12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Ιστορικό
==Ιστορικό==
Στη Δύση ήδη κατά τον 4ο αιώνα είχε αρχίσει να τίθεται το θέμα της συνεργίας των δύο παραγόντων, βούλησης και θείας χάριτος, σχετικά με τη σωτηρία του ανθρώπου. Ήδη ο [[Δονατισμός]] είχε θέσει το θέμα της ατομικής βούλησης και της αξίας των [[Ιερά Μυστήρια|μυστηρίων]] στο σωτηριολογικό γεγονός, θεωρώντας τον ηθικό παράγοντα σημαντικότερο και παραθεωρώντας την αξία της χάριτος. Έτσι το θέμα επανέρχεται στο προσκήνιο στις αρχές του 5ου αιώνα, όταν ο [[Πελάγιος]], ένας [[Άσκηση|ασκητικός]] θεολόγος από τη Βρετανία, ισχυρίστηκε πως η ελευθερία της βούλησης είναι η μεγαλύτερη δωρεά του Θεού, καθώς έτσι ο άνθρωπος με τη συνεχή άσκηση, μπορεί να επιτύχει αυτό που έχει εκ φύσεως, δηλαδή την αναμαρτησία και την αγιότητα, δίχως τη βοήθεια της [[Θεία Χάρη|θείας χάριτος]]<ref>Βλ. Φειδάς, Εκκλ. Ιστορία, σελ. 557</ref>. Ο Πελάγιος συνάμα θεώρησε το θάνατο ως αυτονόητο φυσικό φαινόμενο, και το [[προπατορικό αμάρτημα]], όχι ως κληρονομία του θανάτου, αλλά ως απλό κακό παράδειγμα για τους μεταγενέστερους<ref>ΘΗΕ, ο.π., σελ. 257</ref>. Η δικαίωση τελικά εντοπιζόταν μόνο στην [[πίστη]] και την εξωτερική τη μίμηση του Χριστού.
Ο Πελάγιος κήρυξε στη Ρώμη, περί τα 10 έτη, δημιουργώντας οπαδούς της θεολογίας του, ιδίως δε τον νομικό Κελέστιο. Κατά την επιδρομή του Αλαρίχου όμως και οι δυο καταφεύγουν στη Βόρεια Αφρική, όπου προσπαθούν να έρθουν σε επαφή με τον [[Αυγουστίνο Ιππώνος]], κάτι που δεν καταφέρνουν δια ζώσης<ref>Βλ. Φειδάς, ο.π., σελ. 558</ref>, παρά μόνο με επιστολές<ref>Β. Στεφανίδης, Εκκλ. Ιστορία, σελ. 251</ref>. Τελικά ο Πελάγιος καταλήγει στην Παλαιστίνη, όπου γίνεται δεκτός από τον Ιωάννη Β΄, επίσκοπο Ιεροσολύμων, παρά τις καταγγελίες του [[Ιερώνυμος Μεδιολάνων|Ιερώνυμου]]. Ο Κελέστιος αντιθέτως, παραμένει στην Καρθαγένη, προσπαθώντας να εισέλθει στον κλήρο, αλλά η καταγγελία του [[Παυλίνος Μεδιολάνων|Μεδιολάνων Παυλίνου]] του φράζει το δρόμο<ref>Βλ. Φειδάς, ο.π., σελ. 558</ref>. Σύμφωνα με τον Παυλίνο ο Κελέστιος ισχυρίζεται πως ο [[Αδάμ]] θα πέθαινε ούτως ή άλλως στον παράδεισο, πως το προπατορικό έθιξε μόνο τους πρωτόπλαστους, ότι παρά την ανάσταση του [[Χριστός|Χριστού]], δε θα αναστηθεί ολόκληρο το ανθρώπινο γένος και πως τελικά μόνο ο Νόμος σώζει τον άνθρωπο, ενώ υπήρχαν και προ Χριστού αναμάρτητοι άνθρωποι<ref>Βλ. Φειδάς, ο.π., σελ. 558</ref>. Ο Κελέστιος τελικά φεύγει από την Καρθαγένη και οδηγείται στη Σικελία, με προορισμό την Έφεσο, όπου και πιθανώς χειροτονήθηκε πρεσβύτερος.
