Αλλαγές

Διωγμένος λόγω της αρρώστιας του καταλήγει στην Καβάλα. Δεν το θεωρεί εξορία, μα πλήρωμα του Κυρίου. Εκεί θεραπεύθηκε τελείως από την φυματίωση. Έμεινε όμως η ανάγκη προστασίας της υγείας του, οπότε δεν μπορούσε πια να νηστεύει όσο θα ήθελε. Το 1938, ο νέος Αρχιεπίσκοπος [[Χρύσανθος Φιλιππίδης]] (1938-1941), πρώην Τραπεζούντας, που εκλέχτηκε με τον αναγκαστικό νόμο 1493/03-12-1938, τον κάλεσε κοντά του στην Αθήνα. Ο Ιωήλ όμως χωρίς συμβιβασμούς αρχίζει να κηρύττει τον Λόγο του Κυρίου στο μέσο της Αθήνας. Δεν είχε καμιά αγωνία για πράγματα που είχε ήδη απορρίψει όπως εντυπώσεις, προβολές, προωθήσεις, εκμεταλλεύσεις καταστάσεων (''δικτατορία Ι. Μεταξά''). Η κατάσταση βέβαια αυτή σταμάτησε τον Μάιο του 1941, οπότε απελευθερώθηκε και ανατοποθετήθηκε αρχιεπίσκοπος Αθηνών ο ''Δαμασκηνός Παπανδρέου'' (1938, 1941-1949), που είχε ήδη εκλεγεί το 1938, αλλά δεν ήταν αρεστός στην Δικτατορική κυβέρνηση Ι. Μεταξά και στον χαμένο Χρύσανθο. Το περιβάλλον του αρχιεπισκόπου, παρ’ όλο που του φερόταν άψογα τον οδήγησε σε παραίτηση. Αυτός άλλωστε που ξέρει να παραιτείται τις κατάλληλες στιγμές, υπογράμμιζε πάντα, όπως και ο Άγιος [[Γρηγόριος ο Θεολόγος]], ξέρει να επιδιώκει και την αφάνεια. Το 1942 (41 ετών) κατευθύνθηκε στην Καλαμάτα και τοποθετήθηκε στην ενορία του ''Αγίου Νικολάου'', από τον τότε μητροπολίτη ''Πολύκαρπο (Συνοδινό)''. Οι ενορίτες ήσαν μορφωμένοι και ο ρόλος του φαινόταν πολύ σημαντικός. Όμως ο ιερέας που εφημέρευε, για τους γνωστούς και ευνόητους λόγους, δεν είδε με καλό μάτι το έργο του π. Ιωήλ. Γι’ αυτό υπέβαλε παραίτηση και ζήτησε να περιοριστεί στο άσημο και φτωχό παρεκκλήσι των ''Αγίων Ταξιαρχών'', Ι. Μετόχι της Ι. Μονής βελανιδιάςΒελανιδιάς, και φυσικά όχι στον μεγάλο ομώνυμο ναό στο κέντρο της πόλης. Ο π. Ιωήλ λειτουργούσε κάθε Κυριακή με συχνά κηρύγματα. Κάθε απόγευμα της εβδομάδας περίμενε ήρεμος και γεμάτος καλοσύνη τα πνευματικά του τέκνα για συζήτηση ή εξομολόγηση. Ποτέ δεν πέρασε άνθρωπος από εκεί χωρίς κάτι να πάρει με την ευχή του, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ''Σεβ. Νικοπόλεως Μελέτιος''. Ήταν η περίοδος της Κατοχής, που οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν τον θάνατο με «''συνοπτικές διαδικασίες''». Ο π. Ιωήλ ενδυνάμωνε το λαό του Θεού, με παρρησία και θάρρος. Οι θιγόμενοι μαθαίνουν και τρίζουν τα δόντια τους. Μερικοί τον συμβουλεύουν να σιωπήσει, αλλά αυτός απαντά πως αν σιωπήσει τώρα, πότε θα μιλήσει; Κάποτε εκ του ασφαλούς; Το κήρυγμά του ήταν στην αρχή αυστηρό, γεμάτο πνευματικούς προβληματισμούς, έθιγε τους βολεμένους στην τυπική ευσέβεια της Κυριακής. Το κήρυγμά του δεν ήταν, ρητορίστικο, ηθικιστικό. Ήταν δομημένο, τεκμηριωμένο και στόχευε στην θεολογική και Εκκλησιολογική συγκρότηση των πιστών. Κύριο μέλημά του, η εισαγωγή πιστών στο [[Μυστήρια|μυστήριο]] της [[Εξομολόγηση|εξομολόγησης]]. Ο ίδιος πάντα τόνιζε πως «''εξομολόγηση χωρίς αληθινή αυτομεμψία είναι εγκληματικό''».