12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Επίδραση
==Επίδραση==
Η επίδραση του ''Ιωάννη του Δαμασκηνού'' στην εκκλησία ήταν και παραμένει πολύπλευρη. Χαρακτηριστικό είναι ότι το θεολογικό του έργο επεκτείνεται σε τρεις τομείς. Την υμνολογία, τη δογματική και την περί εικόνων απολογία, ενώ σημαντικό έργο παρήγαγε από άποψη ποιμαντικής θεολογίας (ονομάστηκε άλλωστε και ''χρυσορρόας'') και στη συνάντηση του ελληνικού πνεύματος με το Χριστιανισμό. Η θεολογία του περί των εικόνων επηρέασε βαθύτατα την εκκλησία, με αποτέλεσμα να τεθεί ως βάση του όρου της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, αλλά και στη συνολική αντιμετώπιση του ζητήματος της εικονομαχίας. Σε ότι αφορά τη λατρεία το όνομά του κοσμεί τα λειτουργικά βιβλία της εκκλησίας, ως συντάκτης πλήθους κανόνων, τροπαρίων, αλλά και ιδίως λόγω της διαμόρφωσης της βυζαντινής μουσικής και ιδιαιτέρως του οκτωήχου συστήματος αυτής. Δυστυχώς σήμερα είναι αδύνατο να συμπεράνουμε τα μελωδικά στοιχεία που προσέθεσε ή διαμόρφωσε ο ίδιος «''αν και υποπετευόμεθα ότι θα ήσαν σημαντικά''»<ref>Π. Χρήστου, «Ελληνική Πατρολογία», Τόμος Ε΄, σελίς 334</ref>. Μάλιστα η συμβολή του στην εκκλησιαστική μουσική κρίνεται σημαντική διότι θεωρείται και ο διασώστης της εκκλησιαστικής μουσικής παραδόσεως, αφού συντήρησε και διέσωσε γραπτώς την εκκλησιαστική μουσική, η οποία για ορισμένο χρονικό διάστημα είχε υποχρεωτικώς διακοπή διακοπεί στους ναούς, μετά από εντολή των Ισαύρων.
Όμως ο ''Δαμασκηνός'' αναγνωρίζεται και ως κατεξοχήν δογματικός πατήρ της εκκλησίας. Τα δογματικά έργα του μάλιστα φαίνεται πως δεν έγιναν άμεσα γνωστά στην εκκλησιαστική παράδοση, αφού δε φαίνονται να μνημονεύονται μέχρι τον 9ο αιώνα, κάτι το οποίο οφείλεται πιθανώς στο ότι όπως ο ίδιος δήλωσε «''ότι δε θα ειπή τίποτε ιδικόν του, αλλά θα μεταφέρει εις τα έργα του, παν ότι καλόν και ορθόν έχουν διδάξει οι παλαιοί πατέρες, οι δε μετέπειτα θεολόγοι παρετήρουν ότι πράγματι αυτός ανακεφαλαίωνε τα λεχθέντα παλαιοτέρων''»<ref>Π. Χρήστου, «Ελληνική Πατρολογία», Τόμος Ε΄, σελίς 335</ref>. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι ο ''Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός'' δεν υπήρξε ένα απλός αντιγραφέας ή συλλογέας, αλλά «''αρμοστής και εναρμονιστής του δόγματος της διδασκαλίας των Πατέρων''»<ref>Π. Χρήστου, «Ελληνική Πατρολογία», Τόμος Ε΄, σελίς 335</ref>. Έτσι το έργο του [[Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως]], απέκτησε από ύστερους θεολόγους μεγάλη φήμη και η αξία του έργου αυτού του απέδωσε τα προσωνύμια του «''στοιχειωτή του δόγματος''»<ref>Α. Δημητρακοπούλου, Εκκλησιαστική βιβλιοθήκη σελίς 70, Σχόλιο του Ευστρατίου Νικαίας</ref> και του «''ακριβούς εικονίσματος των τριών ιεραρχών''»<ref>Κωνσταντίνος Ακροπολίτης</ref>. Το δε έργο αυτό, κατέστη κανών και αποτέλεσε την πλέον συστηματική μέθοδο έκθεσης της δογματικής διδασκαλίας της εκκλησίας, ενώ έγινε ιδιαίτερα γνωστό κατά την εποχή των σταυροφοριών και στη Δύση, όπου χρησιμοποιήθηκε αρκετά από τους Λατίνους θεολόγους.
