12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Το ζήτημα της μετανοίας
===Το ζήτημα της μετανοίας===
Στην πρώτη εκκλησία οι βαρέως αμαρτάνοντες αποκόπτονταν από το σώμα της εκκλησίας<ref>Βλ. Φειδάς, ενθ.αν., 290</ref>. Με την πάροδο του χρόνου, τη χαλάρωση των ενθουσιαστικών τάσεων καθώς και την εισροή πλήθους πιστών στις τάξεις τις εκκλησίας περιορίστηκε ο αριθμός των βαρέων αμαρτημάτων στο φόνο, την ακολασία και την έκπτωση από το χριστιανισμό. Οι βαρέως αμαρτάνοντες καλούνταν πλέον σε δια βίου μετάνοια, ενώ οι υπόλοιποι πιστοί μετά από κάποιο διάστημα μετάνοιας γίνονταν δεκτοί στους κόλπους της εκκλησίας. Χαρακτηριστικό στάδιο της σταδιακής επιείκιας ήδη διαφαίνεται στον [[Ποιμήν του Ερμά|Ποιμένα του Ερμά]], όπου ο συγγραφέας αναφέρει περί αποδεκτής μίας συγνώμης σε αντίστοιχες περιστάσεις.
Η έννοια λοιπόν της μετάνοιας συνδέθηκε άρρηκτα με το μυστήριο της εξομολόγησης, αφού η μεν εξομολόγηση ήταν κίνητρο για μετάνοια, η δε μετάνοια κίνητρο για το μυστήριο<ref>Βλ. Φειδάς, ενθ.αν., σελ. 291</ref>. Κατά τον 2ο αιώνα μάλιστα θα δημιουργηθούν σημαντικές έριδες στο εσωτερικό της εκκλησίας και μάλιστα αρκετές αποσχιστικές ομάδες, οι οποίες θεωρούσαν έκπτωση την οποιαδήποτε υποχώρηση στο ζήτημα των βαρέως αμαρτανώντων. Έτσι κατά το δεύτερο αιώνα το μεγάλο πρόβλημα των εκκλησιών ήταν το ζήτημα της δεύτερης μετάνοιας. Ο [[Μοντανισμός]], με τις αυστηρές ασκητικές και ενθουσιαστικές τάσεις τελικά οδήγησε το πρόβλημα αυτό απο πρόβλημα πνευματικής μορφής σε ένα ζήτημα καθαρά εκκλησιολογικό, το οποίο δίχασε το εσωτερικό της εκκλησίας μέχρι και τον 4ο αιώνα<ref>Βλ. Φειδάς, ενθ.αν., 292</ref>. Ουσιαστικά επρόκειτο για μια διαλεκτική ανάμεσα σε μια πιο επιεική γραμμή ή την αυστηρότητα<ref>ο.π.</ref>. Το πρόβλημα μάλιστα ήταν ιδιαίτερα σημαντικό, διότι ''"αν λ.χ. επικρατούσαν οι περί εκκλησίας και μετανοίας αντιλήψεις των μοντανιστών, τότε εξατμιζόταν το όλο μυστήριο της εκκλησίας στις εσχατολογικές προσδοκίες της καθόδου της πνευματικής Ιερουσαλήμ ή και τις χιλιετούς μεσοβασιλείας του Θεού"''<ref>ο.π.</ref>.
