12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
Έτσι σύμφωνα Σύμφωνα με την Ορθόδοξη θεολογία, ως λύτρο για την εξαγορά του κράτους του θανάτου, αποκαλείται η αυτοπροσφορά της ζωής του Ιησού Χριστού κατά τη σταυρική του θυσία<ref>Χ. Γιανναράς, Το αλφαβητάρι της πίστης, σελ. 168</ref>. Η εκκλησία μέσω αυτής τη εικόνας θέλει να καταδείξει το θυσιαστικό έρωτα του Θεού για τον άνθρωπο, την παλινόρθωση του κτιστού στη ζωοποιό σχέση με το άκτιστο, την παραίτηση της υπαρκτικής αυτονομίας της ατομικότητας και την άντληση ζωής από την αγαπητική κοινωνία.
→Η αλλοίωση του νοήματος από τη Δύση και η πατερική ερμηνεία
==Η αλλοίωση του νοήματος από τη Δύση και η πατερική ερμηνεία==
Στη Δύση όμως οι εικόνες αυτές λειτουργούν μάλλον υποταγμένες στη νοοτροπία των σχέσεων δοσοληψίας, ατομικής αποκατάστασης και υποκειμενικής κατοχύρωσης<ref>Χ. Γιανναράς, ο.π., σελ. 168</ref>. Έτσι η Δύση ήδη από τον [[Τερτυλλιανός|Τερτυλλιανό]], αλλά και τους [[Αυγουστίνος Ιππώνος|Αυγουστίνο]] και τον [[Θωμάς Ακινάτης|Θωμά Ακινάτη]], τους μεγάλους διαμορφωτές των νομικών-δικανικών αντιλήψεων, διαμόρφωσαν μία νομικίστικη ερμηνεία των εικόνων αυτών, μιλώντας για λύτρο το οποίο δόθηκε για να εξαγοραστεί η προσβεβλημένη δικαιοσύνη του Θεού. Το λύτρο αυτό μάλιστα, απαιτήθηκε να είναι άπειρο εξ αιτίας της απειρότητος του μεγαλείου του Θεού, με αποτέλεσμα ο μόνος που μπορούσε να το αίρει, να είναι ο θεάνθρωπος Χριστός. Έτσι ο Χριστός τιμωρήθηκε για να ικανοποιηθεί ο Θεός και συνάμα να εξιλεωθεί η ανθρωπότητα. Κατά τον Καλβίνο δε, έπρεπε να εξιλεωθεί η ίδια η οργή του Θεού<ref>Χ. Γιανναράς, ο.π., σελ. 169</ref>.
