Προβολή πηγαίου κώδικα για τη σελίδα Ποιητικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης

''Ποιητικά'', ονομάζονται τα βιβλία της αρχαίας θρησκευτικής λογοτεχνικής παραγωγής που ανήκουν στο σύνολο που οι χριστιανοί ονομάζουν [[Παλαιά Διαθήκη]], επειδή είναι γραμμένα σε θρησκευτικό ποιητικό λόγο<ref>Καλαντζάκης Ε. Σταύρος, ''Εισαγωγή στην Παλαιά Διαθήκη'', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 553.</ref>.

Στην [[Παλαιά Διαθήκη]] απαντούν όλα τα είδη της ποίησης εκτός του ''έπους'' και του ''δράματος''. Από την θρησκευτική αυτή ποίηση πηγάζουν δύο είδη της, η ''λυρική'' και η ''γνωμική'' ποίηση:

:Η ''λυρική'' εκφράζει τα εσωτερικά συναισθήματα και τις εμπειρίες του ποιητή για θέματα όπως ο Θεός, η ζωή, ο θάνατος, η αγάπη, η ελπίδα, θέματα που πάντα συγκινούσαν και απασχολούσαν τον άνθρωπο. Στο είδος αυτό ανήκει κατεξοχήν το βιβλίο των [[Ψαλμοί|Ψαλμών]], και άλλα βιβλία ή και αποσπάσματα ωδών και ύμνων από τα [[Ιστορικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης|ιστορικά]] ή τα [[Προφητικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης|προφητικά βιβλία]]. 

:Η ''γνωμική'' ποίηση, ή αλλιώς ''διδακτική'' ή και ''σοφιολογική'', εκφράζει τη λαϊκή σοφία, και ασχολείται με πρακτικά θέματα της καθημερινής ζωής του ανθρώπου και όχι τόσο με φιλοσοφικά ή άλλα παρόμοια ζητήματα. Τα έργα αυτά διατυπώνονται έμμετρα με τη μορφή παροιμιών, αποφθεγμάτων, γνωμικών ή αινιγμάτων ώστε να μπορούν εύκολα να κατανοηθούν και ν' απομνημονευθούν. Στη ''γνωμική'' ποίηση ανήκουν το βιβλίο των [[Παροιμίαι|Παροιμιών]], του [[Εκκλησιαστής|Εκκλησιαστή]] κ.ά., έργα τα οποία περιέχουν φιλοσοφία θρησκευτική, ηθική και πρακτική, αρχή και τέλος της οποίας είναι ο Θεός.

Αμφότερα τα είδη της θρησκευτικής ποίησης, ''λυρική'' και ''γνωμική'', έφθασαν σε μεγάλη ακμή επί βασιλείας του [[Δαβίδ]] και του [[Σολομώντας|Σολομώντα]] τον 10ο π.Χ., τον λεγόμενο ''χρυσό αιώνα'' της εβραϊκής ποίησης, όταν οι θρησκευτικές, πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες στο ενιαίο ισραηλιτικό βασίλειο των δώδεκα φυλών το επέτρεψαν και έδωσαν την ευκαιρία να δημιουργηθούν πνευματικές εστίες παραγωγής λογοτεχνικών προϊόντων.