Αλλαγές

Το '''Μελιτιανό σχίσμα''' ή '''Μελιτιανισμός''' αποτελούσε κατά τις αρχές του [[4ος αιώνας|4ου αιώνα]] στην τοπική εκκλησία της [[Αίγυπτος|Αιγύπτου]], ένα ονομάζεται το [[Σχίσμα|αποσχιστικό]] ρεύμα στην Εκκλησία της Αλεξάνδρειας, στις αρχές του 4ου αιώνα, το οποία συνέβη με αφορμή του ζήτημα των [[Πεπτωκότες (Χριστιανισμός)|Πεπτωκότων]]. Προεξάρχων της απόσχισης αυτής ήταν ο Μελίτιος, ένας δραστήριος ενός δραστηρίου [[Επίσκοπος|επίσκοποςεπισκόπου]] της εκκλησίας της Αιγύπτου , με αρχηγικές τάσεις. 

Τα αίτια του Μελιτιανού σχίσματος δεν είναι πλήρως εξακριβωμένα, λόγω κυρίως των αντιθέσεων των πηγών που διαθέτουμε σήμερα. Το κλίμα στις αρχές του 4ου αιώνα στους κόλπους της εκκλησίας σε πολλές περιοχές ήταν τεταμένο λόγω των σχισμάτων , με αφορμή τη σταδιακή εφαρμογή της επιείκειας στο ζήτημα της μετάνοιας. Υπό αυτό το πρίσμα στην ''Αίγυπτο '' υπήρχαν σπόροι αυτής της έντασης. Αυτοί οι σπόροι όμως αναπτύχθηκαν περισσότερο από τον επίσκοπο ''Λυκοπόλεως Μελίτιο''. Ο Μελίτιος όπως περιγράφεται απο από τους ιστορικούς<ref>Θεοδώρητος (PG 83,425), Επιφάνιος (PG 42,185), [[Αθανάσιος Αλεξανδρείας]]</ref> παρουσιαζόταν ως φίλαρχος, και σφετεριστής του επισκοπικού θρόνου, ενώ αυτοαποκαλούταν «αρχιεπίσκοπος Αιγύπτου»αυτοαποκαλείτο «''αρχιεπίσκοπος Αιγύπτου''». Σύμφωνα δε με το ''Θεοδώρητο'', το σχίσμα έχει ως κύριο αίτιο τις αρχηγικές του βλέψεις. Ο Μελίτιος επίσης τασσόταν υπέρ της αυστηρότητας της τήρησης στη μετάνοια, ενώ προέβη και σε χειροτονίες γειτονικών επισκοπών, χωρίς όμως να έχει το δικαίωμα, το οποίο άνηκε στον Αρχιεπίσκοπο [[Αλεξάνδρεια|Αλεξανδρείας]] Πέτρο. Η αρχική σύγκρουση φαίνεται δε, να αφορούσε μόνο τις αντικανονικές χειροτονίες αφού οι απόψεις διίσταντο ούτως ή άλλως σε όλες τις τοπικές εκκλησίες για το ζήτημα της μετάνοιας. Στη διαφωνία αυτή όμως ο Μελίτιος επιχειρηματολόγησε και την περί των πεπτοκότων πεπτωκότων μετάνοια και έτσι έκανε μια αρχική κίνηση προς απόσχιση. Ο Πέτρος όμως με σύνοδο που συγκάλεσε το [[306]] και ενώ αρχικά είχε αποκόψει από την κοινωνία τον Μελίτιο τον καθαίρεσε. Ο Μελίτιος αντέδρασε διεκδικώντας μάλιστα τη πρωτοκαθεδρία του ''Αρχιεπισκοπικού θρόνου'', εντείνοντας τη δραστηριότητά του με βασική επιχειρηματολογία την επιείκεια που είχε εισάγει ο Πέτρος στην τοπική εκκλησία.

Ο Μελίτιος στην προσπάθεια που κατέβαλε βρήκε ιδιαίτερη ανταπόκριση από τοπικούς [[Πρεσβύτερος|πρεσβυτέρους]] και [[Επίσκοπος|επισκόπους]], ενώ η σύνοδος του [[306]] επικύρωνε ουσιαστικά την επιείκια επιείκεια στην αντιμετώπιση των [[Πεπτωκότες (Χριστιανισμός)|πεπτωκότων]]. Το σχίσμα δε, απέκτησε ιδιαίτερη ευρύτητα αφού πρσπάθησε προσπάθησε να εξομοιώσει στην απόσχισή του, με την ορολογία «καθαροί» όπως και οι [[Νοβατιανισμός|Νοβατιανοί]]. Επίσης για μικρό διάστημα ο [[Άρειος]] είχε υπεισέλθη υπεισέλθει στο [[Σχίσμα|σχίσμα]] αυτό, έχωντας έχοντας ήδη διατυπώσει τις πρώτες αιρετικές του απόψεις ενώ προέβηκαν το [[324]] σε ένωση με τους Κολλουθιανούς, μια μικρή απόσχιστική ομάδα από την [[Αίγυπτος|Αίγυπτο]]. Το ζήτημα του Μελιτιανισμού απασχόλησε τόσο την [[Α΄ Οικουμενική Σύνοδος|Α΄ Οικουμενική σύνοδο]] όσο και τον Αυτοκράτορα [[Μέγας Κωνσταντίνος|Μέγα Κωνσταντίνο]]. Η ευρύτητα του Μελιτιανισμού φάνηκε στην Οικουμενική Σύνοδο όταν ο Μελίτιος υποχρεώθηκε να ετοιμάσει κατάλογο (βρεβίον) των επισκόπων του, που αριθμούσαν τους 30. Έτσι παρότι στην [[Α΄ Οικουμενική Σύνοδος|Σύνοδο της Νίκαιας]] κυρίως αντιμετωπίστηκε ο [[Άρειος]] σε δεύτερη μοίρα αντιμετωπίστηκε και ο Μελίτιος, σε μια προσπάθεια να εισαχθούν οι σχισματικοί πάλι στην εκκλησία. Τελικά δεν βρέθηκε η χρυσή τομή, όμως οι Μελιτιανοί είχαν αρχίσει να φθίνουν τόσο από τη σημαντική επιρροή που ασκούσε ο [[Αρειανισμός]] όσο και απο τους [[Πατέρες της Εκκλησίας|Εκκλησιαστικούς Πατέρες]].