Αλλαγές

Από τη στιγμή που δεχόμαστε τον Θεό ως την ο Θεός είναι η ''Πρώτη Αιτία '' των πάντων, ως Παντοδύναμο''Παντοδύναμος'', Παντογνώστη''Παντογνώστης'', ''Πανταχού παρόντα παρών'' και Άπειρο''Άπειρος'', κατά συνέπειανσυνέπεια, ως κακό ορίζουμε την έλλειψη αυτών των χαρακτηριστικών. Γιατί δεν μπορεί παρά η Πρώτη και Μοναδική Αιτία των πάντων, να αποτελεί το σημείο αναφοράς της κάθε έννοιας του υπαρκτού. Όμως εφ' όσον μόνο η Πρώτη Αιτία αυτή, μόνο ο Θεός, μπορεί να έχει τις ανωτέρω ιδιότητες, κατ' ανάγκην όλα τα κτίσματα τις στερούνται στον απόλυτο αυτό βαθμό. Γιατί όσα και αν γνωρίζει κάποιος, δεν μπορεί να είναι παντογνώστης, ούτε παντοδύναμος, ούτε πανταχού παρών, ούτε άπειρος. Η ''ομοιότητα'' του κτιστού με τον Άκτιστο Θεό, κατ' ανάγκην υπολείπεται του Θεού και θα υπολείπεται πάντα, όσο και αν τον προσεγγίσει. Έτσι η έλλειψη του καλού, νοείται ως κακό. Γι' αυτό και στη Γένεση στο βιβλίο της Αγίας Γραφής[[Γένεσις|Γενέσεως]], η [[κτιστό|κτίση του Θεού, ]] δεν αναφέρεται ως ''τέλεια'', αλλά ''λίαν καλή''. Γιατί το ''λίαν καλό'', υπολείπεται του ''τελείου''. Αυτή η θεώρηση, δίνει και τη λύση, στο γιατί στον κόσμο του καλού Θεού, υπάρχει το κακό, δηλαδή το ''ατελές''. Επειδή τίποτα δεν μπορεί να περιέχει το πλήρες και το τέλειο, εκτός μόνο του Θεού. Και εξηγεί την ύπαρξη της κτίσεως ως ''πορεία'', από το λιγότερο καλό προς το Καλό. Αυτή η θεώρηση δίνει και το στόχο της πορείας της κτίσεως προς την αφθαρσία και το καθ' ομοίωσιν του Θεού, ως μία πορεία απελευθέρωσης από το ''μη ον'', προς το ''Ον'', που όμως είναι ατέρμονη, καθώς κινείται προς Τον Άπειρο Θεό.