12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
→Θεολογία
==Θεολογία==
===Γενική ιεροσύνη===
Το σώμα της εκκλησίας κατευθύνεται και συντονίζεται από μία κεντρική και χαρισματική εξουσία. Η κεντρική αυτή εξουσία είναι το μυστήριο της ιεροσύνης<ref>Νικόλαος Ματσούκας, Δογματική και Συμβολική θεολογία Β΄, 489</ref>. Αυτή η χαρισματική εξουσία δε νοείται όμως ως μεσιτική εξουσία, όπως αυτή ήταν κατά την [[Παλαιά Διαθήκη]]<ref>Εβραίους 7, 1-28</ref>, αφού πηγή του εξουσιαστικού αυτού σώματος είναι ο Κύριος ημών [[Ιησούς Χριστός]]. Στη βάση λοιπόν του μυστηρίου αυτού ''"είναι το μυστήριο της θυσίας και της ανάστασης της φθαρτής φύσης των λογικών πλασμάτων και ολόκληρης της κτίσης"''<ref>Ν. Ματσούκας, ενθ.αν., σελ. 490</ref>. Η εξουσιαστική αυτή δύναμη είναι η κινητήριος δύναμη του εκκλησιαστικού σώματος η οποία θέτει σε κίνηση όλα τα υπόλοιπα μυστήρια, που είναι απαραίτητα για την αναγέννηση και προκοπή του όλου σώματος. Εξού και με την ιεροσύνη του Χριστού ''"μετέχουν τα μέλη του σώματος σε όλα τα αγαθά της θείας δόξας, στην αλήθεια και την αγαθότητα. Γι αυτό ακριβώς η ιερωσύνη δεν είναι μεσιτική λειτουργία, αλλά εγκέφαλος και συντονιστικό κέντρο των άλλων λειτουργιών"''<ref>Ν. Ματσούκας, ενθ.αν., σελ. 490</ref>. Έτσι τελικά αποβαίνει το χάρισμα της κυβέρνησης του εκκλησιαστικού σώματος, χωρίς όμως αυτό να μπορεί ποτέ να νοηθεί κατά τα σχολαστικά πρότυπα ως ιερατική κάστα ή ως κληρονομική εξουσία<ref>Σε άλλα ιερατικά συστήματα</ref>. Γι αυτό και όλα τα μέλη της εκκλησίας κατ αρχήν μετέχουν σε αυτή την εξουσία και τη δύναμη του Χριστού, ως ''βασίλειον ιεράτευμα''<ref>Α΄ Πέτρου 2, 5 και 9</ref>. Έτσι αντιλαμβανόμαστε πλέον πως σκοπός της χαρισματικής εξουσίας αυτής είναι η ενοποίηση των μελών με το Θεό, η οποία συγκροτείται σε ένα διακλαδιζόμενο σώμα, το οποίο περιέχει και τη ειδική ιεροσύνη, που αποτελεί ειδική κλίση και χάρισμα.
===Ειδική ιεροσύνη===
Η ειδική ιεροσύνη των τριών βαθμών του [[Διάκονος|διακόνου]], του [[Πρεσβύτερος|πρεσβυτέρου]] και του [[Επίσκοπος|επισκόπου]] είναι η χαρισματική λειτουργία που κάνει δυνατή την αύξηση του σώματος της εκκλησίας<ref>Ν. Ματσούκας, ενθ.αν., 491</ref>. Η λειτουργία τους όμως δε νοείται κυριαρχικά ή μεσιτικά, αφού τόσο το χάρισμα αυτό νοείται μέσα στο σώμα της εκκλησίας, όσο και λειτουργεί ως χαρισματικός καρπός του σώματος<ref>ενθ.αν.</ref>. Εξ αυτού του λόγου άλλωστε δε νοούνται μυστήρια δίχως την παρουσία του λαού. Πρόκειται ουσιαστικά ''"για μια μετοχή του λαού στην ιερωσύνη του Χριστού, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν έχει το ειδικό χάρισμα της ιερωσύνης, το οποίο είναι αναντικατάστατο μέσα στη λειτουργική ποικιλία των χαρισμάτων"''<ref>Ν. Ματσούκας, ενθ.αν., 492</ref>. Η ορθόδοξη εκκλησία θα λέγαμε ότι με αυτή τη θεώρηση διασώζει τον αληθινό, αταξικό και μη ειδωλολατρικό τρόπο ιερωσύνης. Στην Ρωμαιοκαθολική εκκλησία το ιερατείο αυτονομείται, με αποτέλεσμα ο λαός να χάνει τη σπουδαιότητά του, ενώ στον προτεσταντισμό παραμένει ο γενικός ρόλος της ιεροσύνης, απορρίπτοντας το ρόλο της ειδικής.
==Υποσημειώσεις==
