρεπε να έχουμε στους ''εβδομήκοντα'' ιουδαίους, επειδή απέδωσαν το εδάφιο με το ''παρθένος'' σε εποχή προ Χριστού και έτσι δεν είχαν λόγο να αλλοιώσουν το οποίο σαφώς θίγει κείμενο<ref>Στο Τρεμπέλας Ν. Παν., ''Υπόμνημα εις το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον''αειπάρθενο, 4η έκδ., 'Ο Σωτήρ' της , Αθήνα 1989, σελ. 38β.</ref>.#Ακόμη όμως κι αν η γραφή ''Θεοτόκουνεανίς''είναι ορθή, εκτός από σύμφωνα με το λεξικό ''Theological Wordbook of the Old Testament'' ''"δεν υπάρχει καμία περίπτωση όπου μπορεί να αποδειχθεί πως το γεγονός almah υποδεικνύει μια νέα γυναίκα που προαναφέρθηκεδεν είναι παρθένος"''<ref>Στο πρωτότυπο: ''"There is no instance where it can be proved that ˓almâ designates a young woman who is not a virgin"'' (Harris, R. Laird, Robert Laird Harris, Gleason Leonard Archer, and Bruce K. Waltke, ''Theological Wordbook of the Old Testament'', Chicago: Moody Press, c1980, σελ. 672).</ref>. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι δηλ. στην ''"οι έννοιες των λέξεων "almah" και "bethulah" [[Καινή Διαθήκηπαρθένος]] πουθενά δεν αναφέρονται παιδιάαντίκεινται μεταξύ τους. Όπως χαρακτηριστικά παρατηρεί ο Oswalt 'ήταν αξιωματικό για την εβραϊκή κοινωνία ότι η νεάνις ήταν και παρθένος'...Είναι άλλωστε γνωστό ότι η αντίθετη περίπτωση επέσειε την τιμωρία του λιθοβολισμού"''<ref>Παπαρνάκης Γ. Αθανάσιος, ''Ο Μέγας Αθανάσιος ως τέκνα ερμηνευτής της Παλαιάς Διαθήκης''Μαρίας(διδακτ. διατριβή), Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 231, υποσημ. #136.</ref>.#Παραγνωρίζεται ''"σκανδαλωδώς"'' η σημασία της λέξης ''"σημείον"'' σε σχέση με το ιστορικό πλαίσιο της προφητείας του ''Ησ. 7,14''. Το εδάφιο αυτό δίνεται ως ''"σημείον"'' το έτος 733 στο βασιλιά Άχαζ για να μη ζητήσει τη βοήθεια των Ασσυρίων, όπως σκεπτόταν, ενάντια στους Βασιλείς Φακεέ και Ρασείν. Ως σημείο δεν μπορεί να θεωρηθεί το σύνηθες και το δεδομένο [Θεοδ. Κύρου, PG 81,276D], ότι έγκυος γυναίκα θα γεννήσει γιο. Δεν υπάρχει λόγος να ονομαστεί ''"σημείον"'' μια φυσική διαδικασία γέννησης. ''"Ο δε Εζεκίας, ο υιός του Άχαζ, δεν έχει επίσης κανένα από νωρίς τίθεται τα γνωρίσματα της συνάφειας της προφητείας Ησ. 7,14-16"''<ref>Γεωργόπουλος, "Η σύγχρονη προτεσταντική κριτική...", ό.π., σελ. 29β.</ref>. Κατ' αυτόν τον τρόπο, στη λέξη ''"σημείον"'' εστιάζουν την προσοχή τους οι περισσότεροι Πατέρες της Εκκλησίας (π.χ. Ευθ. Ζιγαβηνός, Θεοφύλακτος)<ref>Τρεμπέλας, ''Υπόμνημα εις το Κατά Ματθαίον...'', ό.π.</ref>. Επίσης, ο ''Αθαν. Χαστούπης'' στη μετάφραση του διορθωμένου εβραϊκού κειμένου διατηρεί τη λέξη ''παρθένος'', αφού θεωρεί πως οι ''εβδομήκοντα'' ορθά ερμήνευσαν το νόημα του εβραϊκού κειμένου και το ερώτημα: εάν μετέφρασαν ''"η παρθένος"''Παρθένος, '' είχε πράγματι "διότι μόνον αυτό ήτο δυνατόν να εννοεί ως σημείον ο θεός εις την προκειμένη προφητεία"''<ref>Παράθεση του Αθ. Χαστούπη στο Τσαγγαλίδης, ''Ιουστίνος ο Μάρτυς...'', ό.π.</ref>.#Όσον αφορά τη σχέση γεγονότος και άλλα παιδιάπροφητείας, για ποιο λόγο θα πρέπει να ειπωθεί ότι ο αποθνήσκων επί [[Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον|Ματθαίος]] γνώριζε και δεχόταν ως πραγματική την υπερφυσική γέννηση του [[ΣταυρόςΧριστός|σταυρούΧριστού]]. Έτσι, πρώτα έλαβε χώρα το γεγονός αυτό και μετά συνδέθηκε με την προφητεία του ''Ησ. 7,14'' και όχι το αντίστροφο<ref>Τρεμπέλας, ''Υπόμνημα εις το Κατά Ματθαίον...'', ό.π., σελ. 38α.</ref>. Και αυτό ορθά έγινε επειδή και ο [[Ησαΐας]] όπως και ο [[Μιχαίας]] (''5,2-4'') αναφέρονται στην ίδια περί [[ΧριστόςΜεσσίας|ΙησούςΜεσσία]] πίστη<ref>Τρεμπέλας, ''Υπόμνημα εις το Κατά Ματθαίον...'', στο ίδιο.</ref>.#Οι προσπάθειες να εμπιστευτεί τη μητέρα συνδεθεί η προφητεία είτε με κάποιο παιδί του προφήτη ''Ησαΐα'' είτε με παιδί του στον ''Άχαζ'' πέφτουν στο κενό καθώς ουδέποτε, κανείς άλλος εκτός από τον [[Κατά Ιωάννην ΕυαγγέλιονΧριστός|ΙωάννηΙησού Χριστό]] (δεν παρουσίασε τα χαρακτηριστικά των στίχων 14-16<ref>Βλ. σχετικά Δαμαλάς, ''Ερμηνεία...''Ιω, τόμ. 19Β΄,26ό.π., σελ. 218-27219.</ref>: α) ούτε την εκ παρθένου γέννηση, σε αντίθεση με τον [[Χριστός|Χριστό]] που γεννήθηκε εκ της αειπαρθένου Μαρίας όπως μαρτυρά η [[Καινή Διαθήκη]], β) ούτε την κλήση του ως [[Εμμανουήλ]] που σημαίνει ''); Όπως αναφέρει "μεθ' ημών ο Επιφάνιος Θεός"'', εκτός από την Κύριο που ''"ει δε είχεν άνδραεγένετο μεθ' ημών...διά της...κοινωνίας της σαρκός και του αίματος ημών (Εβρ. β,14)"''<ref>''ΘΗΕ'', τόμ. 5 (1964), στ. 679.</ref>, ει είχεν οίκονγ) ούτε την αναμαρτησία, ει είχε τέκναεξαιτίας της γνώσης και της προαίρεσης που θα έχει, να απορρίπτει το κακό και να επιλέγει το αγαθό, εις πριν ακόμη έλθει σε ηλικία να τα ίδια ανεχώρειξεχωρίζει. Όπως σημειώνει ο ''Μ. Βασίλειος'': ''"Ο Έμμανουήλ εν τη του νηπίου καταστάσει υπάρχων, διά την ενοικούσαν αυτώ δύναμιν της αγαθότητος προ της κατά την ηλικίαν τελειώσεως απειθήσει μεν πονηρία, ου προς τον αλλότριονεκλέξεται δε το αγαθόν."''<ref>''Ερμηνεία εις τον Ησαΐα'', ''PG'' 4230,716Α465B.</ref>. Και βέβαιαΗ ''"υπερφυσική"'' αναμαρτησία μάλιστα, αποτελεί μέρος του ''"σημείου"''<ref>Απόδοση του Ησ. 7, μια σειρά άλλων αντεπιχειρημάτων έχει διατυπωθεί για το θέμα των 16: ''"αδελφών ...επαναλαμβάνω, πριν ακόμη το παιδίον κατανόηση και είναι εις θέσιν να διακρίνη μεταξύ αγαθού και κακού, θα απειθή εις κάθε πονηρίαν, διά να εκλέγη και προτιμά πάντοτε το αγαθόν. Η υπερφυσική γέννησις και αρετή του Ιησούπαιδιού θα είναι το σημείον..."'' (Κολιτσάρας Θ. Ιωάννης, ''Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους/τις οποίους/εςΕβδομήκοντα'', τόμ. 5, ''"η ορθόδοξη ανατολική παράδοση δέχεταιΗ Ζωή'', 3η έκδ., Αθήνα 1991, σελ.32).ως παιδιά </ref> που θα δώσει ο Θεός και ο ίδιος ο [[Ησαΐας]] αναφέρεται στο ''"αναμάρτητον του Ιωσήφ από προηγούμενο γάμοΜεσσίου"''στο εδάφιο 53,9<ref>Βέλλας Βασίλειος, ''Λεξικό Βιβλικής ΘεολογίαςΘρησκευτικαί προσωπικότητες της Παλαιάς Διαθήκης'', ότόμ.πΑ΄, 2η έκδ., στΑθήναι 1957, σελ. 630292, υποσημ. #1.</ref>:''"ότι ανομίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τώ στόματι αυτού"''. Επίσης, ακόμη κι αν δεχτούμε ότι ο [[Ησαΐας]] νόμισε ότι η προφητεία θα εκπληρωθεί πολύ κοντά στην εποχή του, αυτό θα μπορούσε να συμβεί από την συνήθη για τους προφήτες άγνοια, του ακριβούς χρόνου εκπλήρωσης των προφητειών<ref>Δαμαλάς, ''Ερμηνεία...'', τόμ. Β΄, ό.π., σελ. 219.</ref>.

*Οι ίδιοι οι αδελφοί του Ιησού ''"ουδέ...επίστευον εις αυτόν"'' (''Ιω. 17,3-5''8).*Ο ''Ιάκωβος'' ξεκινά την επιστολή του ως εξής: ''"ΙάκωβοςΤέλος, θεού και Κυρίου Ιησού Χριστού δούλος"σε προτεσταντικές απόψεις ενάντια στο '' (Αειπάρθενο''Ιακ. 1,1οι οποίες συνδέονται με το ''). Αν ήταν πράγματι αδελφός του Ιησού, εκτός ότι θα ήταν ανέκαθεν πιστός, θα έγραφε ότι είναι αδελφός του Χριστού ώστε να δώσει κύρος στα λεγόμενά Πρωτευαγγέλιο του.*Το ίδιο ισχύει και για τον Ιούδα ο οποίος ξεκινά γράφοντας: ''"Ιούδας, Ιησού Χριστού δούλος, αδελφός δε Ιακώβου"'', και για να προσδώση κύρος στον εαυτό του, επικαλείται την ιδιότητά του ως αδελφός του Ιακώβου, και δεν αναφέρει ότι είναι αδελφός του Ιησού.*Στην σχετικές απαντήσεις δίδονται στα [[Καινή Διαθήκη]], η λέξη ''αδελφός'' εκτός από Θεοτόκος#Οι πληροφορίες των απόκρυφων χριστιανικών κειμένων για την κυριολεκτική ή στενή, έχει και τις εξής έννοιες: α) την ευρύτερη, δηλ. αναφέρεται γενικά σε συγγένεια, φυσική ή νομική και β) την ευρύτατη, δηλ. μεταφορικά, όπου ως βάση θέτεται η ψυχική και πνευματική συγγένεια, με την οποία λ.χ. και οι Χριστιανοί καλούνται μεταξύ τους αδελφοί (βλ. ''Ματθ. 28,10'' και ''Ιωάν. 20,17'')<ref>Γλαβίνας, ''...Απόστολοι'', ό.π., σελ. 110.</ref>.*Στην ορθόδοξη παράδοση γίνεται αντιληπτό ότι η αιρετική αυτή διδασκαλία των [[ΑρειανισμόςΠαναγία|Αρειανών]] και εισαγωγικά περί των [[Ευνομιανοί|Ευνομιανών]], "αποκρύφων" διηγήσεων για την οποία ακολουθούν και κάποιοι σύγχρονοι προτεστάντες, είναι εντελώς παράδοξη: από τη μία, η ''Παρθένος'' αξιώνεται μεγίστης τιμής από τον Θεό ώστε να φέρει στον κόσμο τον [[Χριστός|Θεάνθρωπο]] με τη συνέργεια του ίδιου του [[Άγιο Πνεύμα|Αγίου ΠνεύματοςΘεοτόκο]] και από την άλλη, η ''Μαρία'' να επιστρέφει σε μια αμέριμνη καθημερινότητα, σαν να μην έχει ουδεμία συναίσθηση του γεγονότος<ref>Δαμαλάς Νικόλαος, ''Ερμηνεία εις την Καινήν Διαθήκην'', τόμ. Α΄, εν Αθήναις 1876, σελ. 493.</ref>.

Κατά συνέπεια, κάθε πληροφορία η οποία βρίσκεται εκτός κοινότητας, και δεν πληροί τα παραπάνω κριτήρια, η εκκλησία την θεωρεί ''ύποπτη'' και περιέχουσα ''"υπερβολές, προερχόμενες από αιρετικούς κ.ά."''<ref>Κορακίδης Σ. Αλεξάνδρος, ''Αγιότητα και Μαρτύριο - Η Αγιολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας'', εκδ. Νεκτ. Παναγόπουλος, Αθήνα 2000, σελ. 94</ref>. Είναι όμως γεγονός, ότι σε [[απόκρυφα]] βιβλία είναι δυνατόν να ''"ανευρίσκει κανείς και αναφορές ή διηγήσεις, που κατά παράδοση ανταποκρίνονται στα ιστορικά δεδομένα προσώπων και πραγμάτων"''<ref>Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, ''Πατρολογία'', τόμ. Α΄, έκδ. 4η, Αθήνα 2000, σελ. 203.</ref> ή να ''"ενσωματώνουν πρωτοχριστιανικές παραδόσεις"''<ref>"Πληροφορίες αποκρύφων για την Παναγία", στο Καραβιδόπουλος Δ. Ιωάννης, ''Βιβλικές Μελέτες Γ΄'' (ΒΒ #28), Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 264.</ref> με σημαντικό ''"θεολογικό συμβολικό περιεχόμενο"'' και ''"βαθύτερη σωτηριολογική σημασία"''<ref>Τσάμης Γ. Δημητρίος, ''Αγιολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας'', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999, σελ. 66.</ref>, οι οποίες εκφράστηκαν μέσω εορτολογικών, υμνολογικών ή άλλης ''"διά των καλών τεχνών εκδηλώσεως της εκκλησιαστικής συνειδήσεως"''<ref>''ΘHE'', τόμ. 8 (1966), στ. 649.</ref>.

[[Κατηγορία:Άγιοι|ΠΘ]][[Κατηγορία:1ος αιώνας|Θ]]