317
επεξεργασίες
Αλλαγές
καμία σύνοψη επεξεργασίας
Το Βυζάντιο κυριάρχησε με την αγάπη, τις εξισορροπήσεις, την θεολογία, τον μεγάλο πολιτισμό. Με αυτόν τον τρόπο διατηρούσε την ενότητα του λαού αποφεύγοντας τους εθνικισμούς, τους ρατσισμούς και άλλες τέτοιες καταστάσεις που παρατηρούμε στον δυτικό κόσμο.
== Η Ρωμαίικη συνείδηση των απελευθερωμένων Ελλήνων του 1821 ==
Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία μπορεί να διαλύθηκε με την άλλωση της Κωνσταντινούπολης, όμως στις περιοχές της παρέμειναν λαοί που συνέχισαν να τη θεωρούν ως τη μητρική τους εθνική οντότητα. Ένας απ' αυτούς τους λαούς (και κυρίως αυτός λόγω γλώσσας), είναι ο Ελληνικός.
Οι επαναστάτες του 1821, έλεγαν "οι ευσεβέστατοι ΗΜΩΝ αυτοκράτορες της Κωνσταντινουπόλεως", και ο ορισμός του "Ελληνα" από τους ίδιους, στα επαναστατικά συντάγματα, ήταν ο εξής:
"Έλληνες είναι οι χριστιανοί κάτοικοι της Ελλάδας".
Οι Ελληνες του 1821 ήταν οι συνεχιστές του "Βυζαντίου", και θεωρούσαν τους βυζαντινούς ως προγόνους τους:
-Νομική Διάταξις της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος, ή Οργανισμός του Αρείου Πάγου, Γερουσίας της Ανατ. Ελλάδος, 4/11/1821: "Οι κοινωνικοί νόμοι των αειμνήστων χριστιανών αυτοκρατόρων της Ελλάδος μόνοι ισχύουσι κατά το παρόν εις την Ανατολικήν Χέρσον Ελλάδαν"
-Προσωρινό πολίτευμα της Ελλάδος 1/1/1822, όπου μεταξύ άλλων λέει: "Άχρι της κοινοποιήσεως των ειρημένων κωδίκων, αι πολιτικαί και εγκληματικαί διαδικασίαι βάσιν έχουσι τους Νόμους των αειμνήστων Χριστιανών ημών αυτοκρατόρων".
-Νόμος της Επιδαύρου, Εθνική Συνέλευση, εν Άστρει 1823, επαναλαμβάνονται τα παραπάνω και στις 1/4/1823 από τα Πρακτικά διαβάζουμε: "Διορίζεται επιτροπή για να εκθέση τα κυριώτερα των εγκληματικών εκ του προχείρου, ερανιζομένη από τους νόμους των ημετέρων αειμνήστων Βυζαντινών Αυτοκρατόρων".
-Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος, Τροιζήνα, 1827 :"Έως ότου δημοσιευθώσι Κώδικες οι Βυζαντινοί Νόμοι (..) και οι παρά της Ελληνικής Πολιτείας δημοσιευόμενοι νόμοι έχουν ισχύν".
Επομένως η άποψη ορισμένων (παρασυρμένων από τη Δυτική νοοτροπία), ότι το Βυζάντιο ήταν, ώς τον Παπαρηγόπουλο, ξένο για τους Έλληνες του 19ου αιώνα, κι ότι μόνο μετά το 1850 απετέλεσε τμήμα της ελληνικής ιδεολογίας, είναι προϊόν άγνοιας. Από την πρώτη εθνοσυνέλευση, από το πρώτο έτος της Επανάστασης οι Έλληνες γνώριζαν και ήταν περήφανοι («αείμνηστοι») ότι οι Βυζαντινοί ήταν οι πρόγονοί τους.
Είναι αλήθεια ότι το Οθωνικό ξενόδουλο κράτος από το 1833- ώς τον Ζακυνθηνό, Ζαμπέλιο και Παπαρηγόπουλο, επηρεασμένο από την Δύση αγνοούσε ή απέρριπτε το Βυζάντιο. Όμως το ελληνικό κράτος προ του 1833, δίχως ξένες «Προστάτιδες Δυνάμεις», καθώς και οι Έλληνες από την πρώτη στιγμή της Ελευθερίας τους, αναφέρθηκαν μέσα από επίσημα κείμενα του Ελληνικού κράτους στη σχέση τους με τους "Βυζαντινούς" (στην ουσία Ρωμαίους) προγόνους τους.
== Εξωτερικοί Δεσμοί ==
