12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Κατευθύνσεις και στόχοι του όρου της Χαλκηδόνας
====Κατευθύνσεις και στόχοι του όρου της Χαλκηδόνας====
Ο «''Όρος της Χαλκηδόνας''», «''αποτέλεσε μια αναθεώρηση του Όρου των Διαλλαγών''»<ref>Γεώργιος Φλορόσφσκι, Οι Βυζαντινοί Πατέρες του 5ου αιώνα, Εκδόσεις Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 2007, σελίς 540</ref>, κάτι άλλωστε που επιτασσόταν από τη διττή ερμηνεία του όρου, ένθεν και ένθεν. Έτσι στόχος αποβαίνει η αντίκρουση και των δύο τάσεων σε ένα όρο, εξού και αναγιγνώσκοντας τον «''Όρο της Χαλκηδόνας''», γίνεται άμεσα γίνεται αντιληπτή η φόρμουλα της συνενώσεως προς τον όρο τη της [[Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος|Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου]]<ref>Γεώργιος Φλορόσφσκι, Οι Βυζαντινοί Πατέρες του 5ου αιώνα, Εκδόσεις Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 2007, σελίς 541</ref>. Έτσι αντί «''δύο γαρ φύσεων ένωσις γέγονε''», τώρα δηλώνεται το «''εν δύο φύσεσι''». Η έντονη συζήτηση μάλιστα περί του όρου που περιγράφηκε ανωτέρω, ήταν και η αναγκαία προσθήκη, ώστε να αντιμετωπιστεί το νέο πρόβλημα του μονοφυσιτισμού, και οι όποιες αντιδράσεις δύσκολα θα επέβαλλαν ένα λιγότερο σαφή προσδιορισμό.
Αναμφισβήτητα στόχος της συνόδου ήταν ο υπερτονισμός της ενότητος και της ταυτότητος του προσώπου του Χριστού. Αυτό αποκαλύπτεται μέσα από το κείμενο το οποίο προτάσσει τρεις φορές την έκφραση «''τον έναν και τον αυτόν''». Στόχος σταθερά παρέμενε η αναίρεση μιας διπλής πεπλανημένης θεωρήσεως της περί Χριστού ενώσεως, τόσο κατά του Νεστοριανισμού όσο και του Μονοφυσιτισμού. Η προσπάθεια αυτή όμως έπρεπε να είναι αρκετά προσεκτική καθότι η προβολή της απορρόφησης της ανθρωπίνης φύσεως του Χριστού και η πρόταση της θεότητας, οπωσδήποτε ήταν μια συμπαθής διδασκαλία, ιδίως δε στα μάτια όσων συνειδητά απέρριπταν το νεστοριανισμό. Έτσι χρησιμοποιεί φράσεις οι οποίες όχι μόνο επιλύουν το ορατό πρόβλημα που επίκειται από το μονοφυσιτισμό, αλλά και του προδρόμου αυτού, ''απολιναρισμό''. Η φράση «''τον αυτόν εκ ψυχής λογική και σώματος''», προς αυτή την κατεύθυνση άλλωστε κινείται και σε συνδυασμό με την έκφραση «''δύο φύσεσιν ασυγχήτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως''», δεν αφήνει περιθώρια για νέες ερμηνείες προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Αποτέλεσμα έτσι του όρου και βασική επιδίωξη των συναθροισθέντων πατέρων ήταν να καταδικάσει τις [[Αίρεση|αιρέσεις]], να αποσαφηνίσει το χριστολογικό δόγμα, ιδίως δε τους όρους. Έτσι ενώ η υπόσταση είναι το ιδιαίτερο, η φύση είναι το κοινό. Η φύση δε μπορεί να νοηθεί χωρίς υπόσταση, κάθε όμως υπόσταση μπορεί να αποτελείται από περισσότερες από μία φύσεις.
