Αλλαγές

Οι οικουμενικές σύνοδοι ήταν Με τον τίτλο ''"μεγάλαι συνελεύσεις"'Οικουμενική Σύνοδος''', αποκαλείται «'' επισκόπων η δια προσταγής Βασιλικής συναχθείσα, η περί πίστεως όρον δογματικόν εκθεμένη, η ευσεβή, και ορθόδοξα, και σύμφωνα ταις αγίαις Γραφαίς, η ταις προλαβούσαις Οικουμενικαίς διορίζουσα, ην η συμφωνία απάντων των της καθολικής Εκκλησίας Πατριαρχών και Αρχιερέων απεδέξατο, είτε δια αυτοπροσώπου παρουσίας, είτε δια τοποτηρητών ή και τούτων απόντων, δια γραμμάτων και υπογραφών αυτών''»<ref>Νικοδήμου Αγιορείτου, «''Πηδάλιον''"εξ απάσης », σελίς 119.</ref>. Έτσι ως ''Οικουμενικές Σύνοδοι'' χαρακτηρίζονται μεγάλες συνελεύσεις επισκόπων της χριστιανικής οικουμένης"'Εκκλησίας απ' όλη τη χριστιανική οικουμένη, με σκοπό την κοινή συνδιάσκεψη και απόφανση επί σοβαρών δογματικών και άλλων εκκλησιαστικών ζητημάτων<ref>Καρμίρης Ιωάννης,''Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', τόμ. Α', 2η έκδ., Αθήνα 1960, σελ. 105.</ref>. Εδώ θα πρέπει να προστεθεί ότι , κατά τις οποίες η υποχρεωτική συμμετοχή όλων των επισκόπων δεν μετείχαν όλοι οι επίσκοποι υποχρεωτικά στις Οικουμενικές Συνόδους κρίνεται σκόπιμη, αφού ανέκαθεν, μια τέτοια συμμετοχή δεν θεωρήθηκε ''"η τοιαύτη συμμετοχή δεν ελογίσθη ως νομικώς αναγκαία και απαραίτητος· ήρκει μόνον απαραίτητος"''· Αρκούσε μόνο το να εκπροσωπώνται εκπροσωπούνται, οπωσδήποτε αποχρώντως επαρκώς, ''"τα Πατριαρχεία και αι διάφοροι εκκλησιαστικαί διοικήσεις"'' και περιφέρειες<ref>Καρμίρης, ό.π., σελ. 109</ref>.

Για τις Οικουμενικές εκείνες συνόδους, στις οποίες προσκλήθηκαν ή συμμετείχαν μόνο ολιγομελείς αντιπροσωπίες όλων των επαρχιών ή των πατριαρχιακών θρόνων, με πρωτοβουλία της ίδιας της Οικουμενικής συνόδου, ξεκινούσε διαδικασία για την αποδοχή των αποφάσεων από την εκκλησιαστική συνείδηση, με συνοδικές επιστολές που ανακοίνωναν το περιεχόμενο τους σε όλες τις μητροπόλεις, με την προτροπή προς την Ιεραρχία, τον κλήρο και τον λαό Τα χαρακτηριστικά ιδιώματα των εκκλησιών αυτών να αποδεχθούν την ομόφωνη διακήρυξη της αλήθειας της πίστεως και τις συνοδικές αποφάσεις. Υπό το πνεύμα αυτό απορρίφθηκε από την εκκλησιαστική συνείδηση η οικουμενικότητα της ''ληστρικήςΟικουμενικών Συνόδων'' συνόδου της Εφέσου ([[449]]) και της εικονομαχικής συνόδου της Ιερείας ([[754]])είναι τέσσερα κατά τον Δοσίθεο Ιεροσολύμων<ref>Φειδάς Ιω. Βλάσιος, ''Εκκλησιαστική Ιστορία - Απ' αρχής μέχρι την Εικονομαχία'', τόμ. Α', 3η έκδ., Αθήνα 2002Δωδεκάβιβλος, σελ. 867σελίς 1018</ref>.:

Οι [[Βυζαντινή αυτοκρατορία|Βυζαντινοί]] αυτοκράτορες ήταν αυτοί που μετά από ''"αίτησιν εκκλησιαστικήν"'' συγκαλούσαν *Το να συναθροίζονται δια προσταγών Βασιλικών.*Το να γίνεται συζήτηση περί πίστεως και ακολούθως να εκτίθεται απόφαση και όρος δογματικός.*Το να είναι τα εκτιθέμενα δόγματα και Κανόνες ορθόδοξα και σύμφωνα με τις Γραφές και τις Οικουμενικές προλαβούσες οικουμενικές Συνόδους .*Το να συμφωνήσουν και κατ' αυτόν τον τρόπο ''"ο Μ. Κωνσταντίνος συνεκάλεσε την Α' Οικουμενικήν Σύνοδον, ο Μ. Θεοδόσιος την Β', ο Θεοδόσιος ο μικρός την Γ', ο Μαρκιανός αποδεχτούν πάντες οι ορθόδοξοι Πατριάρχες και η Πουλχερία την Δ'αρχιερείς της Καθολικής Εκκλησίας, ο Ιουστινιανός Α' την Ε'είτε δια αυτοπροσώπου παρουσίας των, ο Κωνσταντίνος Πωγωνάτος την ΣΤ'είτε δια τοποτηρητών, ο Ιουστινιανός Β' την Πενθέκτην είτε απόντων και ο Κωνσταντίνος ΣΤ' μετά της Ειρήνης δια επιστολών αυτών τις αποφάσεις της Αθηναίας την Ζ'"''<ref>"Οικουμενικαί Σύνοδοι", ''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'' (ΘΗΕ), Τόμ. 09, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1966, στ. 690</ref>εκάστοτε συνόδου.

Σκοπός Για τις Οικουμενικές εκείνες συνόδους, στις οποίες προσκλήθηκαν ή συμμετείχαν μόνο ολιγομελείς αντιπροσωπίες όλων των επαρχιών ή των Οικουμενικών Συνόδων ήτανπατριαρχιακών θρόνων, με πρωτοβουλία της ίδιας της Οικουμενικής συνόδου, μετά ξεκινούσε διαδικασία για την αποδοχή των αποφάσεων από εμπεριστατωμένες συζητήσεις την εκκλησιαστική συνείδηση, με συνοδικές επιστολές που ανακοίνωναν το περιεχόμενο τους σε όλες τις μητροπόλεις, με την προτροπή προς την Ιεραρχία, τον κλήρο και τον λαό των εκκλησιών αυτών να εκδίδουν ''"πρώτον μεν σύμβολα ή όρους ή τόμους ή ομολογίας αποδεχθούν την ομόφωνη διακήρυξη της αλήθειας της πίστεως και εκθέσεις, αναφερομένας εις τις συνοδικές αποφάσεις. Υπό το πνεύμα αυτό απορρίφθηκε από την δογματικήν πίστιν"εκκλησιαστική συνείδηση η οικουμενικότητα της ''<ref>ΘΗΕ, ό.π.</ref> καθώς ληστρικής''"αι διάφοροι αιρέσεις αι κατά καιρούς εμφανισθείσαι, αίτινες δια συνόδου της Εφέσου (449) και της κακοδιδασκαλίας αυτών εζήτουν να διαστρέψωσι τα εικονομαχικής συνόδου της Ευαγγελικής διδασκαλίας νοήματα"''Ιερείας (754)<ref>Αγίου ΝεκταρίουΦειδάς Ιω. Βλάσιος, 'Ορθόδοξος Ιερά Κατήχησις'Εκκλησιαστική Ιστορία - Απ' αρχής μέχρι την Εικονομαχία'', 4η έκδτόμ.Α', εκδ3η έκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 2001 (c1899)Αθήνα 2002, σελ. 189</ref> αλλά και ''"κανόνας, αναφερομένους εις την διοίκησιν, την ευταξίαν, το πολίτευμα και τον καθόλου βίον της Εκκλησίας, και επέχοντας θέσιν νόμων υποχρεωτικών δια τα μέλη τής Εκκλησίας καί δια τό Κράτος."''<ref>ΘΗΕ, στο ίδιο867</ref>.

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, κάθε τι που προσκρούει στην [[Αγία Γραφή]] ''"δεν είνε δυνατόν να αποτελέση στοιχείον της ιεράς παραδόσεως ==Καθολικότητα και της πράξεως αλάθητο της Εκκλησίαςως σύνολο==[[Εικόνα:katholikotis."''<ref>Στέργιος Σάκκος, ''Εισαγωγή...'', ό.π.</ref>. Κατ' αυτό τον τρόπο jpg|thumb|300px|right|Καθολικότητα ''"και αύται δε αι οικουμενικαί Σύνοδοι αποφαίνονται πάντοτε μόνον ερμηνευτικώς και ουδέποτε εισηγητικώς, πάντοτε δηλαδή ερμηνεύουν, ουδέποτε αποκαλύπτουν κάτι νέονεν χρόνω"''<ref>στο ίδιο</ref> αφού και ''"εκ της Γραφής βάσις της αληθείας ταύτης ανεπτύχθη αυθεντικώς και κατωχυρώθη υπό Οικουμενικών Συνόδωνεν τόπω"''<ref>ΘΗΕ, τόμτης Οικ. 02, 1963, στΣυνόδου. 520</ref> των οποίων ]]Από την ορθή ερμηνεία αποδέχονται [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθόδοξη]] και τη [[Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία]] αναγνωρίζονται από κοινού επτά Οικουμενικές Σύνοδοι, οι Ορθόδοξοι<ref>πρβλοποίες συγκλήθηκαν από το 325 μ. ΣτΧ. Σάκκος, περιοδικό ''Απολύτρωσις'', Αύγουστος 1982, σελ. 103: ''"μέχρι το Ευαγγέλιο σαν βιβλίο...τρόπο ζωής787 μ.Χ.στην [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Ανατολική Ρωμαϊκή επικράτεια]].Οι Οικουμενικές Σύνοδοι, για την Ορθόδοξη Εκκλησία, αποτελούν το ιεραρχικά ανώτατο εκκλησιαστικό σώμα, είναι δηλαδή η ανώτατη εκκλησιαστική αρχή και πίστεωςαυθεντία, που ασκεί την ανώτατη διοικητική, σαν νόημα δικαστική και θεία αποκάλυψι το διαβάζουν σωστά μόνο οι ορθόδοξοι."''</ref>νομοθετική εξουσία.

Από την Για τους ορθοδόξους, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι στην Εκκλησία βρίσκεται η αλήθεια. Αυτό βεβαιώνει ο [[Ορθοδοξία|Ανατολική ΟρθόδοξηΑπόστολος Παύλος]] (αλλά όταν λέει για την Εκκλησία ότι είναι ''"στύλος και τη [[Ρωμαιοκαθολική εδραίωμα της αληθείας"''<ref>''Α΄ Τιμ. 3:15''.</ref>. Και αυτό είναι φυσικό επειδή η Εκκλησία]]) αναγνωρίζονται από κοινού επτά Οικουμενικές Σύνοδοι, οι οποίες συγκλήθηκαν από είναι το σώμα του [[325Χριστός|Χριστού]] μ<ref>Πρβλ. ''Εφεσ.Χ5:23'' και ''Κολ. μέχρι το [[787]] μ1:18''.Χ</ref>. στην [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Ανατολική Ρωμαϊκή επικράτεια]]Το σώμα αυτό της Εκκλησίας έχει το αλάθητο, επειδή έχει κεφαλή τον ίδιο τον ''Χριστό'' που ως Θεός είναι αλάθητος. Οι Οικουμενικές ΣύνοδοιΑυτό σημαίνει ότι, για την Ορθόδοξη Εκκλησίαως νομοθέτης, αποτελούν το ιεραρχικά ανώτατο εκκλησιαστικό σώμαδιδάσκαλος και κριτής, είναι δηλαδή η ανώτατη εκκλησιαστική αρχή Μία, Αγία, Καθολική και αυθεντίαΑποστολική Εκκλησία, που ασκεί την ανώτατη διοικητικήόταν εκφράζεται ως σύνολο, εκφράζεται αλαθήτως<ref>Μπούμης Ι. Παναγιώτης, ''Κανονικόν Δίκαιον'', έκδ. 3η επηυξημένη, Γρηγόρης, Αθήνα 2002, δικαστική και νομοθετική εξουσίασελ. 175-176. Στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία η παρουσία και η κύρωση των διαταγμάτων της Συνόδου από τον [[Ποντίφηκας|Ποντίφηκα]] έχει θεμελιώδη σημασία</ref>.

Η αρχή των Συνόδων Εδώ θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι αυτή η έννοια της ''"ανάγεται εις την το πρώτον συγκροτηθείσαν εν Ιεροσολύμοις τω 48 μ.Χ. καθολικότητας'Αποστολικήν Σύνοδον'που πρέπει να περιλαμβάνουν οι αποφάσεις μιας Οικουμενικής Συνόδου, και επομένως ο συνοδικός θεσμός είναι αποστολικός, ούτως ώστε αι Σύνοδοι της Εκκλησίας έχουσιν αναντιλέκτως αρχήν και χαρακτήρα αποστολικόν."''προσδιορίζεται σε δύο διαστάσεις<ref>Η έννοια αυτή περιγράφεται στο: Μπούμης, ''Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία...Κανονικόν Δίκαιον'', στο ίδιοό.π., σελ. 106176-178.</ref>.:

:α) ''Καθολικότητα κατά βάθος ή καθέτως ή εν χρόνω'': αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εκπροσωπεί όλους τους Χριστιανούς, οι όποιοι έζησαν και έδρασαν κατά τους προηγουμένους αιώνες μέσα στην Εκκλησία, και να τους εκπροσωπεί, όπως αυτοί έχουν εκφρασθεί στις αποφάσεις των προγενεστέρων Οικουμενικών Συνόδων. Άρα, κάθε μεταγενέστερη Οικουμενική Σύνοδος είναι υποχρεωμένη να συμφωνεί με τις προγενέστερες. :β) ''Καθολικότητα κατά πλάτος ή οριζοντίως ή εν τόπω'': αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εκπροσωπεί και το σύγχρονο πλήρωμα της Εκκλησίας, το όποιο ζει σε όλα τα πλάτη της γης και βεβαίως να αναγνωρισθεί ως Οικουμενική και από το πλήρωμα της στρατευόμενης Εκκλησίας, και οι αποφάσεις της να γίνουν, ως αλάθητες, αποδεκτές (έστω σιωπηρώς) από όλη την επί γης ζώσα Εκκλησία. ==Συνοδικό Σύστημα και Οικουμενικές Σύνοδοι==Το Συνοδικό Σύστημα στον χώρο της Εκκλησίας εμφανίστηκε αμέσως με τη συγκρότηση της. Η αρχή του ανάγεται στην πρώτη εκείνη Σύνοδο τη ''"συγκροτηθείσαν εν Ιεροσολύμοις τω 48 μ.Χ."'' την ονομαζόμενη ''Αποστολική Σύνοδο'', και επομένως ο συνοδικός θεσμός είναι και αυτός αποστολικός, με αφετηρία και ''"χαρακτήρα αποστολικόν"''<ref>''Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία...'', στο ίδιο, σελ. 106</ref>. Σήμερα, το αντίστοιχο των Οικουμενικών Συνόδων, είναι οι Πανορθόδοξες Σύνοδοι η σύγκληση των οποίων πρέπει να γίνει κατόπιν συμφωνίας των πατριαρχών και των προκαθημένων των επί μέρους αυτοκέφαλων Εκκλησιών<ref>Μπούμης Ι. Παναγιώτης, 'Κανονικόν Δίκαιον', έκδ. 3η επηυξημένη, Γρηγόρης, Αθήνα 2002, σελ. 183.</ref>. Ο όρος Σύνοδος, με την έννοια της συναθροίσεως και ''"προς ανάκρισιν των δογμάτων της ευσέβειας"'' απαντάται πρώτα στον 37ο [[Ιεροί Κανόνες|Αποστολικό κανόνα]]<ref>ΘΗΕ, τόμ. 09, στ. 687.</ref> ενώ η φράση «Οικουμενική σύνοδος» ([[Λατ.]] ''concilium universale/generale'') εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον 6ο κανόνα της [[Πρώτη Β΄ Οικουμενική Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης|Β΄ Οικουμενικής Συνόδου]] το 381 μ.Χ.<ref>Bernard Flusin, ''Τι γνωρίζω; Ο βυζαντινός πολιστισμός'', Presses Universitaires de France/ΔΟΛ, 2007, σ. 14.</ref>. Όπως σημειώνει ο Βασ. Σταυρίδης: ''"Το επίθετον οικουμενικός,-ή, -όν ενωρίς εισήχθη εις την εκκλησιαστικήν γλώσσαν. Συναντώμεν τας οικουμενικάς συνόδους, τα οικουμενικά σύμβολα, τους οικουμενικούς Πατέρας, τον οικουμενικόν πατριάρχην. Βλέπομεν ενταύθα να εξυπονοώνται αι έννοιαι της γεωγραφικής εκτάσεως, της ισότητος και της ενότητος ολοκλήρου της ανθρωπότητος, της καθολικότητος και της εκκλησιαστικής ακριβείας."''<ref>ΘΗΕ, τόμ. 09, στ. 694</ref>. Οι [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Βυζαντινοί]] αυτοκράτορες ήταν αυτοί που μετά από ''"αίτησιν εκκλησιαστικήν"'' συγκαλούσαν τις Οικουμενικές Συνόδους και κατ' αυτόν τον τρόπο ''"ο Μ. Κωνσταντίνος συνεκάλεσε την Α' Οικουμενικήν Σύνοδον, ο Μ. Θεοδόσιος την Β', ο Θεοδόσιος ο μικρός την Γ', ο Μαρκιανός και η Πουλχερία την Δ', ο Ιουστινιανός Α' την Ε', ο Κωνσταντίνος Πωγωνάτος την ΣΤ', ο Ιουστινιανός Β' την Πενθέκτην και ο Κωνσταντίνος ΣΤ' μετά της Ειρήνης της Αθηναίας την Ζ'"''<ref>"Οικουμενικαί Σύνοδοι", ''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'' (ΘΗΕ), Τόμ. 09, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1966, στ. 689</ref>. Σκοπός των Οικουμενικών Συνόδων ήταν, μετά από εμπεριστατωμένες συζητήσεις να εκδίδουν ''"σύμβολα ή όρους ή τόμους ή ομολογίας και εκθέσεις, αναφερομένας εις την δογματικήν πίστιν"''<ref>ΘΗΕ, ό.π.</ref> εφόσον διάφορες αιρέσεις που εμφανίζονταν κατά καιρούς ''"δια της κακοδιδασκαλίας αυτών εζήτουν να διαστρέψωσι τα της Ευαγγελικής διδασκαλίας νοήματα"''<ref>Αγίου Νεκταρίου, 'Ορθόδοξος Ιερά Κατήχησις', 4η έκδ., εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 2001 (c1899), σελ. 189</ref>. Επίσης, συνέτασσαν Κανόνες ''"αναφερομένους εις την διοίκησιν, την ευταξίαν, το πολίτευμα και τον καθόλου βίον της Εκκλησίας"'', οι οποίοι μάλιστα, είχαν αξία ''"νόμων υποχρεωτικών δια τα μέλη της Εκκλησίας και δια το Κράτος."''<ref>ΘΗΕ, στο ίδιο</ref>.

Διάφοροι Η [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία]] δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με συνολικούς όρους, είτε ως [[Θεοκρατία|Θεοκρατική]], είτε ως [[Καισαροπαπισμός|Καισαροπαπική]], εκτός βέβαια από περιπτώσεις υπέρβασης εξουσίας, που μάλιστα, έχουν καταμηνυθεί ως τέτοιες. Κατά κανόνα, οι επικεφαλείς της Εκκλησίας δεν προσπαθούσαν να ασκήσουν εξουσία στα εγκόσμια και οι αυτοκράτορες δεν νομοθετούσαν πάνω σε θρησκευτικά θέματα χωρίς να λαμβάνουν υπ' όψιν τις αποφάσεις των ποιμένων της Εκκλησίας και τις εντολές του εκκλησιαστικού δικαίου<ref>Πλακίδας Deseille, "Η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και εν μέσω των Εθνών" στο ''Ορθοδοξία - Ελληνισμός, Πορεία στην τρίτη χιλιετία'', τόμ. Β', έκδ. Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου, 2η έκδ., Άγιον Όρος 2002, σελ. 185-186.</ref>.  Επί του ζητήματος αυτού πάντως, διάφοροι ξένοι μελετητές αλλά και ο Έλληνας εκκλησιαστικός Ιστορικός Β. Στεφανίδης, υιοθέτησαν την άποψη ότι επί της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο [[Βυζάντιο]] επικρατούσε πλήρης Καισαροπαπισμόςκαι ο ρόλος του Ρωμαίου (Βυζαντινού) αυτοκράτορα ήταν πάντα αρκετά αυξημένος<ref>βλ. Diehl Charles, ''Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας'', Καρδαμίτσας, Αθήνα 2007 (c1919), σελ. 25: ''"H Ανατολική Εκκλησία μεταβαλλόταν σε κρατική Εκκλησία υποταγμένη στη θέληση του μονάρχη"''.</ref> , παίζοντας σημαντικό ρόλο ακόμη και ο ρόλος στην έκβαση του Ρωμαίου (Βυζαντινού) αυτοκράτορα ήταν πάντα αρκετά αυξημένοςαγώνα των αντιμαχομένων δογματικών διδασκαλιών<ref>(Βασίλειος Στεφανίδης, ''Εκκλησιαστική Ιστορία'', 6η εκδ., 1959, Εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 149-152, 175, 177, 181</ref>. Στον αντίποδα της άποψης αυτής, ''"οι περισσότεροι σύγχρονοι ιστορικοί αναγνωρίζουν ότι τα νομικά βυζαντινά κείμενα μιλούν για αλληλοεξάρτηση μεταξύ των αυτοκρατορικών και εκκλησιαστικών δομών παρά για μια μονομερή εξάρτηση των τελευταίων"''<ref>"caesaropapism." Encyclopedia Britannica Online. 19 Feb. 2008 (http://www.britannica.com/eb/article-9018527).</ref>. Στην πραγματικότητα, ο χαρακτηρισμός του βυζαντινού συστήματος ως ''καισαροπαπισμός'', είχε σκοπό δυσφημιστικό, τελικά όμως ''"απορρίφθηκε εμφαντικά από πολλούς ικανούς μελετητές του Βυζαντίου σαν πλήρης παρανόηση, σαν προκατειλημμένος αναχρονισμός"''<ref>Φλορόφσκυ Γεώργιος, ''Χριστιανισμός και πολιτισμός'' (μτφρ. Παναγιώτου Κ. Πάλλη), 2η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2000, σελ. 98.</ref>. Σε αιρετικούς αυτοκράτορες δεν υπήρξε υπακοή<ref>Μέγιεντορφ Ιωάννης, ''Η Βυζαντινή κληρονομιά στην Ορθόδοξη Εκκλησία'' (μτφρ. Μόσχος Δημήτρης), Αρμός, Αθήνα 1990, σελ. 19.</ref>. Σημαντικά εκκλησιαστικά πρόσωπα όπως ο [[Αθανάσιος Αλεξανδρείας]] (+373), ο [[Ιωάννης ο Χρυσόστομος]] (+407), ο [[Μάξιμος ο Ομολογητής]] (+662), ο [[Ιωάννης ο Δαμασκηνός]] (+750), ο [[Θεόδωρος ο Στουδίτης]] (+826), αντιστάθηκαν στην αυτοκρατορική εξουσία, ενώ, η μνήμη πολλών αυτοκρατόρων, ειδικά του ''Κωνσταντίου'' του Α΄ (337-361), του ''Λέοντος'' του Γ΄ (717-741), του ''Κωνσταντίνου'' του Ε΄ (του ''Κοπρωνύμου'') (741-775) και του ''Μιχαήλ'' του Η΄ (1250-1282), αναθεματίστηκαν επίσημα, επειδή υποστήριξαν ετερόδοξες διδασκαλίες<ref>Μέγιεντορφ, ''Η Βυζαντινή κληρονομιά...'', ό.π.</ref>. Η αυτοκρατορική εξουσία δεν κατόρθωσε ποτέ ''να διαπεράσει επιτυχώς τον εσωτερικό πυρήνα'' της Εκκλησίας, δηλ. το [[δόγμα]] και τα [[Ιερά Μυστήρια|μυστήρια]]"''<ref>Deno J. Geanakoplos (Professor of History, University of Illinois), ''Church and State in the Byzantine Empire-A Reconsideration of the Problem of Caesaropapism'', Church History, Vol. 34, No. 4. (Dec., 1965), σελ. 397: ''"Αs we have shown, the em­peror was never able successfully to penetrate into the church's inner core, the more spiritual form relating to dogma and the sacraments"''.</ref>. (''βλ. περισσότερα στο κύριο άρθρο'': ''[[Καισαροπαπισμός]]''). ==Ο αριθμός των Οικουμενικών Συνόδων==Επτά είναι οι αναγνωρισμένες Οικουμενικές Σύνοδοι, όπως αναφέρονται και περιγράφονται στα εγχειρίδια [[Κανονικό δίκαιο|κανονικού δικαίου]]<ref>Βλ. Μπούμης Ι. Παναγιώτης, ''Κανονικόν Δίκαιον'', έκδ. 3η επηυξημένη, Γρηγόρης, Αθήνα 2002, σελ. 37-39.</ref> ή στις αναγνωρισμένες συλλογές Ιερών Κανόνων<ref>Βλ. Γ. Ράλλη - Μ. Ποτλή, ''Σύνταγμα των θείων και Ιερών κανόνων'', τόμ. Β', Αθήνησιν 1852, σελ. 113.165.192.216.292.293.295.555 / Νικοδήμου Αγιορείτου, ''Πηδάλιον'' (ακριβής ανατύπωσις της γ' εκδόσεως του 1864), εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 763.</ref>. Παρ όλ' αυτά, θέμα αναγνώρισης και άλλων, πέρα των επτά Οικουμενικών Συνόδων, υπάρχει και συζητείται εδώ και αιώνες στους κόλπους της ορθόδοξης Εκκλησίας. Επάνω στο ζήτημα αυτό, ο καθηγητής [[Παναγιώτης Τρεμπέλας]], έχει κάνει μια σύντομη, συνολική τοποθέτηση<ref>Τρεμπέλας Ν. Παν., ''Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', τόμ. Α', 3η έκδ., Ο Σωτήρ, Αθήνα 1997, σελ. 136, υποσημ. #53.</ref>:<div style="font-family: Palatino Linotype;">:«Σύνοδοι οικουμενικαί αναγνωρίζονται υπό της καθ' ημάς Εκκλησίας επτά. Εσημειώθησαν εν τούτοις και επί μέρους γνώμαι, καθ' ας και εις άλλας συνόδους δέον να αποδοθή το κύρος της οικουμενικής. Ούτως ως ογδόην Οικουμενικήν Σύνοδον εθεώρησαν την αποκληθείσαν Πρωτοδευτέραν Σύνοδον, την εν έτει 861 υπό του Φωτίου συγκληθείσαν, αυτός δε ο Φώτιος παρετήρησεν, ότι η Εκκλησία τους κανόνας αυτής «τοις τών αδελφών συνόδων κανόσι συνέταξε». (Pitra, Juris ecclesiast. Graecorum historia et monumenta τομ. II σελ. 449), καθώς και ο Βαλσαμών (εις τον πρώτον κανόνα της εν Κων)λει συνόδου, Migne 137, 1004) και ο Βλάσταρις (εν Συντάγματι αλφαβητική Migne 144, 992) και άλλοι τινές. Αλλά και η υπό του Φωτίου εν έτει 879-880 συγκληθείσα εις τας οικουμενικάς συνόδους εντάσσεται υπό του Βαλσαμώνος, Νείλου Καβάσιλα, Νείλου μητροπολίτου Ρόδου. Μακαρίου του Αγκύρας, Συμεών του Θεσσαλονίκης, Ιωσήφ του Βρυεννίου, Μάρκου του Έφεσίου, Γεωργίου του Σχολαρίου, Νεκταρίου του Ιεροσολυμίτου (πρβλ. Jugie μν. έργ. Ι σελ. 664-665). Περί ταύτης Αθανάσιος ο Πάριος εν τη Επίτομη αυτού (σελ. 48) γράφει, ότι κοινή μεν οι Χριστιανοί πάντες επτά Οικουμενικάς Συνόδους εγνώρισαν, υπάρχει όμως και ογδόη τις Οικουμενική Σύνοδος, «αλλά μόνοις τοις λογίοις γνωστή». Και εν τη κατά το έτος 1848 εκδοθείση εγκυκλίω επιστολή των τεσσάρων Πατριαρχών προς πάντας τους Ορθοδόξους (Mansi XL στήλ. 383), καθώς και εις Κατηχήσεις τινάς (Νεκταρίου Κεφάλα, Ορθόδοξος ιερά Κατήχησις, Αθήναι 1899 σελ. 181 και Βερναρδάκη Ιερά Κατήχησις, Κων)λις 1872 σελ. 41) ως ογδόη Οικουμ. Σύνοδος χαρακτηρίζεται αύτη. Ο Γεώργιος Σχολάριος κύρος οικουμενικής συνόδου αποδίδει και εις την εν Κων)λει επί Ανδρονίκου του Β' κατά του λατινόφρονος Βέκκου συγκροτηθείσαν εν έτει 1283 «αγίαν και μεγάλην σύνοδον», (Παρά Jugie μν. έργ. Ι σελ. 665). Ο δε Νείλος Μητροπολίτης Ρόδου ως ενάτην οικουμ. σύνοδον αριθμεί την επί «της βασιλείας του μακαρίτου και αοιδίμου βασιλέως κυρίου Ανδρονίκου» συγκροτηθείσαν εν έτει 1341 εξ αφορμής των Ησυχαστικών ερίδων. Οικουμενικήν εκάλεσε και την επί Μιχαήλ του Κηρουλαρίου αναθεματίσασαν τους Λατίνους εν έτει 1054 σύνοδον ο Ιώβ ο Ιασίτης (Jugie αυτόθ. σελ. 666). Εν δε τω Συντάγματι των Ι. Κανόνων Ράλλη και Ποτλή (τόμ. V σελ. 143) ονομάζεται οικουμενική σύνοδος και η εν Κων)λει εν έτει 1484 συγκληθείσα υπό τον Οικουμ. Πατριάρχην Συμεών σύνοδος, η ανατρέψασα πρώτη την εν Φλωρεντία σύνοδον. Προδήλως όμως αι γνώμαι αύται είναι όλως ατομικαί.».</div>  Πράγματι, αυτή φαίνεται να είναι και η συνολική εικόνα που υπάρχει σήμερα επί του ζητήματος αυτού. Eπτά θεωρούν τις Οικουμενικές Συνόδους, όχι μόνο θεολόγοι όπως οι: <div style="font-family: Palatino Linotype;">:*''Αλιβιζάτος Αμίλκας''<ref>''Περί της εννοίας της θέσεως της Οικ. Συνοδού εν τη εκκλησιά κατά το κανονικών δίκαιον της ορθοδόξου εκκλησίας'', ΠΑΑ, τόμ.42, τεύχ.1, σελ.168-184, 1967, σελ. 177.</ref>: ''"Η Ορθόδοξος Εκκλησία...θα ηδύνατο ίσως να συγκαλέσει εξ ιδίας πρωτοβουλίας την 8ην Οικουμενικήν Σύνοδον..."''. :*''Ανδρέας Θεοδώρου''<ref>''Η Ουσία της Ορθοδοξίας'', 2η έκδ. βελτιωμένη, παίζοντας σημαντικό ρόλο ακόμη εκδ. Παρουσία, Αθήνα 1998, σελ. 43-44.</ref>: ''"Όπως είναι γνωστό, στήν Εκκλησία αυτή συγκλήθηκαν συνολικά επτά οικουμενικές σύνοδοι. Η τελευταία συγκλήθηκε στη Νίκαια τό 787 για το ζήτημα των ιερών εικόνων. Υπάρχει η άποψη ότι όγδοη οικουμενική σύνοδος δεν μπορεί να συγκληθεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία...η γνώμη όμως αύτη είναι δογματικά λανθασμένη..."''.</div> Αλλά και άγιοι της Εκκλησίας ή τοπικές σύνοδοι: <div style="font-family: Palatino Linotype;">:*''"Αποκρίσεις των Ορθοδόξων Πατριαρχών της Ανατολής προς τους Αγγλικανούς Ανωμότους (1716/25)"''<ref>Καρμίρης, ''Τα δογματικά...'', Β', ό.π., σελ. 792.</ref>: ''"...η ημετέρα Ορθόδοξος ανατολική καθολική και αποστολική Εκκλησία ουδέν αλλότριον της του Κυρίου διδασκαλίας παρεδέξατο...αλλ' αεί διακρατεί και φυλάττει εκείνα τα δόγματα καθαρά καί ανόθευτα, οσάπερ εξ αρχής παρ' αυτών των θείων Γραφών εδιδάχθη και δια των Αποστόλων και των θείων και ιερών επτά οικουμενικών Συνόδων παρέλαβε"''. :*''"Ομολογία Πίστεως της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου του 1727"''<ref>Καρμίρης, ''Τα δογματικά...'', Β', ό.π., σελ. 868.</ref>: ''"...τούτο επισφραγίζομεν ασφαλώς πιστευόμενον, την αγίαν του Χριστού καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν...εις το διηνεκές διαλάμπουσαν, και συγκροτουμένην κανόσι των Αποστόλων και των επτά οικουμενικών Συνόδων και των λοιπών τοπικών..."''. :*''"Απάντηση της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου του 1895 προς τον Πάπαν Λέοντα ΙΓ΄"''<ref>Καρμίρης Ιωάννης, ''Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', τόμ. Β', Αθήνα 1953, σελ. 930.</ref>: ''"Η μία λοιπόν αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία των επτά οικουμενικών Συνόδων επίστευε και εδογμάτιζε συνωδά τοις ευαγγελικοίς ρήμασιν..."''<ref>Ό.π., σελ. 936.</ref>. :*Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, στην ''"Ομολογία της ορθοδόξου πίστεως"''<ref>Καρμίρης, ''Τα δογματικά...'', Α΄, ό.π., σελ. 407.</ref>, δεν εντάσσει την Σύνοδο του 879 στις Οικουμενικές Συνόδους, αφού ξεκινά με την Α΄ και τελειώνει στην έκβαση Ζ΄ οικ. Σύνοδο<ref>Ό.π., σελ. 409-410.</ref>: ''"Δεχόμεθα δε και ασπαζόμεθα τας αγίας και Οικουμενικάς Συνόδους, την εν Νικαία των τριακοσίων δέκα και οκτώ θεοφόρων Πατέρων κατά του θεομάχου Αρείου...και την εν Νικαία πάλιν των επτά και εξήκοντα και τριακοσίων Πατέρων κατά των Εικονομάχων"''. Από εκεί και πέρα διαφοροποιείται και κατατάσσει τις υπόλοιπες συόδους στις ''"κατά καιρόν ή τόπον...αγίας Συνόδους"''. Επίσης, δεν εντάσσει στις Οικουμενικές Συνόδους την σύνοδο ''"κατά του Καλαβρού Βαρλαάμ, και του αγώνα μετ' εκείνον τα εκείνου φρονούντος και δόλω σπεύδοντας επεκδικείν Ακινδύνου"'' που για μερικούς θεωρείται η Θ΄ Οικουμενική Σύνοδος. :*Ο Άγιος [[Νικόδημος Αγιορείτης|Νικόδημος ο Αγιορείτης]], στον πίνακα των αντιμαχομένων δογματικών διδασκαλιώνΣυνόδων που παραθέτει<ref>''Πηδάλιον'' (ακριβής ανατύπωσις της γ' εκδόσεως του 1864), εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 763.</ref>, την Σύνοδο του 879 επί Φωτίου την κατατάσσει στις ''"Τοπικές Συνόδους"''. :*Ο [[Νεκτάριος Αιγίνης|Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης]] σημειώνει<ref>''Ορθόδοξος Ιερά Κατήχησις'', 4η έκδ., εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 2001 (c1899), σελ. 191-192.</ref>: ''"Η έβδομη τέλος εν Νικαία...αναστηλώσασα τας Αγίας είκόνας...Αι επτά Οικουμενικαί ιεραί Σύνοδοι...εισίν οι επτά ακράδαντοι στύλοι της Εκκλησίας...οι επτά υπερύψηλοι πύργοι της αληθείας...οι επτά της πίστεως προμαχώνες...κατά της απιστίας και οι επτά περίβολοι της ορθοδοξίας..."''. :*Επίσης, στις [http://www.ec-patr.org/dioceses.php?lang=gr&id=37 ιστοσελίδες του Οικουμενικού Πατριαρχείου], η εν Αγία Σοφία σύνοδος επί Φωτίου αναφέρεται απλά ως ''"Σύνοδος"'': ''"Η...ιστορική μαρτυρία ευρίσκεται εις τα πρακτικά της επί Πατριάρχου Φωτίου του Μεγάλου Συνόδου το 879..."''.</div> Σε άλλες περιπτώσεις, διαπιστώνουμε μια στάση ουδετερότητας στο θέμα:<div style="font-family: Palatino Linotype;">:*Ο Νικόλαος Τωμαδάκης γράφει<ref>"Φώτιος ο Α΄", ''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'', τόμ. 12, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1968, στ. 26.</ref>: ''"Τούτο εγένετο δια της καλούμενης ογδόης οικουμενικής συνόδου (879-880), η οποία συνελθούσα εν Κωνσταντινουπόλει ανεγνώρισεν ως κανονικήν την πρώτην εκλογήν του Φωτίου"''.

Σε αντίθεση όμως με την άποψη αυτή, ''"οι περισσότεροι σύγχρονοι ιστορικοί αναγνωρίζουν ότι τα νομικά βυζαντινά κείμενα μιλούν για αλληλοεξάρτηση μεταξύ των αυτοκρατορικών και εκκλησιαστικών δομών παρά για μια μονομερή εξάρτηση των τελευταίων. Οι ιστορικοί θεωρούν επίσης ότι δεν υπήρξε τίποτα στη βυζαντινή κατανόηση της χριστιανικής πίστης που θα αναγνώριζε τον αυτοκράτορα...δογματικά αλάθητο...Πολλές ιστορικές περιπτώσεις άμεσης αυτοκρατορικής πίεσης στην εκκλησία τελείωσαν στην αποτυχία"''<ref>"caesaropapism." Encyclopedia Britannica Online. 19 Feb. 2008 (http://www.britannica.com/eb/article-9018527)*Και ο Μητρ.Δράμας, Διονύσιος</ref>. Αρκετοί ερευνητές και η έγκριτη ''[[Θρησκευτική Ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια|ΘΗΕ]]η Δύση'' δε συμμερίζονται τις απόψεις του Β(διδακτ. Στεφανίδη και θεωρούν πως επειδή ανταποκρινόταν στο σκοπό της Εκκλησίαςδιατριβή), που είναι η "εκκλησιοποίηση"Θεσσαλονίκη 1992, δηλαδή εν-Χρίστωση, όλου του κόσμου, συνεπώς και της Πολιτείας<ref>Μεταλληνός Δσελ. Γεώργιος, ''Εκκλησία και Πολιτεία στην Ορθόδοξη Παράδοση'', Αρμός, Αθήνα 2000, σελ60. 24</ref>, καθιερώθηκε η διοργάνωση των οικουμενικών συνόδων από μέρους των αυτοκρατόρων, και : ''"η προεδρία των Οικουμενικών Συνόδων δινόταν κατά τους πρώτους αιώνες στον αυτοκράτορα ή στους εκπροσώπους του, αλλ' αυτοί μόνο "προς ευκοσμίαν εξήρχον" της συνόδου...δεν παραλείπει να αναφερθεί και στην λεγομένη ογδόη οικουμενική σύνοδο, δηλαδή απλώς μόνον αναλάμβαναν την ευθύνη της εύρρυθμης λειτουργίας της συνόδου (τιμητική προεδρία). Την πραγματική προεδρία ασκούσε κατά κανόνα ο έχων τα πρεσβεία τιμής πατριάρχης. Κανονικώς συγκληθείσα δηλαδή η προεδρία τής Οικουμενικής Συνόδου ανήκει στον πρώτο επί Φωτίου με τη τάξει αρχιερέα, ή στον έχοντα τα πρεσβεία τιμής πατριάρχη"''<ref>Μπούμης Ι. Παναγιώτης, ''Κανονικόν Δίκαιον'', έκδ. 3η επηυξημένη, Γρηγόρης, Αθήνα 2002, σελ. 182</ref> ενώ συμμετοχή και ''οι αυτοκράτορες απέφευγαν να ασκούν δικαίωμα επέμβασης στις δογματικές και τις λοιπές συζητήσεις των Πατέρων των Οικουμενικών Συνόδωναντιπροσώπων του πάπα...οίτινες μόνοι απεφαίνοντο εν Αγίω Πνεύματι"''<ref>ΘΗΕ, στο ίδιο, στ. 689</refdiv>.

Ειδικά για την Α' Οικουμ. Σύνοδο, βασικό επιχείρημα του Β. Στεφανίδη, σύμφωνα με τον καθ. Ιω. ΦειδάΕντούτοις, είναι η περιγραφή του ''Ευσεβίου'' και άλλες θέσεις τις οποίες χαρακτηρίζει ''"εσφαλμένες, γιατί παρανοούν ή σε κανονικά και παρερμηνεύουν τις χρησιμοποιούμενες πηγές με υποκειμενικές ταυτίσεις θεολογικά έργα ή έργα εκκλησιαστικής ιστορίας και γενικεύσεις..."''<ref>Φειδάς, ''Εκκλησιαστική Ιστορία...'', στο ίδιοσυνοδικά κείμενα, σελ. 428</ref>. Ο καθηγητής Φειδάς θεωρεί πως ο Μ. Κωνσταντίνος ''"είχε πράγματι πλήρη συνείδηση...ότι η τελική απόφαση ήταν όχι δική του, κατά το υπόδειγμα της διαδικασίας του αυτοκρατορικού εκκλήτου, αλλά της συνόδου των επισκόπων, οι οποίοι θα αποφάσιζαν κατά πλειοψηφία ή και συχνά βλέπουμε αναφορές με ομοφωνία των μελών της, όπως και ο ίδιος ομολογεί."''<ref>στο ίδιο, σελ. 430</ref>. Εκτός των άλλων, ο αυτοκράτορας ''"είχε τη συνείδηση ότι απλώς ήταν "συμπαρών" ή ότι "παρήν" στις εργασίες της συνόδου"'' διαφορετικά, η σύνοδος ''"αντί της απλής δηλώσεως της "παρουσίας" του αυτοκράτορα θετικό τρόπο σε μια Η΄("επί παρουσία"όγδοη), θα έπρεπε να χρησιμοποίηση δηλωτικούς του ρόλου του χαρακτηρισμούς ή και -σπανιώτερα- σε μία Θ΄("προκαθημένου", "προεξάρχοντος", "εξάρχοντος" κ.λπ.έννατη)."''<ref>στο ίδιο, σελ. 431</ref>.Οικουμενική Σύνοδο:

Γενικότερα, η άποψη που εξέφρασε ''"ο Βασίλειος Στεφανίδης δεχόμενος κατ' αρχήν, ότι επεκράτει εν Βυζαντίω ο καισαροπαπισμός..."''<ref>Κονιδάρης Ι. Γερ., div style="Σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας", λήμμ.font-family: Palatino Linotype;"Βυζάντιον", ''ΘΗΕ'', τόμ. 04, 1964, στ. 1.</ref> και απόψεις που αναφέρονται σε αλλοιώσεις του πολιτεύματος :*''"Απάντηση των Ορθοδόξων Πατριαρχών της αρχαίας Καθολικής ΕκκλησίαςΑνατολής προς τον Πάπα Πίο Θ’ (1848)"''<ref>ό.π.Καρμίρης, στ. 2.</ref> παραβλέπουν ότι ''"θεμελιώδες και αποφασιστικόν στοιχείον εις την ζωήν της Εκκλησίας είναι αι Σύνοδοι και αι αποφάσεις αυτών...εφ' όσον αυταί εγένοντο δεκταί υπό της συνειδήσεως της Εκκλησίας.Τα δογματικά..διότι ούτε η σύγκλησις μιας Συνόδου ως Οικουμενικής υπό του αυτοκράτορος...ούτε η τυχόν κύρωσις δια διατάγματος εξησφάλιζε την Οικουμενικότητα μιας Συνόδου (παράδειγμα η εν Εφέσω Σύνοδος του 449 ήτις ωνομάσθη ληστρική)"''<ref>ό.π..</ref>. Στην πραγματικότητα, θα έπρεπε να επανεξεταστεί το όλο ζήτημα με τη βοήθεια μιας νέας προσέγγισης και οργάνωσης των πηγών ώστε να καθοριστεί σαφέστερα ο βαθμός και το είδος ελέγχου που ασκούσε πραγματικά ο αυτοκράτορας<ref>Deno Jτόμ. Geanakoplos (Professor of History, University of Illinois), Β''Church and State in the Byzantine Empire-A Reconsideration of the Problem of Caesaropapism'', Church History, Vol. 34, No. 4. (Dec., 1965)Αθήνα 1953, σελ. 381907.</ref>, ο οποίος σε δογματικό επίπεδο, δεν έκανε κάτι περισσότερο από το να εκφράζει το δόγμα που όλοι οι [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθόδοξοι]] πίστευαν<ref>David Knowles, : ''Church and State in Christian History'', Journal of Contemporary History, Vol". 2, No. 4, Church and Politics. (Oct.κατά την Η΄ οικουμενικήν Σύνοδον, 1967), σελ. 8την εν Κωνσταντινουπόλει συγκροτηθείσαν επί ειρήνη των ανατολικών τε και δυτικών Εκκλησιών"''.</ref>. Εκτός αυτού, με μια συνοπτική θεώρηση της εκκλησιαστικής ιστορίας βλέπουμε ότι επανειλημμένα η αυτοκρατορική εξουσία προσπάθησε να επιβάλλει τις απόψεις της στην Εκκλησία σε σοβαρά ζητήματα χωρίς τελικά να το καταφέρει:

:* ''"Ο Κωνσταντίνος...επέβαλε τον αρειανισμό"''Άγιος Μάρκος ο Εφέσου<ref>Κονιδάρης Ι. Γερ., "Σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας", λήμμ.: "Βυζάντιον", ''ΘΗΕΠηδάλιον'', τόμό.π. 04, 1964σελ. 361, στυποσημ. 4#1.</ref> και ο : ''"ΟυάληςΑποδέχομαι και ασπάζομαι προς ταις ειρημέναις επτά Συνόδοις, ο οποίος ήταν οπαδός του αρειανισμού, εφάρμοσε με ιδιαίτερη σκληρότητα και την πολιτική του Κωνσταντίου εναντίον των οπαδών της Αμετ' Οικουμενικής συνόδου"''<ref>Φειδάς Ιωαυτάς αθροισθείσαν επί... Βλάσιοςτου αγιωτάτου Πατριάρχου Φωτίου, ''Εκκλησιαστική Ιστορία - Απ' αρχής μέχρι την Εικονομαχία'και Οικουμενικήν ογδόην ονομασθείσαν"', τόμ. Α', 3η έκδ., Αθήνα 2002, σελ. 341.</ref>.

:* Καταγράφεται η Ο Νείλος, Μητροπολίτης Ρόδου<ref>Γ. Ράλλη - Μ. Ποτλή, ''Σύνταγμα των θείων και Ιερών κανόνων'', τόμ. Α', Αθήνησιν 1852, σελ. 392.</ref>: ''"Η αγία και οικουμενική αύτη όγδοη σύνοδος''...''κατά το από Χριστού 879 έτος..."''<ref>Ό.π., υποσημ. #2.</ref>. Επίσης αναφέρεται και σε 9η Οικ. Σύνοδο<ref>Ό.π., σελ. 394.</ref>: ''"απόπειρα Η αγία και οικουμενική αύτη εννάτη σύνοδος γέγονεν επί της βασιλείας του Θεοδόσιου να επιβάλει την παρουσία μακαρίτου και αοιδίμου βασιλέως, κυρίου Ανδρονίκου του αυτοκράτορα στο ιερό του ναούΠαλαιολόγου..."'' που . '''Σημ.'''"αποκρούστηκε αρχικώς από τον Αμβρόσιο στη Δύση: Ο Ιωάννης Καρμίρης σχολιάζει την αναφορά σε 9η Οικ. Σύνοδο, ενώ στη συνέχεια καταργήθηκε και στην Κωνταντινούπολητου Νείλου Ρόδου, όπως βεβαιώνει ο Κωνσταντίνος Ζως εξής: ' και η 'Επαναγωγή"Η παρούσα Σύνοδος εχαρακτηρίσθη υπό του Νείλου Ρόδου ως Θ' Οικουμενική (ή Συναγωγή!) του Φωτίου"''<ref>Καραμπελιάς ΓιώργοςΚαρμίρης, ''1204 η Διαμόρφωση του Nεώτερου EλληνισμούΤα δογματικά...'', Eναλλακτικές Eκδόσεις, Αθήνα 2006ό.π., σελ. 55351.</ref>.

:* Ο σφετεριστής Θεόδωρος Βαλσαμών, στην ερμηνεία του στους ''"Βασιλίσκος [επέβαλε] τον ΜονοφυσιτισμόΚανόνες εκτεθέντες παρά της αγίας συνόδου της εν των περιωνύμω ναώ της του Θεού Λόγου Σοφίας συστάσης..."''<ref>λήμμΓ. Ράλλη - Μ.: "Βυζάντιον"Ποτλή, ΘΗΕ''Σύνταγμα των θείων και Ιερών κανόνων'', ό.πτόμ.Β', Αθήνησιν 1852, σελ.705</ref>, ''"καταδίκασε τη Δ' Σύνοδο και τον Τόμο του Λέοντα Α' της Ρώμης, προσπαθώντας έτσι να ευνοήσει τους Μονοφυσίτες"''αναφέρει<ref>Σαββίδης Αλέξης, ''Τα Χρόνια Σχηματοποίησης του Βυζαντίου, 284-518 μΌ.Χπ.'', Ιστορικές Εκδόσεις Στέφανος Δ. Βασιλόπουλος, Αθήνα 1983, σελ. 117.706</ref>: ''"...εκ τούτου σκάνδαλα μέσον των δύο εκκλησιών ανεφύοντο, ελαλήθησαν τα περί τούτου κατά τον καιρόν της οικουμενικής ταύτης συνοδού."''

:* Ο αυτοκράτορας καθηγητής της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, ''"Ζήνων...απέφευγε να συναριθμήση τη σύνοδο της Χαλκηδόνας στις προγενέστερες τρεις Οικουμενικές συνόδους"Ηλίας Τανταλίδης'':<ref>Φειδάς''Παπιστικών ελέγχων'' (Κατά Λατίνων στηλιτευτική επιστολή), στο ίδιοτόμ. Β', εν Κωνσταντινουπόλει 1850, σελ. 664256.</ref> και τελικά : ''"παραμέρισε ...ο Φώτιος δια διαταγμάτων ταύτην...την Δ' Οικουμενικήν Σύνοδον"''<ref>ΘΗΕ, όγενναίαν πάλην.π..</ref> η οποία πλέον δεν μνημονευόταν ''"ως υποχρεωτική"''<ref>Ματσούκας Α. Νίκος, ''Ορθοδοξία και Αίρεση στους εκκλησιαστικούς συγγραφείς του Δ', Ε', ΣΤ' αιώνα'', 2η έκδδια την συγκρότησιν της Η΄ ταύτης Οικουμενικής Συνόδου., Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 118.</ref>"''.

:* Ο Ιουστινιανός ''"δια τεσσάρων διαταγμάτων ώρισε την πίστιν των υπηκόων του, εφαρμόσας ενωτικήν πολιτικήν, εν τη προσπαθεία να ικανοποίηση αμφοτέρας τας πλευράς και τέλος επέβαλε τον Μονοφυσιτισμόν δια του Αφθαρτοδοκητισμού"''Διομήδης-Κυριακός Αναστάσιος<ref>ΘΗΕ, στο ίδιο. βλ. και </ref> με διάταγμα του [[564]] μ.Χ.<ref>Στεφανίδης Βασ. (Αρχιμ.), ''Εκκλησιαστική Ιστορία - Απιστορία από της ιδρύσεως της εκκλησίας μέχρι των καθ' αρχής μέχρι σήμερονημάς χρόνων'', 6η έκδτόμ. (ανατύπωση της βΒ' έκδοσης του 1959), Παπαδημητρίου, Αθήνα 1998εν Αθήναις 1881, σελ. 779Β.19</ref> και : ''"όσοι αρνήθηκαν να το επικυρώσουν, όπως ο Κωνσταντινουπόλεως Ευτύχιος, εκθρονίσθηκανΗ αληθής όγδοη οικουμενική σύνοδος (879)"''<ref>Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. Ζ', ''Βυζαντινός ελληνισμός - πρωτοβυζαντινοί χρόνοι 324-642 μ.Χ.'', Εκδοτική Αθηνών Α.Ε., Αθήνα 1978, σελ. 418Β.</ref>.

:* Ο Ηράκλειος O Δεληκωστόπουλος Αθανάσιος<ref>''"επέβαλε τον Μονοθελητισμόν"Ορθοδοξία, η σύγχρονη πρόκληση''<ref>ΘΗΕ, ό3η έκδ., εκδ.πΆλφα-Δέλτα, Αθήνα 1990, σελ.117.</ref> με την :''"Έκθεση"'' του, δηλ. διάταγμα που εξέδωσε το [[638]] μ.Χ.<ref>Καρμίρης Ιωάννηςδεν κατέστη δυνατή, για την Ορθόδοξο Ανατολική Εκκλησία, η σύγκλιση μιας ένατης Οικουμενικής Συνόδου,'Τα δογματικά η οποία και θα επεκύρωνε τα πρακτικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τόμτα αποφασισθέντα από την Όγδοη Οικουμενική Σύνοδο του έτους 879. Α"'', 2η έκδ., Αθήνα 1960, σελ. 202.</ref>.

:* Ο Σ. Κελαρτζής<ref>''"Λέων ΓΙστορία Εκκλησιαστική'', ο Κωνσταντίνος ο Ε' και άλλοι [επέβαλαν] την εικονομαχίαν"''<ref>ΘΗΕΚωνσταντινούπολις 1847, στο ίδιοσελ. 89.</ref>: ''"Περί της ογδόης οικουμενικής συνόδου, της εν Κωνσταντινουπόλει"''.

:* H Ο [[Ιωάννης Ρωμανίδης]]<ref>''Δογματική και Συμβολική Θεολογία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', τόμ. Α', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999 (c1973), σελ. 73.</ref>: ''"προσπάθεια Η επί Μεγάλου Φωτίου Η΄ Οικουμενική Σύνοδος του Νικηφόρου Φωκά να σεβασθή ως μάρτυρας όλους τους στρατιώτας που έπεσαν κατά την διάρκεια των αγώνων του με τους απίστους879 κατεδίκασε το Φραγκικόν FILIOQUE...βρήκε αντίθετους τους Πατριάρχας και τους Επισκόπους και ως εκ τούτου ο Αυτοκράτωρ αναγκάσθηκε να εγκατάλειψη το σχέδιο του"''. Και αναφέρεται επιπλέον σε 9η Οικουμενική Σύνοδο<ref>Vasiliev Α.ΑΌ., ''Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας'', τόμπ. Α', Μπεργαδής, Αθήνα 1954, σελ. 41843.</ref>: ''"Αυτήν την αίρεσιν του Βαρλαάμ κατεδίκασε η Θ΄ Οικουμενική Σύνοδος το 1341"''.

:* Η αυτοκρατορική πολιτική Το ίδιο και ο καθηγητής [[Γεώργιος Μεταλληνός]]<ref>''"εν τω ζητήματι του σχίσματος Ουνία-Πρόσωπο και εν ταις αποπείραις προς ένωσιν μαρτυρεί τάσεις προς καισαροπαπισμόν, ο οποίος όμως απέτυχεν"Προσωπείο''<ref>ΘΗΕ, ό.πΑποστολική Διακονία, Αθήνα 1992, σελ.49.</ref> όπως στην περίπτωση του Μιχαήλ του Η', όμως : ''"στη σύνοδο Η επί Μ. Φωτίου Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως του [[1277]]879 είναι για την Ορθοδοξία η Η΄ Οικουμενική Σύνοδος...αρνήθηκαν να επικυρώσουν τα σχέδια όπως οι Ησυχαστικές Σύνοδοι του14ου αι.(1341, 1347, 1351) είναι η Θ΄ Οικουμενική Σύνοδος της Ορθοδοξίας.Δεν μπορεί να υπάρξει Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδοξίας, που δεν θα τις διακηρύξει ως Οικουμενικές.για την ένωση με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία"''<ref>Κουτσούρης Γ. Δημήτριος, ''Η Λειτουργία του Συνοδικού Συστήματος κατά την περίοδο των Ησυχαστικών Ερίδων'', Αθήνα 1995.</refdiv>.

Φαίνεται τελικά ότι η ''"πεποίθηση, σ' όΚατά συνέπεια,τι αφορά το Βυζάντιο ότι θέμα της αναγνώρισης Οικ. Συνόδων πέρα των αρχαίων επτά είναι ένα σημαντικό έργο που αναμένεται να επιτελέσει η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι υποταγμένη στο Κράτος. Καθώς φαίνεται, πράγμα που εκφράζεται με τον Καισαροπαπισμό"'' δεν φαίνεται ικανή ''"το πιθανότερο να περιγράψει μια πραγματικότητα που έχει περισσότερες αποχρώσεις και συμβεί είναι πολύ πιο περίπλοκη...ο αυτοκράτοραςπράγματι, ως χριστιανός, εξαρτάται από τον πατριάρχη. Ο πατριάρχης, ως πολίτης του Κράτους, εξαρτάται από τον αυτοκράτοραη επίσημη αναγνώριση μια όγδοης Οικ. Αυτό το γεγονός προϋποθέτει τον απόλυτο χωρισμό, τη σαφή διάκριση, ανάμεσα στην αυτοκρατορική εξουσία Συνόδου (ίσως και το ιερατείο, πράγμα που συνέβη στο Βυζάντιο. Έτσι ή πλατειά διαδομένη θεωρία, που παρουσιάζει τον βυζαντινό αυτοκράτορα ως ιερέα δεν αντέχει καθόλου όταν εξετάζουμε τις πηγέςμίας έννατης).Τουλάχιστον όσον αφορά την ''"εν Αγία Σοφία"''<ref>Γλύκατζη-Αρβελέρ Ελένησύνοδο επί Φωτίου του 879, 'Η Πολιτική Ιδεολογία οι αποφάσεις της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας', Ψυχογιόςσιωπηλά, Αθήνα 1988φαίνεται να έχουν αναγνωρισμένο κύρος, σελ. 149-150.</ref>. /ref>. χωρίς εντούτοις να δύναται η εν λόγω σύνοδος να ονομαστεί επισήμως Η΄ Οικουμενική Σύνοδος:

Όπως διαπιστώνει <div style="font-family: Palatino Linotype;">:*Γράφει ο δογματολόγος ΝικΙωάννης Καρμίρης<ref>''Τα δογματικά...'', τόμ. Α', 2η έκδ., Αθήνα 1960, σελ. 261-262. Ματσούκας</ref>:''"Η παρούσα Σύνοδος'' [του 879] ''κατατάσσεται μεν συνήθως μεταξύ των αρχαίων Τοπικών Συνόδων, ων κατακλείει την σειράν, αλλ' εν τη πραγματικότητι είναι η τελευταία γενική Σύνοδος της ηνωμένης αρχαίας Καθολικής Εκκλησίας, εκδούσα αποφάσεις δογματικοσυμβολικού και κανονικού περιεχομένου...Αποτελεσθείσα αύτη εκ 383 Πατέρων ανατολικών τε καί δυτικών, εκπροσωπούντων τα πέντε αρχαία Πατριαρχεία, παρουσίασε...τοιούτον επιβλητικόν θέαμα, οίον δεν παρουσιάσθη από των χρονών της Δ΄ εν Χαλκηδόνι Οικουμενικής Συνόδου. Δια τούτο...φέρει η Σύνοδος αύτη εξωτερικώς...και εσωτερικώς...πάντα τα γνωρίσματα Οικουμενικής Συνόδου. Ουδόλως άρα άπορον, ότι ως ογδόην Οικουμενικήν εθεώρουν αυτήν οι Θεόδωρος Βαλσαμών, Νείλος Θεσσαλονίκης, Νείλος Ρόδου, Συμεών Θεσσαλονίκης, Μάρκος Εφέσου, Γεννάδιος Σχολάριος, Δοσίθεος Ιεροσολύμων, Κωνσταντίνος Οικονόμος και άλλοι. Αλλά και η ιδία Σύνοδος, εχαρακτήρισεν εαυτήν ως Οικουμενικήν πολλαχού εν τοις πρακτικοίς αυτής...Παρά ταύτα δ' όμως η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία επισήμως δεν ανεκήρυξεν αυτήν εισέτι ως ογδόην Οίκουμενικήν, θεωρούσα ως θεμέλιον της Ορθοδοξίας τας επτά αρχαίας Οικουμενικάς Συνόδους."''.

:*Και η Δέσποινα Κοντοστεργίου συμφωνεί<ref>''Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι''"Η αυτοκρατορική εξουσία και η εκκλησιαστική διακονία, δηλαδή η βασιλεία και η ιερωσύνηΠουρναράς, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 275, στο Βυζάντιο συνεργάστηκαν και άλλοτε συγκρούστηκαν απηνώςυποσημ. Η συνεργασία και η σύγκρουση καθεαυτές πείθουν ότι οι δυό εξουσίες είχαν κατά το μάλλον και ήττον ανεξαρτησία και αυτοδιοίκηση#1. Μονάχα αυτοδιοικούμενες και ανεξάρτητες κοινότητες μπορούν να συνεργαστούν και να συγκρουστούν</ref>: ''"Διά την Σύνοδον αυτήν υπάρχουν διάφοροι ονομασίαι: ο μεν Ιω. Υποταγμένη εξουσίαΚαρμίρης, λόγου χάρητην ονομάζει: «Η εν Κωνσταντινουπόλει γενική Σύνοδος του 879-80, δεν μπορεί να συγκρουστεί προς το αφεντικό τηςό.π. σελ. 261 κ.ε. Μικροσκοπικά αν εξετάσουμε τη βυζαντινή ιστορία, εντοπίζουμε καισαροπαπισμό· Όμως μακροσκοπικά αν θεωρήσουμε τα πράγματαο δε Ιω. Ρωμανίδης: «Η Η΄ Οικουμενική Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει τω 879-80, διαπιστώνουμε ότι σε άκρως ζωτικά θέματα, όχι μόνο εκκλησιαστικά αλλά ό.π. σελ. 166 κ.ε. και Δογματική και καθαρώς αυτοκρατορικά, η αυτοκρατορική εξουσία δεν κατάφερε να υπαγορεύσει τα σχέδια Συμβολική Θεολογία της στην Εκκλησία: 1) οι αυτοκράτορες δεν πέτυχαν να συμβιβάσουν ορθοδόξους και ΑρειανούςΟρθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, 2) ο Βασιλίσκοςτ. Α', ο ΖήνωνΘεσσαλονίκη, ο Ιουστινιανός1983, σελ. 342 κ.ε. Και ο Ηράκλειος και ο Κώνστας Β. Σταυρίδης: «Η Σύνοδος του 879-880, Γ' δεν μπόρεσαν με τα αυτοκρατορικά τους διατάγματα να προσεταιριστούν τους μονοφυσίτεςΦωτιανή Σύνοδος, 3) οι εικονομάχοι αυτοκράτορες, υστέρα από αιμάτινους αγώνες, έχασαν οριστικά το παιχνίδι, και 4) ό.π. σελ. 238 κ.ε. Το γεγονός είναι ότι η ένωση Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας Σύνοδος αύτη δεν έγινε ποτέανεκηρύχθη επισήμως ως Η΄ Οικουμενική, μολονότι με νύχια αν και δόντια επιχειρήθηκε αυτό το σχέδιο. Ερώτημα αμείλικτο: που είναι ο καισαροπαπισμός;είχεν όλα τα γνωρίσματα Οικουμενικής Συνόδου"''<ref>Ματσούκας Α. Νίκος, 'Δογματική και Συμβολική θεολογία', τόμ. Γ' (Ανακεφαλαίωση και Αγαθοτοπία-Έκθεση του οικουμενικού χαρακτήρα της χριστιανικής διδασκαλίας), Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 297-298.</ref>.

Σύμφωνα με τις παραπάνω απόψεις:*Και προσθέτει ο Νικόλαος Ματσούκας<ref>''Δογματική και Συμβολική θεολογία'', τόμ. Β΄, 2η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1988, σελ. 443-444.</ref>: ''"ένεκα της μη τελικής επικρατήσεως της καισαροπαπικής πολιτικήςΗ σύνοδος...του 879/80, στην Κωνταντινούπολη, είχε τη συνείδηση πως ήταν οικουμενική, αναγνώρισε τη σύνοδο του 787, στη Νίκαια, ακριβέστερον των εκάστοτε τεθέντων υπ' αυτής σκοπώνως έβδομη οικουμενική, δεν απέθεσεν ο καισαροπαπισμός την σφραγίδα επισήμανε τι ακριβώς είναι τό πρωτείο τιμής του επί επισκόπου Ρώμης, αποκατέστησε στο θρόνο του ιστορικού βίου τον πατριάρχη Φώτιο, και αναγνώρισε το σεβασμό των κατά τόπους εθών που ακολουθούν οι Εκκλησίες. Η σύνοδος αυτή, που αναγνωρίστηκε ήδη από πολλούς ως οικουμενική...μπορεί ν' αναγνωριστεί ως οικουμενική και επίσημα από μια άλλη γενική σύνοδο. Ωστόσο η προτεραιότητα ανήκει στο φρόνημα της Εκκλησίαςκοινότητας."''. και αλλού<ref>λήμμΜατσούκας Α.: "Βυζάντιον"Νίκος, ''Δογματική και Συμβολική θεολογία'', τόμ. Γ΄, Πουρναράς, ΘΗΕΘεσσαλονίκη 1997, στσελ. 5296.</ref> και ακόμη περισσότερο, η αυτοκρατορική εξουσία συνάντησε πολύ σοβαρές αντιστάσεις ώστε να μην κατορθώσει ποτέ : ''"Θα μπορούσε να διαπεράσει επιτυχώς τον εσωτερικό της πυρήναπει κανείς ότι και η σύνοδος του 879/80, στην Κωνσταντινούπολη, είναι οικουμενική, δηλόχι μόνο γιατί η ίδια είχε τη συνείδηση ότι είναι οικουμενική... αλλά γιατί έγινε αποδεκτή από το [[δόγμα]] πλήρωμα της Εκκλησίας, μια και τα [[μυστήρια]]ο ρόλος της ήταν οικουμενικός...Επομένως θα μπορούσε να καταταγεί στην ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως Η΄ οικουμενική σύνοδος."''<ref>Deno JΌ. Geanakoplos (Professor of History, University of Illinois), ''Church and State in the Byzantine Empire-A Reconsideration of the Problem of Caesaropapism'', Church History, Volπ. 34, No. 4. (Decυποσημ., 1965), 397#74.</ref>.</div>

==Οι Εννέα Οικουμενικές Η παράδοση που ισχύει στην Ορθόδοξη Εκκλησία μετά την Α΄ Οικ. Σύνοδο, είναι να αναγνωρίζουν οι επόμενες Σύνοδοι==τις προγενέστερες. Το ίδιο αναμένεται να συμβεί και με την πιθανή αναγνώριση της όγδοης ή και έννατης Οικ. Συνόδου:

Οι κατωτέρω εννέα Οικουμενικές Σύνοδοι<div style="font-family: Palatino Linotype;">:*Όπως σημειώνει ο Παναγιώτης Μπούμης<ref>Μπούμης Ι. Παναγιώτης, δημοσιεύτηκαν ως ρωμαϊκοί νόμοι υπογεγραμμένοι από τον Αυτοκράτορα αφού προηγουμένως τα πρακτικά τους υπογράφτηκαν από τους πέντε ρωμαίους Πατριάρχες, τους Μητροπολίτες και επισκόπους τους. Ο Αυτοκράτορας συγκαλούσε αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους σε συνεργασία με τα Πέντε Ρωμαϊκά Πατριαρχεία της α) Πρεσβυτέρας ''Τα Αναθέματα Ρώμης, β) -Κωνσταντινουπόλεως και Νέας ΡώμηςΚανονικότης της Άρσεως αυτών'', γ) ΑλεξανδρείαςΑθήνα 1980, δ) Αντιοχείας, στα οποία προστέθηκε το 451 ε) των Ιεροσολύμωνσελ. 219. Εξαιρείται </ref>: ''"Την διαδικασίαν ταύτην μαρτυρεί η Ένατη Οικουμενική Σύνοδος του 1341 που τα πρακτικά πραξις της προσυπέγραψαν μόνο τέσσερις ρωμαίοι Πατριάρχες και επικύρωσε ο ρωμαίος αυτοκράτορας. Απουσίαζε τώρα ηνωμένης Εκκλησίας των επτά Οικουμενικών Συνόδων, κατά την οποίαν παρατηρείται το Πατριαρχείο της Πρεσβυτέρας Ρώμης που εν τω μεταξύ είχε καταληφθεί βίαια από τους Φράγκουςφαινόμενον, Λογγοβάρδους, και Γερμανούς με τη βοήθεια των Νορμανδώνμεταγενέστεροι σύνοδοι π.χ. Μία σφοδρή επίθεση που ξεκίνησε το 983 οικουμενικαί να επικυρώνουν προηγουμένας οικουμενικάς ή και ολοκληρώθηκε το 1009 - 1046. Μετά το 1045 οι Πάπες της Ρώμης εκτός του Βενέδικτου του 10ου (1058-9), δεν ήσαν πλέον Ρωμαίοι αλλά μέλη της φραγκολατινικής αριστοκρατίας που είχε υποδουλώσει τον ρωμαϊκό πληθυσμότοπικάς συνόδους."''

Μετά τη πτώση :*Ενώ ο ιστορικός Βασίλειος Στεφανίδης αναφέρει<ref>''Εκκλησιαστική Ιστορία - Απ' αρχής μέχρι σήμερον'', 6η έκδ. (ανατύπωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και β' έκδοσης του αυτοκράτορα1959), το 1453 τα τέσσερα ρωμαϊκά Πατριαρχεία της Κωνσταντινουπόλεως και Νέας ΡώμηςΠαπαδημητρίου, ΑλεξανδρείαςΑθήνα 1998, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων συνέχισαν να συγκαλούν Συνόδους με τις οποίες συνέχισαν τη παράδοση των Οικουμενικών Συνόδωνσελ. 364. Ο μόνος λόγος που αυτές οι Σύνοδοι </ref>: ''"Εφ' όσον δεν ονομάστηκαν "Οικουμενικές" είναι απλά γιατί ο τίτλος αυτός σημαίνει "Αυτοκρατορικές" επειδή οι αποφάσεις αυτών των Συνόδων γίνονταν τμήμα του Ρωμαϊκού Δικαίου. Με άλλα λόγια οι αποφάσεις των ρωμαϊκών Συνόδων μετά το 1453 είναι τμήματα του Εκκλησιαστικού Δικαίουαναγνωρίζεται επισήμως ως ογδόη οικουμενική σύνοδος, αλλά όχι πλέον του αυτοκρατορικού Δικαίου. Δεν υπήρχε πλέον Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ρωμαίος αυτοκράτορας η τυχόν μέλλουσα να συνέλθη οικουμενική σύνοδος πρέπει να εκδίδει ρωμαϊκούς Νόμους. Έτσι αυτές οι Εννέα Οικουμενικές Σύνοδοι ήταν ταυτόχρονα ασχοληθή και εκκλησιαστικοί Νόμοι και ρωμαϊκοί Νόμοι. Οι Σύνοδοι που συνήλθαν μετά με το 1453 είναι τμήματα του Εκκλησιαστικού Δικαίου με όχι μικρότερο κύρος από τις Οικουμενικές Συνόδουςζήτημα τούτο."''

Σήμερα που δεν υπάρχει πλέον :*Αυτή είναι η Ρωμαϊκή αυτοκρατορίαγνώμη και του [[Νεκτάριος Αιγίνης|Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης]]<ref>''Ορθόδοξος Ιερά Κατήχησις'', 4η έκδ., εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 2001 (c1899), σελ. 192.</ref>: ''"..η εν έτει 879 μ.Χ. επί Φωτίου...συγκροτηθείσα ογδόη Σύνοδος...έχουσα μεν οικουμενικόν το αντίστοιχο των Οικουμενικών Συνόδωνκύρος, είναι οι Πανορθόδοξες Σύνοδοιαλλ' ουχί ακόμη και το όνομα, πριν ανακήρυξη αυτήν ως τοιαύτην, κατά το επικρατήσαν έθος, άλλη διάδοχος οικουμενική Σύνοδος."''.</div>

:''Βλέπε κύριο άρθρο [[Πρώτη Α΄ Οικουμενική Σύνοδος της Νίκαιας]].''

Η ''Α΄ Οικουμενική Σύνοδος '' διήρκεσε δύο μήνες και δώδεκα ημέρες και πραγματοποιήθηκε στη [[Νίκαια Βιθυνίας|Νίκαια]] της [[Βιθυνία|Βιθυνίας]]. Συνεκλήθη από τον [[Μέγας Κωνσταντίνος|Μέγα Κωνσταντίνο]] στις [[20 Μαΐου]] του [[325]] και σε αυτή έλαβαν μέρος τριακόσιοι δεκαοχτώ επίσκοποι. Εξέδωσε είκοσι κανόνες συμπεριλαμβανομένου του [[Σύμβολο της Νικαίας|Συμβόλου της Νικαίας]] (α’ μέρος του [[Σύμβολο της Πίστεως|Συμβόλου της Πίστεως]]) και κανόνισε την ημερομηνία εορτασμού του [[Πάσχα]]. Κύριος λόγος σύγκλησής της υπήρξε η διδασκαλία του [[Άρειος|Αρείου]] ενάντια στη θεότητα του [[Ιησούς Χριστός|Ιησού Χριστού]]. Η Σύνοδος καταδίκασε τη διδασκαλία του Αρείου και διεκήρυξε την ομοουσιότητα του Υιού με τον Πατέρα.

Η ''Β΄ Οικουμενική Σύνοδος '' συνεκλήθη από τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α’ το Μέγα στην [[Κωνσταντινούπολη]] το [[381]] και συμμετείχαν εκατόν πενήντα ορθόδοξοι επίσκοποι και τριάντα έξι Μακεδονιανοί. Καταδίκασε τους οπαδούς του [[Μακεδόνιος|Μακεδόνιου]], που αμφισβητούσαν τη θεότητα του [[Άγιο Πνεύμα|Αγίου Πνεύματος]] (''"πνευματομάχοι"'') και, για ακόμα μια φορά, τον Άρειο και συμπλήρωσε το Σύμβολο της Πίστεως (Σύμβολο Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως).

Η ''Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος '' συνήλθε στην [[Έφεσος|Έφεσο]], εντός της βασιλικής της Παναγίας, το [[431]] από τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β’. Συμμετείχαν διακόσιοι επίσκοποι ανάμεσα στους οποίους ο Άγιος [[Κύριλλος Αλεξανδρείας]] ως προεδρεύων. Καταδίκασε τις διδαχές του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως [[Νεστόριος|Νεστορίου]], ο οποίος υπερτόνιζε την ανθρώπινη φύση του Ιησού έναντι της θείας λέγοντας ότι η Μαρία γέννησε τον άνθρωπο Ιησού και όχι το Θεό. Διακήρυξε ότι ο Ιησούς είναι τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος με πλήρη ένωση των δύο φύσεων και απέδωσε επίσημα στην Παρθένο Μαρία τον τίτλο [[Θεοτόκος]].

:''Βλέπε κύριο άρθρο [[Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος]]'' Η ''Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος '' συνεκλήθη από τον Αυτοκράτορα Μαρκιανό και τη σύζυγό του, Αυγούστα Πουλχερία το [[451]] στη [[Χαλκηδόνα]]. Αποτελούνταν από 650 επισκόπους και καταπολέμησε τη διδασκαλία του Αρχιμανδρίτη [[Ευτυχής|Ευτυχούς]] για την πλήρη απορρόφηση της θείας φύσης του Ιησού από την ανθρώπινη, το [[Μονοφυσιτισμός|Μονοφυσιτισμό]].

Η ''Ε΄ Οικουμενική Σύνοδος '' έλαβε χώρα από τις [[5 Μαΐου]] έως τις [[21 Ιουνίου]] του [[553]] στην Κωνσταντινούπολη με τη συμμετοχή 165 επισκόπων, υπό την προεδρία του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ευτυχίου. Τη συγκάλεσαν ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α΄ και η σύζυγός του, Αυτοκράτειρα Θεοδώρα. Επαναβεβαίωσε τα ορθόδοξα δόγματα περί της Αγίας Τριάδας και του Ιησού Χριστού και καταδίκασε πλήθος μη ορθοδόξων συγγραμμάτων καθώς και ορισμένους συγγραφείς τους ([[Ευάγριος|Ευάγριο]], [[Δίδυμος|Δίδυμο]], [[Ωριγένης|Ωριγένη]] κ.α.).

Η ''ΣΤ’ Οικουμενική Σύνοδος '' συνεκλήθη στην Κωνσταντινούπολη το [[680]] από τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Δ΄ Πωγωνάτο και παραβρέθηκαν από 150 έως 289 επίσκοποι. Επιβεβαίωσε την πλήρη και αληθή ενανθρώπιση του Ιησού έναντι της αντίθετης διδασκαλίας των [[Μονοθελητισμός|Μονοθελητών]]. Η Σύνοδος αυτή διατύπωσε ότι ο Χριστός έχει Θεία και Ανθρώπινη θέληση, η οποία υποτάσσεται στη Θεία.

===Η Πρωτοδευτέρα ή [[Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος]]===

Η Πρωτοδευτέρα ή ''Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος '' συνεκλήθη από τον Αυτοκράτορα Ιουστινιανό Β΄ το [[691]] στο ανακτορικό δωμάτιο του Τρούλλου, από όπου έλκει και την ονομασία "Εν Τρούλλω Σύνοδος".

Η ''Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος '' συνεκλήθη από τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ΣΤ΄ και τη μητέρα του, Αυτοκράτειρα Ειρήνη την Αθηναία στη [[Νίκαια Βιθυνίας|Νίκαια]] της [[Βιθυνία|Βιθυνίας]], στο Ναό της Αγίας Σοφίας, το 787 κατόπιν αίτησης του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ταρασίου. Αποφάσισε την αναστύλωση των εικόνων καταδικάζοντας την Εικονομαχία και την ιδέα της σχηματοποίησης της αόρατης και άυλης Τριάδας. Εκεί εκφράσθηκε η θεολογία περί της εικονογράφησης του Χριστού και των Αγίων ως κάτι ορατό.

===Η ''"Εν Αγία Σοφία"'' Η΄ Οικουμενική Σύνοδος=Σύνοδοι με οικουμενικό κύρος για την Ορθόδοξη Εκκλησία==

===Η ''"Εν Αγία Σοφία"'' Σύνοδος (γνωστή και ως Η΄ Οικουμενική)===Συγκλήθηκε από τον Αυτοκράτορα [[Βασίλειος Α'|Βασίλειο Α΄ Μακεδόνα]] το [[879]] στην Κωνσταντινούπολη. Προήδρευσαν οι εκπρόσωποι του Πάπα [[Πάπας Ιωάννης Η΄|Ιωάννη Η΄]] ([[872]] - [[882]]) και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως [[Πατριάρχης Φώτιος Α΄|Φώτιος ο Μέγας]] ([[858]] - [[867]], [[877]] - [[886]]). Επεκύρωσε τις αποφάσεις της Z΄ Οικουμενικής ΣυνόδουAναγνώρισε τη σύνοδο του 787, στη Νίκαια, ως έβδομη οικουμενική, επισήμανε τι ακριβώς είναι τo πρωτείο τιμής του επισκόπου Ρώμης, αποκατέστησε στο θρόνο του τον πατριάρχη Φώτιο, και αναγνώρισε το σεβασμό των κατά τόπους εθών που ακολουθούν οι Εκκλησίες. Kαταδίκασε Επίσης, καταδίκασε τις Συνόδους του [[Καρλομάγνος|Καρλομάγνου]] στη [[Φραγκφούρτη]] ([[794]]) και το [[Άαχεν]] ([[809]]).

===Η Θ΄ Οικουμενική Σύνοδος Οι Σύνοδοι των ετών 1341 - 1351(ως Θ΄ Οικουμενική)=== Σειρά συνόδων ([[1341]],[[1349]]1347,[[1351]]) που έλαβαν χώρα στην Κωνσταντινούπολη με αιτία τις [[Ησυχαστικές Έριδες]]και που οι αποφάσεις τους στρέφονται ''"εμμέσως. Η [[Σύνοδος του 1341]] δογμάτισε για την άκτιστη Ουσία ..και κατά της Λατινικής Εκκλησίας"''<ref>Καρμίρης Ιωάννης, ''Τα δογματικά και την άκτιστη Ενέργεια του Θεούσυμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', τόμ. Α', 2η έκδ., Αθήνα 1960, σελ. 348.</ref>. Καταρχάς, καθώς επίσης οι λατινίζοντες ''Βαρλαάμ Καλαβρός'' και ''Ακίνδυνος'', έχοντας στρεβλή εικόνα για τον το πνευματικό κίνημα του [[Ησυχασμός|ΗσυχασμόΗσυχασμού]], καταδικάζοντας τον κατηγόρησαν τους ησυχαστές ως αιρετικούς, των οποίων την υπεράσπιση είχε αναλάβει ο [[Βαρλαάμ Καλαβρός|Βαρλαάμ ΚαλαβρόΓρηγόριος Παλαμάς]]. Η [[Σύνοδος αυτή ασχολήθηκε με θεολογικά ζητήματα, συγκλήθηκε από Αυτοκράτορα, (Συνοδικός Τόμος του 1341) συμμετείχε [[Θεούμενος]] (Άγιος [[Γρηγόριος Παλαμάς]])στην Κωνσταντινούπολη καταδίκασε τον ''Βαρλαάμ'', εκείνος ζήτησε συγγνώμη, και οι αποφάσεις της έγιναν δεκτές από ολόκληρη την Εκκλησίααπογοητευμένος εγκατέλειψε τον Ελλαδικό χώρο<ref>"Βαρλαάμ Καλαβρός", λήμμα στο Ζαχαρόπουλος Νίκος, ''Επίτομο Ιστορικό-Θεολογικό Λεξικό'', University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 91.</ref>. Συνεπώς Παρά τα γεγονότα του 1341 όμως, ο ''Βαρλαάμ'' συνέχισε τις επιθέσεις κατά των ησυχαστών, οπότε το 1347 και η Σύνοδος το 1351 καταδικάστηκε από τις εκκλησιαστικές αρχές, αυτή έχει αξία Οικουμενικής Συνόδου για τη φορά μαζί με τους ''Ακίνδυνο'' και ''Νικηφόρο Γρηγορά'', γιατί επέκριναν τον ησυχασμό ακολουθώντας δυτικούς τρόπους σκέψης<ref>Toynbee Arnold, ''Οι Έλληνες και οι Κληρονομιές τους '', Καρδαμίτσας, Αθήνα 1992, σελ. 228.</ref>. Τελικά, η [[Ορθόδοξοι|Ορθοδόξουςσύνοδος]]του 1351, ''"δύναται να λεχθή ότι... Επισης καταδίκασε τον πλατωνικό μυστικισμό ανύψωσε την διδασκαλίαν του Βαρλαάμ Γρηγορίου Παλαμά και του ΚαλαβρούΗσυχασμού καθόλου εις δόγμα"''<ref>Καρμίρης, ο οποίος είχε πηγή έμπνευσης τη δυτική σχολαστική θεολογία''Τα δογματικά...'', ό.π., σελ. 352.</ref>.