Η έκφραση του δόγματος αποτελεί το δεύτερο στάδιο της θεολογικής μεθόδου των πατέρων της εκκλησίας. Το πρώτο στάδιο πάντοτε είναι η μετοχή στη γνώση, που είναι η όραση του αποκαλυπτόμενου Θεού. Έτσι παρατηρεί ο [[Γρηγόριος ο Θεολόγος]] ότι στην κορυφή της θεολογίας πρώτοι έρχονται οι ''"ηξητασμένοι και διαβεβηκότες εν θεωρία και από τούτων, και ψυχήν και σώμα κεκαθαρμένον ή καθαιρούμενον το μετριώτατον"''<ref>Ιω. Ρωμανίδης, Δογματική και..., σελ. 54</ref>. Αυτό λοιπόν σημαίνει ότι ο κατ εξοχήν θεολόγος της εκκλησίας δεν είναι αυτός που φιλοσοφεί ή σπούδασε το θεολογικό αντικείμενο, αλλά ο καθαρμένος που βλέπει τη δόξα του Χριστού, γενόμενος τελικά αυθεντία τοις πιστοίς<ref>Ιω. Ρωμανίδης, Δογματική και..., σελ. 55</ref>. Αυτή η γραμμή μάλιστα είναι σταθερή στην ορθόδοξη παράδοση. Άλλωστε οι προφήτες στην Παλαιά Διαθήκη, όπως ο Μωυσής είδαν τη δόξα του Θεού<ref>Ιω. Ρωμανίδης, Δογματική και..., σελ. 56</ref>. Η θέση κλειδί εδώ είναι πως η δόξα του θεού, οι θεοφάνειες είναι τελικά η αποκάλυψη του τριαδικού Θεού<ref>Νίκος Ματσούκας, Δογματική...Β΄, σελ. 61</ref>, είναι δηλαδή η όραση της θείας αλήθειας, των σχέσεων της τριάδας (θεολογία) και η ερμηνεία της θείας παρουσίας (οικονομία) στην κτίση η οποία εννοείται όχι ως ένα θεώρημα, αλλά ως πράγμα<ref>Συνοδικός τόμος 1351. Ιω. Καρμίρη, "Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου καθολικής εκκλησίας" ,τ. Α΄, σελ. 379</ref>. Η μετάδοση αυτής της γνώσης δεν είναι απλώς ηθική και θεωρητική διδασκαλία, αλλά έχει ιστορική βάση. Αυτή σαρκώνεται και ενυπάρχει μέσα στα μυστήρια<ref>Ιω. Ρωμανίδης, Δογματική και..., σελ. 58</ref> τα οποία είναι ο ιστορικός καρπός του εκκλησιαστικού σώματος.