12.426
επεξεργασίες
Αλλαγές
→Βίος
==Βίος==
Το πότε ακριβώς γεννήθηκε δεν είναι γνωστό, αλλά μας είναι γνωστό ότι προερχόταν από τη Βόρεια Ευρώπη, πιθανώς τη Βρετανία, ίσως δε και την Ιρλανδία<ref>Στ. Παπαδόπουλος, ο.π., σελ. 229</ref>. Στη Ρώμη μετά βεβαιότητος βρισκόταν ήδη περί το 400 όπου αρχίζει να διδάσκει<ref>ΘΗΕ, ο.π.,σελ. 255</ref>, αλλά η παρουσία στην πόλη προσδιορίζεται ήδη μεταξύ 380 και 384<ref>Στ. Παπαδόπουλος, ο.π., σελ. 230</ref>. Φαίνεται πως ο ίδιος είχε έρθει ήδη σε επαφή με μέσω του [[Ρουφίνος|Ρουφίνου]] με το [[Θεόδωρο Μοψουεστίας]], του οποίου και χρησιμοποίησε τη θεολογική μέθοδο και προσέγγιση πάνω στην ερμηνεία των Γραφών. Έτσι ξεκινά συγγραφική δραστηριότητα, η οποία κυρίως εκφράζεται με σχόλια πάνω στις επιστολές του [[Απόστολος Παύλος|Παύλου]]. Ο Πελάγιος στη Ρώμη υπήρξε ιδιαίτερα παρορμητικός και ερειστικός, ρέποντας προς ακρότητες, αν και ιδιαίτερα ασκητικός. Η διδασκαλία του ενέπνευσε ιδιαίτερα τα μέλη τη Ρωμαϊκής αριστοκρατίας, εργαζόμενος ως ένα είδος λαϊκού ιεροκήρυκα και ερμηνευτή των Γραφών. Αντιτάχθηκε μάλιστα άμεσα στον [[Αρειανισμός|αρειανισμό]] και το [[Μανιχαϊσμός|μανιχαϊσμό]], όπως διαφαίνεται από τα συγγράμματά του<ref>Στ. Παπαδόπουλος, πατρολογία, σελ. 231</ref>.
Ο Πελάγιος, αφού κήρυξε τη θεωρία του για δέκα έτη στη Ρώμη, αποφασίζει μαζί με το μαθητή του Κελέστιο κατά την επιδρομή των Βησιγότθων το 409, να κινηθεί προς τη Βόρειο Αφρική για να βρει καταφύγιο. Εκεί προσπαθεί να συναντήσει τον [[Αυγουστίνος Ιππώνος|Αυγουστίνο]] ανεπιτυχώς, αλλά ανταλλάσσουν απόψεις μέσω επιστολών<ref>ΘΗΕ, ο.π., σελ. 256</ref>. Οι απόψεις του όμως φαίνεται πως δεν ικανοποιούν τον Αυγουστίνο, ενώ σύντομα ο [[Παυλίνος Μεδιολάνων]] καταγγέλλει το σύστημα διδασκαλίας του. Ο Πελάγιος υποχρεώνεται να καταφύγει στα Ιεροσόλυμα, όπου εκθέτει μέρος των απόψεων του, οι οποίες γίνονται αποδεκτές από τον επίσκοπο Ιωάννη, καθώς η διδασκαλία της ατομικής συνεργίας στη σωτηρία, ήταν μία διδασκαλία η οποία δεν ήταν άγνωστη στην Ανατολή<ref>Β. Στεφανίδης, ο.π., σελ. 251</ref>. Εκεί μάλιστα αναμιγνύεται ενεργά με τη διαμάχη ωριγενιστών και αντιωριγενιστών<ref>Στ. Παπαδόπουλος, ο.π., σελ. 231</ref>. Η αποδοχή αυτή όμως επιφέρει αναστάτωση στη Β. Αφρική, όπου συγκαλείται σύνοδος το 411, καταδικάζοντας τις απόψεις του. Συνάμα καταγγέλλεται ο Πελάγιος στον Ιωάννη Β΄ Ιεροσολύμων. Ο Ιωάννης καλεί τελικώς σύνοδο το 415, αλλά οι υπερβολικές κατηγορίες που αποδίδουν στον Πελάγιο δεν τον δυσκολεύουν αφενός μεν να τις αναθεματίσει, αφετέρου να συντάξει απολογητικό σύγγραμμα εναντίον τους, εκθέτοντας τη διδασκαλία του.
Η σύνταξη συγγράμματος οδηγεί την εκκλησία της Καρχηδόνας σε νέα σύνοδο και καταδίκη του Πελαγιανισμού. Ο Πελάγιος στο σύγγραμμα αυτό μάλιστα φαίνεται να διαφοροποιείται σχετικώς από τον Κελέστιο, δίχως όμως να αποφύγει και την καταδίκη<ref>Στ. Παπαδόπουλος, ο.π., σελ. 232</ref>. Αυτό συμβαίνει καθώς πλέον οι αποφάσεις της συνόδου είναι θεμελιωμένες στις απόψεις του Πελαγίου, όπως αυτές διαφαίνονται στο σύγγραμμα ''"Περί ελευθέρας βουλήσεως"'', με αποτέλεσμα ο Ιννοκέντιος Α΄ Ρώμης να αποδεχτεί τις αποφάσεις τους. Ο Κελέστιος, ηγέτης πλέον του Πελαγιανισμού κινείται στη Ρώμη για να αναστρέψει το κλίμα και εκεί τελικά βρίσκει νέο Πάπα το Ζώσιμο, ο οποίος δεν δείχνει να έχει σαφή άποψη περί του θέματος, με αποτέλεσμα να πειστεί από Λίβελο που του παραδίδει ο ίδιος. Η αντίδραση της συνόδου της Καρθαγένης το 418 είναι σφοδρή. Καταγγέλλεται στον Αυτοκράτορα τόσο ο Πελάγιος, όσο και ο Κελέστιος, και τελικά καταδικάζονται και εξορίζονται από τον Αυτοκράτορα Ονώριο, ενώ ο Ζώσιμος ανακαλεί την απόφασή του<ref>ΘΗΕ, ο.π., σελ. 256</ref>. Μετά την απόφαση αυτή, ο Πελάγιος κινείται στην Παλαιστίνη προσπαθώντας να βρει υποστηρικτές, κάτι που δεν το καταφέρνει. Τα βήματα του Πελαγίου πλέον χάνονται, ενώ θεωρείται πως ο ίδιος περί το 420 πρέπει να έχει ήδη πεθάνει<ref>Βλ. Φειδάς, Εκκλ.ιστορία Α΄, σελ. 560</ref>.
==Υποσημειώσεις==
