Αλλαγές

[[Image:Joakeim_papoulakis.jpg|right|thumbnail|Ο Άγιος Ιωακείμ (Παπουλάκης) ο Βατοπαιδινός]]Ο '''Άγιος Ιωακείμ ο Βατοπεδινός''' ή ''Ιωακείμ Παπουλάκης'', είναι άγιος ''Άγιος της ορθοδόξου εκκλησίαςΟρθοδόξου Εκκλησίας''. Γεννήθηκε στα ''Καλύβια Ιθάκης '' και υπήρξε μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες την στην εποχή της Τουρκοκρατίας αλλά και της Αγγλοκρατίας των επτανήσων. Η δράση του ήταν πολυσχιδής αφού δεν περιορίστηκε μόνο στα πιμαντικά ποιμαντικά και θεολογικά του καθήκοντα, αλλά ξεχώρισε και για την κοινωνική του και εθνική του προσφορά. Εκοιμήθη στις [[:Πρότυπο: 2 Μάρτιος|2 Μαρτίου ]] του 1868 στο ''Βαθύ Ιθάκης''.

== Γέννηση – ανατροφή Ο βίος του =====Νεανική ηλικία===Ο σύγχρονος αυτός άγιος γεννήθηκε το 1786 στο μικρό χωριουδάκι Καλύβια του τότε δήμου ''Πολυκτορίων'' της νήσου ''Ιθάκης'', απέναντι από το Σταυρό. Ο πατέρας του ονομαζόταν ''Άγγελος Πατρίκιος'' και ήταν ντόπιος, ενώ η μητέρα του ''Αγνή'' και καταγόταν από την ''Πρέβεζα''. Οι γονείς του ήταν πιστοί χριστιανοί (ορθόδοξοι) και απέκτησαν τον μικρό Ιωάννη πριν ο πλοίαρχος πατέρας του ξαναπαντρευτεί. Ο Ιωάννης από μικρή ηλικία, δέχτηκε αντί για αγάπη, το μίσος και τις επιβουλές της μητριάς του. Τα σπουδαία χαρίσματα όμως που εμφάνισε από μικρή ηλικία, αλλά και η αγάπη στην εκκλησία, η δυνατή πίστη στο Χριστό και εγκρατής βίος του, τον βοήθησαν να ξεπεράσει τα δύσκολα χρόνια. Μάλιστα ανέπτυξε ιδιαίτερο ζήλο για τη μελέτη των γραφών και των εκκλησιαστικών γραμμάτων, ενώ ο φιλοκαλικός βίος του, τον έκανε να ξεχωρίζει για τη καλοσύνη του, την ταπεινοφροσύνη του και αγάπη για τον συνάνθρωπο. Η στάση αυτή τελικά, φαίνεται πως εξόργιζε περισσότερο τη μητριά του, με αποτέλεσμα, να πείσει τον πατέρα του να παρατήσει την εκπαίδευσή του και να εργαστεί στα καράβια.

=== Ο σύγχρονος αυτός άγιος γεννήθηκε το 1786 στο μικρό χωριουδάκι Καλύβια του τότε δήμου Πολυκτορίων της νήσου Ιθάκης, απέναντι από το Σταυρό. Ο πατέρας του ονομαζόταν Άγγελος Πατρίκιος και ήταν ντόπιος, ενώ η μητέρα του Αγνή και καταγόταν από την Πρέβεζα. Οι γονείς του ήταν πιστοί χριστιανοί (ορθόδοξοι) και απέκτησαν τον μικρό Ιωάννη πριν ο πλοίαρχος πατέρας του ξαναπαντρευτεί.μοναχισμός ===

Ο μικρός Ιωάννης από μικρή ηλικία, δέχτηκε αντί για αγάπη, Το 1803 το μίσος και τις επιβουλές καράβι του αγκυροβόλησε στο λιμάνι της μητρυιάς ''[[Ιερά Μονή Βατοπαιδίου|Ι. Μ. Βατοπεδίου]]'' του[[Άγιον Όρος|Αγίου Όρους]]. Τα σπουδαία χαρίσματα όμως που αμφάνισε από τη μικρή ηλικία Οι μελέτες του, αλλά σε βίους Αγίων και η αγάπη στην εκκλησίαπνευματική του ενασχόληση, ήταν αρκετά, ώστε η δυνατή πίστη στο Χριστό προσκυνηματική αυτή επίσκεψη, να αποβεί το μεγάλο λιμάνι του. Σαγηνεύτηκε από την ''Ιερά Μονή'' και εγκρατής βίος μετά τις παρακλήσεις τουπρος τον ηγούμενο, αυτός κάμφθηκε, παρά το εμπόδιο της μικρής ηλικίας. Αυτή του η απόφαση όμως στεναχώρησε πολύ τον βοήθησαν να ξεπεράσει τα δύσκολα χρόνιαφυσικό του πατέρα. Μάλιστα ανέπτυξε ιδιαίτερο ζήλο για τη μελέτη των γραφών και των εκκλησιαστικών γραμμάτων, ενώ ο φιλόκαλικός βίος Η εμπειρία τουδοκίμου Ιωάννη στα μακρινά ταξίδια όμως, τον έκανε να ξεχωρίζει αποδείχθηκε ισχυρή βάση για τη καλοσύνη τουτην αρχή της [[μοναχισμός|καλογερικής]] ζωής, μαζί με την ταπεινοφροσύνη αγαθότητα της φύσης του και αγάπη για τον συνάνθρωπο. Η στάση αυτή τελικά, φαίνεται πως εξόργιζε περισσότερο τη μητρυιά Σύντομα φάνηκε η καρποφορία του αγώνα τουκαι προβιβάστηκε σε μικρόσχημο μοναχό, με αποτέλεσματο νέο όνομα ''Ιωακείμ''. Στα διάφορα διακονήματα, να πείσει τον πατέρα του να παρατήσει από τα πιο μικρά έως τα πιο μεγάλα, ξεδίπλωνε την εκπαίδευσή προσωπικότητά του (που τάχα την παραμελούσε) . Τότε πήρε και το μεγάλο σχήμα και ανέλαβε σύμβουλος στα πιο υπεύθυνα και επίσημα ζητήματα διοίκησης της Ιεράς Μονής. Πρέπει να εργαστεί υπενθυμίσουμε εδώ ότι τα χρόνια αυτά η ''Αθωνιάδα Σχολή'', μέσα στα όρια αυτής της Μονής, βρισκόταν σε ξένο καράβι. Όμως μεγάλη άνθηση και εκεί ο μικρός Ιωάννης δεν παραμελούσε οπωσδήποτε, επηρέασε την πνευματική καλλιέργεια του ζωήΙωακείμ.

== Στην Ο οικονόμος της ''[[Ιερά Μονή Βατοπαιδίου|Ι. Μ. Βατοπεδίου ==]]'', ασκητικός και φιλόπονος ''Ιωακείμ'', φεύγει με ευλογία από την Ι. Μονή και γίνεται εργάτης για στήριγμα και κατάρτιση του πονεμένου και καταπιεσμένου λαού στα χρόνια της τουρκοκρατίας, τη δεκαετία προ της επαναστάσεως και κατόπιν αυτής. Αρχικά κινείται στην ''Πελοπόννησο'', με κύριο μέλημά του, τον άμαχο πληθυσμό, που περιφερόταν συχνά διωγμένος χωρίς τροφή και σκεπάσματα και κυρίως χωρίς ηθικό. Από εκεί φυγαδεύει στα Επτάνησα πολλούς αδυνάμους συμπατριώτες του, μαζί με τον ''παπα-Γιάννη Μακρή'' από την ''Πύλαρο της Κεφαλονιάς'', σε μια εποχή που βρίσκονταν υπό Βρεταννική κυριαρχία. Έτσι έσωσε πολλές οικογένειες από βέβαιο αφανισμό, ενώ ο ίδιος ασκούσε άοκνα το ευαγγελικό έργο του, κηρύσσοντας τον λόγο της Αληθείας, της ελπίδος και της σωτηρίας, αποτρέποντας τον δυναμικό εξισλαμισμό και της αποεθνοποίησης των Ελλήνων.

Κάποτε (το 1803) το καράβι του αγκυροβόλησε στο λιμάνι της Ι. Μ. Βατοπεδίου του Αγίου Όρους και το μικρό ναυτόπουλο (ο Ιωάννης) βρήκε την ευκαιρία να πάει να προσκυνήσει. Οι μελέτες του σε βίους Αγίων και η πνευματική του ενασχόληση ήταν αρκετά, για να μπορεί να κατανοήσει την === Επιστροφή στη μοναστική ζωή στο μοναστήρι. Σαγηνεύτηκε μόλις μπήκε στην Ιερά Μονή και μετά τις παρακλήσεις του προς τον ηγούμενο αυτός κάμφθηκε, παρά το μικρό της ηλικίας του. Το τελευταίο εμπόδιο, τον καπετάνιο, νίκησε με την μεγάλη του αποφασιστικότητα, τα επιχειρήματα του αλλά και την Θεία Βοήθεια. ===

Αυτή του Όταν κόπασε στον Μωριά και την Ρούμελη η απόφαση στεναχώρησε πολύ τον φυσικό λαίλαπα του πατέραπολέμου, ο [[όσιος]] Ιωακείμ, ο επονομαζόμενος πλέον Παπουλάκης, αντίθετα με την χαιρέκακη μητρυιά αποσύρθηκε στην ποθητή του που χάρηκεησυχία. Δεν γύρισε όμως στον Άθωνα, επειδή απαλλάχθηκε απαλλά προτίμησε τα ησυχαστικά μέρη της γενέτειράς του Ιθάκης. Έτσι έγινε όργανο διπλής αγάπης προς τον Θεό και προς τον άνθρωπο. Έμεινε στο δάσος «' αυτόν'Αφεντικός Λόγγος''» με αυστηρή άσκηση, με νηστεία και αδιάλειπτη προσευχή. Η εμπειρία Εκεί ο όσιος δέχθηκε τη χάρη, των χαρισμάτων, του Παναγίου Πνεύματος. Για σαράντα περίπου χρόνια, πηγαίνοντας ακούραστος σε κάθε χωριό και κάθε σπίτι του νησιού, διδάσκει με το υπόδειγμά του και το λόγο του δοκίμου Ιωάννη στα μακρινά ταξίδια αποδείχθηκε ισχυρή βάση για την αρχή ορθόδοξη πίστη, βοηθά τους απόρους και τους φτωχούς, κτίζει εκκλησίες, πραγματοποιεί θαύματα, δείχνοντας σημάδια θεϊκής χάρης. Ιδιαίτερα της καλογερικής ζωήςπαντοειδούς αγάπης, μαζί με την αγαθότητα της φύσης τουπροορατικότητας και ιαματικότητας.

Σύντομα φάνηκε Ο «''Παπουλάκης''» έγινε σιγά-σιγά το κύριο ενδιαφέρον του λαού της Ιθάκης. Εκεί παρηγορούσε τους θλιμμένους, στήριζε τους αδυνάτους και ασθενείς, παρακινούσε στην ευσέβεια και στα χρηστά ήθη, τα οποία η καρποφορία ξενοκρατία στα Επτάνησα είχε παραγκωνίσει. Τα χρήματα που του αγώνα έδινε ο λαός, αμέσως τα «''επένδυε''» στο χρηματιστήριο που λέγεται «΄΄προσφορά στους φτωχούς΄΄». Επιπλέον, με τη θεία διορατικότητά του και προβιβάστηκε σε μικρόσχημο μοναχό, με το νέο όνομα Ιωακείμπρολάμβανε επιβολές, φόνους, αντεκδικήσεις. Στα διάφορα διακονήματαΓι’ αυτό και ο αρχηγός του κακού, από τα πιο μικρά έως τα πιο μεγάλαμέσω φθονερών ανθρώπων, ξεδίπλωνε διέδωσε την προσωπικότητά κακοήθεια ότι ο Όσιος προφήτεψε μεγάλο σεισμό, ώστε να ανησυχήσει ο Άγγλος κυβερνήτης τουτόπου. Τότε πήρε Ο γέροντας τότε κλήθηκε σε απολογία απ’ αυτόν αλλά, παρ’ όλες τις εξηγήσεις του οσίου, ο υπερήφανος Άγγλος κατηγόρησε και το μεγάλο σχήμα τον γέροντα αλλά και ανέλαβε σύμβουλος στα πιο υπεύθυνα τον μοναχισμό (του) και επίσημα ζητήματα διοίκησης της Ιεράς Μονήςκινήθηκε για να κακοποιήσει με οργή τον όσιο. Πρέπει να υπενθυμίσουμε εδώ ότι τα χρόνια αυτά Τότε ξαφνικά η Αθωνιάδα Σχολή, μέσα στα όρια αυτής της Μονής, βρισκόταν σε μεγάλη άνθηση πολυθρόνα του κυβερνήτη συνετρίβη και οπωσδήποτε πήρε πολλά και ο Ιωακείμέπεσε αναίσθητος.

Ο οικονόμος της Ι. Μ. Βατοπεδίου, ασκητικός και φιλόπονος Ιωακείμ, φεύγει με ευλογία από την Ι. Μονή και γίνεται εργάτης για στήριγμα και κατάρτιση του πονεμένου και καταπιεσμένου λαού στα χρόνια της επανάστασης του 1821. Έρχεται === Επιστροφή στην Πελοπόννησο. Κύριο μέλημα του ήταν ο άμαχος πληθυσμός, που περιφερόταν συχνά διωγμένος χωρίς τροφή και σκεπάσματα, κυρίως όμως χωρίς ηθικό. ησυχία ===

Από εκεί φυγαδεύει στα Επτάνησα πολλούς γέρους Αργότερα ο όσιος έμεινε σε κελί, στον ''Άγιο Νικόλαο Μαυρωνά'' και γυναικόπαιδα μαζί με τον παπα-Γιάννη Μακρή από μετά σε ένα μικρό σπίτι, που του παραχωρήθηκε στη ''Ράχη Κιονίου'' (Β. Α. της νήσου). Τότε ο Παπουλάκης παρακίνησε τους κατοίκους και έκτισαν δικό τους ναό και αυτός ανέλαβε την Πύλαρο επιστασία του. Ο ναός ήλθε σε πέρας και αφιερώθηκε στον Ευαγγελισμό της ΚεφαλονιάςΘεοτόκου. Έτσι έσωσε πολλές οικογένειες Γυρνούσε βέβαια από βέβαιο αφανισμότόπο σε τόπο και έκτιζε ναούς, μικρούς ή μεγάλους. Στην κοινότητα του Σταυρού (Β. Τα Επτάνησα τότε τα κατείχαν οι Άγγλοιτου νησιού) υπήρχε ναΐδριο ερειπωμένο, ύπουλοι εχθροί της Ορθοδοξίας, της καθ’ ημάς Ανατολήςη Αγία Βαρβάρα, με μία χαρουπιά φυτρωμένη στο Ιερό του Ελληνισμού . Ο Άγιος την ξερίζωσε και επανίδρυσε τον ναό μαζί με την πρόθυμη συμμετοχή του φτωχού λαού. Όταν αυτός αποδείχτηκε ανεπαρκής, γύρω του έκτισε μεγαλύτερο και όταν αποπερατώθηκε, γκρέμισε τον μικρό. Αργότερα γύρω από τον μεγάλο ναό, σε αντίθεση με τους Οθωμανούς Τούρκους την εύνοια της [[Αγία Βαρβάρα|Αγίας Βαρβάρας]] έκτισε κελιά για μοναχούς που είχαν φανερή από χρόνια πολιτικήέγιναν και ξενώνας προσκυνητών. Βεβαίως δεν παρέλειπε να αναπτερώνει το εκκλησιαστικό φρόνημα του λάου που συχνά κινδύνευε Την ίδια περίοδο στην κοινότητα Ανωγής (πάνω στο βουνό), ενέσκηψε ισχυρή επιδημία πανώλης και από τα τάματα των Τούρκων με αντάλλαγμα τον εξισλαμισμόο όσιος έγινε ''άμισθος ιατρός''.

== Επιστροφή Τότε ο Άγιος παρακίνησε τους Ανωγήτες και έκτισαν ναό του [[Μέγας Αθανάσιος|Αγίου Αθανασίου]]. Προσευχήθηκαν όλοι μαζί στον Άγιο και κόπασε η επιδημία. Ο βίος και η πολιτεία του αγίου επεκτάθηκε και στην ησυχία ==πολιτική του στρατηγική για την ένωση της Ιθάκης (και της Επτανήσου) με την ελεύθερη από Τούρκους χώρα, αφού η τακτική της «πολιτισμένης αλεπούς» (Αγγλίας) ήταν πολλές φορές σκληρότερη συνολικά στη ζωή και επικίνδυνη για πλήρη αλλοίωση της πνευματικής υπόστασης των χριστιανών. Σε όσους λιποψυχούσαν έδινε θάρρος και προφήτεψε πως η ένωση θα γίνει χωρίς πόλεμο, γιατί η Αγγλία θα φύγει, όπως και έγινε.

Όταν κόπασε στον Μωριά === Η κοίμηση του αγίου και την Ρούμελη η λαίλαπα του πολέμου, ο όσιος Ιωακείμ, ο επονομαζόμενος πλέον Παπουλάκης, αποσύρθηκε στην ποθητή του ησυχία. Δεν γύρισε όμως στον Άθωνα, αλλά προτίμησε τα ησυχαστικά μέρη αναγνώριση της γενέτειράς Αγιότητός του Ιθάκης.===

Έτσι έγινεΤην 1η Μαρτίου 1868, ο [[όσιος]] ''Παπουλάκης'' ησύχαζε στο σκληρό στρώμα του στο σπίτι του φιλόχριστου Χ. Παΐζη (Λιανού) στο Βαθύ της Ιθάκης. Τροφή δεν μπορούσε πια να δεχθεί. Κάλεσε για τελευταία φορά κοντά του τον ενάρετο ιερομόναχο Αγάπιο, με θεία έμπνευσηεξομολογήθηκε και μετά σιώπησε, όργανο διπλής αγάπης: προσδοκώντας να παραδώσει το πνεύμα του στον Πλάστη του. Ήταν Παρασκευή. Μετά τα μεσάνυχτα η υγεία του βάρυνε και προς στις πέντε το πρωί του Σαββάτου 2/3/1868 κοιμήθηκε τον Θεόμακάριο ύπνο των δικαίων. Την κηδεία του, αλλά με εντολή του μητροπολίτη, ανέλαβε ο ηγούμενος της ''Ι. Μ. Καθαρών''. Επάνω του δεν βρήκαν κανένα χρηματικό ποσόν. Η παντελής του φτώχεια επισφράγισε την τέλεια ασκητική και προς τον άνθρωποαγαπητική ζωή του. Έμεινε Μόνο στο δάσος «Αφεντικός Λόγγος» δεξί του χέρι βρήκαν ένα χαρτί με αυστηρή άσκησητην επιθυμία του να ταφεί πίσω από το ιερό του ναού της ''Αγίας Βαρβάρας'', μισόγυμνοςστον Σταυρό. Σαφώς και εκπληρώθηκε η τελευταία του επιθυμία, με νηστεία και αδιάλειπτη προσευχή. Εκεί ο όσιος ανέβηκε στην βαθμίδα πάνδημη συμμετοχή του θείου φωτισμούλαού της Ιθάκης, αφού πρώτα ψάλθηκε η νεκρώσιμη ακολουθία στον Άγιο Νικόλαο, στο Βαθύ. Η Θεία Χάρη του ακολουθία μέχρι τον Σταυρό, έγινε πλέον ενδημική (δηλαδή μόνιμη) κατάστασηπεζή κάτω από καταρρακτώδη βροχή.

Εκεί για σαράντα περίπου χρόνια, πηγαίνοντας ακούραστος σε κάθε χωριό και κάθε σπίτι του νησιού, διδάσκει με το υπόδειγμά του και το λόγο του την ορθόδοξη πίστη, βοηθά τους απόρους και τους φτωχούς, κτίζει εκκλησίες, κάνει ενέργειες πέρα από τα καθιερωμένα και φυσικά δείχνει πολλά σημάδια θεϊκής χάρης. Ιδιαίτερα της παντοειδούς αγάπης, της προορατικότητας και ιαματικότητας. Μέσα στο φαράγγι Γούβες, που βρισκόταν με την πολύ αυστηρή άσκησή του, άρχισε να γίνεται γνωστός στους γύρω κατοίκους. Γι’ αυτό και στις καρδιές και συνειδήσεις των ντόπιων ανέκαθεν ο καλόγερος Ιωακείμ ήταν ο «Παπουλάκης», ο άγιός τους…  Ο «Παπουλάκης» έγινε σιγά-σιγά το κύριο ενδιαφέρον του λαού της Ιθάκης. Εκεί παρηγορούσε τους θλιμμένους, στήριζε τους αδυνάτους και ασθενείς, παρακινούσε στην ευσέβεια και στα χρηστά ήθη, τα οποία η ξενοκρατία στα Επτάνησα είχε παραγκωνίσει. Τα χρήματα που του έδινε ο λαός, αμέσως τα «επένδυε» στο χρηματιστήριο που λέγεται «προσφορά στους φτωχούς». Επιπλέον, με τη θεία διορατικότητά του, προλάμβανε επιβολές, φόνους, αντεκδικήσεις. Με την ταπείνωση και την βαθιά πίστη που είχε αποκτήσει, το Άγιο Πνεύμα μέσα από αυτόν έλυνε στειρώσεις, πρόλεγε τα μέλλοντα και ποιούσε πολλά θαυμαστά, με αποτέλεσμα σε λίγα χρόνια η πνευματική μεταβολή του λαού της Ιθάκης να γίνει αισθητή. Γι’ αυτό και ο αρχηγός του κακού, μέσω φθονερών ανθρώπων, διέδωσε την κακοήθεια ότι ο Όσιος προφήτεψε μεγάλο σεισμό, ώστε να ανησυχήσει ο Άγγλος κυβερνήτης του τόπου. Ο γέροντας τότε κλήθηκε σε απολογία απ’ αυτόν αλλά, παρ’ όλες τις εξηγήσεις του οσίου, ο υπερήφανος Άγγλος κατηγόρησε και τον γέροντα αλλά και τον μοναχισμό (του) και κινήθηκε να σηκωθεί για να κακοποιήσει με οργή τον όσιο. Τότε ξαφνικά η πολυθρόνα του κυβερνήτη συντρίφτηκε και έπεσε αναίσθητος!!! Όταν αργότερα συνήλθε, έπεσε ο υπερόπτης στα πόδια του γέροντα και του έδωσε την άδεια να συνεχίσει απερίσπαστος το έργο του... Αργότερα ο όσιος έμεινε σε κελί, στον Άγιο Νικόλαο Μαυρωνά και μετά σε ένα μικρό σπίτι, που του παραχωρήθηκε στη Ράχη Κιονίου (Β. Α. της νήσου). Τότε ο Παπουλάκης παρακίνησε τους κατοίκους και έκτισαν δικό τους ναό και αυτός ανέλαβε την επιστασία του. Ο ναός ήλθε σε πέρας και αφιερώθηκε στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Γυρνούσε βέβαια από τόπο σε τόπο και έκτιζε ναούς, μικρούς ή μεγάλους.  Στην κοινότητα του Σταυρού (Β. του νησιού) υπήρχε ναΐδριο ερειπωμένο, η Αγία Βαρβάρα, με μία χαρουπιά φυτρωμένη στο Ιερό του. Ο Άγιος την ξερίζωσε και επανίδρυσε τον ναό μαζί με την πρόθυμη συμμετοχή του φτωχού λαού. Όταν αυτός αποδείχτηκε ανεπαρκής, γύρω του έκτισε μεγαλύτερο και όταν αποπερατώθηκε, γκρέμισε τον μικρό. Αργότερα γύρω από τον μεγάλο ναό, με την εύνοια της Αγίας Βαρβάρας έκτισε κελιά για μοναχούς που έγιναν και ξενώνας προσκυνητών. Την ίδια περίοδο στην κοινότητα Ανωγής (πάνω στο βουνό), ενέσκηψε ισχυρή επιδημία πανώλης και ο όσιος έγινε «άμισθος ιατρός».  Τότε ο Άγιος παρακίνησε τους Ανωγήτες και έκτισαν ναό του Αγίου Αθανασίου. Προσευχήθηκαν όλοι μαζί στον Άγιο και κόπασε η επιδημία. Ο βίος και η πολιτεία του αγίου επεκτάθηκε και στην πολιτική του στρατηγική για την ένωση της Ιθάκης (και της Επτανήσου) με την ελεύθερη από Τούρκους χώρα, αφού η τακτική της «πολιτισμένης αλεπούς» (Αγγλίας) ήταν πολλές φορές σκληρότερη συνολικά στη ζωή και επικίνδυνη για πλήρη αλλοίωση της πνευματικής υπόστασης των χριστιανών. Σε όσους λιποψυχούσαν έδινε θάρρος και προφήτεψε πως η ένωση θα γίνει χωρίς πόλεμο, γιατί η Αγγλία θα φύγει, όπως και έγινε.  == Περιστατικά από το βίο του == α) Όταν μόναζε στον Άθωνα και είχε βρεθεί για υπηρεσία στον έξω κόσμο, συνάντησε οικογενειάρχη άνθρωπο σε άθλια κατάσταση. Η αιτία της δυστυχίας του ήταν πως υπηρετούσε κάποιο γιατρό ως δούλος, γιατί του όφειλε χρήματα για τη θεραπεία της γυναίκας του, που όμως δεν διέθετε. Τότε ο καλόγερος άφησε τις δικές του υποθέσεις και τον αντικατέστησε. Ο γιατρός που δέχτηκε την αλλαγή, του έδωσε καινούργια παπούτσια και ρούχα για λόγους αξιοπρεπούς εμφάνισης. Όμως παπούτσια και ρούχα έμεναν μόνο για μια μέρα, αφού μοναχός Ιωακείμ τα μοίραζε στους μη έχοντες…Ο γιατρός βλέποντας όλα αυτά μαζί με την ασκητική και πνευματική ζωή του, δεν άντεξε να τον υπηρετεί άγιος άνθρωπος και τον .. απέλυσε…. β) Ενώ η «παλαιά Ελλάδα απελευθερωνόταν από τον τούρκικο ζυγό, τα Επτάνησα είχαν ακόμη τον αγγλικό. Ο Παπουλάκης πότε διέγειρε το ζήλο των πατριωτών, πότε τους έδινε θάρρος όταν λιποψυχούσαν και πότε προορατικά τους έλεγε πως θα απελευθερωθούν αναίμακτα. Για τις πολυποίκιλες αυτές δράσεις του όμως δέχτηκε μερικές φορές τις απειλές και κοροϊδίες των αμελών. Δέχτηκε την σκληρότητα, το φτύσιμο, το πετροβολητό χωρίς παράπονο και μνησικακία. Είχε τεράστια υπομονή γιατί ήξερε το ταξίδι για την θεία Ιθάκη…  Πέρα από την όλη του ζωή πολλά συγκεκριμένα σημεία αγιότητας έχουν καταγραφεί. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε:  1. Ο Διονύσιος Παξινός από τον Σταυρό, ανέφερε ότι ο Παπουλάκης θεράπευσε μία κυρία με το παιδί της. Η μητέρα έπασχε από οφθαλμία πυορροϊκή και το παιδί από εκλαμπτικούς σπασμούς. Τους θεράπευσε και τους δύο με την προσευχή του αφού τους σταύρωσε με την ράβδο του, τους αποκάλυψε ο «άμισθος ιατρός» και την συνομιλία που είχαν κρυφά σε μακρινό και απόμερο τόπο για την αμοιβή που θα του προσέφεραν. 2. Αφηγήθηκε ο κ. Δ. Ζαβερδίνος από το Σταυρό πως ο χωριανός του καπετάν Λάμπρος Ραυτόπουλος, πήγε κάποτε με το πλοίο του (γολέτα) στην Βενετία για ξυλεία της Αγίας Βαρβάρας, που κτιζόταν, αλλά δεν γύριζε. Μετά τρεις μήνες όλοι πίστευαν ότι έγινε ναυάγιο. Ο Παπουλάκης, αφού προσευχήθηκε τους είπε πως σε λίγες ημέρες φτάνει μαζί με την ξυλεία. Πράγματι η πρόρρηση του γέροντα βγήκε αληθινή. 3. Η Αικατερίνη Χ. Παΐζη διηγήθηκε ακόμη, ότι στο Πέρα Χωριό η οικογένεια Καχρίλα έταξε μόνη της κρυφά να δώσει 12 τάλληρα στην Αγία Βαρβάρα. Μετά είπε ο άντρας στην γυναίκα: «θα δώσω μονό τα έξι τάλληρα, γιατί οι καλόγεροι τα τρώνε». Όταν πήγαν λοιπόν να τα δώσουν στον όσιο (σε άλλο σπίτι) τα άφησαν πάνω στο τραπέζι. Ο όσιος με ηρεμία τους είπε: «Είναι περιττό παιδιά μου, εφόσον οι καλόγεροι τα τρώνε». Ο άντρας τότε θορυβήθηκε, εξομολογήθηκε δημόσια το σφάλμα του, έδωσε άλλα έξι τάλληρα και συγχωρέθηκε. 4. Διηγήθηκε ο Ι. Δ. Ραυτόπουλος από το Κιόνι, ότι στις 7/2/1867 φιλοξενείτο ο όσιος στο Κιόνι, την νύκτα ξυπνάει έντρομος και ξυπνάει τον οικοδεσπότη αναγγέλλοντάς του ότι έρχεται σκληρή δοκιμασία και μεγάλο κακό. Άναψαν φωτιά, λιβάνισαν και προσευχήθηκαν. Τα ξημερώματα μεγάλος σεισμός έγινε στην Ιθάκη και Κεφαλλονιά με πολλές ζημιές και καταστροφές. == Η κοίμηση του αγίου == Την 1η Μαρτίου 1868, ο όσιος Παπουλάκης ησύχαζε στο σκληρό στρώμα του στο σπίτι του φιλόχριστου Χ. Παΐζη (Λιανού) στο Βαθύ της Ιθάκης. Τροφή δεν μπορούσε πια να δεχθεί. Κάλεσε για τελευταία φορά κοντά του τον ενάρετο ιερομόναχο Αγάπιο, εξομολογήθηκε και μετά σιώπησε, προσδοκώντας να παραδώσει το πνεύμα του στον Πλάστη του. Ήταν Παρασκευή.  Μετά τα μεσάνυχτα η υγεία του βάρυνε και στις πέντε το πρωί του Σαββάτου 2/3/1868 κοιμήθηκε τον μακάριο ύπνο των δικαίων. Την κηδεία του, με εντολή του μητροπολίτη, ανέλαβε ο ηγούμενος της ''Ι. Μ. Καθαρών''. Επάνω του δεν βρήκαν κανένα χρηματικό ποσόν. Η παντελής του φτώχεια επισφράγισε την τέλεια ασκητική και αγαπητική ζωή του. Μόνο στο δεξί του χέρι βρήκαν ένα χαρτί με την επιθυμία του να ταφεί πίσω από το ιερό του ναού της Αγίας Βαρβάρας, στον Σταυρό. Σαφώς και εκπληρώθηκε η τελευταία του επιθυμία, με πάνδημη συμμετοχή του λαού της Ιθάκης, αφού πρώτα ψάλθηκε η νεκρώσιμη ακολουθία στον Άγιο Νικόλαο, στο Βαθύ. Η ακολουθία μέχρι τον Σταυρό, έγινε πεζή κάτω από καταρρακτώδη βροχή. == Η αναγνώριση της αγιότητας στα δίπτυχα == Η πνευματική γενέτειρα του Αγίου ([[Ιερά Μονή Βατοπαιδίου|Ι. Μ. Βατοπεδίου]]) ανέλαβε να προβάλλει τον Άγιο στη συνείδηση του λαού. Έτσι το 1991 ο ηγούμενος της ''Ι. Μονής αρχ. Εφραίμ'' και πατέρες της αδελφότητας πήγαν στην Ιθάκη και μαζί με τον μητροπολίτη και την βοήθεια κατοίκων του νησιού εντόπισαν τον τάφο.  Η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του Αγίου έγινε στις 23-5-1992 από τους ίδιους και με ευλογία του [[Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος|Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου]], αφού πρώτα έγινε Θεία Λειτουργία. Ψάλλοντας το «''Χριστός Ανέστη''», έγινε η ανακομιδή. Είναι αξιοσημείωτο πως η χαριτόβρυτος κάρα του Αγίου μοιράστηκε στα δύο από μόνη της και η ευλογία πήγε και στην ''Ι. Μητρόπολη Λευκάδος'' και ''Ιθάκης'' και στην [[Ιερά Μονή Βατοπαιδίου|Ιερά Μονή Βατοπεδίου]]. Η τελευταία επιφύλαξε θερμή υποδοχή μετά από 170 έτη.

1==Σύνδεσμοι==*[http://www. Γέροντος Ιωσήφ, Ο Παπουλάκης, Άγιος monipetraki.gr/iwakeim1.html/ '''Μάρτιος 2007''' - Ομιλία στην αγρυπνία επί τη Ιερά Μνήμη του Οσίου Πατρός Ιωακείμ ο Βατοπαιδινός, ΨΥΧΩΦΕΛΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΑ 6Βατοπαιδινού, Β' έκδοση 1998, Ι. Μ Βατοπεδίου.του Παπουλάκη]

3. ΕΝΟΡΙΑΚΟΣ ΠΑΛΜΟΣ Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Οβρυάς, έτος 5ο, αρ. φ. 51, ΜΑΡΤΙΟΣ 2000.  4. http://www.oramaworld.com/images/byzicons/wooden_icons/st307_300.jpg ,  5. http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/agiologion/osios_iwakeim_papoylakhs_i8akhsios.htm  6. http://pneumatikotita.blogspot.com/2007/05/blog-post_23.html , 7. http://www.pigizois.net/sinaxaristis/05/23_05.htm ,  8. Για τη διακήρυξη των αγίων, Πρωτοπρ. Κ. Ν. Παπαδόπουλος, περιοδικό Σύναξη, τ. 102, Αγιότητα & Αγιοποιήσεις, ΑΠΡΙΛΙΟΣ – ΙΟΥΝΙΟΣ 2007, σελ. 13-23. [[Κατηγορίαen:ΆγιοιJoachim of Vatopaidi]]