12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
→Διδασκαλία
Ο άνθρωπος σύμφωνα με τον Πελάγιο, είναι απροϋποθέτως ελεύθερος από τις φυσικές πιέσεις, με αποτέλεσμα η προσωπική του ελευθερία να μπορεί να δημιουργήσει προσωπική ιστορία αρετής. Ο άνθρωπος έχει ελευθερία βουλήσεως να πράττει ότι επιθυμεί, διότι το καλό είναι η φυσική κατάσταση της ψυχής<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία, σελ. 230</ref>. Συνάμα έχει το δικαίωμα να πράττει όπως επιθυμεί. Έχει επίσης τη δυνατότητα να αίρει τους νόμους της φύσης, αλλά η ελευθερία έγκειται στο κατά πόσο κοντά είναι στο θείο Νόμο. Ακόμα και ο θάνατος για παράδειγμα, που είναι αποτέλεσμα πτώσης του Αδάμ θεωρούσε πως δεν είναι αποτέλεσμα κληρονομικότητας του προπατορικού αμαρτήματος, αλλά φυσικό δεδομένο της ανθρώπινης φύσης<ref>ΘΗΕ, ο.π., σελ. 257</ref>. Η χάρη του Θεού είναι όμως επικουρική της βουλήσεως. Ως χάρη ο Πελάγιος θεωρούσε ακόμα και το Νόμο, που αποκάλυψε τι είναι καλό και κακό. Ως εκ τούτου ο άνθρωπος εκ φύσεως μπορεί να πράττει το καλό, κρίνοντας ποιο είναι αυτό<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογια Γ΄, σελ. 230</ref>.
Το ενδιαφέρον στην περίπτωση του Πελαγιανισμού είναι η καταδίκη τόσο από την Ανατολή όσιο και από τη Δύση. Η καταδίκη αυτή όμως αφορούσε διαφορετικές οπτικές γωνίες με την οποία έβλεπαν το γεγονός τη δικαίωσης. Για την Ανατολή η καταδίκη αφορούσε άμεσα την απόρριψη της σχέσης κτιστού και ακτίστου για τη σωτηρία του ανθρώπου, ενώ για τη Δύση αφορούσε τη δικανική σχέση του ανθρώπου προς το σωτηριώδες έργο του Θεού<ref>Ν. Ματσούκας, ο.π., σελ. 271</ref>. Η συσχέτιση μάλιστα με το Νεστοριανισμό, δείχνει πως οι πατέρες της εποχής αντιλαμβάνονταν τον Πελαγιανισμό σα μία αίρεση η οποία αλλοίωνε το χριστολογικό δόγμα, με επίπτωση την απολύτρωση του ανθρώπινου γένους.
Ο Πελάγιος είναι γεγονός πως αναπτύσσει τη διδασκαλία του μέσα στο δικανικό κλίμα της Δύσης, το οποίο προτάσσει τη νομική σχέση της μετάνοιας και τη συγχώρησης, με αποτέλεσμα σταδιακά να παραθεωρεί τη μετάνοια και να δίδει βάση στην ηθική ζωή. Το αίτημα του Πελαγίου πλέον καθίσταται μία ευθύνη του ανθρώπου έναντι του Θεού μέσα στα πλαίσια μία ευνομούμενης κοινότητας, όπου σε καθένα αποδίδεται δικαιοσύνη κατά την ηθική ζωή του. Ο Πελάγιος λοιπόν βλέποντας τον απόλυτο προορισμό του Αυγουστίνου, μία θεολογία που εξαρτούσε απόλυτα τη σωτηρία από το Θεό και συνάμα αποδεικνυόταν από την ηθική εξωτερική καθαρότητα, αγνοώντας την προσωπική βούληση, αντιδρά μέσα στο ίδιο πλαίσιο, καθώς η σκέψη του δε μπορεί να αντιληφθεί μια διαφορετική οδό, από ένα νομικό τρόπο σωτηρίας. Και αυτή η πρόταση είναι η ηθική τελείωση της ατομικής βουλήσεως. Τελικά διαμορφώνει την ακριβώς αντίθετη θεολογία από το θεοκεντρισμό του Αυγουστίνου, ανεξαρτοποιώντας πλήρως τη σωτηρία από το θείο παράγοντα<ref>Ν. Ματσούκας, ο.π., σελ. 273</ref>. Και στις δύο περιπτώσεις όμως ο εξωτερικός ηθικός παράγοντας λαμβάνει τη σωτηριολογική δικαιοσύνη, καθώς και στον απόλυτο προορισμό, τα εκλεγμένα παιδιά του θεού, αναγνωρίζονται από το ηθικό τους επίτευγμα. Αυτή η διδασκαλία τελικά καταδικάστηκε από τους Ανατολικούς πατέρες, καθώς η αγνόηση της βούλησης ή απόρριψη της χάρης αφενός μεν μειώνει το ρόλο του Αγίου Πνεύματος στη συνεργία της τελείωσης του ανθρώπου, αφετέρου δε θεωρεί τη σωτηρία ως σχέση μετοχής της ανθρώπινης φύσης στην άκτιστη δόξα του Θεού.
==Η διδασκαλία των πατέρων περί χάριτος, προ του Πελαγίου==
