Αλλαγές

Το '''Νοβατιανό [[Σχίσμα|σχίσμα]]''', ήταν μια εκκλησιαστική απόσχιση, στην τοπική εκκλησία της Ρώμης, η οποία δημιουργήθηκε εξ'αιτίας των χρόνιων διαφωνιών που είχαν αναπτυχθεί στο ζήτημα της αυστηρότητας της μετάνοιας των [[Πεπτωκότες (Χριστιανισμός)|πεπτωκότων]] και των βαρέως αμαρτανόντων. Ηγέτης αυτού του σχίσματος ήταν ο [[Νοβατιανός]], ένας κληρικός της εκκλησίας της Ρώμης, υπέρμαχος της αυστηρής γραμμής κατά των «πεπτωκότων», που διακρινόταν για την ιδιαίτερη και βαθιά θεολογική του κατάρτιση.

To πρόβλημα στην εκκλησία στης Ρώμης είχε αρχίσει να γίνεται οξύτεροοξύνεται, από την εποχή που δημιουργήθηκε το του [[Σχίσμα Ιππολύτου|Σχίσμα σχίσματος του Ιππολύτου]]. Οι όποιες διαφωνίες τότε παραμερίσθηκαν με σκοπό να αντιμετωπισθεί το ζήτημα των διωγμών που κράτησαν τόσο επί εποχής [[Μαξιμίνος|Μαξιμίνου]], όσο και του [[Δέκιος|Δεκίου]]. Όταν Μετά το πέρας του διωγμού όμως πέρασε ο διωγμός, φάνηκε διαφάνηκε πως τελικά δεν είχε επέλθει σύγκλιση απόψεων και πως οι οι δύο πλευρές ουσιαστικά παρέμεναν αμετακίνητες στις αρχικές θέσεις τους. Το ζήτημα αυτό όμως έγινε οξύτερο επι μάλιστα οξύνθηκε περεταίρω επί Επισκοπής [[Κορνήλιος Ρώμης|Κορνηλίου Ρώμης]]. Όταν ο [[Φαβιανός Ρώμης|Ρώμης Φαβιανός ]] πέθανε το [[250]] η εκκλησία της [[Ρώμη|Ρώμης]] πέρασε ουσιαστικά στη διοίκηση των [[Πρεσβύτερος|Πρεσβυτέρων]] που ως επικεφαλή είχαν το Νοβατιανό, ο οποίος ξεχώριζε για τη θεολογική του κατάρτιση. Την ίδια εποχή όμως εγέρθη ένα και το πολύ σημαντικό πρόβλημα, αυτή τη φορά όχι τόσο θεωρητικό όσο της εποχής Ιππολύτου. Η μετάνοια μετανοίας των [[Πεπτωκότες (Χριστιανισμός)|πεπτωκότων]]. Οι «πεπτωκότες» αυτή τη φορά ήσαν πολλοί, διότι είχαν προηγηθεί οι σκληροί διωγμοί των Μαξιμίνου και Δεκίου και μπορεί αρκετοί χριστιανοί να έδιναν τη ζωή τους, πολλοί όμως αρνούνταν να ομολογήσουν. Ο Κορνήλιος στην προσπάθειά του, να φέρει τους «πεπτωκότες» πίσω στην εκκλησία , κράτησε μια μέση στάση. Έτσι σε όσους είχαν θυσιάσει στα είδωλα, ζητούσε «δια βίου» μετάνοια ενώ όσοι δεν είχαν θυσιάσει, αλλά είχαν εκπέσει, μια πρόσκαιρη μετάνοια. Ο Νοβατιανός ήδη ηττημένος απο από τον Κορνήλιο στην διαδοχή τής επισκοπής και ηγετική μορφή στους συντηρητικούς κύκλους αντέδρασε και τελικά αποσχίστηκε, διαφωνώντας στις ενέργειες του Κορνηλίου.

Ο Νοβατιανός αποσχώμενος πλέον απο από την τοπική εκκλησία της Ρώμης, πήρε μαζί του και τρεις επισκόπους, που ήταν απαραίτητοι ώστε να μπορέσει να χειροτονηθεί επίσκοπος. Άμεσα δε , έθεσε σε ισχύκανόνα, ότι πως όσοι πράττουν θανάσιμα αμαρτήματα ή έχουν εκπέσει της πίστεως τους θα πρέπει να διάγουν «δια βίου» μετάνοια. Μάλιστα οι Νοβατιανοί καλλούνταν καλούνταν «Καθαροί», ώστε να δείχνουν ότι αυτοί είναι οι πραγματικοί Χριστιανοί. Το Επιπρόσθετα, το βάπτισμα δε, που τελείτο από τους επισκόπους του Κορνηλίου το θεωρούσαν άκυρο. Ο Νοβατιανός Νοβάτος κοινοποίησε<ref>Κυπριανού Επιστολή 41,1 κεξ 55,24</ref> τελικά τη διαφωνία αυτή στο Κορνήλιο, όμως η σύνοδος της Ρώμης το [[251]] επικύρωσε την ενέργεια του Κορνήλιου<ref>Eυσεβίου Εκκλ.Ιστορ. 6,43</ref>. Ο Νοβατιανός Νοβάτος δεν συμβιβάστηκε τελικά και συνέχισε τον αγώνα κατά του Κορνηλίου και με την ιδιαίτερη θεολογική του κατάρτιση κατάφερε να κερδίσει αρκετές συμπάθειες στην Ανατολή, με αποτέλεσμα στη σύνοδο της Αντιόχειας να αναγνωριστεί ως επίσκοπος Ρώμης<ref>Ευσεβίου Εκκλ.Ιστ. 6, 44,46</ref>. Ο Αλεξανδρείας Διονύσιος όμως αρνήθηκε να τον αναγνωρίσει. Έτσι το σχίσμα έλαβε μεγάλη έκταση στους κόλπους της εκκλησίας. Ο Κορνήλιος που μέχρι τότε αρνείτο να αντιμετωπίσει θεολογικά το Νοβατιανό<ref>Tον κατηγορούσε περιπαικτικά «''Ούτος γαρ τοι ο δογματιστής ο της εκκλησίας της επιστήμης υπερασπιστής...ανθρώπους απλούστερους... μετα βίας ηνάγκασεν εικονική τινί και ματαία χειρεπιθεσία επισκοπήν αυτώ δούναι''» (Ευσεβ.Εκκλ.Ιστορ. 6,43)</ref> τον αντιμετώπιζε με σκωπτική διάθεση εξ'αιτίας του οτι δεν είχε λάβει κανονικό βάπτισμα. Μπροστά στα γεγονότα όμως υποχρεώθηκε σε μια ύστατη προσπάθεια αναστροφής του κλίματος, με μια εκτενή να αποστείλει επιστολή που απέστειλε στον Φάβιο Αντιοχείας. Τελικά τα πράγματα ομαλοποιήθηκαν όταν ο Φάβιος πέθανε και τον διαδέχθηκε ο Δημητριανός.

Μετά το θάνατο του Νοβάτιου Νοβάτου, ο Νοβατιανισμός, συνέχισε την εξάπλωσή του και μάλιστα σε μερικές επισκοπές είχε πολυάριθμους ακολούθους. Ο Νοβατιανισμός μάλιστα είχε ακολούθους όπως Όπως μαθαίνουμε από τον Ευλόγιο περί το 600, είχε ακολούθους στην Αλεξάνδρεια μέχρι και το [[600]], αλλά σίγουρα σε αυτήν την εποχή το κίνημά του είχε ατονήσει αφού ήδη απο από τον τέταρτο αιώνα ο επίσκοπος τους στη [[Κωνσταντινούπολη]] είχε συμφωνήσει σχεδόν σε όλα στη Σύνοδο της Νίκαιας παρότι δεν συμφωνούσε με τη ένωση. Ο [[Μέγας Κωνσταντίνος]] κήρυξε το Νοβατιανούς σχισματικούς και όχι αιρετικούς, ενώ έκλεισε και πολλες πολλές εκκλησίες τους αργότερα. Μετά το θάνατο του [[Κωνστάντιος|Κωνστάντιου]] , ο [[Ιουλιανός]] τους προστάτευσε. Το [[412]] ο Ονόριος Ονώριος τους συμπεριέλαβε σε διάταγμα κατά αιρετικών και ο Ίννοκέντιος Ιννοκέντιος ο Α΄ έκλεισε αρκετές εκκλησίες τους στη [[Ρώμη]]. Οι Κελεστίνος Ρώμης και [[Κύριλλος Α΄ Αλεξανδρείας|Κύριλλος Αλεξανδρείας]] τους εκδίωξαν από την Ρώμη και την [[Αλεξάνδρεια]] αντίστοιχα, ενώ λίγο νωρίτερα ο ο [[Ιωάννης ο Χρυσόστομος]] έκλεισε τις εκκλησίες τους στην ΈφεσσοΈφεσο, αλλά στην Κωνσταντινούπολη δεν υπήρξαν αντίστοιχες ενέργειες αφού όπως ο [[Σωκράτης ο Ιστορικός| ιστορικός Σωκράτης]] αναφέρει οι επισκοποί επίσκοποι τους ήταν ιδιαίτερα σεβαστοί.