12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
==Η διδασκαλία Ο Κλήμης στη θεολογία του ==αρχικώς τονίζει πως οι εκκλησιαστικοί θεσμοί δεν αντλούν την δύναμή τους από το λαό, αλλά από το Θεό. Πηγή της αληθείας είναι ''Αυτός'', ο οποίος διαμέσου του ''Ιησού'' και των ''Αποστόλων'' κατέστησε τους κληρικούς στην εκκλησία του. Έτσι προτάσσει αφενός το θείο χαρακτήρα των εκκλησιαστικών αξιωμάτων, αλλά και την αποστολική διαδοχή, αρχές που «''παρέμειναν θεμελιώδεις στο Κανονικό Δίκαιο''»<ref>Ιω. Ζηζιούλα, «''Ελληνισμός και Χριστιανισμός''», σελίς 178</ref>. Μέσα από τις επιστολές του ο Κλήμης, καταδεικνύει την φυσική τάξη και αρμονία που υπάρχει στην πλάση, μια αρμονία που όλα γίνονται με μέτρο από το ''Δημιουργό'', ενώ ταυτόχρονα την αντιπαραβάλει προς την κοινωνία των ανθρώπων, η οποία πρέπει να διέπεται από τις ίδιες αρχές.
καμία σύνοψη επεξεργασίας
Εν πάση περιπτώσει, ο ''Κλήμης Ρώμης'' υπήρξε αδιαμφισβήτητα η πλέον σημαντική φυσιογνωμία στην εκκλησία της Ρώμης κατά την πρωτοχριστιανική περίοδο. Διετέλεσε [[επίσκοπος]] από το 12ο έτος της βασιλείας του ''Δομιτιανού'', μέχρι και του τρίτο έτος βασιλείας του ''Τραϊανού''<ref>Ευσεβίου Καισαρείας, ''Εκκλ. Ιστορία'', 3, 15</ref>, δηλαδή μεταξύ των ετών 92 και 101. Η μαρτυρία μάλιστα κρίνεται αξιόπιστη αφού μαρτυρείται και από τον Ερμά<ref>Όρασις 2, 4, 3</ref>. Ο ίδιος φέρεται από κάποιες πηγές πως μαρτύρησε, αν και οι πληροφορίες φαίνεται να προέρχονται από μεταγενέστερες πηγές του δ΄ αιώνος. Σύμφωνα με αυτές ο ''Κλήμεντας'' είχε εξορισθεί στην Χερσώνα, όπου μαρτυρικώς παρέδωσε τη ζωή του, αφού ερρίφθη στη θάλασσα με κρεμάμενη άγκυρα στον τράχηλό του<ref>Μαρτύριο του Αγίου Κλήμεντα 18-25</ref>. Όμως παραμένει απορίας άξιον πως ο Ειρηναίος δεν αναφέρει κάτι παρόμοιο, αλλά και οτι οι επισκοπικοί κατάλογοί του φέρουν μόνο επίσκοπο μάρτυρα μέχρι του ''Ελευθέρου επισκόπου Ρώμης'' τον [[Τελεσφόρος Ρώμης|Τελέσφρο]]<ref>Έλεγχος 3, 3, 3</ref>, τη στιγμή που ο ''Ευσέβιος'' μας πληροφορεί πως ο Κλήμης απεβίωσε φυσικώς<ref>Ευσεβίου Καισαρείας, ''Εκκλ. Ιστορία'', 3, 34</ref>.
==Το συγγραφικό Η διδασκαλία του έργο ==
Ο ''Κλήμης στη θεολογία '' μέσω της επιστολής του αρχικώς τονίζει κρίνει πως οι εκκλησιαστικοί θεσμοί δεν αντλούν την δύναμή τους από αρχή και ρίζα και του [[κακό|κακού]] είναι το λαόσυναίσθημα της ''ζήλειας'', αφού λόγω της ζήλιας διαπράχθησαν όλα τα εγκλήματα της ιστορίας<ref>Προς Κορινθίους 9, αλλά από το Θεό1</ref>. Πηγή Γι'υατό καταβάλει προσπάθεια να θέσει στη βάση της θεραπείας των ψυχών της αληθείας είναι Αυτός[[Αγάπη|αγάπη]], ο οποίος διαμέσου του Ιησού όπου παραθέτει και των Αποστόλων κατέστησε τους κληρικούς στην εκκλησία ύμνο<ref>ενθ.αν. 49, 2-5</ref>, παράλληλα προς αυτόν τουΠαύλου. Ταυτόχρονα όμως δεν παραλείπει να τονίσει την ανάγκη της μετανοίας<ref>ενθ.αν. Έτσι προτάσσει αφενός το θείο χαρακτήρα των εκκλησιαστικών αξιωμάτων57, αλλά και την αποστολική διαδοχή1</ref>, αρχές που έτσι ώστε μέσω της πίστεως να επέλθει ή «''παρέμειναν θεμελιώδεις στο Κανονικό Δίκαιοαθάνατη γνώσις''», που είναι καρπός της πίστεως<ref>Ιωενθ.αν. Ζηζιούλα, «''Ελληνισμός και Χριστιανισμός''»34, σελίς 1786</ref>. Μέσα Η σωτηρία αποτελεί μια ενοποιημένη ενότητα στη ροή της ιστορίας από τις επιστολές την αποχή του Αδάμ, μέσα στην οποία ο ιστορικός χώρος δράσης του άσαρκου Λόγου δεν είναι μόνο ο Κλήμης[[Ισραήλ]], αλλά και οι εθνικοί, καταδεικνύει την φυσική τάξη έστω και αρμονία που υπάρχει στην πλάσησε μικρότερη κλίμακα<ref>ενθ. αν. 55, μια αρμονία που όλα γίνονται 1</ref>. Ο ''Χριστός'' περιγράφεται με χριστολογική ορολογία παρόμοια με μέτρο από το δημιουργότου Αποστόλου Παύλου της «''Προς Εβραίους Επιστολής''». Ο Θεός κατά τον Κλήμη είναι ''ύψιστος'', ''σοφός δημιουργός'', ''δεσπότης του κόσμου'', ενώ ταυτόχρονα ιδιαίτερο βάρος αποδίδει στο γεγονός της [[Ανάσταση|ανάστασης]]. Η εκκλησία για τον Κλήμη αντιπαραβάλλεται με δύο μορφές. Αυτής της πόλεως και τους κράτους<ref>24, 25</ref>, τη στιγμή που προτάσει την αντιπαραβάλει για να καταδείξει αναγκαία την κοινωνία ενότητα των ανθρώπωνμελών του σώματός της<ref>ενθ.αν. 37, η οποία πρέπει να διέπεται από τις ίδιες αρχές5</ref>.
Η χαρακτηριστικότερη χαρακτηριστική αυτή επιστολή του Κλήμεντος, που διαφαίνεται η θεολογία παρέχονται οι πληροφορίες για τη διδασκαλία του Κλήμεντα , είναι η «''Προς Κορινθίους''» επιστολή του. Η επιστολή αυτή , που αποστέλεται στην οικεία εκκλησία, λόγω της προσπάθειας κάποιων χριστιανών να αντικαταστήσουν τους χειροτονημένους κληρικούς με άλλους. Η προβληματική αυτή αναπτύσσεται την εποχή αυτή, καθώς φαίνεται πως «''κάποιοι αμφέβαλλαν για το αν οι πράξεις των μονίμων λειτουργών ήσαν τόσο έγκυρες, όσο και οι πράξεις των χαρισματούχων''»<ref>Στυλιανός Παπαδόπουλος, «''Πατρολογία''», Τόμος Α΄, σελίς 160</ref>, δηλαδή του μονίμου Ιερατείου προς τους [[Απόστολοι|Αποστόλους]] και τους [[Τάξη των Προφητών|Προφήτες]]. Ο ''Κλήμης'' αναλαμβάνει να ξεκαθαρίσει πως η ιδιότητα των κληρικών πηγάζει από το [[Θεός|Θεό]] και όχι από ην ανθρώπινη θέληση, διότι άλλωστε αυτούς τους κληρικούς τους κατέστησαν άξιους οι ίδιοι οι χαρισματούχοι φορείς της ιεροσύνης. Ο ίδιος έτσι προτάσει υπακοή, ταπεινοφορσύνη, υποταγή, δικαιοσύνη και αγνότητα, διότι ο σκοπός της εκκλησίας είναι η ειρήνη και η ομόνοια. Η επιστολή αυτή σε αυτό το σημείο γίνεται μάλιστα πολύ σημαντική διότι προτάσεται ο φορέας της ιεροσύνης, που παρότι δεν απαντάται άμεσα το ζήτημα της ''Αποστολικής διαδοχής'', ζήτημα το οποίο θα ξεκαθαρίσει λίγα έτη αργότερα ο [[Ιγνάτιος Αντιοχείας|Ιγνάτιος]], φέρει μια πρώτη φάση προτάσεως της ''αποστολικής διαδοχής'' και του κύρους των χειροτονιών.
==Δείτε επίσης==
