Αλλαγές

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Τατιανός ο Σύρος

37 bytes προστέθηκαν, 10:29, 1 Δεκεμβρίου 2008
μ
Η θεολογία του
Κατά τον Τατιανό μία αλήθεια υπάρχει και αυτή βρίσκεται στην [[Παλαιά Διαθήκη]]. Αν δε υπάρχει κάτι αληθές εκτός αυτής, αυτό βρίσκεται σε ανατολικά θρησκευτικά συστήματα και επ ουδενί στην Ελληνική [[φιλοσοφία]]<ref>Προς Έλληνας 22</ref>. Χαρακτηριστικό της θεολογίας του είναι η μη αναφορά του στον [[Ιησούς Χριστός|Ιησού Χριστό]]. Κάτι τέτοιο όμως φαίνεται λογικό για το σύστημα του Τατιανού καθώς ''"ο επίγειος Χριστός δεν έχει αξία για τας γνωστικάς του δοξασίας"''<ref>Παν. Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, σελίδα 609</ref>. Σκοπός του είναι να καταδείξει την ανωτερότητα της "βαρβάρου" θεολογίας, από την Ελληνική, τονίζοντας πως οι Έλληνες πήραν διδάγματα από τη [[Βίβλος|Βίβλο]], τα οποία τελικά διέστρεψαν, στα πλήρη αντιφάσεων συστήματά τους<ref>Προς Έλληνας 40</ref>.
Στη διδασκαλία περί Θεού και Λόγου, ο Τατιανός κάνει χρήση πολλών θεολογικών εννοιών, τις οποίες όμως δεν ξεκαθαρίζει με αποτέλεσμα σε μερικά σημεία της θεολογίας του να πλανάται μία ασάφεια<ref>Κωνσταντίνος Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων, Τόμος Α΄, σελίδα 241</ref>. Επίσης πρέπει να τονιστεί πως οι απόψεις περί Λόγου, προκύπτουν από τις γνωστικές του αντιλήψεις<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία, σελίδα 287</ref> και τη διδασκαλία του Ιουστίνου<ref>Κωνσταντίνος Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων, Τόμος Α΄, σελίδα 241</ref>. Έτσι σε ότι αφορά τις απόψεις του περί Θεού, Ο Θεός κατά τον Τατιανό είναι απόλυτα υπερβατικός<ref>Κωνσταντίνος Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων, Τόμος Α΄, σελίδα 240</ref>, αόρατος, αναφής, άναρχος και μοναδική υπόσταση του παντός προ της δημιουργίας, έχοντας πάντοτε το Λόγον πλησίον Αυτού. Οι απόψεις περί Λόγου, προκύπτουν από τις γνωστικές του αντιλήψεις<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία, σελίδα 287</ref> και τη διδασκαλία του Ιουστίνου<ref>Κωνσταντίνος Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων, Τόμος Α΄, σελίδα 241</ref>, με αποτέλεσμα ο Ο Λόγος να προπηδά προσπηδά κατά τη δημιουργία κατά μερισμό και όχι κατά αποκοπή<ref>Προς Έλληνας 7</ref> γεννάμενος θελήματι του [[Θεός Πατήρ|Πατρός]]<ref>ο.π.</ref> ταυτίζοντάς τον με το Πνεύμα<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία, σελίδα 287</ref>. Εδώ να θα πρέπει να τονιστείεπισημανθεί, πως ο Τατιανός προσδιορίζει τη σχέση Πατρός-Υιού, με την εικόνα τη δάδας, προσπαθώντας έτσι να εξηγήσει πως ο μερισμός αυτός δεν επιφέρει μείωση στην [[ουσία]] του Πατρός και πως ο Υιός δε χάνεται στο κενό, ενώ είναι εμφανής και η στωική διάκριση μεταξύ προφορικού και ενδιαθέτου Λόγου<ref>Κωνσταντίνος Σκουτέρης, ιστορία των Δογμάτων, σελίδα 241</ref>. Προ της δημιουργίας ο Λόγος είναι ανυπόστατος και βρίσκεται ιδιωματικώς εν τω Πατρί<ref>Ανδρέας Θεοδώρου, Ιστορία των Δογμάτων, σελίδα 76</ref>. Η δημιουργία προκύπτει εκ του "μή όντως" από το Λόγο, ο οποίος έπλασε αρχικά τους αγγέλους και εν συνεχεία τους ανθρώπους, με αυτεξούσια δύναμη, με αποτέλεσμα την κακή χρήση αυτής και την έκπτωση πολυαρίθμων [[Άγγελοι|αγγέλων]], αλλά και του ανθρώπου<ref>Προς Έλληνας 8</ref>. Ο άνθρωπος πλάστηκε αθάνατος και [[κατ' εικόνα]] Θεού, αλλά εξαιτίας της πτώσης κατέστη θνητός. Η σύστασή του συνίσταται σε σώμα, [[ψυχή]] και πνεύμα<ref>προς Έλληνας 12</ref>. Το σώμα είναι θνητό, το πνεύμα αθάνατο και η ψυχή αναλόγως με το αν γνωρίζει την αλήθεια. Κατά τη [[Δευτέρα Παρουσία]] ο άνθρωπος θα αναστηθεί δια της συζεύξεως ψυχής και πνεύματος, κατόπιν της νίκης τής ψυχής κατά της ύλης<ref>Προς Έλληνας 13-15</ref>. Σε αυτό το σημείο είναι εμφανής ο γνωστικίζων χαρακτήρας της θεολογίας του Τατιανού<ref>Παν. Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, σελίδα 611</ref>.
Πέραν των προλεγομένων που προκύπτουν από το έργο του "Προς Έλληνας", σύμφωνα με τον Ειρηναίο, ασπάστηκε τον ''Εγκρατιτισμό'' λόγω της διδασκαλίας των [[Μαρκίων|Μαρκίωνα]] και [[Σατορνίλος|Σατορνίλου]], καθώς και τη διάκριση των αιώνων υπό του [[Βαλεντίνος|Βαλεντίνου]]<ref>Ειρηναίος, Έλεγχος 1, 28</ref>. Επίσης είναι δεδομένο πως ο ίδιος ήταν διαρχικός, όπως από τη διδασκαλία του περί ανθρώπου διαφάνηκε. Τέλος ήταν αρνητής των εγκοσμίων αγαθών<ref>ο.π. 11</ref>, αρνείτο τη σωτηρία του Αδάμ ως πλάσματος του κακού δημιουργού και εκλάμβανε το γάμο ως πορνεία<ref>Ειρηναίου, Έλεγχος 1, 28. Ιππόλυτου, Κατά Αιρέσεων 10, 18. Ευσεβίου, Εκκλ. Ιστορία 4, 28-29. Κλήμεντος Αλεξανδρείας, Στρωματείς 3, 12, 81. Επιφανίου, Πανάριον 46. 47</ref>.
12.398
επεξεργασίες

Μενού πλοήγησης