Αλλαγές

Για τις Οικουμενικές εκείνες συνόδους, στις οποίες προσκλήθηκαν ή συμμετείχαν μόνο ολιγομελείς αντιπροσωπίες όλων των επαρχιών ή των πατριαρχιακών θρόνων, με πρωτοβουλία της ίδιας της Οικουμενικής συνόδου, ξεκινούσε διαδικασία για την αποδοχή των αποφάσεων από την εκκλησιαστική συνείδηση, με συνοδικές επιστολές που ανακοίνωναν το περιεχόμενο τους σε όλες τις μητροπόλεις, με την προτροπή προς την Ιεραρχία, τον κλήρο και τον λαό των εκκλησιών αυτών να αποδεχθούν την ομόφωνη διακήρυξη της αλήθειας της πίστεως και τις συνοδικές αποφάσεις. Υπό το πνεύμα αυτό απορρίφθηκε από την εκκλησιαστική συνείδηση η οικουμενικότητα της ''ληστρικής'' συνόδου της Εφέσου ([[449]]) και της εικονομαχικής συνόδου της Ιερείας ([[754]])<ref>Φειδάς Ιω. Βλάσιος, ''Εκκλησιαστική Ιστορία - Απ' αρχής μέχρι την Εικονομαχία'', τόμ. Α', 3η έκδ., Αθήνα 2002, σελ. 867</ref>.

==Καθολικότητα και αλάθητο της Εκκλησίας ως σύνολο==[[Εικόνα:katholikotis.jpg|thumb|300px|right|Καθολικότητα ''"εν χρόνω"'' και ''"εν τόπω"'' της Οικ. Συνόδου.]]Από την [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθόδοξη]] και τη [[Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία]] αναγνωρίζονται από κοινού επτά Οικουμενικές Σύνοδοι, οι οποίες συγκλήθηκαν από το 325 μ.Χ. μέχρι το 787 μ.Χ. στην [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Ανατολική Ρωμαϊκή επικράτεια]]. Οι Οικουμενικές Σύνοδοι, για την Ορθόδοξη Εκκλησία, αποτελούν το ιεραρχικά ανώτατο εκκλησιαστικό σώμα, είναι δηλαδή η ανώτατη εκκλησιαστική αρχή και αυθεντία, που ασκεί την ανώτατη διοικητική, δικαστική και νομοθετική εξουσία. Για τους ορθοδόξους, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι στην Εκκλησία βρίσκεται η αλήθεια. Αυτό βεβαιώνει ο [[Απόστολος Παύλος]] όταν λέει για την Εκκλησία ότι είναι ''"στύλος και εδραίωμα της αληθείας"''<ref>''Α΄ Τιμ. 3:15''.</ref>. Και αυτό είναι φυσικό επειδή η Εκκλησία είναι το σώμα του [[Χριστός|Χριστού]]<ref>Πρβλ. ''Εφεσ. 5:23'' και ''Κολ. 1:18''.</ref>. Το σώμα αυτό της Εκκλησίας έχει το αλάθητο, επειδή έχει κεφαλή τον ίδιο τον ''Χριστό'' που ως Θεός είναι αλάθητος. Αυτό σημαίνει ότι, ως νομοθέτης, διδάσκαλος και κριτής, η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, όταν εκφράζεται ως σύνολο, εκφράζεται αλαθήτως<ref>Μπούμης Ι. Παναγιώτης, ''Κανονικόν Δίκαιον'', έκδ. 3η επηυξημένη, Γρηγόρης, Αθήνα 2002, σελ. 175-176.</ref>. Εδώ θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι αυτή η έννοια της ''καθολικότητας'' που πρέπει να περιλαμβάνουν οι αποφάσεις μιας Οικουμενικής Συνόδου, προσδιορίζεται σε δύο διαστάσεις<ref>Η έννοια αυτή περιγράφεται στο: Μπούμης Ι. Παναγιώτης, ''Κανονικόν Δίκαιον'', έκδό.π. 3η επηυξημένη, Γρηγόρης, Αθήνα 2002, σελ. 176-178.</ref>:[[Εικόνα:katholikotis.jpg|thumb|300px|left|Καθολικότητα ''"εν χρόνω"'' και ''"εν τόπω"'' της Οικ. Συνόδου.]]:α) ''Καθολικότητα κατά βάθος ή καθέτως ή εν χρόνω'': αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εκπροσωπεί όλους τους Χριστιανούς, οι όποιοι έζησαν και έδρασαν κατά τους προηγουμένους αιώνες μέσα στην Εκκλησία, και να τους εκπροσωπεί, όπως αυτοί έχουν εκφρασθεί στις αποφάσεις των προγενεστέρων Οικουμενικών Συνόδων. Άρα, κάθε μεταγενέστερη Οικουμενική Σύνοδος είναι υποχρεωμένη νά να συμφωνεί μέ τίς με τις προγενέστερες.

==Συνοδικό Σύστημα και Οικουμενικές Σύνοδοι==Το Συνοδικό Σύστημα στον χώρο της Εκκλησίας εμφανίστηκε αμέσως με τη συγκρότηση της. Η αρχή του ανάγεται στην πρώτη εκείνη Σύνοδο τη ''"συγκροτηθείσαν εν Ιεροσολύμοις τω 48 μ.Χ."'' την ονομαζόμενη ''Αποστολική Σύνοδο'', και επομένως ο συνοδικός θεσμός είναι και αυτός αποστολικός, με αφετηρία και ''"χαρακτήρα αποστολικόν"''<ref>''Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία...'', στο ίδιο, σελ. 106</ref>. Σήμερα, το αντίστοιχο των Οικουμενικών Συνόδων, είναι οι Πανορθόδοξες Σύνοδοι η σύγκληση των οποίων πρέπει να γίνει κατόπιν συμφωνίας των πατριαρχών και των προκαθημένων των επί μέρους αυτοκέφαλων Εκκλησιών<ref>Μπούμης Ι. Παναγιώτης, 'Κανονικόν Δίκαιον', έκδ. 3η επηυξημένη, Γρηγόρης, Αθήνα 2002, σελ. 183.</ref>. Ο όρος Σύνοδος, με την έννοια της συναθροίσεως και ''"προς ανάκρισιν των δογμάτων της ευσέβειας"'' απαντάται πρώτα στον 37ο [[Ιεροί Κανόνες|Αποστολικό κανόνα]]<ref>ΘΗΕ, τόμ. 09, στ. 687.</ref> ενώ η φράση «Οικουμενική σύνοδος» ([[Λατ.]] ''concilium universale/generale'') εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον 6ο κανόνα της [[Β΄ Οικουμενική Σύνοδος|Β΄ Οικουμενικής Συνόδου]] το 381 μ.Χ.<ref>Bernard Flusin, ''Τι γνωρίζω; Ο βυζαντινός πολιστισμός'', Presses Universitaires de France/ΔΟΛ, 2007, σ. 14.</ref>. Όπως σημειώνει ο Βασ. Σταυρίδης: ''"Το επίθετον οικουμενικός,-ή, -όν ενωρίς εισήχθη εις την εκκλησιαστικήν γλώσσαν. Συναντώμεν τας οικουμενικάς συνόδους, τα οικουμενικά σύμβολα, τους οικουμενικούς Πατέρας, τον οικουμενικόν πατριάρχην. Βλέπομεν ενταύθα να εξυπονοώνται αι έννοιαι της γεωγραφικής εκτάσεως, της ισότητος και της ενότητος ολοκλήρου της ανθρωπότητος, της καθολικότητος και της εκκλησιαστικής ακριβείας."''<ref>ΘΗΕ, τόμ. 09, στ. 694</ref>. Οι [[Βυζαντινή αυτοκρατορίαΑυτοκρατορία|Βυζαντινοί]] αυτοκράτορες ήταν αυτοί που μετά από ''"αίτησιν εκκλησιαστικήν"'' συγκαλούσαν τις Οικουμενικές Συνόδους και κατ' αυτόν τον τρόπο ''"ο Μ. Κωνσταντίνος συνεκάλεσε την Α' Οικουμενικήν Σύνοδον, ο Μ. Θεοδόσιος την Β', ο Θεοδόσιος ο μικρός την Γ', ο Μαρκιανός και η Πουλχερία την Δ', ο Ιουστινιανός Α' την Ε', ο Κωνσταντίνος Πωγωνάτος την ΣΤ', ο Ιουστινιανός Β' την Πενθέκτην και ο Κωνσταντίνος ΣΤ' μετά της Ειρήνης της Αθηναίας την Ζ'"''<ref>"Οικουμενικαί Σύνοδοι", ''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'' (ΘΗΕ), Τόμ. 09, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1966, στ. 690689</ref>.

Δεδομένου ότι στην Ορθόδοξη Εκκλησία, κάθε τι που προσκρούει στην [[Αγία Γραφή]] ''"δεν είνε δυνατόν να αποτελέση στοιχείον της ιεράς παραδόσεως και της πράξεως της Εκκλησίας"''<ref>Στέργιος Σάκκος, ''Εισαγωγή...'', ό.π.</ref>, οι ==Οικουμενικές Σύνοδοι ''"αποφαίνονται πάντοτε μόνον ερμηνευτικώς και...ουδέποτε αποκαλύπτουν κάτι νέον"''<ref>στο ίδιο</ref>, αφού η αλήθεια που αναπτύχθηκε αυθεντικά και κατοχυρώθηκε από αυτές έχει τη βάση της στην [[Αγία Γραφή]]<ref>ΘΗΕ, τόμ. 02, 1963, στ. 520</ref>. Για τους Ορθοδόξους, η ερμηνεία αυτή των Οικουμενικών Συνόδων, είναι δεκτή ως απολύτως ορθή<ref>πρβλ. Στ. Σάκκος, περιοδικό ''Απολύτρωσις'', Αύγουστος 1982, σελ. 103: ''"το Ευαγγέλιο σαν βιβλίο...τρόπο ζωής...και πίστεως, σαν νόημα και θεία αποκάλυψι το διαβάζουν σωστά μόνο οι ορθόδοξοι."''</ref>.Καισαροπαπισμός==

Από την Η [[Ορθοδοξία|Ανατολική ΟρθόδοξηΒυζαντινή Αυτοκρατορία]] και τη δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με συνολικούς όρους, είτε ως [[Ρωμαιοκαθολική ΕκκλησίαΘεοκρατία|Θεοκρατική]]) αναγνωρίζονται από κοινού επτά Οικουμενικές Σύνοδοι, οι οποίες συγκλήθηκαν από το είτε ως [[325]] μ.Χ. μέχρι το [[787]] μ.Χ. στην [[Βυζαντινή ΑυτοκρατορίαΚαισαροπαπισμός|Ανατολική Ρωμαϊκή επικράτειαΚαισαροπαπική]], εκτός βέβαια από περιπτώσεις υπέρβασης εξουσίας, που μάλιστα, έχουν καταμηνυθεί ως τέτοιες. Οι Οικουμενικές ΣύνοδοιΚατά κανόνα, για την οι επικεφαλείς της Εκκλησίας δεν προσπαθούσαν να ασκήσουν εξουσία στα εγκόσμια και οι αυτοκράτορες δεν νομοθετούσαν πάνω σε θρησκευτικά θέματα χωρίς να λαμβάνουν υπ' όψιν τις αποφάσεις των ποιμένων της Εκκλησίας και τις εντολές του εκκλησιαστικού δικαίου<ref>Πλακίδας Deseille, "Η Ορθόδοξη Εκκλησίαστην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και εν μέσω των Εθνών" στο ''Ορθοδοξία - Ελληνισμός, Πορεία στην τρίτη χιλιετία'', τόμ. Β', αποτελούν το ιεραρχικά ανώτατο εκκλησιαστικό σώμαέκδ. Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου, είναι δηλαδή η ανώτατη εκκλησιαστική αρχή και αυθεντία2η έκδ., που ασκεί την ανώτατη διοικητικήΆγιον Όρος 2002, δικαστική και νομοθετική εξουσίασελ. 185-186. Στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία η παρουσία και η κύρωση των διαταγμάτων της Συνόδου από τον [[Ποντίφηκας|Ποντίφηκα]] έχει θεμελιώδη σημασία</ref>.

Η αρχή των Συνόδων ανάγεται στην πρώτη εκείνη Σύνοδο τη Επί του ζητήματος αυτού πάντως, διάφοροι ξένοι μελετητές αλλά και ο Έλληνας εκκλησιαστικός Ιστορικός Β. Στεφανίδης, υιοθέτησαν την άποψη ότι επί της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο [[Βυζάντιο]] επικρατούσε πλήρης Καισαροπαπισμός και ο ρόλος του Ρωμαίου (Βυζαντινού) αυτοκράτορα ήταν πάντα αρκετά αυξημένος<ref>βλ. Diehl Charles, ''Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας'', Καρδαμίτσας, Αθήνα 2007 (c1919), σελ. 25: ''"συγκροτηθείσαν εν Ιεροσολύμοις τω 48 μ.Χ.H Ανατολική Εκκλησία μεταβαλλόταν σε κρατική Εκκλησία υποταγμένη στη θέληση του μονάρχη"'' την ονομαζόμενη .</ref>, παίζοντας σημαντικό ρόλο ακόμη και στην έκβαση του αγώνα των αντιμαχομένων δογματικών διδασκαλιών<ref>(Βασίλειος Στεφανίδης, ''Αποστολική ΣύνοδοΕκκλησιαστική Ιστορία'', και επομένως ο συνοδικός θεσμός είναι και αυτός αποστολικός6η εκδ., 1959, Εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 149-152, 175, 177, 181</ref>. Στον αντίποδα της άποψης αυτής, με αφετηρία και ''"χαρακτήρα αποστολικόνοι περισσότεροι σύγχρονοι ιστορικοί αναγνωρίζουν ότι τα νομικά βυζαντινά κείμενα μιλούν για αλληλοεξάρτηση μεταξύ των αυτοκρατορικών και εκκλησιαστικών δομών παρά για μια μονομερή εξάρτηση των τελευταίων"''<ref>''Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία"caesaropapism." Encyclopedia Britannica Online. 19 Feb.2008 (http://www.britannica.'', στο ίδιο, σελcom/eb/article-9018527). 106</ref>.

Ο όρος ΣύνοδοςΣτην πραγματικότητα, με την έννοια της συναθροίσεως και ο χαρακτηρισμός του βυζαντινού συστήματος ως ''καισαροπαπισμός'', είχε σκοπό δυσφημιστικό, τελικά όμως ''"προς ανάκρισιν των δογμάτων της ευσέβειαςαπορρίφθηκε εμφαντικά από πολλούς ικανούς μελετητές του Βυζαντίου σαν πλήρης παρανόηση, σαν προκατειλημμένος αναχρονισμός"'' απαντάται πρώτα στον 37ο [[Ιεροί Κανόνες|Αποστολικό κανόνα]]<ref>ΘΗΕΦλορόφσκυ Γεώργιος, ''Χριστιανισμός και πολιτισμός'' (μτφρ. Παναγιώτου Κ. Πάλλη), τόμ2η έκδ. 09, στΠουρναράς, Θεσσαλονίκη 2000, σελ. 68798.</ref> ενώ η φράση «Οικουμενική σύνοδος» ([[Λατ.]] ''concilium universale/generale'') εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον 6ο κανόνα της [[Πρώτη Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης|Β΄ Οικουμενικής Συνόδου]] το 381 μ.Χ.Σε αιρετικούς αυτοκράτορες δεν υπήρξε υπακοή<ref>Bernard FlusinΜέγιεντορφ Ιωάννης, ''Τι γνωρίζω; Ο βυζαντινός πολιστισμόςΗ Βυζαντινή κληρονομιά στην Ορθόδοξη Εκκλησία''(μτφρ. Μόσχος Δημήτρης), Presses Universitaires de France/ΔΟΛΑρμός, 2007Αθήνα 1990, σσελ. 1419.</ref>. Όπως σημειώνει Σημαντικά εκκλησιαστικά πρόσωπα όπως ο [[Αθανάσιος Αλεξανδρείας]] (+373), ο [[Ιωάννης ο Χρυσόστομος]] (+407), ο Βασ. Σταυρίδης: ''"Το επίθετον οικουμενικός[[Μάξιμος ο Ομολογητής]] (+662), ο [[Ιωάννης ο Δαμασκηνός]] (+750),-ήο [[Θεόδωρος ο Στουδίτης]] (+826), -όν ενωρίς εισήχθη εις την εκκλησιαστικήν γλώσσαν. Συναντώμεν τας οικουμενικάς συνόδουςαντιστάθηκαν στην αυτοκρατορική εξουσία, τα οικουμενικά σύμβολαενώ, τους οικουμενικούς Πατέραςη μνήμη πολλών αυτοκρατόρων, τον οικουμενικόν πατριάρχην. Βλέπομεν ενταύθα να εξυπονοώνται αι έννοιαι της γεωγραφικής εκτάσεωςειδικά του ''Κωνσταντίου'' του Α΄ (337-361), της ισότητος και της ενότητος ολοκλήρου της ανθρωπότητοςτου ''Λέοντος'' του Γ΄ (717-741), της καθολικότητος του ''Κωνσταντίνου'' του Ε΄ (του ''Κοπρωνύμου'') (741-775) και της εκκλησιαστικής ακριβείας."του ''Μιχαήλ''του Η΄ (1250-1282), αναθεματίστηκαν επίσημα, επειδή υποστήριξαν ετερόδοξες διδασκαλίες<ref>ΘΗΕΜέγιεντορφ, τόμ''Η Βυζαντινή κληρονομιά... 09'', στό.π. 694</ref>.

Η αυτοκρατορική εξουσία δεν κατόρθωσε ποτέ ''να διαπεράσει επιτυχώς τον εσωτερικό πυρήνα'' της Εκκλησίας, δηλ. το [[δόγμα]] και τα [[Ιερά Μυστήρια|μυστήρια]]"''<ref>Deno J. Geanakoplos (Professor of History, University of Illinois), ''Church and State in the Byzantine Empire-A Reconsideration of the Problem of Caesaropapism'', Church History, Vol. 34, No. 4. (Dec., 1965), σελ. 397: ''"Αs we have shown, the em­peror was never able successfully to penetrate into the church's inner core, the more spiritual form relating to dogma and the sacraments"''.</ref>. (''βλ. περισσότερα στο κύριο άρθρο'': ''[[Καισαροπαπισμός]]''). ==Ο αριθμός των Οικουμενικών Συνόδων==Επτά είναι οι αναγνωρισμένες Οικουμενικές Σύνοδοι , όπως αναφέρονται και περιγράφονται στα εγχειρίδια [[Κανονικό δίκαιο|κανονικού δικαίου]]<ref>Βλ. Μπούμης Ι. Παναγιώτης, ''Κανονικόν Δίκαιον'', έκδ. 3η επηυξημένη, Γρηγόρης, Αθήνα 2002, σελ. 37-39.</ref> ή στις αναγνωρισμένες συλλογές Ιερών Κανόνων<ref>Βλ. Γ. Ράλλη - Μ. Ποτλή, ''Σύνταγμα των θείων και Ιερών κανόνων'', τόμ. Β', Αθήνησιν 1852, σελ. 113.165.192.216.292.293.295.555 / Νικοδήμου Αγιορείτου, ''Πηδάλιον'' (ακριβής ανατύπωσις της γ' εκδόσεως του 1864), εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 763.</ref>. Παρ όλ' αυτά, θέμα αναγνώρισης και άλλων, πέρα των επτά Οικουμενικών Συνόδων, υπάρχει και συζητείται εδώ και Καισαροπαπισμόςαιώνες στους κόλπους της ορθόδοξης Εκκλησίας. Επάνω στο ζήτημα αυτό, ο καθηγητής [[Παναγιώτης Τρεμπέλας]], έχει κάνει μια σύντομη, συνολική τοποθέτηση<ref>Τρεμπέλας Ν. Παν., ''Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', τόμ. Α', 3η έκδ., Ο Σωτήρ, Αθήνα 1997, σελ. 136, υποσημ. #53.</ref>:<div style="font-family: Palatino Linotype;">:«Σύνοδοι οικουμενικαί αναγνωρίζονται υπό της καθ' ημάς Εκκλησίας επτά. Εσημειώθησαν εν τούτοις και επί μέρους γνώμαι, καθ' ας και εις άλλας συνόδους δέον να αποδοθή το κύρος της οικουμενικής. Ούτως ως ογδόην Οικουμενικήν Σύνοδον εθεώρησαν την αποκληθείσαν Πρωτοδευτέραν Σύνοδον, την εν έτει 861 υπό του Φωτίου συγκληθείσαν, αυτός δε ο Φώτιος παρετήρησεν, ότι η Εκκλησία τους κανόνας αυτής «τοις τών αδελφών συνόδων κανόσι συνέταξε». (Pitra, Juris ecclesiast. Graecorum historia et monumenta τομ. II σελ. 449), καθώς και ο Βαλσαμών (εις τον πρώτον κανόνα της εν Κων)λει συνόδου, Migne 137, 1004) και ο Βλάσταρις (εν Συντάγματι αλφαβητική Migne 144, 992) και άλλοι τινές. Αλλά και η υπό του Φωτίου εν έτει 879-880 συγκληθείσα εις τας οικουμενικάς συνόδους εντάσσεται υπό του Βαλσαμώνος, Νείλου Καβάσιλα, Νείλου μητροπολίτου Ρόδου. Μακαρίου του Αγκύρας, Συμεών του Θεσσαλονίκης, Ιωσήφ του Βρυεννίου, Μάρκου του Έφεσίου, Γεωργίου του Σχολαρίου, Νεκταρίου του Ιεροσολυμίτου (πρβλ. Jugie μν. έργ. Ι σελ. 664-665). Περί ταύτης Αθανάσιος ο Πάριος εν τη Επίτομη αυτού (σελ. 48) γράφει, ότι κοινή μεν οι Χριστιανοί πάντες επτά Οικουμενικάς Συνόδους εγνώρισαν, υπάρχει όμως και ογδόη τις Οικουμενική Σύνοδος, «αλλά μόνοις τοις λογίοις γνωστή». Και εν τη κατά το έτος 1848 εκδοθείση εγκυκλίω επιστολή των τεσσάρων Πατριαρχών προς πάντας τους Ορθοδόξους (Mansi XL στήλ. 383), καθώς και εις Κατηχήσεις τινάς (Νεκταρίου Κεφάλα, Ορθόδοξος ιερά Κατήχησις, Αθήναι 1899 σελ. 181 και Βερναρδάκη Ιερά Κατήχησις, Κων)λις 1872 σελ. 41) ως ογδόη Οικουμ. Σύνοδος χαρακτηρίζεται αύτη. Ο Γεώργιος Σχολάριος κύρος οικουμενικής συνόδου αποδίδει και εις την εν Κων)λει επί Ανδρονίκου του Β' κατά του λατινόφρονος Βέκκου συγκροτηθείσαν εν έτει 1283 «αγίαν και μεγάλην σύνοδον», (Παρά Jugie μν. έργ. Ι σελ. 665). Ο δε Νείλος Μητροπολίτης Ρόδου ως ενάτην οικουμ. σύνοδον αριθμεί την επί «της βασιλείας του μακαρίτου και αοιδίμου βασιλέως κυρίου Ανδρονίκου» συγκροτηθείσαν εν έτει 1341 εξ αφορμής των Ησυχαστικών ερίδων. Οικουμενικήν εκάλεσε και την επί Μιχαήλ του Κηρουλαρίου αναθεματίσασαν τους Λατίνους εν έτει 1054 σύνοδον ο Ιώβ ο Ιασίτης (Jugie αυτόθ. σελ. 666). Εν δε τω Συντάγματι των Ι. Κανόνων Ράλλη και Ποτλή (τόμ. V σελ. 143) ονομάζεται οικουμενική σύνοδος και η εν Κων)λει εν έτει 1484 συγκληθείσα υπό τον Οικουμ. Πατριάρχην Συμεών σύνοδος, η ανατρέψασα πρώτη την εν Φλωρεντία σύνοδον. Προδήλως όμως αι γνώμαι αύται είναι όλως ατομικαί.».</div>  Πράγματι, αυτή φαίνεται να είναι και η συνολική εικόνα που υπάρχει σήμερα επί του ζητήματος αυτού. Eπτά θεωρούν τις Οικουμενικές Συνόδους, όχι μόνο θεολόγοι όπως οι: <div style="font-family: Palatino Linotype;">:*''Αλιβιζάτος Αμίλκας''<ref>''Περί της εννοίας της θέσεως της Οικ. Συνοδού εν τη εκκλησιά κατά το κανονικών δίκαιον της ορθοδόξου εκκλησίας'', ΠΑΑ, τόμ.42, τεύχ.1, σελ.168-184, 1967, σελ. 177.</ref>: ''"Η Ορθόδοξος Εκκλησία...θα ηδύνατο ίσως να συγκαλέσει εξ ιδίας πρωτοβουλίας την 8ην Οικουμενικήν Σύνοδον..."''. :*''Ανδρέας Θεοδώρου''<ref>''Η Ουσία της Ορθοδοξίας'', 2η έκδ. βελτιωμένη, εκδ. Παρουσία, Αθήνα 1998, σελ. 43-44.</ref>: ''"Όπως είναι γνωστό, στήν Εκκλησία αυτή συγκλήθηκαν συνολικά επτά οικουμενικές σύνοδοι. Η τελευταία συγκλήθηκε στη Νίκαια τό 787 για το ζήτημα των ιερών εικόνων. Υπάρχει η άποψη ότι όγδοη οικουμενική σύνοδος δεν μπορεί να συγκληθεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία...η γνώμη όμως αύτη είναι δογματικά λανθασμένη..."''.</div> Αλλά και άγιοι της Εκκλησίας ή τοπικές σύνοδοι: <div style="font-family: Palatino Linotype;">:*''"Αποκρίσεις των Ορθοδόξων Πατριαρχών της Ανατολής προς τους Αγγλικανούς Ανωμότους (1716/25)"''<ref>Καρμίρης, ''Τα δογματικά...'', Β', ό.π., σελ. 792.</ref>: ''"...η ημετέρα Ορθόδοξος ανατολική καθολική και αποστολική Εκκλησία ουδέν αλλότριον της του Κυρίου διδασκαλίας παρεδέξατο...αλλ' αεί διακρατεί και φυλάττει εκείνα τα δόγματα καθαρά καί ανόθευτα, οσάπερ εξ αρχής παρ' αυτών των θείων Γραφών εδιδάχθη και δια των Αποστόλων και των θείων και ιερών επτά οικουμενικών Συνόδων παρέλαβε"''. :*''"Ομολογία Πίστεως της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου του 1727"''<ref>Καρμίρης, ''Τα δογματικά...'', Β', ό.π., σελ. 868.</ref>: ''"...τούτο επισφραγίζομεν ασφαλώς πιστευόμενον, την αγίαν του Χριστού καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν...εις το διηνεκές διαλάμπουσαν, και συγκροτουμένην κανόσι των Αποστόλων και των επτά οικουμενικών Συνόδων και των λοιπών τοπικών..."''. :*''"Απάντηση της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου του 1895 προς τον Πάπαν Λέοντα ΙΓ΄"''<ref>Καρμίρης Ιωάννης, ''Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', τόμ. Β', Αθήνα 1953, σελ. 930.</ref>: ''"Η μία λοιπόν αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία των επτά οικουμενικών Συνόδων επίστευε και εδογμάτιζε συνωδά τοις ευαγγελικοίς ρήμασιν..."''<ref>Ό.π., σελ. 936.</ref>. :*Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, στην ''"Ομολογία της ορθοδόξου πίστεως"''<ref>Καρμίρης, ''Τα δογματικά...'', Α΄, ό.π., σελ. 407.</ref>, δεν εντάσσει την Σύνοδο του 879 στις Οικουμενικές Συνόδους, αφού ξεκινά με την Α΄ και τελειώνει στην Ζ΄ οικ. Σύνοδο<ref>Ό.π., σελ. 409-410.</ref>: ''"Δεχόμεθα δε και ασπαζόμεθα τας αγίας και Οικουμενικάς Συνόδους, την εν Νικαία των τριακοσίων δέκα και οκτώ θεοφόρων Πατέρων κατά του θεομάχου Αρείου...και την εν Νικαία πάλιν των επτά και εξήκοντα και τριακοσίων Πατέρων κατά των Εικονομάχων"''. Από εκεί και πέρα διαφοροποιείται και κατατάσσει τις υπόλοιπες συόδους στις ''"κατά καιρόν ή τόπον...αγίας Συνόδους"''. Επίσης, δεν εντάσσει στις Οικουμενικές Συνόδους την σύνοδο ''"κατά του Καλαβρού Βαρλαάμ, και του μετ' εκείνον τα εκείνου φρονούντος και δόλω σπεύδοντας επεκδικείν Ακινδύνου"'' που για μερικούς θεωρείται η Θ΄ Οικουμενική Σύνοδος. :*Ο Άγιος [[Νικόδημος Αγιορείτης|Νικόδημος ο Αγιορείτης]], στον πίνακα των Συνόδων που παραθέτει<ref>''Πηδάλιον'' (ακριβής ανατύπωσις της γ' εκδόσεως του 1864), εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 763.</ref>, την Σύνοδο του 879 επί Φωτίου την κατατάσσει στις ''"Τοπικές Συνόδους"''.

Διάφοροι ξένοι μελετητές αλλά και ο Έλληνας εκκλησιαστικός Ιστορικός Β. Στεφανίδης, υιοθέτησαν την άποψη ότι επί της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο :*Ο [[ΒυζάντιοΝεκτάριος Αιγίνης|Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης]] επικρατούσε πλήρης Καισαροπαπισμός και ο ρόλος του Ρωμαίου (Βυζαντινού) αυτοκράτορα ήταν πάντα αρκετά αυξημένοςσημειώνει<ref>βλ. Diehl Charles, ''Ιστορία της Βυζαντινής ΑυτοκρατορίαςΟρθόδοξος Ιερά Κατήχησις'', Καρδαμίτσας, Αθήνα 2007 (c1919), σελ4η έκδ. 25</ref>, παίζοντας σημαντικό ρόλο ακόμη και στην έκβαση του αγώνα των αντιμαχομένων δογματικών διδασκαλιών<ref>(Βασίλειος Στεφανίδης, ''Εκκλησιαστική Ιστορία'', 6η εκδ.Βασ. Ρηγόπουλου, 1959, Εκδόσεις ΠαπαδημητρίουΘεσσαλονίκη 2001 (c1899), σελ. 149191-152, 175, 177, 181192.</ref>. Επ' αυτού όμως, υπάρχει και η αντίθετη άποψη, εφόσον : ''"Η έβδομη τέλος εν Νικαία...αναστηλώσασα τας Αγίας είκόνας...Αι επτά Οικουμενικαί ιεραί Σύνοδοι...εισίν οι επτά ακράδαντοι στύλοι της Εκκλησίας...οι επτά υπερύψηλοι πύργοι της αληθείας...οι περισσότεροι σύγχρονοι ιστορικοί αναγνωρίζουν ότι τα νομικά βυζαντινά κείμενα μιλούν για αλληλοεξάρτηση μεταξύ των αυτοκρατορικών και εκκλησιαστικών δομών παρά για μια μονομερή εξάρτηση των τελευταίων"''<ref>"caesaropapismεπτά της πίστεως προμαχώνες." Encyclopedia Britannica Online. 19 Feb. 2008 (http://wwwκατά της απιστίας και οι επτά περίβολοι της ορθοδοξίας.britannica.com/eb/article-9018527).</ref>"''.

Σύμφωνα με τον π:*Επίσης, στις [http://www. [[Γεώργιος Μεταλληνός|Γεώργιο Μεταλληνό]], επειδή ανταποκρινόταν στο σκοπό της Εκκλησίας, που είναι η "εκκλησιοποίηση", δηλαδή ενec-Χρίστωση, όλου του κόσμου, συνεπώς και της Πολιτείας<ref>Μεταλληνός Δpatr. Γεώργιος, ''Εκκλησία και Πολιτεία στην Ορθόδοξη Παράδοση'', Αρμός, Αθήνα 2000, σελorg/dioceses. 24</ref>php?lang=gr&id=37 ιστοσελίδες του Οικουμενικού Πατριαρχείου], καθιερώθηκε η διοργάνωση των οικουμενικών συνόδων από μέρους των αυτοκρατόρων. Εδώ, πρέπει να διευκρινιστεί ότι, ναι μεν εν Αγία Σοφία σύνοδος επί Φωτίου αναφέρεται απλά ως ''"η προεδρία των Οικουμενικών Συνόδων δινόταν κατά τους πρώτους αιώνες στον αυτοκράτορα ή στους εκπροσώπους του, αλλ' αυτοί μόνο "προς ευκοσμίαν εξήρχον" της συνόδου, δηλαδή απλώς μόνον αναλάμβαναν την ευθύνη της εύρρυθμης λειτουργίας της συνόδου (τιμητική προεδρία). Την πραγματική προεδρία ασκούσε κατά κανόνα ο έχων τα πρεσβεία τιμής πατριάρχης. Κανονικώς δηλαδή η προεδρία τής Οικουμενικής Συνόδου ανήκει στον πρώτο τη τάξει αρχιερέα, ή στον έχοντα τα πρεσβεία τιμής πατριάρχηΣύνοδος"''<ref>Μπούμης Ι. Παναγιώτης, : ''Κανονικόν Δίκαιον'', έκδ"Η.. 3η επηυξημένη, Γρηγόρης, Αθήνα 2002, σελ. 182</ref> ενώ και ''οι αυτοκράτορες απέφευγαν να ασκούν δικαίωμα επέμβασης στις δογματικές και τις λοιπές συζητήσεις των Πατέρων των Οικουμενικών Συνόδωνιστορική μαρτυρία ευρίσκεται εις τα πρακτικά της επί Πατριάρχου Φωτίου του Μεγάλου Συνόδου το 879...οίτινες μόνοι απεφαίνοντο εν Αγίω Πνεύματι"''<ref>ΘΗΕ, στο ίδιο, στ. 689</refdiv>.

Αρκετοί είναι επίσης οι ερευνητές που δε συμμερίζονται τις απόψεις του Β. Στεφανίδη. Ειδικά για την Α' Οικουμ. ΣύνοδοΣε άλλες περιπτώσεις, βασικό επιχείρημα του Β. Στεφανίδη, σύμφωνα με τον καθ. Ιω. Φειδά, είναι η περιγραφή του ''Ευσεβίου'' και άλλες θέσεις τις οποίες χαρακτηρίζει ''διαπιστώνουμε μια στάση ουδετερότητας στο θέμα:<div style="εσφαλμένες, γιατί παρανοούν ή και παρερμηνεύουν τις χρησιμοποιούμενες πηγές με υποκειμενικές ταυτίσεις ή και γενικεύσεις...font-family: Palatino Linotype;"''>:*Ο Νικόλαος Τωμαδάκης γράφει<ref>Φειδάς"Φώτιος ο Α΄", ''Εκκλησιαστική Ιστορία...Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'', στο ίδιοτόμ. 12, σελεκδ. 428</ref>Μαρτίνος Αθ. Ο καθηγητής Φειδάς θεωρεί πως ο Μ. Κωνσταντίνος ''"είχε πράγματι πλήρη συνείδηση...ότι η τελική απόφαση ήταν όχι δική του, κατά το υπόδειγμα της διαδικασίας του αυτοκρατορικού εκκλήτουΑθήνα 1968, αλλά της συνόδου των επισκόπων, οι οποίοι θα αποφάσιζαν κατά πλειοψηφία ή και με ομοφωνία των μελών της, όπως και ο ίδιος ομολογείστ."''<ref>στο ίδιο, σελ26. 430</ref>. Εκτός των άλλων, ο αυτοκράτορας : ''"είχε τη συνείδηση ότι απλώς ήταν "συμπαρών" ή ότι "παρήν" στις εργασίες Τούτο εγένετο δια της καλούμενης ογδόης οικουμενικής συνόδου"'' διαφορετικά, η σύνοδος ''"αντί της απλής δηλώσεως της "παρουσίας" του αυτοκράτορα ("επί παρουσία"879-880), θα έπρεπε να χρησιμοποίηση δηλωτικούς του ρόλου η οποία συνελθούσα εν Κωνσταντινουπόλει ανεγνώρισεν ως κανονικήν την πρώτην εκλογήν του χαρακτηρισμούς ("προκαθημένου", "προεξάρχοντος", "εξάρχοντος" κ.λπ.).Φωτίου"''<ref>στο ίδιο, σελ. 431</ref>.

Γενικότερα, η άποψη που εξέφρασε ''":*Και ο Βασίλειος Στεφανίδης δεχόμενος κατ' αρχήνΜητρ. Δράμας, ότι επεκράτει εν Βυζαντίω ο καισαροπαπισμός..."''Διονύσιος<ref>Κονιδάρης Ι. Γερ., "Σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας", λήμμ.: "Βυζάντιον", ''ΘΗΕΟ Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης και η Δύση'', τόμ(διδακτ. 04διατριβή), 1964Θεσσαλονίκη 1992, στσελ. 160.</ref> και απόψεις που αναφέρονται σε αλλοιώσεις του πολιτεύματος : ''"της αρχαίας Καθολικής Εκκλησίας"''<ref>ό.π., στ. 2.</ref> παραβλέπουν ότι ''"θεμελιώδες δεν παραλείπει να αναφερθεί και αποφασιστικόν στοιχείον εις στην λεγομένη ογδόη οικουμενική σύνοδο, την ζωήν της Εκκλησίας είναι αι Σύνοδοι συγκληθείσα δηλαδή επί Φωτίου με τη συμμετοχή και αι αποφάσεις αυτών"'' εφόσον βέβαια, ''"αυταί εγένοντο δεκταί υπό της συνειδήσεως της Εκκλησίας...διότι ούτε η σύγκλησις μιας Συνόδου ως Οικουμενικής υπό αντιπροσώπων του αυτοκράτορος..πάπα.ούτε η τυχόν κύρωσις δια διατάγματος εξησφάλιζε την Οικουμενικότητα μιας Συνόδου (παράδειγμα η εν Εφέσω Σύνοδος του 449 ήτις ωνομάσθη ληστρική)"''<ref>ό.π..</refdiv>.

Στην πραγματικότηταΕντούτοις, το όλο ζήτημα περί ''Καισαροπαπισμού'' στο [[Βυζάντιο]]σε κανονικά και θεολογικά έργα ή έργα εκκλησιαστικής ιστορίας και συνοδικά κείμενα, θα έπρεπε να επανεξεταστεί συχνά βλέπουμε αναφορές με τη βοήθεια μιας νέας προσέγγισης και οργάνωσης των πηγών ώστε να καθοριστεί σαφέστερα ο βαθμός και το είδος ελέγχου που ασκούσε πραγματικά ο αυτοκράτορας<ref>Deno J. Geanakoplos θετικό τρόπο σε μια Η΄(Professor of History, University of Illinoisόγδοη), ''Church and State in the Byzantine Empireή και -σπανιώτερα-A Reconsideration of the Problem of Caesaropapism'', Church History, Vol. 34, No. 4. σε μία Θ΄(Dec., 1965έννατη), σελ. 381.</ref>, αφού, πρώτον, ''"δεν υπήρξε τίποτα στη βυζαντινή κατανόηση της χριστιανικής πίστης που θα αναγνώριζε τον αυτοκράτορα...δογματικά αλάθητο"''<ref>"caesaropapism", Britannica, ό.π..</ref> και δεύτερον, ''"πολλές ιστορικές περιπτώσεις άμεσης αυτοκρατορικής πίεσης στην εκκλησία τελείωσαν στην αποτυχία"''<ref>Στο ίδιο.</ref>Οικουμενική Σύνοδο:

<div style="font-family: Palatino Linotype;">:* ''"Ο Κωνσταντίνος...επέβαλε Απάντηση των Ορθοδόξων Πατριαρχών της Ανατολής προς τον αρειανισμόΠάπα Πίο Θ’ (1848)"''<ref>Κονιδάρης ΙΚαρμίρης, ''Τα δογματικά. Γερ., "Σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας", λήμμ.: "Βυζάντιον", ''ΘΗΕ'', τόμ. 04Β', 1964Αθήνα 1953, στσελ. 4907.</ref> και ο : ''"Ουάλης...κατά την Η΄ οικουμενικήν Σύνοδον, ο οποίος ήταν οπαδός του αρειανισμού, εφάρμοσε με ιδιαίτερη σκληρότητα την πολιτική του Κωνσταντίου εναντίον εν Κωνσταντινουπόλει συγκροτηθείσαν επί ειρήνη των οπαδών της Α' Οικουμενικής συνόδουανατολικών τε και δυτικών Εκκλησιών"''<ref>Φειδάς Ιω. Βλάσιος, ''Εκκλησιαστική Ιστορία - Απ' αρχής μέχρι την Εικονομαχία'', τόμ. Α', 3η έκδ., Αθήνα 2002, σελ. 341.</ref>.

:* Καταγράφεται η ''"απόπειρα του Θεοδόσιου να επιβάλει την παρουσία του αυτοκράτορα στο ιερό του ναού"'' που ''"αποκρούστηκε αρχικώς από τον Αμβρόσιο στη Δύση, ενώ στη συνέχεια καταργήθηκε και στην Κωνταντινούπολη, όπως βεβαιώνει Ο Άγιος Μάρκος ο Κωνσταντίνος Ζ' και η 'Επαναγωγή' (ή Συναγωγή) του Φωτίου"''Εφέσου<ref>Καραμπελιάς Γιώργος, ''1204 η Διαμόρφωση του Nεώτερου EλληνισμούΠηδάλιον'', Eναλλακτικές Eκδόσειςό.π., Αθήνα 2006σελ. 361, σελυποσημ. 55#1.</ref>: ''"Αποδέχομαι και ασπάζομαι προς ταις ειρημέναις επτά Συνόδοις, και την μετ' αυτάς αθροισθείσαν επί...του αγιωτάτου Πατριάρχου Φωτίου, την και Οικουμενικήν ογδόην ονομασθείσαν"''.

:* Ο σφετεριστής Νείλος, Μητροπολίτης Ρόδου<ref>Γ. Ράλλη - Μ. Ποτλή, ''Σύνταγμα των θείων και Ιερών κανόνων'', τόμ. Α', Αθήνησιν 1852, σελ. 392.</ref>: ''"Βασιλίσκος [επέβαλε] τον ΜονοφυσιτισμόΗ αγία και οικουμενική αύτη όγδοη σύνοδος''...''κατά το από Χριστού 879 έτος..."''<ref>λήμμΌ.π.: "Βυζάντιον", ΘΗΕ, όυποσημ. #2.</ref>. Επίσης αναφέρεται και σε 9η Οικ. Σύνοδο<ref>Ό.π., σελ. 394.</ref>: ''"Η αγία και οικουμενική αύτη εννάτη σύνοδος γέγονεν επί της βασιλείας του μακαρίτου και αοιδίμου βασιλέως, κυρίου Ανδρονίκου του Παλαιολόγου..."''. '''Σημ.''"καταδίκασε τη Δ' : Ο Ιωάννης Καρμίρης σχολιάζει την αναφορά σε 9η Οικ. Σύνοδο και τον Τόμο , του Νείλου Ρόδου, ως εξής: ''"Η παρούσα Σύνοδος εχαρακτηρίσθη υπό του Λέοντα ΑΝείλου Ρόδου ως Θ' της Ρώμης, προσπαθώντας έτσι να ευνοήσει τους ΜονοφυσίτεςΟικουμενική (!)"''<ref>Σαββίδης ΑλέξηςΚαρμίρης, ''Τα Χρόνια Σχηματοποίησης του Βυζαντίου, 284-518 μδογματικά..Χ.'', Ιστορικές Εκδόσεις Στέφανος Δό.π. Βασιλόπουλος, Αθήνα 1983, σελ. 117351.</ref>.

:* Ο αυτοκράτορας Θεόδωρος Βαλσαμών, στην ερμηνεία του στους ''"ΖήνωνΚανόνες εκτεθέντες παρά της αγίας συνόδου της εν των περιωνύμω ναώ της του Θεού Λόγου Σοφίας συστάσης...απέφευγε να συναριθμήση τη σύνοδο της Χαλκηδόνας στις προγενέστερες τρεις Οικουμενικές συνόδους"''<ref>ΦειδάςΓ. Ράλλη - Μ. Ποτλή, ''Σύνταγμα των θείων και Ιερών κανόνων'', τόμ. Β', στο ίδιοΑθήνησιν 1852, σελ. 664.705</ref> και τελικά ''"παραμέρισε δια διαταγμάτων την Δ' Οικουμενικήν Σύνοδον"''αναφέρει<ref>ΘΗΕ, όΌ.π., σελ.706</ref> η οποία πλέον δεν μνημονευόταν : ''"ως υποχρεωτική"''<ref>Ματσούκας Α. Νίκος..εκ τούτου σκάνδαλα μέσον των δύο εκκλησιών ανεφύοντο, ελαλήθησαν τα περί τούτου κατά τον καιρόν της οικουμενικής ταύτης συνοδού."''Ορθοδοξία και Αίρεση στους εκκλησιαστικούς συγγραφείς του Δ', Ε', ΣΤ' αιώνα'', 2η έκδ., Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 118.</ref>.

:* Ο Ιουστινιανός καθηγητής της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, ''"δια τεσσάρων διαταγμάτων ώρισε την πίστιν των υπηκόων του, εφαρμόσας ενωτικήν πολιτικήν, εν τη προσπαθεία να ικανοποίηση αμφοτέρας τας πλευράς και τέλος επέβαλε τον Μονοφυσιτισμόν δια του Αφθαρτοδοκητισμού"Ηλίας Τανταλίδης'':<ref>ΘΗΕ, στο ίδιο. βλ. και </ref> με διάταγμα του [[564]] μ.Χ.<ref>Στεφανίδης Βασ. (Αρχιμ.), ''Εκκλησιαστική Ιστορία - Απ' αρχής μέχρι σήμερονΠαπιστικών ελέγχων''(Κατά Λατίνων στηλιτευτική επιστολή), 6η έκδτόμ. (ανατύπωση της βΒ' έκδοσης του 1959), Παπαδημητρίου, Αθήνα 1998εν Κωνσταντινουπόλει 1850, σελ. 779Β256.</ref> και : ''"όσοι αρνήθηκαν να το επικυρώσουν, όπως ...ο Κωνσταντινουπόλεως Ευτύχιος, εκθρονίσθηκαν"''<ref>Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμΦώτιος δια ταύτην... Ζ', ''Βυζαντινός ελληνισμός - πρωτοβυζαντινοί χρόνοι 324-642 μτην γενναίαν πάλην.Χ.'', Εκδοτική Αθηνών Α.Εκαι δια την συγκρότησιν της Η΄ ταύτης Οικουμενικής Συνόδου., Αθήνα 1978, σελ. 418Β.</ref>"''.

:* Ο Ηράκλειος ''"επέβαλε τον Μονοθελητισμόν"''<ref>ΘΗΕ, ό.π..Διομήδης-Κυριακός Αναστάσιος</ref> με την ''"Έκθεση"Εκκλησιαστική ιστορία από της ιδρύσεως της εκκλησίας μέχρι των καθ'ημάς χρόνων' του, δηλ. διάταγμα που εξέδωσε το [[638]] μ.Χ.<ref>Καρμίρης Ιωάννης,'Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τόμ. ΑΒ', 2η έκδ., Αθήνα 1960εν Αθήναις 1881, σελ. 202.19</ref>: ''"Η αληθής όγδοη οικουμενική σύνοδος (879)"''.

:* Ο O Δεληκωστόπουλος Αθανάσιος<ref>''"Λέων Γ'Ορθοδοξία, ο Κωνσταντίνος ο Εη σύγχρονη πρόκληση' και άλλοι [επέβαλαν] την εικονομαχίαν"''<ref>ΘΗΕ, στο ίδιο3η έκδ., εκδ. Άλφα-Δέλτα, Αθήνα 1990, σελ. 117.</ref>:''"...δεν κατέστη δυνατή, για την Ορθόδοξο Ανατολική Εκκλησία, η σύγκλιση μιας ένατης Οικουμενικής Συνόδου, η οποία και θα επεκύρωνε τα πρακτικά και τα αποφασισθέντα από την Όγδοη Οικουμενική Σύνοδο του έτους 879."''.

:* H ''"προσπάθεια του Νικηφόρου Φωκά να σεβασθή ως μάρτυρας όλους τους στρατιώτας που έπεσαν κατά την διάρκεια των αγώνων του με τους απίστουςΟ Σ...βρήκε αντίθετους τους Πατριάρχας και τους Επισκόπους και ως εκ τούτου ο Αυτοκράτωρ αναγκάσθηκε να εγκατάλειψη το σχέδιο του"''Κελαρτζής<ref>Vasiliev Α.Α., ''Ιστορία της Βυζαντινής ΑυτοκρατορίαςΕκκλησιαστική'', τόμ. Α', Μπεργαδής, Αθήνα 1954Κωνσταντινούπολις 1847, σελ. 41889.</ref>: ''"Περί της ογδόης οικουμενικής συνόδου, της εν Κωνσταντινουπόλει"''.

:* Η αυτοκρατορική πολιτική Ο [[Ιωάννης Ρωμανίδης]]<ref>''"εν τω ζητήματι του σχίσματος Δογματική και εν ταις αποπείραις προς ένωσιν μαρτυρεί τάσεις προς καισαροπαπισμόν, ο οποίος όμως απέτυχεν"Συμβολική Θεολογία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας''<ref>ΘΗΕ, ότόμ.πΑ', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999 (c1973), σελ.73.</ref> όπως στην περίπτωση του Μιχαήλ του Η', που : ''"στη σύνοδο του [[1277]]...αρνήθηκαν να επικυρώσουν τα σχέδια Η επί Μεγάλου Φωτίου Η΄ Οικουμενική Σύνοδος του879 κατεδίκασε το Φραγκικόν FILIOQUE...για την ένωση με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία"''. Και αναφέρεται επιπλέον σε 9η Οικουμενική Σύνοδο<ref>Κουτσούρης ΓΌ.π. Δημήτριος, σελ. 43.</ref>: ''Η Λειτουργία "Αυτήν την αίρεσιν του Συνοδικού Συστήματος κατά την περίοδο των Ησυχαστικών ΕρίδωνΒαρλαάμ κατεδίκασε η Θ΄ Οικουμενική Σύνοδος το 1341"'', Αθήνα 1995.</ref>.

Φαίνεται τελικά ότι η :*Το ίδιο και ο καθηγητής [[Γεώργιος Μεταλληνός]]<ref>''Ουνία-Πρόσωπο και Προσωπείο''"πεποίθηση, σ' όΑποστολική Διακονία,τι αφορά το Βυζάντιο ότι η Εκκλησία είναι υποταγμένη στο ΚράτοςΑθήνα 1992, πράγμα που εκφράζεται με τον Καισαροπαπισμό"'' δεν φαίνεται ικανή σελ. 49.</ref>: ''"να περιγράψει μια πραγματικότητα που έχει περισσότερες αποχρώσεις και Η επί Μ. Φωτίου Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως του 879 είναι πολύ πιο περίπλοκηγια την Ορθοδοξία η Η΄ Οικουμενική Σύνοδος...ο αυτοκράτορας, ως χριστιανός, εξαρτάται από τον πατριάρχη. Ο πατριάρχης, ως πολίτης όπως οι Ησυχαστικές Σύνοδοι του Κράτους, εξαρτάται από τον αυτοκράτορα14ου αι. Αυτό το γεγονός προϋποθέτει τον απόλυτο χωρισμό(1341, τη σαφή διάκριση1347, ανάμεσα στην αυτοκρατορική εξουσία και το ιερατείο, πράγμα που συνέβη στο Βυζάντιο1351) είναι η Θ΄ Οικουμενική Σύνοδος της Ορθοδοξίας. Έτσι ή πλατειά διαδομένη θεωρίαΔεν μπορεί να υπάρξει Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδοξίας, που παρουσιάζει τον βυζαντινό αυτοκράτορα ως ιερέα δεν αντέχει καθόλου όταν εξετάζουμε θα τις πηγέςδιακηρύξει ως Οικουμενικές."''<ref>Γλύκατζη-Αρβελέρ Ελένη, 'Η Πολιτική Ιδεολογία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας', Ψυχογιός, Αθήνα 1988, σελ. 149-150.</refdiv>.

Όπως διαπιστώνει ο δογματολόγος ΝικΚατά συνέπεια, το θέμα της αναγνώρισης Οικ. ΜατσούκαςΣυνόδων πέρα των αρχαίων επτά είναι ένα σημαντικό έργο που αναμένεται να επιτελέσει η Ορθόδοξη Εκκλησία. Καθώς φαίνεται, το πιθανότερο να συμβεί είναι πράγματι, η επίσημη αναγνώριση μια όγδοης Οικ. Συνόδου (ίσως και μίας έννατης). Τουλάχιστον όσον αφορά την ''"εν Αγία Σοφία"'' σύνοδο επί Φωτίου του 879, οι αποφάσεις της, σιωπηλά, φαίνεται να έχουν αναγνωρισμένο κύρος, χωρίς εντούτοις να δύναται η εν λόγω σύνοδος να ονομαστεί επισήμως Η΄ Οικουμενική Σύνοδος:

<div style="font-family: Palatino Linotype;">:*Γράφει ο Ιωάννης Καρμίρης<ref>''Τα δογματικά...'', τόμ. Α', 2η έκδ., Αθήνα 1960, σελ. 261-262.</ref>:''"Η αυτοκρατορική εξουσία και η εκκλησιαστική διακονίαπαρούσα Σύνοδος'' [του 879] ''κατατάσσεται μεν συνήθως μεταξύ των αρχαίων Τοπικών Συνόδων, ων κατακλείει την σειράν, δηλαδή αλλ' εν τη πραγματικότητι είναι η βασιλεία και η ιερωσύνητελευταία γενική Σύνοδος της ηνωμένης αρχαίας Καθολικής Εκκλησίας, στο Βυζάντιο συνεργάστηκαν εκδούσα αποφάσεις δογματικοσυμβολικού και άλλοτε συγκρούστηκαν απηνώςκανονικού περιεχομένου. Η συνεργασία και η σύγκρουση καθεαυτές πείθουν ότι οι δυό εξουσίες είχαν κατά το μάλλον και ήττον ανεξαρτησία και αυτοδιοίκηση. Μονάχα αυτοδιοικούμενες και ανεξάρτητες κοινότητες μπορούν να συνεργαστούν και να συγκρουστούν. Υποταγμένη εξουσίαΑποτελεσθείσα αύτη εκ 383 Πατέρων ανατολικών τε καί δυτικών, λόγου χάρηεκπροσωπούντων τα πέντε αρχαία Πατριαρχεία, παρουσίασε...τοιούτον επιβλητικόν θέαμα, οίον δεν μπορεί να συγκρουστεί προς το αφεντικό παρουσιάσθη από των χρονών τηςΔ΄ εν Χαλκηδόνι Οικουμενικής Συνόδου. Δια τούτο...φέρει η Σύνοδος αύτη εξωτερικώς...και εσωτερικώς. Μικροσκοπικά αν εξετάσουμε τη βυζαντινή ιστορία, εντοπίζουμε καισαροπαπισμό· Όμως μακροσκοπικά αν θεωρήσουμε ..πάντα τα πράγματαγνωρίσματα Οικουμενικής Συνόδου. Ουδόλως άρα άπορον, διαπιστώνουμε ότι σε άκρως ζωτικά θέματα, όχι μόνο εκκλησιαστικά αλλά και καθαρώς αυτοκρατορικά, η αυτοκρατορική εξουσία δεν κατάφερε να υπαγορεύσει τα σχέδια της στην Εκκλησία: 1) ως ογδόην Οικουμενικήν εθεώρουν αυτήν οι αυτοκράτορες δεν πέτυχαν να συμβιβάσουν ορθοδόξους και ΑρειανούςΘεόδωρος Βαλσαμών, 2) ο ΒασιλίσκοςΝείλος Θεσσαλονίκης, ο ΖήνωνΝείλος Ρόδου, ο Ιουστινιανός, ο Ηράκλειος και ο Κώνστας Β' δεν μπόρεσαν με τα αυτοκρατορικά τους διατάγματα να προσεταιριστούν τους μονοφυσίτεςΣυμεών Θεσσαλονίκης, 3) οι εικονομάχοι αυτοκράτορεςΜάρκος Εφέσου, υστέρα από αιμάτινους αγώνεςΓεννάδιος Σχολάριος, έχασαν οριστικά το παιχνίδιΔοσίθεος Ιεροσολύμων, Κωνσταντίνος Οικονόμος και άλλοι. Αλλά και 4) η ένωση Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας δεν έγινε ποτέιδία Σύνοδος, μολονότι με νύχια και δόντια επιχειρήθηκε αυτό το σχέδιοεχαρακτήρισεν εαυτήν ως Οικουμενικήν πολλαχού εν τοις πρακτικοίς αυτής.. Ερώτημα αμείλικτο: που είναι ο καισαροπαπισμός;"''<ref>Ματσούκας Α. Νίκος, 'Δογματική και Συμβολική θεολογίαΠαρά ταύτα δ'όμως η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία επισήμως δεν ανεκήρυξεν αυτήν εισέτι ως ογδόην Οίκουμενικήν, τόμθεωρούσα ως θεμέλιον της Ορθοδοξίας τας επτά αρχαίας Οικουμενικάς Συνόδους. Γ"'' (Ανακεφαλαίωση και Αγαθοτοπία-Έκθεση του οικουμενικού χαρακτήρα της χριστιανικής διδασκαλίας), Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 297-298.</ref>.

Σύμφωνα με τις παραπάνω απόψεις:*Και η Δέσποινα Κοντοστεργίου συμφωνεί<ref>''Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι'', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 275, υποσημ. #1.</ref>: ''"ένεκα της μη τελικής επικρατήσεως της καισαροπαπικής πολιτικήςΔιά την Σύνοδον αυτήν υπάρχουν διάφοροι ονομασίαι: ο μεν Ιω. Καρμίρης, την ονομάζει: «Η εν Κωνσταντινουπόλει γενική Σύνοδος του 879-80, ό.π. σελ.261 κ.ε.[και] των εκάστοτε τεθέντων υπ' αυτής σκοπών, δεν απέθεσεν ο καισαροπαπισμός την σφραγίδα του επί του ιστορικού βίου της Εκκλησίας"''<ref>λήμμδε Ιω.Ρωμανίδης: "Βυζάντιον"«Η Η΄ Οικουμενική Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει τω 879-80, ΘΗΕ, στό.π. σελ. 166 κ. 5ε.</ref> και ακόμη περισσότεροΔογματική και Συμβολική Θεολογία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, η αυτοκρατορική εξουσία συνάντησε πολύ σοβαρές αντιστάσεις ώστε να μην κατορθώσει ποτέ τ. Α''"να διαπεράσει επιτυχώς τον εσωτερικό της πυρήνα, δηλΘεσσαλονίκη, 1983, σελ. 342 κ.ε. Και ο Β. το [[δόγμα]] και τα [[μυστήρια]]"Σταυρίδης: «Η Σύνοδος του 879-880, Γ''<ref>Deno J. GeanakoplosΦωτιανή Σύνοδος, ό.π., σελ. 397238 κ.ε.</ref>Το γεγονός είναι ότι η Σύνοδος αύτη δεν ανεκηρύχθη επισήμως ως Η΄ Οικουμενική, αν και είχεν όλα τα γνωρίσματα Οικουμενικής Συνόδου"''.

Κατά συνέπεια, :*Και προσθέτει ο όρος Νικόλαος Ματσούκας<ref>''ΚαισαροπαπισμόςΔογματική και Συμβολική θεολογία'' , τόμ. Β΄, 2η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1988, σελ. 443-444.</ref>: ''"έχει απορριφθεί Η σύνοδος...του 879/80, στην Κωνταντινούπολη, είχε τη συνείδηση πως ήταν οικουμενική, αναγνώρισε τη σύνοδο του 787, στη Νίκαια, ως έβδομη οικουμενική, επισήμανε τι ακριβώς είναι τό πρωτείο τιμής του επισκόπου Ρώμης, αποκατέστησε στο θρόνο του τον πατριάρχη Φώτιο, και αναγνώρισε το σεβασμό των κατά τόπους εθών που ακολουθούν οι Εκκλησίες. Η σύνοδος αυτή, που αναγνωρίστηκε ήδη από τους περισσότερους μελετητές πολλούς ως παραπλανητική οικουμενική...μπορεί ν' αναγνωριστεί ως οικουμενική και ανακριβής ερμηνεία επίσημα από μια άλλη γενική σύνοδο. Ωστόσο η προτεραιότητα ανήκει στο φρόνημα της [[Βυζάντιο|Βυζαντινής]] πολιτικής πραγματικότηταςκοινότητας."''. και αλλού<ref>Στο πρωτότυποΜατσούκας Α. Νίκος, ''Δογματική και Συμβολική θεολογία'', τόμ. Γ΄, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 296.</ref>: ''"The term has been rejected by most scholars as a misleading and inaccurate interpretation of ByzΘα μπορούσε να πει κανείς ότι και η σύνοδος του 879/80, στην Κωνσταντινούπολη, είναι οικουμενική, όχι μόνο γιατί η ίδια είχε τη συνείδηση ότι είναι οικουμενική. political reality."'' (Aristeides Papadakis-Alexander Kazhdan.αλλά γιατί έγινε αποδεκτή από το πλήρωμα της Εκκλησίας, μια και ο ρόλος της ήταν οικουμενικός...Επομένως θα μπορούσε να καταταγεί στην ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως Η΄ οικουμενική σύνοδος."Caesaropapism", ''The Oxford Dictionary of Byzantium'', Ed<ref>Ό. Alexander Pπ. Kazhdan, Oxford University Press, 1991)υποσημ. #74.</ref>.</div>

==Οι Εννέα Οικουμενικές Η παράδοση που ισχύει στην Ορθόδοξη Εκκλησία μετά την Α΄ Οικ. Σύνοδο, είναι να αναγνωρίζουν οι επόμενες Σύνοδοι==τις προγενέστερες. Το ίδιο αναμένεται να συμβεί και με την πιθανή αναγνώριση της όγδοης ή και έννατης Οικ. Συνόδου:

Οι κατωτέρω εννέα Οικουμενικές Σύνοδοι<div style="font-family: Palatino Linotype;">:*Όπως σημειώνει ο Παναγιώτης Μπούμης<ref>Μπούμης Ι. Παναγιώτης, δημοσιεύτηκαν ως ρωμαϊκοί νόμοι υπογεγραμμένοι από τον Αυτοκράτορα αφού προηγουμένως τα πρακτικά τους υπογράφτηκαν από τους πέντε ρωμαίους Πατριάρχες, τους Μητροπολίτες και επισκόπους τους. Ο Αυτοκράτορας συγκαλούσε αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους σε συνεργασία με τα Πέντε Ρωμαϊκά Πατριαρχεία της α) Πρεσβυτέρας ''Τα Αναθέματα Ρώμης, β) -Κωνσταντινουπόλεως και Νέας ΡώμηςΚανονικότης της Άρσεως αυτών'', γ) ΑλεξανδρείαςΑθήνα 1980, δ) Αντιοχείας, στα οποία προστέθηκε το 451 ε) των Ιεροσολύμωνσελ. 219. Εξαιρείται </ref>: ''"Την διαδικασίαν ταύτην μαρτυρεί η Ένατη Οικουμενική Σύνοδος του 1341 που τα πρακτικά πραξις της προσυπέγραψαν μόνο τέσσερις ρωμαίοι Πατριάρχες και επικύρωσε ο ρωμαίος αυτοκράτορας. Απουσίαζε τώρα ηνωμένης Εκκλησίας των επτά Οικουμενικών Συνόδων, κατά την οποίαν παρατηρείται το Πατριαρχείο της Πρεσβυτέρας Ρώμης που εν τω μεταξύ είχε καταληφθεί βίαια από τους Φράγκουςφαινόμενον, Λογγοβάρδους, και Γερμανούς με τη βοήθεια των Νορμανδώνμεταγενέστεροι σύνοδοι π.χ. Μία σφοδρή επίθεση που ξεκίνησε το 983 οικουμενικαί να επικυρώνουν προηγουμένας οικουμενικάς ή και ολοκληρώθηκε το 1009 - 1046. Μετά το 1045 οι Πάπες της Ρώμης εκτός του Βενέδικτου του 10ου (1058-9), δεν ήσαν πλέον Ρωμαίοι αλλά μέλη της φραγκολατινικής αριστοκρατίας που είχε υποδουλώσει τον ρωμαϊκό πληθυσμότοπικάς συνόδους."''

Μετά τη πτώση :*Ενώ ο ιστορικός Βασίλειος Στεφανίδης αναφέρει<ref>''Εκκλησιαστική Ιστορία - Απ' αρχής μέχρι σήμερον'', 6η έκδ. (ανατύπωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και β' έκδοσης του αυτοκράτορα1959), το 1453 τα τέσσερα ρωμαϊκά Πατριαρχεία της Κωνσταντινουπόλεως και Νέας ΡώμηςΠαπαδημητρίου, ΑλεξανδρείαςΑθήνα 1998, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων συνέχισαν να συγκαλούν Συνόδους με τις οποίες συνέχισαν τη παράδοση των Οικουμενικών Συνόδωνσελ. 364. Ο μόνος λόγος που αυτές οι Σύνοδοι </ref>: ''"Εφ' όσον δεν ονομάστηκαν "Οικουμενικές" είναι απλά γιατί ο τίτλος αυτός σημαίνει "Αυτοκρατορικές" επειδή οι αποφάσεις αυτών των Συνόδων γίνονταν τμήμα του Ρωμαϊκού Δικαίου. Με άλλα λόγια οι αποφάσεις των ρωμαϊκών Συνόδων μετά το 1453 είναι τμήματα του Εκκλησιαστικού Δικαίουαναγνωρίζεται επισήμως ως ογδόη οικουμενική σύνοδος, αλλά όχι πλέον του αυτοκρατορικού Δικαίου. Δεν υπήρχε πλέον Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ρωμαίος αυτοκράτορας η τυχόν μέλλουσα να συνέλθη οικουμενική σύνοδος πρέπει να εκδίδει ρωμαϊκούς Νόμους. Έτσι αυτές οι Εννέα Οικουμενικές Σύνοδοι ήταν ταυτόχρονα ασχοληθή και εκκλησιαστικοί Νόμοι και ρωμαϊκοί Νόμοι. Οι Σύνοδοι που συνήλθαν μετά με το 1453 είναι τμήματα του Εκκλησιαστικού Δικαίου με όχι μικρότερο κύρος από τις Οικουμενικές Συνόδουςζήτημα τούτο."''

Σήμερα που δεν υπάρχει πλέον :*Αυτή είναι η Ρωμαϊκή αυτοκρατορίαγνώμη και του [[Νεκτάριος Αιγίνης|Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης]]<ref>''Ορθόδοξος Ιερά Κατήχησις'', 4η έκδ., εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 2001 (c1899), σελ. 192.</ref>: ''"..η εν έτει 879 μ.Χ. επί Φωτίου...συγκροτηθείσα ογδόη Σύνοδος...έχουσα μεν οικουμενικόν το αντίστοιχο των Οικουμενικών Συνόδωνκύρος, είναι οι Πανορθόδοξες Σύνοδοιαλλ' ουχί ακόμη και το όνομα, πριν ανακήρυξη αυτήν ως τοιαύτην, κατά το επικρατήσαν έθος, άλλη διάδοχος οικουμενική Σύνοδος."''.</div>

===Η ''"Εν Αγία Σοφία"'' Η΄ Οικουμενική Σύνοδος=Σύνοδοι με οικουμενικό κύρος για την Ορθόδοξη Εκκλησία==

===Η ''"Εν Αγία Σοφία"'' Σύνοδος (γνωστή και ως Η΄ Οικουμενική)===Συγκλήθηκε από τον Αυτοκράτορα [[Βασίλειος Α'|Βασίλειο Α΄ Μακεδόνα]] το [[879]] στην Κωνσταντινούπολη. Προήδρευσαν οι εκπρόσωποι του Πάπα [[Πάπας Ιωάννης Η΄|Ιωάννη Η΄]] ([[872]] - [[882]]) και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως [[Πατριάρχης Φώτιος Α΄|Φώτιος ο Μέγας]] ([[858]] - [[867]], [[877]] - [[886]]). Επεκύρωσε τις αποφάσεις της Z΄ Οικουμενικής ΣυνόδουAναγνώρισε τη σύνοδο του 787, στη Νίκαια, ως έβδομη οικουμενική, επισήμανε τι ακριβώς είναι τo πρωτείο τιμής του επισκόπου Ρώμης, αποκατέστησε στο θρόνο του τον πατριάρχη Φώτιο, και αναγνώρισε το σεβασμό των κατά τόπους εθών που ακολουθούν οι Εκκλησίες. Kαταδίκασε Επίσης, καταδίκασε τις Συνόδους του [[Καρλομάγνος|Καρλομάγνου]] στη [[Φραγκφούρτη]] ([[794]]) και το [[Άαχεν]] ([[809]]).

===Η Θ΄ Οικουμενική Σύνοδος Οι Σύνοδοι των ετών 1341-1351(ως Θ΄ Οικουμενική)=== Σειρά συνόδων ([[1341]],[[1349]]1347,[[1351]]) που έλαβαν χώρα στην Κωνσταντινούπολη με αιτία τις [[Ησυχαστικές Έριδες]]και που οι αποφάσεις τους στρέφονται ''"εμμέσως. Η [[Σύνοδος του 1341]] δογμάτισε για την άκτιστη Ουσία ..και κατά της Λατινικής Εκκλησίας"''<ref>Καρμίρης Ιωάννης, ''Τα δογματικά και την άκτιστη Ενέργεια του Θεούσυμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', τόμ. Α', 2η έκδ., Αθήνα 1960, σελ. 348.</ref>. Καταρχάς, καθώς επίσης οι λατινίζοντες ''Βαρλαάμ Καλαβρός'' και ''Ακίνδυνος'', έχοντας στρεβλή εικόνα για τον το πνευματικό κίνημα του [[Ησυχασμός|ΗσυχασμόΗσυχασμού]], καταδικάζοντας τον κατηγόρησαν τους ησυχαστές ως αιρετικούς, των οποίων την υπεράσπιση είχε αναλάβει ο [[Βαρλαάμ Καλαβρός|Βαρλαάμ ΚαλαβρόΓρηγόριος Παλαμάς]]. Η [[Σύνοδος αυτή ασχολήθηκε με θεολογικά ζητήματα, συγκλήθηκε από Αυτοκράτορα, (Συνοδικός Τόμος του 1341) συμμετείχε [[Θεούμενος]] (Άγιος [[Γρηγόριος Παλαμάς]])στην Κωνσταντινούπολη καταδίκασε τον ''Βαρλαάμ'', εκείνος ζήτησε συγγνώμη, και οι αποφάσεις της έγιναν δεκτές από ολόκληρη την Εκκλησίααπογοητευμένος εγκατέλειψε τον Ελλαδικό χώρο<ref>"Βαρλαάμ Καλαβρός", λήμμα στο Ζαχαρόπουλος Νίκος, ''Επίτομο Ιστορικό-Θεολογικό Λεξικό'', University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 91.</ref>. Συνεπώς Παρά τα γεγονότα του 1341 όμως, ο ''Βαρλαάμ'' συνέχισε τις επιθέσεις κατά των ησυχαστών, οπότε το 1347 και η Σύνοδος το 1351 καταδικάστηκε από τις εκκλησιαστικές αρχές, αυτή έχει αξία Οικουμενικής Συνόδου για τη φορά μαζί με τους ''Ακίνδυνο'' και ''Νικηφόρο Γρηγορά'', γιατί επέκριναν τον ησυχασμό ακολουθώντας δυτικούς τρόπους σκέψης<ref>Toynbee Arnold, ''Οι Έλληνες και οι Κληρονομιές τους '', Καρδαμίτσας, Αθήνα 1992, σελ. 228.</ref>. Τελικά, η [[Ορθόδοξοι|Ορθοδόξουςσύνοδος]]του 1351, ''"δύναται να λεχθή ότι... Επισης καταδίκασε τον πλατωνικό μυστικισμό ανύψωσε την διδασκαλίαν του Βαρλαάμ Γρηγορίου Παλαμά και του ΚαλαβρούΗσυχασμού καθόλου εις δόγμα"''<ref>Καρμίρης, ο οποίος είχε πηγή έμπνευσης τη δυτική σχολαστική θεολογία''Τα δογματικά...'', ό.π., σελ. 352.</ref>.