Αλλαγές

Θεωρείται ο πρώτος ''Αποστολικός Πατέρας'' και ταυτίζεται από εκκλησιαστικούς συγγραφείς προς το μαθητή του [[Απόστολος Παύλος|Αποστόλου Παύλου]], που κατονομάζεται Κλήμης στην «''[[Προς Φιλιππησίους Επιστολή]]''». Ο [[Ειρηναίος Λουγδούνου]] διασώζει αορίστως πως ήταν μαθητής των αποστόλων, αλλά πως υπήρξε και ο τρίτος [[Επίσκοποι Ρώμης|Επίσκοπος Ρώμης]]<ref>Έλεγχος Γ΄, 3, 3</ref>, που διαδέχθηκε τον ''Ανέγκλητο Ρώμης''. Υποστηρίζεται επίσης πως υπήρξε μαθητής του Λίνου, θεωρούμενου πρώτου επισκόπου Ρώμης, επίσης μαθητή του [[Απόστολος Παύλος|Αποστόλου Παύλου]]<ref>Αποστόλου Παύλου, «''Α΄ προς Τιμόθεον επιστολή''», 4, 21</ref>. Ο [[Τερτυλλιανός]] μας αναφέρει πως χειροτονήθηκε από τον [[Απόστολος Πέτρος|Απόστολο Πέτρο]] και πως ήταν ο πρώτος επίσκοπος Ρώμης<ref>De praescr. haeret. XXXII, 2</ref>, κάτι που όμως ελέγχεται για την αξιοπιστία του<ref>Στ. Παπδόπουλος, «''Πατρολογία''», σελίς 160</ref>. Οι πληροφορίες περί της σειράς επισκοπείας του είναι γενικώς συγκεχυμένες. Έτσι υποστηρίζεται η άποψη πως είναι ο δεύτερος [[επίσκοπος]] Ρώμης μετά τον το ''Λίνο''<ref>Αυγουστίνου, Epistola 53</ref><ref>Οπτάτου Μιλέβης, De schismate Donatistorum 22</ref>, πως είναι πρώτος επίσκοπος Ρώμης, διότι οι άλλοι δύο θεωρούμενοι επίσκοποι ήταν απλοί επίτροποι στην περιοδεία του ''Αποστόλου Πέτρου''<ref>Κατάλογος Δαμάσου</ref>, αλλά και πως υπήρξε ο πρώτος και ο τρίτος επίσκοπος Ρώμης, αφού αρχικώς είχε παραιτηθεί της θέσεώς του, χάρη ομονοίας στην τοπική εκκλησία<ref>Επιφανείου, Πανάριον, 27, 6</ref>. Πιθανώς βέβαια όλη αυτή η σύγχηση να προκλήθηκε, λόγω του μη σαφούς διαχωρισμού των ρόλων πρεσβυτέρου και επισκόπου κατά την αποστολική εποχή και μέχρι το θάνατό τους<ref>Παν. Χρήστου, «''Ελληνική Πατρολογία, Τόμος Β΄, σελίς 359''»</ref>.

Ο Κλήμης στη θεολογία του αρχικώς τονίζει πως οι εκκλησιαστικοί θεσμοί δεν αντλούν την δύναμή τους από το λαό, αλλά από το Θεό. Πηγή της αληθείας είναι ''Αυτός'', ο οποίος διαμέσου του ''Ιησού'' και των ''Αποστόλων'' κατέστησε τους κληρικούς στην εκκλησία του. Έτσι προτάσει προτάσσει αφενός το θείο χαρακτήρα των εκκλησιαστικών αξιωμάτων, αλλά και την αποστολική διαδοχή, αρχές που «''παρέμειναν θεμελιώδεις στο Κανονικό Δίκαιο''»<ref>Ιω. ΖηζιούλαΖηζιούλας, «''Ελληνισμός και Χριστιανισμός''», σελίς 178</ref>. Μέσα από τις επιστολές του ο Κλήμης, καταδεικνύει την φυσική τάξη και αρμονία που υπάρχει στην πλάση, μια αρμονία που όλα γίνονται με μέτρο από το ''Δημιουργό'', ενώ ταυτόχρονα την αντιπαραβάλει προς την κοινωνία των ανθρώπων, η οποία πρέπει να διέπεται από τις ίδιες αρχές.

Ο ''Κλήμης'' μέσω της επιστολής του κρίνει πως αρχή και ρίζα και του [[κακό|κακού]] είναι το συναίσθημα της ''ζήλειας'', αφού λόγω της ζήλειας διαπράχθησαν όλα τα εγκλήματα της ιστορίας<ref>Προς Κορινθίους 9, 1</ref>. Γι'αυτό καταβάλει προσπάθεια να θέσει στη βάση της θεραπείας των ψυχών την [[Αγάπη|αγάπη]], όπου παραθέτει και ύμνο<ref>ενθ.αν. 49, 2-5</ref>, παράλληλα προς αυτόν του Παύλου. Ταυτόχρονα όμως δεν παραλείπει να τονίσει την ανάγκη της μετανοίας<ref>ενθ.αν. 57, 1</ref>, έτσι ώστε μέσω της πίστεως να επέλθει ή «''αθάνατη γνώσις''», που είναι καρπός της πίστεως<ref>ενθ.αν. 34, 6</ref>. Η σωτηρία προκύπτει σε μια αξεδιάλυτη ενότητα στη ροή της ιστορίας από την εποχή του Αδάμ, μέσα στην οποία ο ιστορικός χώρος δράσης του άσαρκου Λόγου δεν είναι μόνο ο [[Ισραήλ]], αλλά και οι εθνικοί, έστω και σε μικρότερη κλίμακα<ref>ενθ. αν. 55, 1</ref>. Ο ''Χριστός'' περιγράφεται με χριστολογική ορολογία παρόμοια με του Αποστόλου Παύλου της «''Προς Εβραίους Επιστολής''». Ο Θεός πάλι κατά τον Κλήμη είναι ''ύψιστος'', ''σοφός δημιουργός'', ''δεσπότης του κόσμου'', ενώ ιδιαίτερο βάρος αποδίδει στο γεγονός της [[Ανάσταση|ανάστασης]]. Η εκκλησία για τον Κλήμη αντιπαραβάλλεται με δύο μορφές. Αυτή της πόλεως και του κράτους<ref>24, 25</ref>, τη στιγμή που προτάσει προτάσσει την αναγκαία ενότητα των μελών του σώματός της<ref>ενθ.αν. 37, 5</ref>, στα πρότυπα μιας ιδανικής πολιτείας.

Η χαρακτηριστική αυτή επιστολή του Κλήμεντος, που παρέχονται οι πληροφορίες για τη διδασκαλία του, είναι η «''Προς Κορινθίους''» επιστολή του, που αποστέλεται αποστέλλεται στην οικεία εκκλησία, λόγω της προσπάθειας κάποιων χριστιανών να αντικαταστήσουν τους χειροτονημένους κληρικούς με άλλους της αρεσκείας τους. Η προβληματική αυτή αναπτύσσεται την εποχή αυτή, καθώς φαίνεται πως «''κάποιοι αμφέβαλλαν για το αν οι πράξεις των μονίμων λειτουργών ήσαν τόσο έγκυρες, όσο και οι πράξεις των χαρισματούχων''»<ref>Στυλιανός Παπαδόπουλος, «''Πατρολογία''», Τόμος Α΄, σελίς 160</ref>, δηλαδή του μονίμου ιερατείου προς τους [[Απόστολοι|Αποστόλους]] και τους [[Τάξη των Προφητών|Προφήτες]]. Ο ''Κλήμης'' αναλαμβάνει να ξεκαθαρίσει πως η ιδιότητα των κληρικών πηγάζει από το [[Θεός|Θεό]] και όχι από ην ανθρώπινη θέληση, διότι άλλωστε αυτούς τους κληρικούς τους κατέστησαν άξιους οι ίδιοι οι χαρισματούχοι φορείς της ιεροσύνης. Ο ίδιος έτσι προτάσει προτάσσει υπακοή, ταπεινοφορσύνηταπεινοφροσύνη, υποταγή, δικαιοσύνη και αγνότητα, διότι ο σκοπός της εκκλησίας είναι η ειρήνη και η ομόνοια. Η επιστολή αυτή σε αυτό το σημείο γίνεται μάλιστα πολύ σημαντική διότι προτάσεται προτάσσεται ο φορέας της ιεροσύνης, που παρότι δεν απαντάται άμεσα το ζήτημα της ''Αποστολικής διαδοχής'', ζήτημα το οποίο θα ξεκαθαρίσει λίγα έτη αργότερα ο [[Ιγνάτιος Αντιοχείας|Ιγνάτιος]], φέρει μια πρώτη φάση προτάσεως της ''αποστολικής διαδοχής'' και του κύρους των χειροτονιών.