Αλλαγές

Ο '''Λουκιανός Αντιοχείας''' (Αντιοχεύς) ([[235]]-[[312]]), γνωστός και ως '''Λουκιανός ο Αποσυνάγωγος''' ή '''Άγιος Λουκιανός''', υπήρξε [[πρεσβύτερος]], [[θεολόγος]], διδάσκαλος και συγγραφέας κατά το [[2ος αιώνας|2ο 4ο αιώνα]] και έδρασε στην περιοχή της [[Αντιόχεια|''Αντιόχειας]]''. Γεννήθηκε στα [[''Σαμόσατα]] '' και ίδρυσε μια από τις σπουδαιότερες σχολές θεολογίας, τη λεγόμενη και [[Αντιοχειανή Θεολογική σχολή της ΑντιόχειαςΣχολή|Αντιοχειανή]]. 

Ο Λουκιανός γεννήθηκε το 235 στα Σαμόσατα της ''Μικράς Ασίας''. Mεγάλωσε στην πόλη της ''Έδεσσας Μικράς Ασίας '' και πήρε την αρχική μόρφωση στη σχολή του Μακάριου. Υπήρξε μαθητής του [[Παύλος Σαμοσατεύς|Παύλου Σαμοσατέα]] και διάδοχός του στη Αντιοχειανή σχολή, με αποτέλεσμα ο αρχιεπίσκοπος [[Αλεξάνδρεια|Αλεξανδρείας]] [[Αλέξανδρος Α΄|Αλέξανδρος]] να τον κατηγορήσει ως «δυναμικό «''δυναμικό [[Μοναρχιανισμός|Μοναρχιανό]]''». Ο Λουκιανός όμως, επανίδρυσε τη σχολή με νέο περιεχόμενο και τρόπο διδασκαλίας. Εν συνεχεία χειροτονήθηκε [[Πρεσβύτερος|πρεσβύτερος]] στην Αντιόχεια.

Παρά την κατηγορία αυτή του επισκόπου Αλεξανδρείας σήμερα γνωρίζουμε ότι αυτή η κατηγορία πως δεν ευσταθεί και αυτό διότι ο Λουκιανός δε φαίνεται με βάση τη γραμματεία που διασώζεται να αποδέχεται και να ταυτίζεται με τις απόψεις του Παύλου Σαμοσατέα, παρότι υπήρξε μαθητής και διάδοχός του στη σχολή και παρότι ενώ επέτρεπε τη διδασκαλία του Παύλου στη σχολή του. Παρέμεινε τελικά σε κοινωνία επί ακοινωνησία επι τριών επισκόπων Αντιοχείας μέχρι τη διακοπή <ref>Δόμνος, Τίμαιος, και Κύριλλος</ref> της ακοινωνησίας που μέχρι την αποκατάστασή του επεβλήθη. Αυτό συνέβη γιατί τελικά για οικονομικούς ή άλλους λόγους εξάρτησης δίστασε να αποκηρύξει τον Παύλο παρότι είχε καθαιρεθεί εκκλησιαστικά, αλλά όχι και νομικά, λόγω της Ζηνοβίας και έτσι (αφού για τις αρχές αναγνωριζόταν μόνο αυτός ως νόμιμος, λόγω της Ζηνοβίας). Αυτή η επαμφοτερίζουσα στάση τον κατέστησε ύποπτο και τελικά του επεβλήθη ποινή ακοινωνησίας το 272. Όμως γρήγορα αποκαταστάθηκε επί [[Κύριλλος Α΄ Αντιοχείας|Κυρίλου του Α΄ Αντιοχείας]] ή του ''[[Τυραννίων Αντιοχείας|Τυραννίωνα Αντιοχείας'']].

Eπί διωγμών ''Μαξιμίνου'' συνελήφθη και εστάλη στη ''Νικομήδεια''. Ο θάνατός του επήλθε στις 7 Ιανουαρίου του 312 όταν υπό το διωγμό του ''[[Μαξιμίνος|Μαξιμίνου'' ]] συνελήφθη. Ο τρόπος του θανάτου, ακόμα και σήμερα δεν έχει εξακριβωθεί. Κάποιοι θεολόγοι υποστηρίζουν ότι πέθανε από την ασιτία, αλλά το πιθανότερο είναι να προήλθε από αποκοπή της κεφαλήςαποκεφαλίστηκε.

Θεωρείται [[Αγιοσύνη|άγιος]] και εορτάζεται από την [[Ορθόδοξη Εκκλησία]] στις [[15 Οκτωβρίου]], ενώ από την [[Καθολική Εκκλησία]] στις [[7 Ιανουαρίου]].

Ήταν άνθρωπος πολύ ασκητικός, ενώ κατά τον Ευσέβιο «''ανήρ τα πάντα άριστος, βίω τε εγκρατεί και τοις ιεροίς μαθήμασι συγκεκροτημένος''». Υπήρξε άριστος γνώστης της [[Εβραϊκή γλώσσα|Εβραϊκής εβραϊκής γλώσσας]], ασχολήθηκε με τη ερμηνεία της [[Αγία Γραφή|Αγίας Γραφής]] και πιθανότατα εξεπόνησε και κριτική αναθεώρηση του κειμένου της. Δεν συμμεριζόταν τις απόψεις του δυναμικού μοναρχιανού Παύλου Σαμοσατέα αφού δεχόταν την προσωπική υπόσταση του Ιησού. Ο Ιησούς , κατά το Λουκιανό ήταν «εικών» της ουσίας του Πατρόςβάση φιλολογικού χαρακτήρα, έκφραση την η οποία χρησιμοποίησε και διαδόθηκε στην [[Αντιόχεια]] και στο την [[Σύμβολο Κωνσταντινούπολη]], λόγω της εισαγωγής της Πίστεωςαπό τον ιερό [[Ιωάννης ο Χρυσόστομος|σύμβολόΧρυσόστομο]] της τοπικής συνόδου της Αντιόχειας . Από το 341 μέργο του αυτό διασώθηκαν μόνο πενιχρές ειδήσεις.ΧΟ ίδιος απέβη ο αρχικός εισηγητής της ιστορικογραμματικής ερμηνευτικής μεθόδου. Πολλοί τον κατηγόρησαν, όπως προαναφέρθηκε, ότι ασπάστηκε τις απόψεις του Παύλου Σαμοσατέα, ο ίδιος όμως δε φαίνεται να ανέπτυξε σαφή τριαδολογία και χριστολογία, αν και ήταν σαφώς επηρεασμένος από τις αντιλήψεις του Ωριγένη, με αποτέλεσμα να μη δέχεται την προσωπική υπόσταση του Ιησού. Ο Λουκιανός προέβη επίσης και σε κάποιες τοποθετήσεις περί του Λόγου, με βάση πάντα [[Ωριγένης|Ωριγενιστικές]] αντιλήψεις που ασπαζόταν, είχε προβεί και σε άλλες τοποθετήσεις περί του ''Λόγου'', όπως ότι ο Λόγος δεν ήταν ενωμένος κατά την ουσία με το Θεό και , δεχόταν «εκ προκοπής» «''εκ προκοπής''» θέωση , ενώ ίσως διέκρινε το Λόγο του ΛόγουΠατέρα (προφορικό) από τον Λόγο του Υιού. Παρόλα αυτά οι θέσεις Ο Λουκιανός επίσης φέρεται να είχε εκπονήσει σύμβολο το οποίο καλούσε τον Λόγο εικόνα απαράλλακτη της ουσίας και της δυνάμεως του κρίνονται ικανοποιητικές σήμερα με βάση Πατρός<ref>Μεγάλου Αθανασίου, Περι συνόδων 25</ref>. Ο ''Boularand'' αρνήθηκε την ασάφεια που επικρατούσε στην εποχή προέλευση του συμβόλου από τον Λουκιανό, καθώς η έρευνα έχει καταλήξει πως στη σημερινή του σχετικά με την σχέση [[Λόγος|Λόγου]]-Πατέραμορφή είναι μεταγενέστερο.

 <div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div>

*«'''Εκκλησιαστική ιστορία'''» - Βλάσιος Φειδάς.<br>, Εκδόσεις Διήγηση, Αθήνα, 2002.* «''Εκκλησιαστική ιστορία''» - Μπαλάνος Δημήτριος, Πρακτικά Ακαδημίας Αθηνών 7, 1932.