Αλλαγές

Η έννοια λοιπόν της μετάνοιας συνδέθηκε άρρηκτα με το μυστήριο της εξομολόγησης, αφού η μεν εξομολόγηση ήταν κίνητρο για μετάνοια, η δε μετάνοια κίνητρο για το μυστήριο<ref>Βλ. Φειδάς, ενθ.αν., σελ. 291</ref>. Κατά τον 2ο αιώνα μάλιστα θα δημιουργηθούν σημαντικές έριδες στο εσωτερικό της εκκλησίας και μάλιστα αρκετές αποσχιστικές ομάδες, οι οποίες θεωρούσαν έκπτωση την οποιαδήποτε αποδοχή συγνώμης και μη δια βίου μετανοίας σε αντίστοιχες περιπτώσειςθανάσιμων αμαρτημάτων. Έτσι κατά το δεύτερο αιώνα το μεγάλο πρόβλημα των εκκλησιών ήταν το ζήτημα της δεύτερης μετάνοιας. Ο [[Μοντανισμός]], με τις αυστηρές ασκητικές και ενθουσιαστικές τάσεις τελικά οδήγησε το πρόβλημα ζήτημα αυτό απο πρόβλημα από ένα ζήτημα πνευματικής μορφής , σε ένα ζήτημα καθαρά [[Εκκλησιολογία|εκκλησιολογικό]], το οποίο δίχασε το εσωτερικό της εκκλησίας μέχρι και τον 4ο αιώνα<ref>Βλ. Φειδάς, ενθ.αν., 292</ref>. Ουσιαστικά επρόκειτο για μια διαλεκτική ανάμεσα σε μια πιο επιεική γραμμή ή την αυστηρότητα<ref>ο.π.</ref>. Το πρόβλημα μάλιστα ήταν ιδιαίτερα σημαντικό, διότι ''"αν λ.χ. επικρατούσαν οι περί εκκλησίας και μετανοίας αντιλήψεις των μοντανιστών, τότε εξατμιζόταν το όλο μυστήριο της εκκλησίας στις εσχατολογικές προσδοκίες της καθόδου της πνευματικής Ιερουσαλήμ ή και τις χιλιετούς μεσοβασιλείας του Θεού"''<ref>ο.π.</ref>. Τελικά στις τάξεις της εκκλησίας επικράτησε η πιο επιεικής γραμμή, που σύναδε με την οικουμενικότητα του μηνύματός της, διαβαίνοντας το μονοπάτι ανάμεσα στις αυστηρές ασκητικές τάσεις, που εμπεριείχαν και πρότυπα ηθικισμού και διαρχίας, όπως του γνωστικισμού και μοντανισμού, καθώς της πλήρους επιείκιας όπως αυτή εμφανίστηκε σε μερικά αποσχιστικά συστήματα του 2ου αιώνα.