12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Διδασκαλία
Ο Πελαγιανισμός θεωρείται ως ένα ηθικιστικό θεολογικό σύστημα ανθρωπολογίας, το οποίο στη βάση του έχει την πεποίθηση ότι ο άνθρωπος μπορεί να επιτύχει τη σωτηρία αποκλειστικά με τις δικές του δυνάμεις, δίχως τη θεία χάρη<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστ. Δογμάτων, τ. Β΄, σελ. 673</ref>. Ο Πελάγιος που ήταν ο ιδρυτής του κινήματος αυτού, υπήρξε μαθητής του Θεοδώρου Μοψουεστίας, την διδασκαλία του οποίου επεξέτεινε, αντιδρώντας κυρίως στη θεολογία του Αυγουστίνου. Ο Πελάγιος δίδασκε πως το προπατορικό αμάρτημα αφορούσε μόνο τους πρωτόπλαστους και δεν αφορούσε την υπόλοιπη ανθρωπότητα, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κάποια μεταδοτική κληρονομική αμαρτία που να λαμβάνει ο άνθρωπος, ούτε και κάποια ενοχή, διότι το αμάρτημα το έπραξαν άλλοι. Το προπατορικό αμάρτημα είναι απλώς ένα κακό παράδειγμα και έτσι το [[βάπτισμα]] δεν είναι απαραίτητο στα νήπια, καθώς μοναδικός του σκοπός είναι να επιτύχει άφεση αμαρτιών<ref>Κ. Σκουτέρης, ο.π., σελ. 673</ref>. Η θεολογία αυτή οδήγησε τελικά τον Πελάγιο σε μία θεολογία ριζικά διαφορετική από ότι δίδασκε η εκκλησία. Για παράδειγμα το ότι δεν υπάρχει προπατορικό αμάρτημα, οδήγησε τον Πελάγιο να ισχυριστεί πως η ανθρώπινη φύση είναι αυθεντική, άρα έχει και τη φυσική ικανότητα να σωθεί μόνη της, άνευ της χάριτος.
Ο άνθρωπος σύμφωνα με τον Πελάγιο, είναι απροϋποθέτως ελεύθερος από τις φυσικές πιέσεις, με αποτέλεσμα η προσωπική του ελευθερία να μπορεί να δημιουργήσει προσωπική ιστορία αρετής. Ο άνθρωπος έχει ελευθερία βουλήσεως να πράττει ότι επιθυμεί, διότι το καλό είναι η φυσική κατάσταση της ψυχής<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία, σελ. 230</ref>. Συνάμα έχει το δικαίωμα να πράττει όπως επιθυμεί. Έχει επίσης τη δυνατότητα να αίρει τους νόμους της φύσης, αλλά η ελευθερία έγκειται στο κατά πόσο κοντά είναι στο θείο Νόμο. Ακόμα και ο θάνατος για παράδειγμα, που είναι αποτέλεσμα πτώσης του Αδάμ θεωρούσε πως δεν είναι αποτέλεσμα κληρονομικότητας του προπατορικού αμαρτήματος, αλλά φυσικό δεομένο δεδομένο της ανθρώπινης φύσης<ref>ΘΗΕ, ο.π., σελ. 257</ref>. Η χάρη του Θεού είναι όμως επικουρική της βουλήσεως. Ως χάρη ο Πελάγιος θεωρούσε ακόμα και το Νόμο, που αποκάλυψε τι είναι καλό και κακό. Ως εκ τούτου ο άνθρωπος εκ φύσεως μπορεί να πράττει το καλό, κρίνοντας ποιο είναι αυτό<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογια Γ΄, σελ. 230</ref>.
==Η διδασκαλία των πατέρων περί χάριτος, προ του Πελαγίου==
